Asystencja osobista przyjęta przez rząd, ale – nie dla wszystkich. Niepełnosprawni seniorzy wykluczeni z prawa do wsparcia

• Asystencja osobista (dalej: AOON) – na czym polega i dlaczego wymaga uregulowania systemowego?
• Asystencja osobista nie dla seniorów, którzy ukończyli 65 rok życia
• Wykluczeniu seniorów, którzy ukończyli 65 roku życia z prawa do asystencji osobistej, sprzeciwiało się Rządowe Centrum Legislacji
• Jest jeszcze poselski projekt ustawy o asystencji osobistej, który zakresem wsparcia również nie obejmuje seniorów, którzy ukończyli 65 roku życia
• Uregulowanie kwestii asystencji osobistej osób niepełnosprawnych na poziomie ustawowym jest problemem niezwykle istotnym i doniosłym społecznie – kiedy można spodziewać się wejścia w życie nowego świadczenia/usługi wsparcia w postaci AOON?

Asystencja osobista (dalej: AOON) – na czym polega i dlaczego wymaga uregulowania systemowego?

AOON to najważniejsza usługa wsparcia dla osób z niepełnosprawnościami, dzięki której niepełnosprawni – szczególnie ci, którzy wymagają bardzo intensywnego wsparcia – mają szansę na niezależne życie. Polega ona na wspieraniu osób z niepełnosprawnościami w codziennych czynnościach, których osoby te nie mogą wykonać samodzielnie, takich jak m.in. ubieranie się, czynności pielęgnacyjne, wychodzenie z domu, przemieszczanie się po mieście, przyjmowanie leków, robienie zakupów, utrzymywanie relacji ze znajomymi czy wykonywanie pracy zawodowej.

Jak podkreśla Pełnomocnik Rządu do Spraw Osób Niepełnosprawnych Łukasz Krasoń – asystent osobisty nie jest opiekunem, członkiem rodziny, ani wolontariuszem.

Aktualnie, asystencja osobista realizowana jest w ramach rocznych programów rządowych, finansowanych z Funduszu Solidarnościowego. Oznacza to brak ciągłości wsparcia, ograniczony dostęp i różną jakość usług.

Asystencja osobista nie dla seniorów, którzy ukończyli 65 rok życia

W dniu 28 października br. Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o asystencji osobistej osób z niepełnosprawnościami (nr w wykazie prac legislacyjnych Rady Ministrów: UD168), który – według MRPiPS – czyni zadość wymaganiom Konwencji ONZ o prawach osób z niepełnosprawnościami.

Jak wynika z komunikatu Pełnomocnika Rządu do Spraw Osób Niepełnosprawnych Łukasza Krasonia, z 8 maja br. (kiedy to rozpoczęły się prace nad ww. projektem) – rządowy projekt ustawy o asystencji osobistej osób z niepełnosprawnościami jest rezultatem wielomiesięcznych analiz, konsultacji społecznych i szeroko zakrojonego dialogu z przedstawicielami środowisk osób z niepełnosprawnościami, aby rozwiązania zawarte w ustawie były jak najlepiej dopasowane do oczekiwań i potrzeb osób z niepełnosprawnościami. Projekt ten, został przygotowany z uwzględnieniem doświadczeń wynikających z przetestowania w latach 2022-2023 przygotowanego przez MRPiPS Standardu Asystencji Osobistej (w ramach 100 237 godzin udzielonego wsparcia) oraz blisko 40% z 1080 uwag zgłoszonych w ramach konsultacji publicznych ww. projektu.

