Akty ujednolicone - rok 2025 poz. 2206

(1)

Poprawa bezpieczeństwa ruchu drogowego jest jednym z głównych celów polityki transportowej Unii. W ramach polityki bezpieczeństwa ruchu drogowego UE na lata 2021-2030 Komisja ponownie zobowiązała się do realizacji ambitnego celu polegającego na zbliżeniu się do 2050 r. do zerowej liczby ofiar śmiertelnych i poważnych urazów na unijnych drogach (znanego jako „wizja zero”), a także do realizacji średnioterminowego celu polegającego na zmniejszeniu o 50 % liczby ofiar śmiertelnych i poważnych urazów do 2030 r.

(2)

Aby osiągnąć cel, jakim jest poprawa bezpieczeństwa ruchu drogowego, ministrowie transportu państw członkowskich w oświadczeniu z Valletty w sprawie bezpieczeństwa ruchu drogowego z dnia 29 marca 2017 r. wezwali do wzmocnienia unijnych ram prawnych w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego, ze szczególnym uwzględnieniem potrzeby współpracy państw członkowskich w kwestii zakazów prowadzenia pojazdów odnoszących się do kierowców niebędących rezydentami.

(3)

W rezultacie swobodnego przepływu osób oraz rosnącego poziomu międzynarodowego ruchu drogowego zakazy prowadzenia pojazdów są często nakładane przez państwo członkowskie inne niż państwo, w którym dany kierowca ma miejsce stałego zamieszkania lub które wydało prawo jazdy.

(4)

Obecnie państwo członkowskie inne niż państwo, w którym dany kierowca ma miejsce stałego zamieszkania lub które wydało prawo jazdy (zwane dalej „państwem członkowskim wydania”), może zgodnie z prawem krajowym i w odpowiedzi na niezgodne z prawem zachowania na jego terytorium podjąć środki wobec posiadacza prawa jazdy uzyskanego w innym państwie członkowskim. Środki takie skutkują odmową uznania ważności praw jazdy wydanych przez inne państwa członkowskie, a tym samym ograniczeniem uprawnień do kierowania pojazdami przysługujących danej osobie, na którą nałożono zakaz prowadzenia pojazdów. Zakres stosowania takich środków jest jednak ograniczony do terytorium państwa członkowskiego, w którym miało miejsce niezgodne z prawem zachowanie, a ich skutek ogranicza się do odmowy uznania ważności danego prawa jazdy na tym terytorium. Zatem, w przypadku braku jakichkolwiek działań ze strony państwa członkowskiego wydania, to prawo jazdy jest nadal uznawane we wszystkich innych państwach członkowskich. Taki scenariusz uniemożliwia osiągnięcie wyższego poziomu bezpieczeństwa ruchu drogowego w Unii. Kierowcy objęci zakazem prowadzenia pojazdów w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie wydania, nie powinni uniknąć skutków takiego środka, gdy przebywają w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie, w którym miało miejsce dane przestępstwo lub wykroczenie (zwane dalej „państwem członkowskim popełnienia przestępstwa lub wykroczenia”).

(5)

W celu zapewnienia wysokiego poziomu ochrony wszystkich użytkowników dróg w Unii konieczne jest ustanowienie przepisów szczególnych dotyczących wykonywania zakazów prowadzenia pojazdów nałożonych przez państwo członkowskie inne niż państwo, które wydało prawo jazdy osoby, na którą nałożono zakaz prowadzenia pojazdów, w przypadku gdy taki zakaz prowadzenia pojazdów wynika z popełnienia przestępstw lub wykroczeń zagrożonych nałożeniem zakazu prowadzenia pojazdów, wchodzących w zakres stosowania niniejszej dyrektywy.

