Polskie prawo pracy nie zabrania nawiązywania więcej niż jednego stosunku pracy, a taki stan rzeczy powiązany jest ściśle z zasadą wolności podejmowania zatrudnienia. Poza pewnymi wyjątkami dotychczasowy pracodawca nie musi wyrażać zgody na podjęcie dodatkowej pracy.
Ważnym elementami, jakie muszą zostać zachowane, aby przepisy prawa pracy dotyczące ochrony interesów pracownika były przestrzegane to zachowanie dobowego i tygodniowego czasu pracy oraz odpoczynku.
Dwie umowy o pracę z tym samym pracodawcą.
Kodeks pracy nie zawiera wyraźnego zakazu zawierania dwóch umów o pracę z jednym pracownikiem przez tego samego pracodawcę. Jednakże takie rozwiązanie jest dopuszczalne tylko w przypadku, gdy rodzaj pracy jest wyraźnie inny niż uzgodniony i wykonywany w podstawowym czasie pracy. Gdyby nie byłoby tego zastrzeżenia pracodawca naruszałby przepisy o czasie pracy, zwłaszcza te odnoszące się do pracy w godzinach nadliczbowych.
Dwa stosunki pracy u jednego pracodawcy niosą za sobą podwojenie jego obowiązków. Powierzenie innej rodzajowo pracy wymaga, aby pracownik w ramach drugiego stosunku pracy posiadał osobne i adekwatne orzeczenie lekarskie, przeszedł szkolenie bhp, został poinformowany o ryzyku zawodowym i zasadach ochrony przed zagrożeniami oraz przysługującym mu wymiarze urlopu, długości okresu wypowiedzenia umowy, obowiązującej dobowej i tygodniowej normie czasu pracy.
Zobacz: Jakie są zasady nieodpłatnego zatrudniania skazanych?
Obligatoryjnie pracodawca musi prowadzić rozliczenie i ewidencję czasu pracy dla każdego ze stosunków pracy, ponieważ wynagrodzenie liczone jest oddzielnie dla każdego z nich (art 149 § 1 Kodeksu pracy) i podlega odrębnej ochronie. Sytuacja ma się podobnie w przypadku obliczania np. ekwiwalentów za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, odprawy, odszkodowania, jeśli przysługują z obydwu stosunków pracy. Umowy rozwiązywane są także oddzielnie, a wypowiedzenie jednego stosunku pracy nie jest równoznaczne z wypowiedzeniem obu, ponieważ odrębnie naliczany jest okres wypowiedzenia.
Dwie umowy o pracę z różnymi pracodawcami.
Gdy dochodzi do świadczenia pracy u dwóch różnych pracodawców może to być praca nawet na dwa pełne etaty. Art. 132 § 1 Kodeksu pracy ustanawia prawo pracownika do 11 godzin nieprzerwanego odpoczynku w ciągu doby, jeśli pracuje on w podstawowym systemie przy 8 godzinnym czasie pracy. Każda osoba może dowolnie dysponować swoim wolnym czasem i tak, o ile jego stan psychiczny i fizyczny na to pozwala może podjąć dodatkowe zatrudnienie u innego pracodawcy.
Ograniczeniem, które skutecznie może uniemożliwić podjęcie dodatkowej pracy jest podpisanie umowy o zakazie konkurencji. Pracownik nie powinien podejmować dodatkowej pracy lub działalności, która mogłaby narazić macierzystego pracodawcę na szkodę. Czasem dodatkowe ograniczenia wynikają także z przepisów szczególnych, np. z ustawy o czasie pracy kierowców (ustawa z 16 kwietnia 2004r., Dz. U. Nr 92, poz. 879).
Zobacz serwis: Czas pracy