Jednocześnie jednak – zgodnie z art. 9 pkt 1 ww. projektu – o asystencję osobistą mogą ubiegać się wyłącznie osoby niepełnosprawne, które nie ukończyły 65 roku życia. Osoby po ukończeniu 65 roku życia – zgodnie z art. 9 ust. 2 ww. projektu – mają być uprawnione do korzystania z asystencji osobistej, tylko pod warunkiem, że prawo do tej asystencji nabyły przed ukończeniem ww. granicy wiekowej i wyłącznie do upływu okresu, na który została wydana decyzja ustalająca prawo do asystencji osobistej. Jednocześnie – w art. 3 ww. projektu – znajduje się informacja, że jego celem jest udzielanie osobom z niepełnosprawnościami wsparcia umożliwiającego niezależne życie, zgodnie z art. 19 Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych. Konwencja o prawach osób niepełnosprawnych – w jej art. 19 – stanowi natomiast, iż państwa strony niniejszej Konwencji uznają równe prawo wszystkich osób niepełnosprawnych do życia w społeczeństwie (wszystkich, czyli – bez różnicowania ich ze względu na wiek). Tymczasem – czy pozbawienie osób niepełnosprawnych, które ukończyły 65 rok życia prawa do korzystania z „najważniejszej usługi wsparcia dla osób z niepełnosprawnościami, dzięki której osoby z niepełnosprawnościami, szczególnie te które wymagają bardzo intensywnego wsparcia, mają szansę na niezależne życie”¹ (jak wskazuje sam Pełnomocnik Rządu do Spraw Osób Niepełnosprawnych), na równi z innymi, młodszymi osobami niepełnosprawnymi – nie stanowi pozbawienia tych osób prawa do życia w społeczeństwie na równi z tymi – innymi, młodszymi osobami niepełnosprawnymi?

Wykluczeniu seniorów, którzy ukończyli 65 roku życia z prawa do asystencji osobistej, sprzeciwiało się Rządowe Centrum Legislacji

W ramach prac Stałego Komitetu Rady Ministrów nad rządowym projektem o AOOS – uwagi do niego, w dniu 7 maja br., zgłosiły Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji, Ministerstwo Zdrowia, Ministerstwo Sprawiedliwości, Ministerstwo Rozwoju i Technologii, Ministerstwo Finansów oraz Rządowe Centrum Legislacji. To ostatnie (tj. RCL) – podniosło m.in. problem wykluczenia z prawa do korzystania z AOON osób niepełnosprawnych, które ukończyły 65 rok życia, zwracając się do SKRM o ponowną analizę przyjętych w projekcie rozwiązań określających granice wiekowe, zwłaszcza w odniesieniu do górnej granicy wieku osób, które mogą zostać objęte asystencją osobistą:

– „Zgodnie z art. 3 projektu ustawy celem asystencji osobistej jest udzielenie osobom z niepełnosprawnością wsparcia umożliwiającego niezależne życie, zgodnie z art. 19 Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych. W art. 5 ust. 1 Konwencji podkreślono, że wszyscy ludzie są równi wobec prawa i są uprawnieni, bez jakiejkolwiek dyskryminacji, do jednakowej ochrony prawnej i jednakowych korzyści wynikających z prawa, natomiast z art. 19 Konwencji wynika, że Państwa Strony Konwencji uznają równe prawo wszystkich osób niepełnosprawnych do życia w społeczeństwie, nie wprowadzając żadnego ograniczenia ze względu na wiek osób niepełnosprawnych. Z tego postanowienia Konwencji wynika także zobowiązanie do zapewnienia osobom niepełnosprawnym m.in. dostępu do szerokiego zakresu usług świadczonych w domu, w miejscu zamieszkania i innych usług wsparcia świadczonych w ramach społeczności lokalnej, w tym do pomocy osobistej niezbędnej do życia włączenia w społeczność, która także pozwoli na zapobieganie izolacji i segregacji społecznej. Z uzasadnienia projektu ustawy (str. 11) wynika, że równolegle będzie funkcjonował program resortowy „Asystent Osobisty Osoby Niepełnosprawnej” (podstawą prawną programu jest art. 7 ust. 5 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o Funduszu Solidarnościowym), który „w kolejnych latach obejmie seniorów w większym stopniu”. Przewiduje się tak w związku z tym, że osoby korzystające dziś z programu resortowego zostaną w znaczącej części objęte asystencją ustawową. Ponadto rozwiązaniem, które ma zwiększyć dostępność do wsparcia w miejscu zamieszkania jest procedowany aktualnie w ramach konsultacji publicznych projekt ustawy o bonie senioralnym (UA3), którego celem jest „wypracowanie komplementarnego systemu wsparcia w aktywności społecznej, czynnościach pielęgnacyjnych oraz zaspokojeniu potrzeb dnia codziennego osobom w wieku starszym”, przy czym „bon senioralny ma być w swoim założeniu usługą społeczną o charakterze opiekuńczym, dostosowaną do potrzeb osób w wieku 75 lat lub więcej i z tego względu powinien być realizowany na szczeblu lokalnym – blisko osób, do których jest kierowany.” Zatem poza zakresem obowiązywania obu projektowanych ustaw pozostanie, co do zasady, grupa osób niepełnosprawnych w wieku od 65 do 75 lat.” – argumentuje RCL.