(6)

Wykonanie niniejszej dyrektywy nie powinno jednak wymagać harmonizacji przepisów prawa krajowego dotyczących definicji przestępstw lub wykroczeń w ruchu drogowym, ich charakteru prawnego oraz możliwych środków będących konsekwencją takich przestępstw lub wykroczeń. W szczególności wykonywanie zakazów prowadzenia pojazdów nałożonych w państwie członkowskim wydania powinno być kontynuowane niezależnie od tego, czy państwo członkowskie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia, kwalifikuje środki krajowe jako środki administracyjne czy karne. Zgodnie z zasadą autonomii proceduralnej państwa członkowskie powinny ustanowić swoje procedury wewnętrzne, w granicach swojego prawa krajowego, w celu jak najszybszego i najskuteczniejszego wykonania niniejszej dyrektywy.

(7)

Niniejsza dyrektywa powinna pozostać bez uszczerbku dla przepisów dotyczących współpracy policyjnej i wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych oraz wzajemnego uznawania odnośnych orzeczeń sądowych. Niniejsza dyrektywa nie powinna również wpływać na możliwość wykonywania przez organy sądowe państw członkowskich wydanych przez nie orzeczeń, zwłaszcza szczególności orzeczeń o charakterze karnym. W szczególności niniejsza dyrektywa nie powinna wpływać na prawa i obowiązki wynikające z decyzji ramowych Rady 2005/214/WSiSW (3) i 2008/947/WSiSW (4), ani na prawa podejrzanych i oskarżonych przewidziane w dyrektywach Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/64/UE (5), 2012/13/UE (6), 2013/48/UE (7), (UE) 2016/343 (8), (UE) 2016/800 (9) i (UE) 2016/1919 (10).

(8)

Celem niniejszej dyrektywy jest umożliwienie Unii realizacji celu, jakim jest poprawa bezpieczeństwa ruchu drogowego w całej Unii. Zgodnie z tym, co Trybunał Sprawiedliwości stwierdził w sprawie C-43/12 (11), środki mające na celu poprawę bezpieczeństwa ruchu drogowego należą do polityki transportowej i mogą być przyjmowane na podstawie art. 91 ust. 1 lit. c) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), w zakresie w jakim stanowią one „środki pozwalające polepszyć bezpieczeństwo transportu” w rozumieniu tego postanowienia.

(9)

Zakazy prowadzenia pojazdów wynikające z przestępstw lub wykroczeń zagrożonych nałożeniem zakazu prowadzenia pojazdów wchodzących w zakres stosowania niniejszej dyrektywy mogą polegać na cofnięciu, zawieszeniu lub ograniczeniu uprawnień do kierowania pojazdami, prawa jazdy lub uznania ważności tego prawa jazdy. W związku z tym wykonywanie takich zakazów prowadzenia pojazdów należy zrealizować w Unii poprzez stosowanie takich cofnięć, ograniczeń lub zawieszeń przez państwo członkowskie, które wydało prawo jazdy.

(10)

Popełnienie przestępstwa lub wykroczenia nie jest jednak jedyną okolicznością, która może prowadzić do cofnięcia, zawieszenia lub ograniczenia uprawnień do kierowania pojazdem, prawa jazdy lub uznania ważności prawa jazdy. Inne okoliczności, takie jak niespełnienie minimalnych norm określonych w załączniku III do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2025/2205 (12), mogą również prowadzić do takiego cofnięcia, zawieszenia lub ograniczenia. Ponieważ dyrektywa (UE) 2025/2205 reguluje takie normy minimalne, w definicjach dotyczących tych terminów należy wyjaśnić, że obejmują one wszystkie przypadki skutkujące takim cofnięciem, zawieszeniem lub ograniczeniem, a nie tylko przypadki wynikające z popełnienia przestępstwa lub wykroczenia.

