Dziennik Ustaw - rok 2019 poz. 1913

W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

Dnia 30 stycznia 2017 r. w Rotterdamie została sporządzona konwencja Rady Europy o koprodukcji filmowej (poprawiona), w następującym brzmieniu:

Przekład

Konwencja Rady Europy o koprodukcji filmowej (poprawiona)

Preambuła

Państwa członkowskie Rady Europy oraz inne państwa będące Stronami Europejskiej konwencji kulturalnej (STE nr 18), sygnatariusze niniejszej Konwencji,

Biorąc pod uwagę, że celem Rady Europy jest osiągnięcie większej jedności między jej członkami, w szczególności ochrona i promowanie ideałów i zasad, które stanowią ich wspólne dziedzictwo;

Zważywszy, że swoboda twórcza i wolność wypowiedzi stanowią główne elementy tych zasad;

Zważywszy, że promowanie różnorodności kulturowej poszczególnych państw europejskich jest jednym z celów Europejskiej konwencji kulturalnej;

Mając na uwadze Konwencję UNESCO w sprawie ochrony i promowania różnorodności form wyrazu kulturowego (Paryż, 20 października 2005 roku), w której uznano różnorodność kulturową za nieodłączną cechę ludzkości i która ma na celu wzmocnienie procesu tworzenia, produkcji, rozpowszechniania, dystrybucji i korzystania z form wyrazu kulturowego;

Zważywszy, że koprodukcja filmowa, jako narzędzie twórczości i wyrazu różnorodności kulturowej w skali światowej, powinna ulec wzmocnieniu;

Świadome, że film jest ważnym środkiem wyrazu kulturowego i artystycznego, który odgrywa istotną rolę w obronie wolności wypowiedzi, różnorodności i kreatywności, a także obywatelstwa demokratycznego;

Zdecydowane rozwijać te zasady i przypominając zalecenia Komitetu Ministrów dla państw członkowskich dotyczące kina oraz dziedziny audiowizualnej, a w szczególności Zalecenie Rec (86)3 w sprawie wspierania produkcji audiowizualnej w Europie i Zalecenie CM/Rec (2009)7 w sprawie krajowej polityki filmowej i różnorodności form wyrazu kulturowego;

Uznając, że Uchwała Res (88)15 ustanawiająca Europejski Fundusz Wspierania Koprodukcji i Rozpowszechniania Utworów Kinematograficznych i Audiowizualnych „Eurimages” została zmieniona, aby umożliwić przystąpienie państw niebędących członkami;

Zdecydowane, aby osiągnąć te cele dzięki wspólnemu wysiłkowi w rozwijaniu współpracy i określaniu zasad dostosowanych do wszystkich koprodukcji filmowych;

Zważywszy, że przyjęcie wspólnych zasad zmierza do zmniejszenia ograniczeń i ułatwia współpracę w dziedzinie koprodukcji filmowej;

Biorąc pod uwagę ewolucję technologiczną, ekonomiczną i finansową, której doświadczył przemysł filmowy od otwarcia do podpisu Europejskiej konwencji o koprodukcji filmowej (STE nr 147) w 1992 roku;

W przekonaniu, że ten rozwój powoduje konieczność poprawy Konwencji z 1992 roku, tak aby zapewnić nieprzerwaną przydatność i skuteczność tych ram dla koprodukcji filmowej;

Uznając, że niniejsza Konwencja ma na celu zastąpienie Europejskiej konwencji o koprodukcji filmowej,

uzgodniły, co następuje;

Strony niniejszej Konwencji zobowiązują się do promowania rozwoju międzynarodowej koprodukcji filmowej, zgodnie z poniższymi postanowieniami.

1. Konwencja niniejsza reguluje stosunki między jej Stronami w dziedzinie wielostronnych koprodukcji podejmowanych na terytorium Stron.

