Dziennik Ustaw - rok 1997 nr 45 poz. 282

W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 14 czerwca 1974 r. w Nowym Jorku została sporządzona Konwencja o przedawnieniu w międzynarodowej sprzedaży towarów w następującym brzmieniu:

Przekład

KONWENCJA

o przedawnieniu w międzynarodowej sprzedaży towarów

PREAMBUŁA

Państwa-Strony niniejszej konwencji,

uznając, że handel międzynarodowy jest ważnym czynnikiem w promocji przyjaznych stosunków między Państwami,

wierząc, że przyjęcie jednolitych zasad regulujących przedawnienie w międzynarodowej sprzedaży towarów ułatwi rozwój handlu światowego,

uzgodniły, co następuje:

1. Niniejsza konwencja określa warunki, w których wzajemne roszczenia kupującego i sprzedającego, wynikające z umowy międzynarodowej sprzedaży towarów lub odnoszące się do jej naruszenia, zakończenia lub unieważnienia, nie mogą być dalej dochodzone z powodu upływu pewnego okresu. Taki okres zwany będzie w niniejszej konwencji „terminem przedawnienia”.

2. Niniejsza konwencja nie dotyczy szczególnych okresów, w ciągu których od jednej ze stron wymaga się jako warunku dla nabycia lub wykonania jej roszczenia, aby powiadomiła drugą stronę lub przedsięwzięła jakiekolwiek działania inne niż wszczęcie postępowania.

3. W rozumieniu niniejszej konwencji:

(a) „kupujący”, „sprzedający” i „strona” oznaczają osoby, które kupują lub sprzedają albo godzą się kupić lub sprzedać towary, a także spadkobiercy lub osoby, na które przeszły prawa lub obowiązki wynikające z umowy sprzedaży,

(b) „wierzyciel” oznacza stronę występującą z roszczeniem, niezależnie od tego, czy jest to roszczenie pieniężne, czy też nie,

(c) „dłużnik” oznacza stronę, przeciwko której wierzyciel występuje z roszczeniem,

(d) „naruszenie umowy” oznacza niewykonanie przez stronę umowy lub jakiekolwiek wykonanie niezgodne z umową,

(e) „postępowanie” obejmuje postępowanie sądowe, arbitrażowe i administracyjne,

(f) „osoba” obejmuje korporację, spółkę handlową lub cywilną, stowarzyszenie lub organizację zarówno prywatną, jak i publiczną, która może pozywać lub być pozwana,

(g) „forma pisemna” obejmuje także telegram i teleks,

(h) „rok” oznacza rok liczony według kalendarza gregoriańskiego.

W rozumieniu niniejszej konwencji:

(a) umowa sprzedaży towarów będzie uważana za międzynarodową, jeżeli w czasie zawarcia umowy kupujący i sprzedający mają swoje siedziby handlowe w różnych państwach,

(b) fakt posiadania przez strony swoich siedzib handlowych w różnych państwach nie będzie uwzględniany, jeżeli nie wynika on z umowy lub z jakichkolwiek stosunków handlowych między stronami lub też z informacji ujawnionej przez strony w jakimkolwiek czasie przed zawarciem umowy lub w chwili jej zawarcia,

(c) gdy strona umowy sprzedaży towarów ma siedzibę handlową w więcej niż jednym państwie, za siedzibę handlową uważana będzie ta, która ma najściślejsze powiązania z umową i jej wykonaniem, przy uwzględnieniu okoliczności znanych lub rozważanych przez strony w czasie zawarcia umowy,

(d) gdy strona nie ma siedziby handlowej, uwzględniać się będzie miejsce jej stałego zamieszkania,

(e) ani przynależność państwowa stron, ani ich status cywilnoprawny lub handlowy, ani też charakter cywilnoprawny lub handlowy umowy nie będą brane pod uwagę.

1. Niniejsza konwencja będzie miała zastosowanie tylko wówczas, gdy w czasie zawarcia umowy siedziby handlowe stron umowy międzynarodowej sprzedaży towarów znajdują się w Umawiających się Państwach.

2. Jeżeli niniejsza konwencja nie stanowi inaczej, ma ona zastosowanie bez względu na prawo, które w innym przypadku byłoby stosowane z mocy norm prawa prywatnego międzynarodowego.