(11)

Ponieważ kierowanie pojazdem pod wpływem alkoholu, czyli kierowanie pojazdem w stanie nietrzeźwości, zgodnie z definicją w prawie państwa członkowskiego popełnienia przestępstwa lub wykroczenia, kierowanie pojazdem pod wpływem środków odurzających i przekroczenie dopuszczalnej prędkości, czyli przekroczenie ograniczeń prędkości obowiązujących w państwie członkowskim popełnienia przestępstwa lub wykroczenia na danej drodze lub w przypadku danego typu pojazdu, stanowią główne przyczyny wypadków i ofiar śmiertelnych w ruchu drogowym w Unii, należy zapewnić najwyższy możliwy poziom staranności w sprawach dotyczących takich przestępstw lub wykroczeń, które należy uznać do celów niniejszej dyrektywy za przestępstwa lub wykroczenia zagrożone nałożeniem zakazu prowadzenia pojazdów. Ponadto przestępstwa lub wykroczenia w ruchu drogowym, których skutkiem jest śmierć lub poważny uraz ciała ofiary, należy również uznać, ze względu na ich wagę, za przestępstwa lub wykroczenia zagrożone nałożeniem zakazu prowadzenia pojazdów wchodzące w zakres stosowania niniejszej dyrektywy. Nałożenie zakazu prowadzenia pojazdów powinno wymagać dokładnej identyfikacji kierowcy, który popełnił przestępstwo lub wykroczenie zagrożone nałożeniem zakazu prowadzenia pojazdów, oraz nie powinien być rozstrzygany na podstawie obiektywnej odpowiedzialności, na przykład z tytułu bycia posiadaczem pojazdu.

(12)

Zakazy prowadzenia pojazdów powinny być zgłaszane państwu członkowskiemu wydania zgodnie z niniejszą dyrektywą tylko wtedy, gdy zostały nałożone w związku z popełnieniem przestępstwa lub wykroczenia zagrożonych nałożeniem zakazu prowadzenia pojazdów, zdefiniowanego w niniejszej dyrektywie.

(13)

Zakaz prowadzenia pojazdów nałożony przez państwo członkowskie na osobę, która posiada prawo jazdy wydane przez inne państwo członkowskie, powinien wywoływać skutki na całym terytorium Unii, podobnie jak ma to miejsce w przypadku zakazów prowadzenia pojazdów nałożonych na osoby posiadające prawa jazdy wydane przez państwo członkowskie nakładające zakaz prowadzenia pojazdów. Również z uwagi na zasadę autonomii proceduralnej państwa członkowskie powinny mieć swobodę decydowania o tym, jak najlepiej osiągnąć ten efekt zgodnie z ich prawem krajowym.

(14)

Państwo członkowskie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia powinno bez zbędnej zwłoki powiadomić państwo członkowskie wydania o każdym zakazie prowadzenia pojazdów wchodzącym w zakres stosowania niniejszej dyrektywy nałożonym na okres co najmniej trzech miesięcy, w odniesieniu do którego w chwili powiadomienia okres pozostały do zakończenia zawieszenia lub ograniczenia na podstawie danego zakazu prowadzenia pojazdów wynosi więcej niż miesiąc, aby uruchomić procedury niezbędne do zapewnienia wykonania zakazu prowadzenia pojazdów w państwie członkowskim wydania. Takie powiadomienie powinno być przekazywane drogą elektroniczną w formie standardowego zaświadczenia na potrzeby powiadamiania o zakazie prowadzenia pojazdów (zwanego dalej „standardowym zaświadczeniem o zakazie prowadzenia pojazdów”), aby zapewnić płynną, wiarygodną i skuteczną wymianę informacji między państwami członkowskimi.