2. Konwencję niniejszą stosuje się do:

a. koprodukcji z udziałem co najmniej trzech koproducentów mających siedzibę na terytorium trzech różnych państw będących Stronami Konwencji; oraz

b. koprodukcji z udziałem co najmniej trzech koproducentów mających siedzibę na terytorium trzech różnych państw będących Stronami Konwencji, a także jednego lub kilku koproducentów, którzy nie mają siedziby na terytorium tych państw. Całkowity wkład koproducentów niemających siedziby na terytorium państw będących Stronami Konwencji nie może jednak przekroczyć 30% całkowitego kosztu produkcji.

W każdym przypadku, niniejszą Konwencję stosuje się wyłącznie pod warunkiem, że utwór odpowiada definicji utworu kinematograficznego oficjalnie koprodukowanego, w rozumieniu artykułu 3 litera c.

3. Postanowienia umów dwustronnych zawartych między Stronami niniejszej Konwencji stosuje się nadal do koprodukcji dwustronnych.

W przypadku koprodukcji wielostronnych, postanowienia niniejszej Konwencji mają moc nadrzędną w stosunku do postanowień umów dwustronnych zawartych między Stronami Konwencji. Postanowienia dotyczące koprodukcji dwustronnych pozostają w mocy, jeżeli nie są one sprzeczne z postanowieniami niniejszej Konwencji.

4. W przypadku braku jakiegokolwiek umowy regulującej dwustronne stosunki koprodukcyjne między dwiema Stronami niniejszej Konwencji, Konwencję stosuje się także do koprodukcji dwustronnych, o ile nie zostało złożone zastrzeżenie przez jedną z zainteresowanych Stron, zgodnie z warunkami określonymi w artykule 22.

Dla celów niniejszej Konwencji:

a. określenie „utwór kinematograficzny” oznacza utwór dowolnej długości i na dowolnym nośniku, w szczególności utwory kinematograficzne fabularne, animowane i dokumentalne, zrealizowane zgodnie z przepisami dotyczącymi przemysłu filmowego obowiązującymi na terytorium każdej z zainteresowanych Stron i które są przeznaczone do wyświetlania w kinach;

b. określenie „koproducenci” oznacza producentów mających siedzibę na terytorium państw będących Stronami niniejszej Konwencji i związanych umową koprodukcyjną;

c. określenie „utwór kinematograficzny oficjalnie koprodukowany” (dalej „film”) oznacza utwór kinematograficzny spełniający warunki określone w załączniku II, który stanowi integralną część niniejszej Konwencji;

d. określenie „koprodukcja wielostronna” oznacza utwór kinematograficzny wyprodukowany przez co najmniej trzech koproducentów w rozumieniu artykułu 2 ustęp 2.

1. Koproducenci utworów kinematograficznych zrealizowanych w koprodukcji wielostronnej, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, posiadają tytuł do uzyskania korzyści przyznawanych filmom krajowym na podstawie przepisów ustawowych i wykonawczych obowiązujących w każdym państwie będącym Stroną niniejszej Konwencji, które to uczestniczy w danej koprodukcji.

2. Korzyści są przyznawane każdemu koproducentowi przez Stronę, na terytorium której ma on siedzibę, na warunkach i w granicach określonych przez przepisy ustawowe i wykonawcze tej Strony oraz zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji.

1. Wszelka koprodukcja utworów kinematograficznych powinna zostać zatwierdzona przez właściwe władze Stron, na terytorium których koproducenci mają siedziby, po konsultacjach między właściwymi władzami i zgodnie z procedurami określonymi w załączniku I. Załącznik ten stanowi integralną część niniejszej Konwencji.

2. Wnioski o przyznanie statusu koprodukcji są składane w celu zatwierdzenia przez właściwe władze, zgodnie z procedurą składania wniosków, o której mowa w załączniku I. Zatwierdzenie to jest nieodwołalne, z wyjątkiem przypadku nieprzestrzegania wstępnych zobowiązań dotyczących spraw artystycznych, finansowych i technicznych.

3. Projekty o charakterze wyraźnie pornograficznym, pochwalające dyskryminację, nienawiść lub przemoc, lub te, które naruszają otwarcie godność ludzką, nie mogą uzyskać statusu koprodukcji.