W odpowiedzi na powyższe zastrzeżenia RCL – w piśmie z dnia 8 maja 2025 r., znak BON-VII.0210.41.2024 – MRPiPS poinformowało, że – nie zamierza uwzględnić zgłoszonej uwagi: „wnioskodawca pozostaje przy stanowisku, że ustawa o asystencji osobistej nie powinna obejmować osób w wieku senioralnym”, wyjaśniając, iż:

1. Wsparcie osób z niepełnosprawnościami oraz seniorów leży w ramach kompetencji innych jednostek samorządu terytorialnego (odpowiednio: powiatów oraz gmin), z co za tym idzie – „utworzenie jednego instrumentu wspierającego również osoby 65+ mogłoby budzić pewne wątpliwości”,
2. Żaden inny kraj na świecie, w tym żaden z krajów, które ratyfikowały Konwencję o prawach osób niepełnosprawnych – nie umożliwia skorzystania z asystencji osobistej osobom, które utraciły sprawność po 65 roku życia, „co jest podyktowane zarówno względami merytorycznymi (inny rodzaj ryzyka – potrzeba wsparcia wynikająca z wieku, którą można ogółem przewidzieć), jak i finansowymi”,
3. Na zapewnienie adekwatnego wsparcia osobom między 66 a 75 rokiem życia pozwala kontynuacja programu finansowanego z Funduszu Solidarnościowego (red.: który jednak – jak argumentuje samo MRPiPS¹ – z tego względu, że finansowanie z Funduszu Solidarnościowego odbywa się w trybie rocznych programów – „oznacza brak ciągłości wsparcia, ograniczony dostęp i różną jakość usługi”) i ostatecznie
4. Do osób powyżej 65 roku życia kierowane są dedykowane programy wsparcia, np. Program „Opieka 75+”, jak i procedowany aktualnie na poziomie rządu bon senioralny, który – wedle przekazanych oficjalnie informacji – ma docelowo objąć również osoby w wieku 66-75 lat.

Jest jeszcze poselski projekt ustawy o asystencji osobistej, który zakresem wsparcia również nie obejmuje seniorów, którzy ukończyli 65 roku życia

Poza omawianym projektem rządowym, w dniu 16 października 2025 r., przez grupę posłów Lewicy (w tym m.in. Ministrę Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej, Agnieszkę Dziemianowicz-Bąk) i Polski 2050, do Sejmu został jeszcze złożony poselski projekt ustawy o asystencji osobistej osób z niepełnosprawnościami (nr RPW/34400/2025), który jednak – analogicznie jak projekt rządowy – zakresem świadczenia/usługi wsparcia w postaci asystencji osobistej, nie obejmuje seniorów powyżej 65 roku życia. Zgodnie z jego art. 9 – osobami uprawnionymi do asystencji osobistej, miałyby być:

1. osoby od ukończenia 18 roku życia do ukończenia 65 roku życia, posiadające decyzję ustalającą poziom potrzeby wsparcia, w której poziom potrzeby wsparcia określono na poziomie co najmniej 80 punktów, jak również
2. osoby od ukończenia 13 roku życia do ukończenia 18 roku życia, posiadające:
3. 1. orzeczenie o niepełnosprawności łącznie ze wskazaniem:
   2. 1. konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji (art. 6b ust. 3 pkt 7 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych) oraz
      2. konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji (art. 6b ust. 3 pkt 8 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych) albo
   2. orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności ze wskazaniem:
   3. 1. konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji (art. 6b ust. 3 pkt 7 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych).