(15)

Standardowe zaświadczenie o zakazie prowadzenia pojazdów powinien zawierać minimalny zestaw danych umożliwiających właściwe wykonanie niniejszej dyrektywy, oraz powinien zawierać w szczególności informacje dotyczące organu państwa członkowskiego popełnienia przestępstwa lub wykroczenia, który nałożył zakaz prowadzenia pojazdów, informacje dotyczące popełnionego przestępstwa lub wykroczenia zagrożonego nałożeniem zakazu prowadzenia pojazdów, wynikającego z niego zakazu prowadzenia pojazdów oraz tożsamości osoby, na którą nałożono zakaz prowadzenia pojazdów. W tym celu Komisja powinna zaktualizować kody zawarte w części E załącznika I do dyrektywy (UE) 2025/2205 zgodnie z aktem delegowanym na podstawie niniejszej dyrektywy, aby kody te były dostępne na długo przed datą transpozycji niniejszej dyrektywy. Stosowanie standardowego zaświadczenia o zakazie prowadzenia pojazdów będzie gwarantowało skuteczną wymianę informacji bez nakładania na państwa członkowskie obowiązku dzielenia się nieproporcjonalną lub nadmierną ilością informacji.

(16)

Standardowe zaświadczenie o zakazie prowadzenia pojazdów należy także przetłumaczyć na dowolny język urzędowy instytucji Unii, który jest językiem urzędowym państwa członkowskiego wydania lub na dowolny inny język instytucji Unii zaakceptowany przez państwo członkowskie wydania, w celu zapewnienia szybkiego przetworzenia przez adresata.

(17)

Nakładanie zakazu prowadzenia pojazdów w odpowiedzi na niezgodne z prawem zachowania przyczynia się do zagwarantowania wysokiego poziomu bezpieczeństwa ruchu drogowego w Unii. Na podstawie zasady wzajemnego uznawania praw jazdy wydawanych w państwach członkowskich powinno być możliwe automatyczne egzekwowanie przez wszystkie pozostałe państwa członkowskie środków dotyczących cofnięcia, zawieszenia lub ograniczenia prawa jazdy wydanego przez państwo członkowskie wydania, ponieważ osoba, na którą nałożono zakaz prowadzenia pojazdów, nie może przedstawić ważnego dokumentu potwierdzającego uprawnienia do kierowania pojazdami. Z tego względu, po otrzymaniu powiadomienia o nałożonym zakazie prowadzenia pojazdów oraz o ile nie zachodzi przesłanka zwolnienia lub nie powołano się na nią, państwo członkowskie wydania powinno podjąć odpowiednie środki w celu wykonania zakazu prowadzenia pojazdów.

(18)

Środki przyjęte przez państwo członkowskie wydania powinny być zróżnicowane w zależności od konkretnego charakteru danego zakazu prowadzenia pojazdów. Ponieważ cofnięcia, zawieszenia lub ograniczenia mają z konieczności różne konsekwencje, środki te wymagają różnych procedur, aby mogły zostać wykonane zgodnie z kompetencjami zainteresowanych państw członkowskich. W przypadku cofnięcia, osoba, na którą nałożono zakaz prowadzenia pojazdów, powinna mieć możliwość odzyskania swojego prawa jazdy lub ubiegania się o nowe prawo jazdy zgodnie z dyrektywą (UE) 2025/2205. W przypadku gdy w państwie członkowskim wydania nie przewidziano możliwości cofnięcia, państwo członkowskie wydania powinno zawiesić prawo jazdy, ocenić zdolność lub kompetencje posiadacza tego prawa jazdy do kierowania pojazdami oraz podjąć wszelkie środki uznane za odpowiednie w następstwie tej oceny. W przypadku zawieszenia lub ograniczenia, należy zapewnić, aby wykonanie dotyczyło tylko czasu trwania takich środków, nawet jeżeli w ramach zakazu prowadzenia pojazdów przewidziano warunki uzupełniające, ponieważ podstawowym celem tego zawieszenia lub ograniczenia jest czasowe lub częściowe uniemożliwienie osobie, na którą nałożono zakaz prowadzenia pojazdów, kierowania pojazdami, a nie określenie, w jaki sposób osoba ta powinna odzyskać swoje prawo jazdy. Powinno to jednak pozostawać bez uszczerbku dla prawa do oceny, czy osoba, na którą nałożono zakaz prowadzenia pojazdów, stanowi zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego, oraz dla przyjęcia środków odpowiadających takiej ocenie.