4. Korzyści wynikające ze statusu koprodukcji są przyznawane koproducentom, o których wiadomo, że posiadają odpowiednie środki techniczne i finansowe oraz wystarczające kwalifikacje zawodowe.

5. Każde państwo będące Stroną wyznacza właściwe władze, o których mowa w ustępie 2, składając deklarację w chwili podpisania lub złożenia dokumentu ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia. Deklaracja ta może zostać później zmieniona w dowolnym terminie.

1. W przypadku koprodukcji wielostronnej, najmniejszy wkład nie może być mniejszy niż 5%, a największy wkład nie może przekroczyć 80% całkowitych kosztów produkcji utworu kinematograficznego. Jeżeli najmniejszy wkład jest mniejszy niż 20% lub jeśli koprodukcja jest wyłącznie finansowa, zainteresowana Strona może podjąć kroki mające na celu zmniejszenie lub zablokowanie dostępu do krajowych mechanizmów wspierania produkcji.

2. Jeżeli niniejsza Konwencja zastępuje umowę dwustronną między dwiema Stronami na podstawie postanowień artykułu 2 ustęp 4, najmniejszy wkład nie może być mniejszy niż 10%, a największy wkład nie może przekroczyć 90% całkowitych kosztów produkcji utworu kinematograficznego. Jeżeli najmniejszy wkład jest mniejszy niż 20% lub jeśli koprodukcja jest wyłącznie finansowa, zainteresowana Strona może podjąć kroki mające na celu zmniejszenie lub zablokowanie dostępu do krajowych mechanizmów wspierania produkcji.

1. Umowa koprodukcyjna powinna gwarantować każdemu koproducentów! współwłasność kopii wzorcowej oraz współudział w autorskich prawach majątkowych do filmu. Umowa będzie zawierać postanowienie, że kopia wzorcowa (wersja ukończona) zostanie zdeponowana we wspólnie uzgodnionym przez koproducentów miejscu, do którego będą mieli swobodny dostęp.

2. Umowa koprodukcyjna powinna także gwarantować każdemu koproducentowi prawo dostępu do materiałów i kopii wzorcowej, w celu ich reprodukowania.

1. Wkład każdego z koproducentów będzie obejmował efektywny wkład techniczny i artystyczny. Z zasady, zgodnie z międzynarodowymi zobowiązaniami wiążącymi Strony, wkład koproducentów dotyczący personelu twórczego, technicznego i artystycznego, wykonawców, a także sprzętu technicznego musi być proporcjonalny do ich inwestycji.

2. Z zastrzeżeniem zobowiązań międzynarodowych wiążących Strony oraz wymogów scenariusza, ekipa filmowa musi składać się z obywateli państw będących partnerami w danej koprodukcji, a prace postprodukcyjne powinny być wykonane w tychże państwach.

1. Z zastrzeżeniem postanowień artykułu 8 oraz określonych warunków i ograniczeń ustanowionych przepisami ustawowymi i wykonawczymi obowiązującymi na terytorium Stron, koprodukcje mogą uzyskać status koprodukcji na podstawie postanowień niniejszej Konwencji, jeżeli spełniają następujące warunki:

a. obejmują jeden lub kilka wkładów mniejszościowych, które mogą być jedynie wkładami finansowymi, zgodnie z umową koprodukcyjna, pod warunkiem, że każdy krajowy udział nie jest mniejszy niż 10% i nie większy niż 25% kosztów produkcji;

b. obejmują większościowego koproducenta, który zapewnia efektywny wkład techniczny i artystyczny oraz spełnia warunki dla uznania utworu kinematograficznego za utwór krajowy w państwie tego koproducenta;

c. przyczyniają się do promowania różnorodności kulturowej i dialogu międzykulturowego; i

d. stanowią przedmiot umowy koprodukcyjnej zawierającej postanowienia dotyczące podziału przychodów.

2. Status koprodukcji będzie przyznawany koprodukcjom finansowym, jeżeli właściwe władze dokonają takiego zatwierdzenia dla każdego przypadku traktowanego oddzielnie, w szczególności uwzględniając postanowienia artykułu 10.

