Prowadzę jednoosobową działalność gospodarczą (sprzedaż przez Internet). Firmę zarejestrowałam w mieszkaniu prywatnym nabytym wspólnie z mężem za środki pochodzące z kredytu hipotecznego. Na potrzeby działalności gospodarczej wykorzystuję 20% powierzchni lokalu. W takiej też proporcji zaliczam do kosztów działalności czynsz oraz wydatki eksploatacyjne (prąd, gaz, woda, wywóz śmieci itp.). Czy w takiej samej proporcji mogę zaliczać do kosztów zapłacone odsetki od kredytu hipotecznego? Nadmieniam, że mieszkanie nie zostało zaliczone do środków trwałych. Kredyt hipoteczny również nie został zaciągnięty przeze mnie jako przedsiębiorcę, lecz jako osobę prywatną.
Musisz wiedzieć, że w postępowaniu egzekucyjnym obowiązek wskazania składników majątku dłużnika spoczywa na wierzycielu. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego (np. orzeczenie SN z 25 kwietnia 1955 r., IV CZ 72/55, OSN 1956, nr III, poz. 69) wskazanie we wniosku o wszczęcie egzekucji tylko rodzaju egzekucji bez określenia jej sposobu nie spełnia wymagań przewidzianych w art. 797 kodeksu postępowania cywilnego („kpc”). W praktyce oznacza to, że komornik nie podejmie egzekucji ze składników majątku dłużnika, które nie zostały wskazane we wspomnianym wniosku.
Występując na drogę postępowania sądowego z roszczeniem głównym i ubocznymi takimi jak: żądanie odsetek, pożytków czy kosztów, należy pamiętać, że w takim przypadku przy określeniu wartości przedmiotu sporu, w myśl postanowień zawartych w przepisie art. 20 Kodeksu postępowania cywilnego, odsetek, pożytków ani kosztów nie wlicza się do wartości przedmiotu sporu.
Jeżeli strony w umowie poręczenia nie zastrzegły, iż odpowiedzialność poręczyciela ma charakter odpowiedzialności subsydiarnej, oznacza to, że nie trzeba czekać z żądaniem spełnienia świadczenia od poręczyciela do czasu aż stwierdzimy, iż nasz główny dłużnik nie będzie w stanie spełnić sam swojego świadczenia. Powyższa regulacja zawarta została w art. 881 Kodeksu cywilnego i określa, iż poręczyciel będzie odpowiedzialny jak współdłużnik solidarny, gdy strony inaczej nie postanowiły.
Zawarta umowa na gruncie prawa oznacza powstanie stosunku prawnego między dwiema lub więcej osobami. Na mocy tego stosunku, jedna strona – jest nią wierzyciel może żądać od drugiej strony umowy, określonego w umowie zachowania (polegającego, co do zasady na spełnieniu określonego świadczenia). Druga strona, będąca dłużnikiem, musi swoje zobowiązanie względem wierzyciela spełnić.