(19)

Państwo członkowskie wydania powinno dążyć, w granicach obowiązującego prawa krajowego, do zapewnienia, aby środki podjęte w odniesieniu do zakazów prowadzenia pojazdów odpowiadały w jak największym stopniu środkom nałożonym przez państwo członkowskie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia.

(20)

W przypadku gdy państwo członkowskie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia nakłada zakaz prowadzenia pojazdów na osobę mającą stałe zamieszkanie w tym państwie członkowskim, ale posiadającą prawo jazdy wydane przez inne państwo członkowskie, państwo członkowskie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia jest uprawnione do wymiany prawa jazdy w celu zastosowania tego zakazu prowadzenia pojazdów. W przypadku gdy państwo członkowskie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia cofa prawo jazdy osobie mającej swoje stałe zamieszkanie w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie wydania, za wydanie nowego prawa jazdy powinno odpowiadać państwo członkowskie stałego zamieszkania, biorąc pod uwagę informacje udostępnione przez państwo członkowskie wydania w Europejskiej Sieci Praw Jazdy, o której mowa w art. 15 ust. 1 dyrektywy 2006/126/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (13).

(21)

Państwo członkowskie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia powinno mieć możliwość dalszego stosowania, zgodnie ze swoim prawem krajowym i ze skutkami ograniczonymi do swojego terytorium, zakazów prowadzenia pojazdów oraz wszelkich powiązanych warunków uzupełniających, dopóki osoba, na którą nałożono zakaz prowadzenia pojazdów, nie zastosuje się do nich. Ponadto państwo członkowskie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia powinno mieć możliwość nałożenia wymogów dotyczących upływu określonego okresu, takiego jak okres, w którym kierowca, na którego nałożono zakaz prowadzenia pojazdów, nie może odzyskać istniejącego prawa jazdy ani ubiegać się o nowe prawo jazdy (zwany dalej „okresem zakazu”), a takie wymogi nie powinny być uznawane za warunki uzupełniające w rozumieniu niniejszej dyrektywy. W takim okresie zakazu państwo członkowskie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia powinno mieć możliwość podjęcia decyzji o nieuznawaniu ważności prawa jazdy, które zostało odzyskane lub nowo uzyskane w państwie członkowskim wydania. Jednakże po upływie takiego okresu zakazu ważność prawa jazdy wydanego przez państwo członkowskie wydania powinna być uznawana przez państwo członkowskie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia, niezależnie od tego, czy zostało ono wydane w okresie zakazu.

(22)

Niniejsza dyrektywa powinna pozostawać bez uszczerbku dla przepisów dyrektywy (UE) 2025/2205, zgodnie z którymi prawo jazdy należy uznać za unieważnione, cofnięte, zawieszone lub ograniczone, dopóki osoba, na którą nałożono zakaz prowadzenia pojazdów, nie spełniła wszelkich warunków nałożonych przez państwo członkowskie wydania, które osoba ta zobowiązana jest spełnić, aby móc odzyskać prawo jazdy lub ubiegać się o nowe prawo jazdy. W przypadku błędnego wydania prawa jazdy osobie, która nie spełniła jeszcze wszelkich takich warunków, państwa członkowskie powinny mieć możliwość odmowy uznania jego ważności, w tym po upływie okresu zakazu.

(23)

W przypadku gdy państwo członkowskie wydania przyjęło środki w celu wykonania zakazu prowadzenia pojazdów, a następnie dokonało ponownej oceny, czy osoba, na którą nałożono zakaz prowadzenia pojazdów, może odzyskać swoje prawo jazdy, ocena ta powinna być uznawana w całej Unii, a zatem również w państwie członkowskim popełnienia przestępstwa lub wykroczenia, pod warunkiem upływu określonego okresu nałożonego w ramach zakazu prowadzenia pojazdów przez państwo członkowskie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia.