3. Niniejsza konwencja nie będzie stosowana, jeżeli strony w sposób wyraźny wyłączyły jej zastosowanie.

Niniejsza konwencja nie będzie stosowana do sprzedaży:

(a) towarów zakupionych do osobistego, rodzinnego lub domowego użytku,

(b) na licytacji,

(c) w drodze egzekucji lub w inny sposób przez organy wymiaru sprawiedliwości,

(d) udziałów, akcji, ubezpieczeń inwestycyjnych, papierów wartościowych lub pieniędzy,

(e) statków, okrętów lub statków powietrznych,

(f) energii elektrycznej.

Konwencja nie będzie stosowana do roszczeń spowodowanych:

(a) śmiercią lub obrażeniami fizycznymi jakiejkolwiek osoby,

(b) zniszczeniami radioaktywnymi pochodzącymi ze sprzedawanych towarów,

(c) zastawem, hipoteką lub innym zabezpieczeniem o charakterze rzeczowym,

(d) wyrokiem lub postanowieniem wydanym w postępowaniu,

(e) dokumentem, którego bezpośrednie wykonanie lub egzekucja mogą być osiągnięte zgodnie z prawem miejsca, gdzie żąda się takiego wykonania lub egzekucji,

(f) wekslem, czekiem lub skryptem dłużnym.

1. Niniejsza konwencja nie będzie miała zastosowania do umów, w których przeważająca część zobowiązań sprzedającego polega na zapewnieniu siły roboczej lub świadczeniu innych usług.

2. Umowy na dostawę towarów przewidzianych do wykonania lub wyprodukowania będą uważane za umowy sprzedaży, jeśli strona zamawiająca towary nie przyjmie na siebie obowiązku dostawy istotnej części materiałów niezbędnych do takiego wykonania lub produkcji.

Przy interpretacji i stosowaniu postanowień niniejszej konwencji należy uwzględniać jej międzynarodowy charakter oraz potrzebę dążenia do unifikacji.

Bieg terminu przedawnienia i rozpoczęcie tego biegu

Termin przedawnienia wynosi cztery lata.

1. Z zastrzeżeniem postanowień artykułów 10, 11 i 12, termin przedawnienia zaczyna biec w dniu, w którym powstało roszczenie,

2. Rozpoczęcie biegu terminu przedawnienia nie będzie zawieszone przez:

(a) wymaganie powiadomienia strony zgodnie z ustępem 2 artykułu 1 lub

(b) postanowienie w umowie arbitrażowej, że żadne prawo nie powstanie do czasu wydania orzeczenia arbitrażowego.

1. Roszczenie wynikające z naruszenia umowy powstanie w dniu, w którym takie naruszenie nastąpi.

2. Roszczenie wynikające z wady lub innej niezgodności towaru z warunkami umowy powstaje w dniu faktycznego przekazania towaru kupującemu lub odmowy przyjęcia towaru przez kupującego.

3. Roszczenie spowodowane na oszustwem popełnionym przed zawarciem umowy lub w czasie jej zawarcia albo podczas jej wykonania powstaje w dniu, w którym oszustwo zostało wykryte lub w sposób uzasadniony mogło zostać wykryte.

Jeżeli w odniesieniu do towaru sprzedający w sposób wyraźny udzielił gwarancji, której czas działania jest ograniczony określonym terminem lub też ograniczony jest w inny sposób, termin przedawnienia w odniesieniu do jakiegokolwiek roszczenia wynikającego z gwarancji zaczyna biec od dnia powiadomienia sprzedającego przez kupującego o fakcie, który stanowi podstawę takiego roszczenia, jednakże nie później niż w dniu upływu terminu gwarancji.

1. Jeżeli w okolicznościach przewidzianych przez prawo właściwe dla umowy jedna ze stron jest uprawniona do złożenia oświadczenia o rozwiązaniu umowy przed terminem jej wykonania i skorzysta z tego prawa, termin przedawnienia roszczenia opartego na takich okolicznościach zaczyna biec w dniu przekazania oświadczenia drugiej stronie. Jeżeli oświadczenie o rozwiązaniu umowy nie nastąpi przed terminem jej wykonania, termin przedawnienia rozpocznie biec w dniu upływu terminu wykonania umowy.

2. Termin przedawnienia w odniesieniu do roszczenia wynikającego z naruszenia przez jedną ze stron warunku umowy o dostawie towarów lub o zapłaceniu za towary w ratach, w odniesieniu do każdej oddzielnej raty, zacznie biec w dniu, w którym poszczególny przypadek naruszenia miał miejsce. Jeżeli w myśl prawa właściwego dla umowy jedna ze stron jest uprawniona do złożenia oświadczenia o rozwiązaniu umowy z powodu takiego naruszenia i skorzysta z tego prawa, przedawnienie w odniesieniu do wszystkich odpowiednich rat zacznie biec w dniu przekazania oświadczenia drugiej stronie.

Przerwanie i przedłużenie terminu przedawnienia

Bieg terminu przedawnienia przerywa się, gdy wierzyciel podejmie jakiekolwiek działanie, które w myśl przepisów prawa właściwego dla sądu, przed którym wszczęto postępowanie, uznane zostanie za rozpoczynające postępowanie sądowe przeciwko dłużnikowi lub za wysunięcie roszczenia w trakcie postępowania wszczętego wcześniej przeciwko dłużnikowi w celu uzyskania zaspokojenia lub uznania jego roszczenia.

1. Jeżeli strony postanowią wystąpić o rozstrzygnięcie sporu do sądu arbitrażowego, bieg przedawnienia zostanie przerwany, gdy którakolwiek ze stron rozpocznie postępowanie arbitrażowe w sposób przewidziany w umowie arbitrażowej lub przez prawo właściwe dla takiego postępowania.

2. W braku stosownych postanowień, postępowanie arbitrażowe będzie uważane za wszczęte w dniu, w którym żądanie poddania sporu pod rozstrzygnięcie arbitrażowe zostało doręczone do stałego miejsca zamieszkania drugiej strony lub do jej siedziby handlowej, a jeżeli nie posiada ona takiego miejsca lub siedziby handlowej – do ostatniego znanego miejsca za mieszkania lub siedziby handlowej drugiej strony.

W jakimkolwiek postępowaniu, z wyjątkiem wymienionych w artykułach 13 i 14, w szczególności w postępowaniu wszczętym w związku:

(a) ze śmiercią lub ograniczeniem zdolności prawnej lub zdolności do działań prawnych dłużnika,

(b) z upadłością lub jakimkolwiek stanem niewypłacalności dotyczącym całości majątku dłużnika albo

(c) z rozwiązaniem lub likwidacją korporacji, spółki handlowej lub spółki cywilnej, stowarzyszenia lub innej organizacji będącej dłużnikiem,

bieg przedawnienia przerywa się, gdy wierzyciel zgłosi swoje roszczenia w takim postępowaniu w celu uzyskania zaspokojenia lub uznania roszczenia, z uwzględnieniem jednak prawa rządzącego takim postępowaniem.

W rozumieniu artykułów 13, 14 i 15 jakiekolwiek działanie poprzez wysunięcie roszczenia wzajemnego będzie uważane za dokonane w tym samym dniu co wysunięcie roszczenia, przeciwko któremu roszczenie wzajemne zostało wysunięte, pod warunkiem że zarówno roszczenie, jak i roszczenie wzajemne odnoszą się do tej samej umowy lub do kilku umów zawartych w wyniku tej samej transakcji.

1. Jeżeli roszczenia dochodzono w postępowaniu w ramach terminu przedawnienia zgodnie z artykułami 13, 14, 15 lub 16, lecz postępowanie takie zakończyło się bez rozstrzygnięcia co do istoty roszczenia, bieg przedawnienia będzie uznany za nieprzerwany.

2. Jeżeli w czasie, w którym takie postępowanie zostało zakończone, termin przedawnienia upłynął lub pozostał mniej niż jeden rok do jego upływu, to wierzyciel jest uprawniony do dochodzenia swojego roszczenia w okresie jednego roku od daty zakończenia postępowania.

1. Gdy postępowanie zostało wszczęte przeciwko dłużnikowi, termin przedawnienia określony w niniejszej konwencji przerywa swój bieg przeciwko jakiejkolwiek innej stronie solidarnie odpowiedzialnej wraz z dłużnikiem, pod warunkiem że wierzyciel powiadomi tę stronę, w formie pisemnej, w ciągu tego okresu, że postępowanie zostało wszczęte.

2. Gdy postępowanie zostało wszczęte przez odkupującego przeciwko kupującemu, termin przedawnienia przewidziany w niniejszej konwencji przerywa swój bieg w odniesieniu do roszczenia kupującego przeciwko sprzedającemu, jeżeli kupujący powiadomi sprzedającego, w formie pisemnej, w ciągu tego okresu, że postępowanie zostało wszczęte.