Również analogicznie jak w projekcie rządowym – osoby po ukończeniu 65 roku życia, zgodnie z art. 9 ust. 2 ww. projektu – miałyby być uprawnione do skorzystania z asystencji osobistej tylko pod warunkiem, że prawo do tej asystencji, nabyłyby przed ukończeniem ww. granicy wiekowej i wyłącznie do upływu okresu, na który została wydana decyzja ustalająca prawo do asystencji osobistej.

W kwestii określenia w projekcie granicy wiekowej, powyżej której – co do zasady – nie przysługiwałoby już wsparcie w postaci asystencji osobistej (na poziomie 65 lat) – w uzasadnieniu ww. projektu znalazła się następująca argumentacja:

– „Wskazana granica 65 lat jest powszechnie stosowana w krajach europejskich. Jednakże, aby zapewnić, osobom powyżej 65 roku życia dostęp do wsparcia – w wyniku wdrożenia ustawowej asystencji osobistej program resortowy „Asystent Osobisty Osoby Niepełnosprawnej” w kolejnych latach obejmie seniorów w większym stopniu. Przewiduje się w związku z tym, że osoby korzystające dziś z programu resortowego zostaną w znaczącej części objęte asystencją ustawową. Ponadto rozwiązaniem, które ma zwiększyć dostępność do wsparcia w miejscu zamieszkania jest procedowany aktualnie w ramach konsultacji publicznych projekt ustawy o bonie senioralnym (wykaz prac legislacyjnych Rady Ministrów n. UA3). Ma on na celu wypracowanie komplementarnego systemu wsparcia w aktywności społecznej, czynnościach pielęgnacyjnych oraz zaspokojeniu potrzeb dnia codziennego osobom w wieku starszym. Należy także wskazać, że wsparcie osób z niepełnosprawnościami oraz wsparcie seniorów to kompetencje różnych jednostek organizacyjnych samorządu terytorialnego (odpowiednio: powiatu oraz gminy). Stąd decyzja o rozdzieleniu tych systemów wsparcia, które pozwolą jednocześnie na usługi lepiej dopasowane do indywidualnych potrzeb obywateli – czy to potrzeb wynikających z niepełnosprawności, czy z racji wieku .”

Aktualnie, ww. projekt poselski został skierowany do opiniowania:

• sejmowego Biura Legislacyjnego i Biura Ekspertyz i Oceny Skutków Regulacji,
• Sądu Najwyższego, Prokuratora Generalnego, Pełnomocnika Rządu ds. Osób Niepełnosprawnych, Naczelnej Rady Adwokackiej, Krajowej Rady Radców Prawnych, Rady Dialogu Społecznego, Komitetu do Spraw Pożytku Publicznego, Krajowej Izby Gospodarczej, UODO, NBP, Krajowej Rady Doradców Podatkowych i kilku innych instytucji i organizacji,
• organizacji samorządowych

oraz do konsultacji społecznych, które potrwają do 16 listopada 2025 r. Każdy może zgłosić do niego swoje uwagi, wypełniając ankietę dostępną pod adresem: LINK.

Uregulowanie kwestii asystencji osobistej osób niepełnosprawnych na poziomie ustawowym jest problemem niezwykle istotnym i doniosłym społecznie – kiedy można spodziewać się wejścia w życie nowego świadczenia/usługi wsparcia w postaci AOON?