(24)

Zastosowanie środków przez państwo członkowskie wydania powinno służyć zapewnieniu, aby zakaz prowadzenia pojazdów został wykonany, oraz nie powinno wymagać ponownej oceny faktów, które doprowadziły do wydania tego zakazu prowadzenia pojazdów.

(25)

W celu zagwarantowania, aby wykonanie zakazu prowadzenia pojazdów nie było sprzeczne z zasadą proporcjonalności, prawami podstawowymi lub wyjątkami przewidzianymi w prawie państwa członkowskiego wydania, należy określić pewne podstawy, które powodują zwolnienie państwa członkowskiego wydania z obowiązku przyjęcia środków. W odniesieniu do podstaw zwolnienia, które nie są obowiązkowe, państwa członkowskie powinny mieć możliwość podjęcia decyzji, że podstawy takie mają być systematycznie oceniane przez właściwy organ lub mają być oceniane tylko jeżeli istnieją istotne powody, by sądzić, że takie podstawy mają zastosowanie. W każdym przypadku osoba, na którą nałożono zakaz prowadzenia pojazdów, powinna mieć możliwość skorzystania ze środka odwoławczego dotyczącego oceny i stosowania podstaw zwolnienia przez państwo członkowskie wydania, zgodnie z prawem tego państwa członkowskiego.

(26)

Ponadto cyfryzacja przepisów ruchu drogowego wspiera usługi informacyjne w czasie rzeczywistym dotyczące ruchu, ułatwiając zgodne z prawem postępowanie oraz umożliwiając kierowcom przestrzeganie krajowych przepisów ruchu drogowego, w tym podczas jazdy za granicą. Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/40/UE (14) zobowiązuje państwa członkowskie do zapewnienia, aby statyczne i dynamiczne dane dotyczące ograniczeń prędkości mających zastosowanie do kompleksowej transeuropejskiej sieci dróg, innych autostrad i odcinków dróg głównych, a także do miast w centrum węzłów miejskich, pod pewnymi warunkami, były dostępne za pośrednictwem krajowych punktów dostępu do dnia 31 grudnia 2028 r. W dyrektywie 2010/40/UE zachęca się również państwa członkowskie do udostępniania danych dotyczących ograniczeń prędkości w odniesieniu do innych części ich sieci drogowej. Zawiera ona klauzulę przeglądową, na podstawie której Komisja ma dokonać przeglądu postępów poczynionych między innymi w odniesieniu do przystępności i dostępności danych oraz zaproponować, w stosownych przypadkach, dostosowanie do dnia 31 grudnia 2028 r. zasięgu geograficznego niektórych rodzajów danych uznanych za kluczowe.

(27)

W interesie bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz w celu zapewnienia pewności prawa dla osoby, na którą nałożono zakaz prowadzenia pojazdów, oraz dla państwa członkowskiego popełnienia przestępstwa lub wykroczenia, państwo członkowskie wydania powinno wykonać zakaz prowadzenia pojazdów lub zastosować podstawę zwolnienia bez zbędnej zwłoki, a w każdym razie w terminach określonych w przepisach krajowych dotyczących nałożenia zakazu prowadzenia pojazdów, jeśli takie określono. Państwo członkowskie wydania powinno poinformować państwo członkowskie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia o wszelkich opóźnieniach.

