Świadkowie
Dowód ze świadka jest jednym z podstawowych środków dowodowych stosowanych w postępowaniu karnym. W myśl artykułu 177 § 1 Kodeksu postępowania karnego każda osoba, która zostanie wezwana, ma obowiązek stawić się i złożyć zeznania. Od reguły tej istnieje jednak szereg wyjątków.
Osoba najbliższa
Prawo odmowy składania zeznań przysługuje osobie najbliższej dla oskarżonego. Za taką uważa się małżonka, wstępnego, zstępnego, rodzeństwo, powinowatych w tej samej linii lub stopniu, osobę pozostająca w stosunku przysposobienia oraz jego małżonka, a także osobę pozostającą we wspólnym pożyciu. Przez wspólne pożycie rozumieć należy konkubinat, czyli trwały związek osób różnej płci, niepotwierdzony małżeństwem. Prawo do odmowy składania zeznań przysługuje także w wypadku, gdy małżeństwo lub stosunek przysposobienia ustanie. Należy zaznaczyć, że obejmuje to jedynie stosunek małżeństwa i przysposobienia, nie można więc powoływać się na prawo odmowy składania zeznań po ustaniu wspólnego pożycia. Warto zauważyć również, że nie ma przeszkód prawnych do przesłuchiwania innych osób odnośnie faktów, które mogły być przedmiotem zeznań osób, które skorzystały z prawa do domowy składania zeznań określonego w art. 182 § 1 Kodeksu postępowania karnego. Świadek będący osobą najbliższą może korzystać z prawa do odmowy składania zeznań także po rozpoczęciu pierwszego zeznania na pierwszej rozprawie przed sądem pierwszej instancji, z tym że w razie złożenia takiego oświadczenia po terminie, poprzednio złożone zeznania tego świadka mogą służyć za dowód i być odtworzone. Odmawiając składania zeznań świadek musi złożyć stosowne oświadczenie. Jak wskazuje Sąd Najwyższy może ono mieć również formę pisemną.
Zobacz także: Kiedy można odmówić składania zeznań?
Świadek w innej sprawie
Prawo odmowy zeznań przysługuje także świadkowi, który w innej toczącej się sprawie jest oskarżony o współudział w przestępstwie objętym postępowaniem. Dotyczy to sytuacji, w której różne sądy zajmują się sądzeniem poszczególnych współsprawców jednego przestępstwa. Może się bowiem zdarzyć, że przy rozpoznawaniu przestępstwa dana osoba w jedynym sądzie wystąpi w charakterze oskarżonego, a w drugim w charakterze świadka. Przepis artykułu 188§3 pozwala więc takiemu świadkowi uniknąć konieczności wyboru między obciążaniem zeznaniami samego siebie, a składaniem fałszywych zeznań.
Ochrona tajemnicy państwowej
Co do zasady przesłuchiwane nie mogą być osoby obowiązane do zachowania w tajemnicy informacji niejawnych, opatrzonych klauzulą „tajne” lub „ściśle tajne” w zakresie, na który rozciąga się ten obowiązek. Oznacza to więc, że nie mogą być przesłuchiwane tylko w zakresie, w jakim są objęte obowiązkiem strzeżenia tajemnicy, ale mogą być świadkami w ogóle. Uprawniony organ przełożony może jednak osoby te zwolnić z obowiązku strzeżenia tajemnicy, a wówczas muszą one złożyć zeznania również w jej zakresie. Przełożony może odmówić zwolnienia pracownika z obowiązku strzeżenia tajemnicy w sytuacji, gdy mogłoby to spowodować szkodę dla państwa.
Ochrona tajemnicy zawodowej i służbowej
Nieco inaczej wygląda sytuacja osób zobowiązanych do strzeżenia tajemnicy zawodowej i służbowej. Jak stanowi art. 180 § 1 Kodeksu postępowania karnego, osoby zobowiązane do zachowania w tajemnicy informacji niejawnych o klauzuli tajności „zastrzeżone” lub „poufne” lub tajemnicy związanej z wykonywaniem zawodu mogą odmówić składania zeznań co do okoliczności, na które rozciąga się ten obowiązek.
Wyjątkiem od tej zasady jest sytuacja, w której sąd lub prokurator zwolni świadka z obowiązku strzeżenia tajemnicy, wówczas musi on składać zeznania również w jej przedmiocie.
Tajemnica notarialna, adwokacka, radcowska, doradcy podatkowego, lekarska i dziennikarska
W szczególnej sytuacji znajdują się osoby zobowiązane do strzeżenia tajemnicy notarialnej, adwokackiej, radcy prawnego, doradcy podatkowego, lekarskiej lub dziennikarskiej. Mogą one być przesłuchiwane co do faktów objętych tajemnicą tylko w przypadku, gdy jest to niezbędne dla dobra wymiaru sprawiedliwości a danych okoliczności nie da się ustalić w inny sposób. Ponadto, zwolnienie dziennikarza z obowiązku zachowania tajemnicy nie może dotyczyć danych umożliwiających identyfikację autora materiału prasowego, listu do redakcji lub innego materiału o tym charakterze, jak również identyfikację osób udzielających opublikowanych informacji, jeśli osoby te zastrzegły nieujawnianie powyższych danych.
Zobacz także: Tajemnica służbowa i zawodowa a zeznania świadka
Odmowa odpowiedzi na pytanie
Od prawa do odmowy składania zeznań należy odróżnić prawo do odmowy odpowiedzi na pytanie. Dotyczy to sytuacji, w których odpowiedź na dane pytanie mogłaby narazić świadka lub jego najbliższą rodzinę na odpowiedzialność za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe. Odmowa ta nie obejmuje jednak całości zeznań, a jedynie odpowiedzi na konkretne pytanie. Dodatkowo świadek może również zażądać wyłączenia jawności rozprawy w sytuacji, gdy składane zeznania mogłyby narazić go lub osobę dla niego najbliższą na hańbę. Prawo odmowy odpowiedzi na pytanie, jak wskazuje Sąd Najwyższy, przysługuje jedynie w wypadku odpowiedzialności na podstawie kodeksu karnego, nie obejmuje natomiast wykroczeń.
Wniosek o zwolnienie
Kodeksu postępowania karnego w art. 185 przewiduje także możliwość zwolnienia świadka z obowiązku składania zeznań lub odpowiedzi na pytanie w przypadku, gdy złoży on o to stosowny wniosek, a w sprawie, w której miał zeznawać, oskarżonym jest osoba pozostająca z nim w szczególnie bliskim stosunku osobistym. „Szczególnie bliski stosunek osobisty” rozumie się jako relację zachodzącą między dwoma osobami, bliższą niż stosunek towarzyski. Jest to stosunek na tyle zażyły, że stawia świadka w odniesieniu do oskarżonego lub podejrzanego w sytuacji zbliżonej do osoby najbliższej. Charakteryzuje się on silną więzią emocjonalną lub uczuciową powodującą, że składanie zeznań może prowadzić do wewnętrznego konfliktu w sumieniu świadka. Nie ulega także wątpliwości, że obejmuje to również stosunki niemające żadnego uregulowania prawnego (np. narzeczeństwo).
Zobacz także serwis: Prawo karne