Nie ulega wątpliwości, że uregulowanie kwestii asystencji osobistej osób niepełnosprawnych na poziomie ustawowym jest problemem niezwykle istotnym i doniosłym społecznie. Dlatego też, należy mieć nadzieję, że jak najszybciej znajdzie ono swój finał – w jak najlepszej dla osób niepełnosprawnych, możliwej formie.

W komunikacie wydanym przez Kancelarię Prezesa Rady Ministrów po posiedzeniu rządu, które odbyło się w dniu 28 października 2025 r., poinformowano:

– „Rząd przyjął przełomowe przepisy dla osób z niepełnosprawnościami. Będą one mogły korzystać z pomocy asystenta osobistego, który na stałe będzie wspierał je w codziennym funkcjonowaniu - m.in. przemieszczaniu się, prowadzeniu domu, załatwianiu spraw urzędowych, a także w pracy, nauce i kontaktach społecznych. Usługa asystencji osobistej będzie bezpłatna. Obejmie ona docelowo ok. 100 tys. osób z niepełnosprawnościami oraz nawet 500 tys. ich bliskich. Nowe przepisy mają wejść w życie w 2027 roku. Rząd planuje przeznaczyć na program asystencji osobistej ponad 47 mld zł do 2035 roku.

Do tej pory usługi asystenckie działały tylko w ramach czasowych i ograniczonych programów, kierowanych do samorządów i organizacji pozarządowych. Teraz powstanie stały, ogólnopolski system, dzięki któremu każda osoba potrzebująca wsparcia asystenta osobistego będzie miała do niego dostęp. Rozwiązanie będzie dużym odciążeniem także dla rodzin i bliskich osób z niepełnosprawnościami.”

Zgodnie z projektem – jak dalej wyjaśniła Kancelaria Prezesa Rady Ministrów – o asystencję osobistą będą mogły docelowo ubiegać się osoby w wieku 18-65 lat, które uzyskały co najmniej 80 punktów w skali potrzeby wsparcia, a od trzeciego roku działania ustawy – także młodzież z niepełnosprawnością od 13 roku życia. Asystentem będzie mogła zostać osoba pełnoletnia, która m.in. ukończy specjalne szkolenie, kurs pierwszej pomocy i ewakuacji osób z niepełnosprawnościami oraz przejdzie instruktaż dla konkretnej osoby. Decyzja o przyznaniu osobistej asystencji, wraz z miesięcznym wymiarem godzin i zakresem wsparcia, dokonywana będzie przez wojewódzki zespół ds. orzekania o niepełnosprawności. Nowa forma wsparcia osób z niepełnosprawnościami ma objąć cały kraj, ponieważ usługa asystencji zostanie zorganizowana w każdym powiecie w Polsce, co ma wpłynąć na zwiększenia niezależności życia osób z niepełnosprawnościami. W zależności od sytuacji danej osoby, asystent będzie ją wspierał od 20 do docelowo 240 godzin miesięcznie (w pierwszym roku obowiązywania ustawy do 200 godzin, w drugim – do 220 godzin). Najwyższa możliwa liczba godzin wsparcia miesięcznie (240 godzin) oznacza, że asystent osobisty będzie dostępny dla osoby z niepełnosprawnością średnio 8 godzin dziennie. Jak wynika z powyższego – jednak nie dla niepełnosprawnego seniora, które ukończył już 65 rok życia.

Polecamy: Darowizny, testamenty, spadki. Prawidłowe zapisy. Przykładowe wzory

Podstawa prawna:

• Rządowy projekt ustawy o asystencji osobistej osób z niepełnosprawnościami (nr w wykazie prac legislacyjnych Rady Ministrów: UD168; znak w sejmowym wykazie projektów ustaw, którym nie został jeszcze nadany nr druku: RPW/36702/2025)
• Konwencja o prawach osób niepełnosprawnych – przyjęta przez ONZ w 2006 r, ratyfikowana przez Polskę w 2012 r.
• Poselski projekt ustawy o asystencji osobistej osób z niepełnosprawnościami (druk sejmowy nr 1933)