Dziennik Ustaw - rok 1993 nr 30 poz. 138

Na podstawie art. 18 ust. 9 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 114, poz. 492 i z 1992 r. Nr 54, poz. 254) zarządza się, co następuje:

2. Posterunkiem, o którym mowa w ust. 1, kieruje komendant posterunku podległy dyrektorowi parku. Skład osobowy posterunku nie może być mniejszy niż dwie osoby.

3. W ramach posterunku dyrektor parku może tworzyć grupy terenowe. Grupą terenową kieruje dowódca grupy podlegający komendantowi posterunku.

2. W skład patrolu mogą wchodzić także pracownicy Służby Parków Narodowych zatrudnieni na stanowiskach: nadleśniczego, leśniczego, podleśniczego i strażnika.

3. Organizujący patrol wyznacza jego dowódcę.

2. W celu udokumentowania przebiegu służby funkcjonariusze Straży Parku są obowiązani do prowadzenia ksiąg służbowych.

3. Na podstawie ksiąg służbowych funkcjonariusze Straży Parku sporządzają miesięczne raporty, które przedstawiają dyrektorowi parku z zachowaniem drogi służbowej. Dyrektor parku może zażądać składania doraźnych informacji o przebiegu służby.

2. Współpraca Straży Parku z Policją obejmuje:

1) zwalczanie przestępstw i wykroczeń przeciwko ochronie przyrody w parkach narodowych, a w szczególności:

a) kradzieży drewna,

b) kłusownictwa,

c) naruszenia ochrony rzadkich gatunków fauny i flory,

2) ochronę mienia parków narodowych,

3) podejmowanie działań profilaktycznych w zakresie ochrony przyrody parków narodowych,

4) współdziałanie w zakresie przydziału, ewidencjonowania i przechowywania broni i amunicji,

5) podejmowanie innych uzgodnionych działań.

3. Współpraca, o której mowa w ust. 1, odbywa się między:

1) Dyrektorem Krajowego Zarządu Parków Narodowych i Komendantem Głównym Policji,

2) dyrektorem parku a właściwym miejscowo komendantem wojewódzkim Policji.

4. Współpraca Straży Parku z Policją w zakresie określonym w ust. 1 odbywa się przez:

1) wzajemną wymianę informacji,

2) organizowanie wspólnych akcji w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1,

3) udzielanie, w miarę możliwości, przez Policję pomocy Straży Parku w zdarzeniach, w których siły Straży Parku są niewystarczające, szczególnie w odniesieniu do zorganizowanych grup przestępczych lub w razie trudności w ujęciu sprawcy przestępstwa,

4) odpłatną pomoc jednostek Policji w przeprowadzaniu szkoleń funkcjonariuszy Straży Parku oraz w wyposażeniu Straży Parku w broń i amunicję do tej broni,

5) udzielanie przez Straż Parku, na wniosek organu Policji skierowany do dyrektora parku, pomocy w akcjach prowadzonych przez Policję na terenie parku narodowego.

2. Dyrektor parku wraz z komendantem wojewódzkim Policji raz do roku dokonują oceny stanu zagrożeń oraz efektów współpracy.

2. Właściwy miejscowo komendant wojewódzki Policji może żądać od dyrektora parku okresowych sprawozdań z czynności funkcjonariuszy Straży Parku.

2. Nadleśniczy, leśniczy, podleśniczy i strażnik zatrudnieni w parku narodowym mogą otrzymać do pracy broń palną lub broń gazową oraz amunicję i ręczny miotacz gazu.

3. Wydanie broni palnej i gazowej oraz amunicji następuje po przeszkoleniu i przeprowadzeniu sprawdzenia znajomości przepisów dotyczących:

1) użycia broni palnej i gazowej, a także ręcznego miotacza gazu,

2) zasad bezpiecznego obchodzenia się z bronią palną, bronią gazową, amunicją i ręcznym miotaczem gazu.

4. Szkolenie oraz sprawdzenie znajomości przepisów w zakresie spraw, o których mowa w ust. 3, organizuje dyrektor parku narodowego z udziałem przedstawicieli Policji, w oparciu o program zatwierdzony przez Dyrektora Krajowego Zarządu Parków Narodowych, w uzgodnieniu z Komendantem Głównym Policji.

2. Magazyn, o którym mowa w ust. 1, powinien:

1) stanowić oddzielne pomieszczenie w budynku murowanym, usytuowane w miarę możliwości na piętrze,

2) być wyposażony w sprzęt gaśniczy,

3) posiadać specjalne zabezpieczenie, w tym:

a) drzwi - przez obicie ich blachą grubości powyżej 2 mm oraz zamknięcie minimum na dwa zamki patentowe i żelazną sztabę,

b) okien - przez osłonięcie ich siatką metalową i kratami metalowymi.

3. Broń palną, broń gazową, amunicję i ręczne miotacze gazu należy przechowywać w zamkniętej żelaznej szafie znajdującej się w magazynie.

4. Przydatność magazynu stwierdza protokołem komisja, w której skład wchodzą przedstawiciele:

1) właściwego terytorialnie komendanta wojewódzkiego Policji,

2) dyrektora parku narodowego.

5. Prawo wstępu do magazynu posiada wyłącznie:

1) osoba upoważniona przez dyrektora parku narodowego do prowadzenia magazynu w parku narodowym lub dyrektor parku w obecności funkcjonariusza Straży Parku,

2) przedstawiciel właściwego terytorialnie komendanta wojewódzkiego Policji w obecności osób wymienionych w pkt 1.

6. W magazynie nie wolno palić tytoniu i używać lamp naftowych, a także wzniecać ognia z innych źródeł.

2. Wydanie osobom wymienionym w § 9 ust. 1 i 2 oraz zdanie przez te osoby broni palnej, broni gazowej, amunicji i ręcznego miotacza gazu w parku narodowym podlega rejestracji w "Książce wydania i przyjęcia broni i amunicji w parku narodowym", prowadzonej według wzoru stanowiącego załącznik nr 2 do rozporządzenia.

3. Dokumentację, o której mowa w ust. 1 i 2, prowadzi osoba upoważniona do prowadzenia magazynu w parku narodowym; dokumentacja jest przechowywana w tym magazynie.

2. Spełnienie obowiązku, o którym mowa w ust. 1, nie jest wymagane, jeżeli na polecenie dyrektora parku narodowego funkcjonariusz Straży Parku, nadleśniczy, leśniczy, podleśniczy i strażnik wykonują zadania wymagające przebywania w terenie poza godzinami pracy w parku narodowym.

1) rozwiązania stosunku pracy,

2) nieprzestrzegania zasad przechowywania broni palnej, broni gazowej, amunicji i ręcznego miotacza gazu,

3) podejrzenia użycia broni palnej, broni gazowej, amunicji lub ręcznego miotacza gazu - niezgodnie z ich przeznaczeniem.

Prezes Rady Ministrów: H. Suchocka

Załączniki do rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 14 kwietnia 1993 r. (poz. 138)

Załącznik nr 1

KSIĄŻKA STANU SPRZĘTU UZBROJENIA W PARKU NARODOWYM

Załącznik nr 2

KSIĄŻKA WYDANIA I PRZYJĘCIA BRONI I AMUNICJI W PARKU NARODOWYM