1. Ogólna równowaga musi być zachowana w stosunkach w dziedzinie kinematografii między Stronami, zarówno pod względem całkowitego kosztu inwestycji, jak i wkładu artystycznego i technicznego w utworach kinematograficznych realizowanych w koprodukcji.

2. Strona, która po upływie odpowiedniego okresu czasu stwierdzi deficyt w swoich stosunkach koprodukcyjnych z jedną lub kilkoma Stronami, może wstrzymać się z udzieleniem zgody na następną koprodukcję do czasu przywrócenia równowagi w swoich stosunkach w dziedzinie kinematografii z daną Stroną lub danymi Stronami.

Zgodnie z obowiązującym prawem, przepisami i zobowiązaniami międzynarodowymi, każda ze Stron ułatwi wjazd i pobyt, a także wydanie pozwoleń na pracę na jej terytorium personelowi technicznemu i artystycznemu innych Stron uczestniczących w koprodukcji. Podobnie, każda ze Stron zezwoli na czasowy wwóz i wywóz sprzętu potrzebnego do produkcji i dystrybucji utworów kinematograficznych realizowanych w ramach niniejszej Konwencji.

1. Państwa koprodukujące będą wskazane w napisach utworu kinematograficznego zrealizowanego w koprodukcji.

2. Nazwy tych państw będą wyraźnie wymienione w napisach filmu, we wszystkich materiałach reklamowych i promocyjnych utworów kinematograficznych oraz podczas ich prezentacji.

W przypadku eksportu utworu kinematograficznego zrealizowanego w koprodukcji do państwa, w którym wwóz utworów kinematograficznych objęty jest kontyngentem, a jedna ze Stron koprodukujących nie dysponuje prawem swobodnego wwozu swoich utworów kinematograficznych do państwa importera:

a. utwór kinematograficzny będzie wliczany do kontyngentu państwa, którego wkład jest większościowy;

b. w przypadku utworu kinematograficznego zawierającego równe wkłady poszczególnych państw, utwór ten będzie wliczany do kontyngentu państwa dysponującego najlepszymi możliwościami eksportowymi do państwa importera;

c. jeżeli postanowienia litery a i b nie mają zastosowania, utwór kinematograficzny będzie wliczany do kontyngentu Strony, która zapewniła reżysera.

W trakcie przyznawania statusu koprodukcji właściwa władza Strony może zażądać od koproducenta mającego siedzibę na jej terytorium ostatecznej wersji utworu kinematograficznego sporządzonej w jednym z języków tej Strony.

O ile koproducenci nie postanowią inaczej, utwory kinematograficzne zrealizowane w koprodukcji będą prezentowane na międzynarodowych festiwalach przez tę Stronę, na której terytorium ma siedzibę koproducent większościowy lub, w przypadku równego wkładu finansowego, przez Stronę, która zapewniła reżysera.

1. Konwencja niniejsza zastępuje, w odniesieniu do państw, które są Stronami, Europejską konwencję o koprodukcji filmowej, otwartą do podpisu 2 października 1992 roku.

2. W stosunkach między Stroną niniejszej Konwencji a stroną Konwencji z 1992 roku, która nie ratyfikowała niniejszej Konwencji, Konwencja z 1992 roku nadal obowiązuje.

1. Zarząd Europejskiego Funduszu Wspierania Koprodukcji i Rozpowszechniania Utworów Kinematograficznych i Audiowizualnych „Eurimages” jest odpowiedzialny za monitorowanie niniejszej Konwencji.

2. Każda ze Stron niniejszej Konwencji, która nie jest członkiem „Eurimages”, może być reprezentowana w Zarządzie „Eurimages” podczas wykonywania zadań określonych w niniejszej Konwencji i posiada w nim jeden głos.

3. W celu promowania skutecznego stosowania Konwencji, Zarząd „Eurimages” może:

a. zaproponować ułatwienia wymiany doświadczeń i dobrych praktyk między Stronami;

b. wyrazić opinię o każdej sprawie dotyczącej stosowania i wdrażania niniejszej Konwencji oraz opracować konkretne zalecenia dla Stron na ten temat.