(28)

Prawidłowe wykonanie niniejszej dyrektywy zakłada ścisłą, szybką i skuteczną komunikację pomiędzy zaangażowanymi właściwymi organami krajowymi. Wszelka komunikacja między państwem członkowskim popełnienia przestępstwa lub wykroczenia a państwem członkowskim wydania, mająca na celu wykonanie zakazu prowadzenia pojazdów, powinna odbywać się za pośrednictwem Europejskiej Sieci Praw Jazdy, o której mowa w art. 15 ust. 1 dyrektywy 2006/126/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, a Komisja powinna zapewnić, aby sieć ta dysponowała zasobami niezbędnymi do wykonania tego zadania. Ponadto w szczególnych, ściśle określonych przypadkach zarówno państwo członkowskie wydania, jak i państwo członkowskie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia powinny bezzwłocznie wymienić istotne informacje dotyczące stosowania niniejszej dyrektywy. Właściwe organy krajowe państw członkowskich powinny w razie potrzeby konsultować się ze sobą w kwestiach związanych z wykonywaniem niniejszej dyrektywy, w tym w kwestiach dotyczących: przyjmowania środków wykonujących zakaz prowadzenia pojazdów, decyzji podejmowanych w kwestii podstaw zwolnienia, wykonania zakazu prowadzenia pojazdów oraz wszelkich okoliczności mających wpływ na pierwotnie nałożony zakaz prowadzenia pojazdów, takich jak przegląd przez organy krajowe zakazu prowadzenia pojazdów pierwotnie nałożonego przez państwo członkowskie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia lub spełnienie warunków uzupełniających przez osobę, na którą nałożono zakaz prowadzenia pojazdów w państwie członkowskim popełnienia przestępstwa lub wykroczenia.

(29)

Państwo członkowskie wydania powinno poinformować osobę, na którą państwo członkowskie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia nałożyło zakaz prowadzenia pojazdów, w miarę możliwości nie później niż 20 dni roboczych po otrzymaniu powiadomienia o nałożonym zakazie prowadzenia pojazdów zgodnie z procedurami przewidzianymi w jego prawie krajowym.

(30)

Po wykonaniu zakazu prowadzenia pojazdów państwo członkowskie wydania powinno poinformować osobę, na którą nałożono zakaz prowadzenia pojazdów, w terminach określonych dla powiadamiania o podobnych decyzjach na podstawie jego prawa krajowego, o przyjęciu środków podjętych w celu wykonania tego zakazu prowadzenia pojazdów, w szczególności aby umożliwić jej skorzystanie z praw podstawowych.

(31)

Państwa członkowskie powinny zapewnić dostępność odpowiednich środków odwoławczych od środków wdrożonych na podstawie niniejszej dyrektywy oraz zapewnić przekazanie informacji o takich środkach odwoławczych w odpowiednim czasie, aby zapewnić możliwość skutecznego skorzystania z nich. Jednakże zakaz prowadzenia pojazdów nałożony przez państwo członkowskie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia, nie powinien móc zostać zaskarżony w państwie członkowskim wydania.

(32)

Ochrona osób fizycznych w zakresie przetwarzania ich danych osobowych jest jednym z praw podstawowych. Zgodnie z art. 8 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 16 ust. 1 TFUE osoby fizyczne mają prawo do ochrony danych osobowych ich dotyczących. Odpowiednie akty ustawodawcze Unii, a mianowicie rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 (15) oraz dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/680 (16), powinny mieć zastosowanie do przetwarzania danych osobowych w kontekście niniejszej dyrektywy zgodnie z ich odpowiednim zakresem stosowania.

(33)

Niniejsza dyrektywa ustanawia podstawę prawną dla wymiany danych osobowych w celu wykonywania zakazów prowadzenia pojazdów nakładanych przez państwo członkowskie inne niż państwo członkowskie wydania. Ta podstawa prawna jest zgodna z rozporządzeniem (UE) 2016/679 i dyrektywą (UE) 2016/680. Dane osobowe podlegające wymianie z państwem członkowskim wydania powinny być ograniczone do tego, co jest niezbędne do wypełnienia obowiązków określonych w niniejszej dyrektywie.

(34)

Aby zapewnić płynną, wiarygodną i skuteczną wymianę informacji, każde państwo członkowskie powinno wyznaczyć swój krajowy punkt kontaktowy do celów niniejszej dyrektywy, lub większą liczbę takich punktów. Państwa członkowskie powinny ponadto zapewnić, aby ich odpowiednie krajowe punkty kontaktowe współpracowały z organami właściwymi do celów egzekwowania zakazów prowadzenia pojazdów, objętych zakresem stosowania niniejszej dyrektywy, w szczególności w celu zapewnienia terminowej wymiany wszystkich niezbędnych informacji.

