REKLAMA

Dziennik Ustaw - rok 1990 nr 56 poz. 327

Tekst pierwotny

Na podstawie art. 9 ust. 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Urzędzie Ochrony Państwa (Dz. U. Nr 30, poz. 180) zarządza się, co następuje:

§ 1.

Funkcjonariusze Urzędu Ochrony Państwa, zwani dalej „funkcjonariuszami”, mają prawo użycia broni palnej w przypadkach określonych w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Urzędzie Ochrony Państwa (Dz. U. Nr 30, poz. 180).

§ 2.

1. Funkcjonariusze przed użyciem broni palnej są obowiązani:

1) wezwać osobę do zachowania zgodnego z prawem, a w szczególności do natychmiastowego porzucenia broni lub niebezpiecznego narzędzia, zaniechania ucieczki, odstąpienia od bezprawnych działań lub użycia przemocy,

2) wezwać osobę do zatrzymania się wołając „Stój – Urząd Ochrony Państwa”, a w razie niezatrzymania się osoby zagrozić użyciem broni palnej wzywając „Stój – bo strzelam”,

3) oddać strzał ostrzegawczy w górę, jeżeli wezwania sprecyzowane w pkt 1 i 2 okażą się bezskuteczne,

4) osobę konwojowaną przed rozpoczęciem konwoju uprzedzić, że w razie podjęcia próby ucieczki zostanie użyta broń palna.

2. Przepisów ust. 1 pkt 2 i 3 nie stosuje się w przypadku, gdy wszelka zwłoka groziłaby bezpośrednim niebezpieczeństwem dla życia ludzkiego.

3. Użycie broni palnej powinno następować w sposób wyrządzający możliwie najmniejszą szkodę osobie, przeciwko której użyto broni, i nie może zmierzać do pozbawienia jej życia, a także narażać na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia innych osób.

§ 3.

Broni palnej nie używa się w stosunku do kobiet o widocznej ciąży, osoby, której wygląd wskazuje na wiek do 13 lat, starców oraz osób o widocznym kalectwie.

§ 4.

W razie wykonywania czynności służbowych przez dwóch lub więcej funkcjonariuszy, decyzję o użyciu broni palnej podejmuje funkcjonariusz, któremu zlecono dowodzenie lub kierowanie daną czynnością. W razie gdy nie ma on możliwości wydania rozkazu, decyzję o użyciu broni palnej podejmuje funkcjonariusz wykonujący daną czynność.

§ 5.

1. Jeżeli wskutek użycia broni palnej nastąpiło zranienie osoby, funkcjonariusz jest obowiązany natychmiast udzielić tej osobie pierwszej pomocy, a także zapewnić pomoc lekarską.

2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, oraz gdy w wyniku użycia broni palnej nastąpiła szkoda w mieniu, funkcjonariusze są obowiązani do:

1) zabezpieczenia śladów na miejscu zdarzenia i niedopuszczenia na to miejsce osób postronnych,

2) w miarę możliwości ustalenia świadków zdarzenia.

§ 6.

1. W każdym przypadku użycia broni palnej funkcjonariusz jest obowiązany niezwłocznie powiadomić o tym fakcie dyżurnego właściwej terytorialnie jednostki Policji lub delegatury Urzędu Ochrony Państwa, swojego przełożonego oraz sporządzić w tej sprawie pisemny raport.

2. Dyżurny właściwej terytorialnie jednostki Policji albo delegatury Urzędu Ochrony Państwa jest obowiązany niezwłocznie spowodować zabezpieczenie wszelkich śladów i dowodów związanych z użyciem broni palnej oraz udzielić funkcjonariuszowi pomocy w niezbędnym zakresie.

§ 7.

Pisemny raport o użyciu broni palnej powinien zawierać:

1) określenie czasu i miejsca jej użycia,

2) dane osoby, wobec której użyto broni,

3) szczegółowe powody użycia broni,

4) opis działań funkcjonariusza poprzedzających użycie broni,

5) określenie skutków użycia broni,

6) opis sposobu udzielenia pierwszej pomocy przez funkcjonariusza i fachowej pomocy medycznej,

7) wskazanie innych faktów, koniecznych – według funkcjonariusza – do zobrazowania zdarzenia.

8) dane dotyczące ewentualnych świadków zdarzenia,

9) podpis funkcjonariusza.

§ 8.

Do obowiązków przełożonego należy:

1) zbadanie, czy użycie broni palnej nastąpiło zgodnie z obowiązującymi przepisami.

2) niezwłoczne zawiadomienie o każdym przypadku użycia broni palnej wyższego przełożonego, a jeżeli w wyniku użycia broni nastąpiła śmierć lub zranienie człowieka – również prokuratora.

§ 9.

Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

Prezes Rady Ministrów: T. Mazowiecki

Metryka