4. W celu zaktualizowania postanowień z załączników I i II niniejszej Konwencji, tak aby zapewnić ich nieprzerwaną przydatność dla powszechnych praktyk w przemyśle filmowym, zmiany mogą zostać zaproponowane przez każdą ze Stron, Komitet Ministrów lub Zarząd Europejskiego Funduszu Wspierania Koprodukcji i Rozpowszechniania Utworów Kinematograficznych i Audiowizualnych „Eurimages”. Propozycje te zostaną przekazane Stronom przez Sekretarza Generalnego Rady Europy.

5. Po konsultacji ze Stronami, Komitet Ministrów może przyjąć zmianę proponowaną zgodnie z ustępem 4, większością głosów przewidzianą w artykule 20 litera d Statutu Rady Europy. Zmiana wejdzie w życie po upływie okresu jednego roku od dnia, w którym została ona przekazana Stronom. W tym okresie, każda ze Stron może powiadomić Sekretarza Generalnego o sprzeciwie wobec wejścia w życie tej zmiany w odniesieniu do niej.

6. Jeżeli jedna trzecia Stron powiadomi Sekretarza Generalnego Rady Europy o sprzeciwie wobec wejścia w życie zmiany, zmiana ta nie wejdzie w życie.

7. Jeśli mniej niż jedna trzecia Stron powiadomi o sprzeciwie, zmiana wejdzie w życie w odniesieniu do Stron, które nie zgłosiły sprzeciwu.

8. Gdy zmiana weszła w życie zgodnie z ustępami 5 i 7 niniejszego artykułu, a jedna ze Stron zgłosiła sprzeciw do niej, to zmiana ta wejdzie w życie dla tej Strony w pierwszym dniu miesiąca następującego po dniu, w którym Strona ta powiadomiła Sekretarza Generalnego Rady Europy o przyjęciu tej zmiany. Strona, która zgłosiła sprzeciw, może go wycofać w dowolnym czasie w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Rady Europy.

9. Jeśli Komitet Ministrów przyjął zmianę, państwo lub Unia Europejska nie mogą wyrazić swojej zgody na związanie się niniejszą Konwencją, nie przyjmując jednocześnie tej zmiany.

1. Konwencja niniejsza jest otwarta do podpisu przez państwa członkowskie Rady Europy oraz przez inne państwa będące Stronami Europejskiej konwencji kulturalnej, które mogą wyrazić swoją zgodę na związanie się nią przez:

a. podpisanie bez zastrzeżenia ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia; lub

b. podpisanie z zastrzeżeniem późniejszej ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia, po którym nastąpi ratyfikacja, przyjęcie lub zatwierdzenie.

2. Dokumenty ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia są składane Sekretarzowi Generalnemu Rady Europy.

1. Konwencja wejdzie w życie w pierwszym dniu miesiąca następującego po upływie trzech miesięcy od dnia, w którym trzy państwa, w tym co najmniej dwa państwa członkowskie Rady Europy, wyraziły zgodę na związanie się tą Konwencją, zgodnie z postanowieniami artykułu 18.

2. W odniesieniu do państwa-sygnatariusza, które później wyrazi zgodę na związanie się Konwencją, Konwencja wejdzie w życie w pierwszym dniu miesiąca następującego po upływie trzech miesięcy od dnia podpisania lub złożenia dokumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia.

1. Po wejściu w życie niniejszej Konwencji, Komitet Ministrów Rady Europy może, po konsultacji ze Stronami, zaprosić każde państwo niebędące członkiem Rady Europy, jak również Unię Europejską, do przystąpienia do niniejszej Konwencji na mocy decyzji podjętej większością głosów przewidzianą w artykule 20 litera d Statutu Rady Europy i przy jednomyślności przedstawicieli państw będących Stronami, uprawnionych do zasiadania w Komitecie Ministrów.

2. W odniesieniu do każdego przystępującego państwa lub Unii Europejskiej, w przypadku ich przystąpienia, Konwencja wejdzie w życie w pierwszym dniu miesiąca następującego po upływie trzech miesięcy od dnia złożenia dokumentu przystąpienia Sekretarzowi Generalnemu Rady Europy.