(35)

Państwa członkowskie powinny mieć możliwość wyznaczenia jednego krajowego punktu kontaktowego i właściwego organu, lub większej ich liczby, aby wykonywać zadania niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy, oraz powinny mieć możliwość określenia zasad współpracy między tymi podmiotami krajowymi w celu ułatwienia skutecznego wykonania niniejszej dyrektywy.

(36)

W interesie skutecznego egzekwowania zakazów prowadzenia pojazdów państwa członkowskie powinny zapewnić, aby właściwe organy sprawdzały uprawnienia do kierowania pojazdami, zwłaszcza w przypadku wątpliwości, czy dany kierowca jest objęty zakazem prowadzenia pojazdów, w szczególności w przypadkach, w których fizyczne prawo jazdy nie zostało oddane.

(37)

Państwa członkowskie powinny regularnie zbierać dane statystyczne dotyczące stosowania niniejszej dyrektywy oraz przesyłać je Komisji, początkowo cztery lata po wejściu w życie niniejszej dyrektywy, a następnie co pięć lat.

(38)

Niniejsza dyrektywa nie dotyczy krajowych systemów punktów karnych, w ramach których posiadacz prawa jazdy traci lub gromadzi punkty w związku z popełnieniem określonych przestępstw lub wykroczeń. Państwa członkowskie przyjmują różne podejścia, takie jak natychmiastowe nakładanie bardziej rygorystycznych środków lub skoncentrowanie się na ukierunkowanych kampaniach egzekwowania prawa i prewencji. Przeprowadzając przegląd niniejszej dyrektywy, Komisja powinna ocenić, w jaki sposób poprawić bezpieczeństwo ruchu drogowego oraz ułatwić państwom członkowskim stawianie czoła wielu wyzwaniom, bez priorytetowego traktowania jakiegokolwiek konkretnego podejścia.

(39)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszej dyrektywy należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze do określenia formatu i treści standardowego zaświadczenia o zakazie prowadzenia pojazdów. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (17).

(40)

Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie podniesienie poziomu bezpieczeństwa ruchu drogowego w całej Unii poprzez zapewnienie powiadamiania o zakazie prowadzenia pojazdów oraz wykonania tego zakazu, nałożonego w związku z popełnieniem przestępstwa lub wykroczenia zagrożonego nałożeniem zakazu prowadzenia pojazdów, wchodzącego w zakres stosowania niniejszej dyrektywy, w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie wydania lub państwo członkowskie stałego zamieszkania,, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na rozmiary i skutki niniejszej dyrektywy możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(41)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę (UE) 2025/2205.

(42)

Zgodnie z art. 42 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1725 (18) skonsultowano się z Europejskim Inspektorem Ochrony Danych, który wydał opinię w dniu 14 czerwca 2023 r.,

1)

w art. 1 ust. 1 dodaje się literę w brzmieniu:

;

2)

w art. 2 dodaje się punkty w brzmieniu:

(*1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/413 z dnia 11 marca 2015 r. w sprawie ułatwień w zakresie transgranicznej wymiany informacji i wzajemnej pomocy w odniesieniu do przestępstw lub wykroczeń przeciwko bezpieczeństwu ruchu drogowego (Dz.U. L 68 z 13.3.2015, s. 9, ELI: http://data.europa.eu/eli/dir/2015/413/oj).”;"

3)

dodaje się artykuły w brzmieniu:

4)

w art. 22 dodaje się ustęp w brzmieniu:

5)

w art. 23 dodaje się ustęp w brzmieniu:

6)

w art. 24 ust. 1 dodaje się literę w brzmieniu: