Naruszenie obowiązków pracowniczych
Pracodawca, zgodnie z art. 109 Kodeksu pracy ma możliwość ukarania pracownika za naruszenie obowiązków pracowniczych. Jest jednocześnie zobowiązany do zachowania odpowiedniego terminu. Nie może bowiem ukarać pracownika później, niż dwa tygodnie od powzięcia wiadomości o naruszeniu obowiązku pracowniczego po upływie trzech miesięcy od dopuszczenia się tego naruszenia. Przed każdym zastosowaniem kary zatrudniający musi wysłuchać pracownika. Zanim pracodawca zastosuje karę, ma obowiązek przeprowadzenia wszelkich czynności wyjaśniających. Powinien on ustalić z jakich obowiązków i w jakim zakresie pracownik nie wywiązywał się ze swoich zadań, a także jaki jest stopień jego winy.
Postępowanie pracodawcy
Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27. lipca 1990 r. stwierdził, że tylko niewykonanie przez pracownika polecenia służbowego dotyczącego pracy może zostać uznane za naruszenie ustalonego porządku, dyscypliny i regulaminu pracy, co reguluje art. 108 § 1 Kodeksu pracy. Naruszenie zawodowych obowiązków przez pracownika musi być niezaprzeczalne. Ustalenie tego wiąże się z przeprowadzeniem przez pracodawcę wewnątrzzakładowego postępowania wyjaśniającego. Zwolniony z tego obowiązku jest zatrudniający, który złapał pracownika na gorącym uczynku, wówczas może być tylko postępowanie ograniczone.
Zobacz serwis: Zarobki
Zachowanie ostrożności
Zasadniczo dzień dopuszczenia się przez pracownika naruszenia obowiązków pracowniczych nie jest dniem, w którym pracodawca otrzymał wiadomość o zaniedbaniu. Gdy okoliczności, co do winy pracownika nie są jasne, pracodawca musi doprowadzić do upewnienia się, że to właśnie on zawinił. Dla sądowej kontroli prawidłowości stosowania przepisów w zakresie nakładania kar porządkowych zasadnicze znaczenie będzie miało zatem ustalenie momentu, od którego pracodawca powziął wiadomość o naruszeniu jakiegoś obowiązku pracowniczego.
Początek biegu terminu
Duże znaczenie ma tutaj analogia interpretacyjna między terminem z art. 109 § 1 a tym, określonym w art. 52 § 2 Kodeksu pracy. Drugi z nich mówi, iż rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika nie może nastąpić po upływie miesiąca od uzyskania przez pracodawcę wiadomości o okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26. marca 1998 r., wyjaśnił, że termin dotyczący rozwiązania umowy bez wypowiedzenia rozpoczyna bieg od zakończenia wewnętrznego postępowania sprawdzającego uzyskane przez pracodawcę wiadomości o zaniedbaniu pracownika. Natomiast wyrok z dnia 21. października 1999 r. sprecyzował, że sama wiadomość o popełnieniu czynu nagannego przez pracownika nie wystarczy. Powinna ona być w dostatecznym stopniu wiarygodna i polegać na uzyskaniu informacji świadczących, że czyn pracownika ma cechy kwalifikujące go, jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych. Bieg terminu zostaje rozpoczęty od momentu, gdy pracodawca uzyskuje wystarczające informacje. Na takich samych zasadach stosuje się bieg terminu z art. 109 § 1 Kodeksu pracy. Bez zdobycia wszystkich informacji, pracodawca naraża się na wadliwe wymierzenie kary porządkowej.
Zobacz również: Praca
Podstawa prawna:
Ustawa z dnia 26. czerwca 1974 Kodeks pracy (Dz. U. z 1998r. nr 21, poz. 94 z późn. zm.)