1. Każde państwo może, w chwili podpisania lub złożenia dokumentu ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia, wskazać terytorium lub terytoria, do którego lub do których niniejsza Konwencja będzie miała zastosowanie.

2. Każda ze Stron może w dowolnym późniejszym terminie, w drodze deklaracji złożonej Sekretarzowi Generalnemu Rady Europy, rozszerzyć stosowanie niniejszej Konwencji na każde inne terytorium wskazane w deklaracji. W odniesieniu do tego terytorium Konwencja wejdzie w życie w pierwszym dniu miesiąca następującego po upływie trzech miesięcy od dnia otrzymania deklaracji przez Sekretarza Generalnego.

3. Deklaracja złożona na podstawie dwóch poprzednich ustępów będzie mogła być odwołana, w odniesieniu do każdego terytorium wskazanego w tej deklaracji, w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego. Odwołanie będzie skuteczne z pierwszym dniem miesiąca następującego po upływie trzech miesięcy od dnia otrzymania takiej notyfikacji przez Sekretarza Generalnego.

1. Każde państwo może, w chwili podpisania lub złożenia dokumentu ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia, oświadczyć, że postanowienia artykułu 2 ustęp 4 nie będą miały zastosowania do jego dwustronnych stosunków koprodukcyjnych z jedną lub kilkoma Stronami. Ponadto, może zastrzec sobie prawo do ustalenia maksymalnego wkładu, innego niż ten określony w artykule 9 ustęp 1 litera a. Nie dopuszcza się żadnego innego zastrzeżenia.

2. Każda ze Stron, która zgłosiła zastrzeżenie na podstawie poprzedniego ustępu, może je wycofać w całości lub w części, w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Rady Europy. Wycofanie będzie skuteczne z dniem otrzymania takiej notyfikacji przez Sekretarza Generalnego.

1. Każda ze Stron może w dowolnym czasie wypowiedzieć niniejszą Konwencję w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Rady Europy.

2. Takie wypowiedzenie będzie skuteczne z pierwszym dniem miesiąca następującego po upływie sześciu miesięcy od dnia otrzymania notyfikacji przez Sekretarza Generalnego.

Sekretarz Generalny Rady Europy powiadamia państwa członkowskie Rady Europy, jak również Unię Europejską i każde państwo, które przystąpiło do niniejszej Konwencji lub zostało zaproszone do przystąpienia do niej, o:

a. każdym podpisaniu;

b. złożeniu każdego dokumentu ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia;

c. każdej dacie wejścia w życie niniejszej Konwencji, zgodnie z jej artykułami 19, 20 i 21;

d. każdym zastrzeżeniu i wycofaniu zastrzeżenia zgłoszonym na mocy artykułu 22;

e. każdej deklaracji złożonej zgodnie z artykułem 5 ustęp 5;

f. każdym wypowiedzeniu notyfikowanym zgodnie z artykułem 23;

g. każdym innym akcie, notyfikacji lub informacji dotyczącej niniejszej Konwencji.

Na dowód czego niżej podpisani, należycie do tego upoważnieni, podpisali niniejszą Konwencję.

Sporządzono w Rotterdamie, w dniu 30 stycznia 2017 roku, w językach angielskim i francuskim, przy czym oba teksty są jednakowo autentyczne, w jednym egzemplarzu, który będzie złożony w archiwach Rady Europy. Sekretarz Generalny Rady Europy przekaże uwierzytelnione odpisy każdemu z państw, o których mowa w artykule 18 ustęp 1, a także Unii Europejskiej i każdemu państwu zaproszonemu do przystąpienia do niniejszej Konwencji.

Wersja w języku angielskim

Po zaznajomieniu się z powyższą konwencją, w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej oświadczam, że:

– została ona uznana za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych,

– Rzeczpospolita Polska postanawia przystąpić do tej konwencji z deklaracją dotyczącą artykułu 5 ustęp 5 konwencji,

– będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.

Dano w Warszawie dnia 18 marca 2019 r.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej: A. Duda

L.S.

Prezes Rady Ministrów: M. Morawiecki

Załącznik I. Procedura składania wniosków

W celu skorzystania z postanowień niniejszej Konwencji, koproducenci mający siedzibę na terytorium Stron muszą, w odpowiednim czasie przed rozpoczęciem głównych zdjęć do filmu lub przed rozpoczęciem głównych prac przy animacji złożyć wniosek o tymczasowy statusu koprodukcji, załączając do niego wymienione poniżej dokumenty. Dokumenty te powinny być dostarczone właściwym władzom w liczbie egzemplarzy dostatecznej do przekazania władzom innych Stron, najpóźniej na miesiąc przed rozpoczęciem zdjęć:

– oświadczenie o stanie praw autorskich;

– streszczenie filmu;

– tymczasowy wykaz wkładów technicznych i artystycznych każdego z zaangażowanych państw;

– budżet i tymczasowy plan finansowania;

– projekt planu pracy;

– umowa koprodukcyjna lub uproszczona umowa („deal memo”) zawarta między koproducentami. Dokument ten musi zawierać klauzule przewidujące podział przychodów lub rynków między koproducentami.

Przyznanie ostatecznego statusu koprodukcji następuje po ukończeniu filmu i po rozpatrzeniu przez władze krajowe ostatecznych dokumentów produkcyjnych, a mianowicie:

– dokumentów potwierdzających nabycie praw do wkładów twórczych;

– ostatecznego scenariusza;

– ostatecznej listy wkładów technicznych i artystycznych każdego z zaangażowanych państw;

– sprawozdania dotyczącego ostatecznych kosztów;

– ostatecznego planu finansowego;

– umowy koprodukcyjnej zawartej między koproducentami. Umowa ta musi zawierać klauzule przewidujące podział przychodów lub rynków między koproducentami.

Władze krajowe mogą zażądać każdego innego dokumentu niezbędnego do oceny wniosku, zgodnie z ustawodawstwem krajowym.

Wniosek i inne dokumenty należy przedłożyć, w miarę możliwości, w języku właściwych władz, którym są składane.

Właściwe władze krajowe przekażą sobie wzajemnie wnioski i załączone dokumenty, jak tylko je otrzymają. Właściwe władze Strony z mniejszościowym wkładem finansowym nie dokonają zatwierdzenia, jeżeli nie otrzymają opinii Strony z większościowym wkładem finansowym.

Załącznik II – Definicja uznania utworu kinematograficznego

1. Utwór kinematograficzny fabularny jest uznawany za oficjalnie koprodukowany w rozumieniu artykułu 3 litera c, jeśli zawiera elementy pochodzące z państw będących stronami Konwencji i uzyskał co najmniej 16 punktów z 21 możliwych, zgodnie z wykazem elementów przedstawionym poniżej,

2. Biorąc pod uwagę cechy koprodukcji, właściwe władze mogą, po wzajemnych konsultacjach, przyznać status koprodukcji utworowi, który uzyskał mniej punktów niż zazwyczaj wymagane 16 punktów.

3. Utwór kinematograficzny animowany jest uznawany za oficjalnie koprodukowany w rozumieniu artykułu 3 litera c, jeśli uzyskał co najmniej 15 punktów z 23 możliwych, zgodnie z wykazem elementów przedstawionym poniżej.

4. Biorąc pod uwagę cechy koprodukcji, właściwe władze mogą, po wzajemnych konsultacjach, przyznać status koprodukcji utworowi, który uzyskał mniej punktów niż zazwyczaj wymagane 15 punktów.

5. Utwór kinematograficzny dokumentalny jest uznawany za oficjalnie koprodukowany w rozumieniu artykułu 3 litera c, jeżeli uzyska co najmniej 50% sumy odpowiednich punktów, zgodnie z wykazem elementów przedstawionym poniżej.

6. Biorąc pod uwagę cechy koprodukcji, właściwe władze mogą, po wzajemnych konsultacjach, przyznać status koprodukcji utworowi, który uzyskał mniej niż zazwyczaj wymagane 50% punktów.