3. Gdy postępowanie określone w ustępach 1 i 2 niniejszego artykułu zostało zakończone, bieg przedawnienia w odniesieniu do roszczenia wierzyciela lub kupującego przeciwko stronie solidarnie odpowiedzialnej lub przeciwko sprzedającemu nie będzie uważany za przerwany z mocy ustępów 1 i 2 niniejszego artykułu, lecz wierzyciel lub kupujący będą uprawnieni do wystąpienia z roszczeniem, dodatkowo, i w ciągu jednego roku od daty, w której postępowanie zostało zakończone, jeżeli w tym czasie termin przedawnienia upłynął lub pozostało do jego upływu mniej niż jeden rok.

Jeżeli przed upływem terminu przedawnienia wierzyciel podejmie w państwie, w którym dłużnik ma swoją siedzibę handlową, jakiekolwiek działanie inne niż działanie opisane w artykułach 13, 14, 15 i 16, które w myśl prawa tego państwa powoduje rozpoczęcie na nowo biegu terminu przedawnienia, nowy czteroletni termin przedawnienia rozpocznie się w dniu przewidzianym przez wyżej wymienione prawo.

1. Jeżeli dłużnik przed upływem terminu przedawnienia uzna w formie pisemnej swoje zobowiązanie w stosunku do wierzyciela, nowy czteroletni termin przedawnienia rozpocznie swój bieg od dnia takiego uznania.

2. Zapłata odsetek lub częściowe wykonanie zobowiązania przez dłużnika będzie miało taki sam skutek, jak uznanie według ustępu 1 niniejszego artykułu, jeżeli w sposób uzasadniony wynika z takiej płatności lub wykonania, że dłużnik uznaje to zobowiązanie.

Jeżeli w wyniku okoliczności, na które wierzyciel nie miał wpływu i których nie mógł uniknąć ani też przezwyciężyć, wierzyciel nie był w stanie spowodować przerwania biegu przedawnienia, termin przedawnienia zostanie odpowiednio przedłużony, tak ażeby nie upłynął przed upływem jednego roku od daty, w której odpowiednie okoliczności przestały istnieć.

Zmiana terminu przedawnienia przez strony

1. Termin przedawnienia nie może być zmieniony lub naruszony przez jakiekolwiek oświadczenie lub umowę między stronami, z wyjątkiem wypadków przewidzianych w ustępie 2 niniejszego artykułu.

2. Dłużnik może w każdym dowolnym czasie podczas trwania terminu przedawnienia przedłużyć ten termin przez oświadczenie złożone wierzycielowi w formie pisemnej. Takie oświadczenie może być odnowione.

3. Postanowienia niniejszego artykułu nie naruszają ważności klauzuli w umowie sprzedaży, która przewiduje, że postępowanie arbitrażowe powinno zostać wszczęte w czasie krótszym niż termin przedawnienia przewidziany w niniejszej konwencji, pod warunkiem że taka klauzula jest ważna w myśl prawa mającego zastosowanie do umowy sprzedaży.

Ogólne ograniczenie terminu przedawnienia

Niezależnie od postanowień niniejszej konwencji, termin przedawnienia upłynie w każdym wypadku nie później niż po dziesięciu latach, licząc od daty, w której rozpoczął swój bieg w myśl artykułów 9, 10, 11 i 12 niniejszej konwencji.

Skutki upływu terminu przedawnienia

Upływ terminu przedawnienia będzie brany pod uwagę w każdym postępowaniu wyłącznie w wypadku powołania się na niego przez stronę takiego postępowania.

1. Z zastrzeżeniem postanowień ustępu 2 niniejszego artykułu oraz artykułu 24, żadne roszczenie nie może zostać uznane ani wykonane w jakimkolwiek postępowaniu wszczętym po upływie terminu przedawnienia.

2. Pomimo upływu terminu przedawnienia jedna ze stron może przedstawić swoje roszczenie jako środek obrony lub w celu zaspokojenia przeciwko jakiemukolwiek roszczeniu przedstawionemu przez drugą stronę, pod warunkiem że w celu zaspokojenia może to być uczynione tylko wówczas, gdy:

(a) oba roszczenia odnoszą się do tej samej umowy lub do kilku umów zawartych w wyniku tej samej transakcji lub

(b) roszczenia mogły zostać zaspokojone w każdym dowolnym czasie przed upływem terminu przedawnienia.

Jeżeli dłużnik wykona swoje zobowiązanie po upływie terminu przedawnienia, nie będzie na tej podstawie uprawniony w jakikolwiek sposób do żądania zwrotu spełnionego świadczenia, nawet wówczas, gdyby w chwili wykonania swojego zobowiązania nie wiedział, że termin przedawnienia upłynął.

Upływ terminu przedawnienia w odniesieniu do głównego długu odnosi się również do płatności od niego odsetek.

Obliczanie terminu

1. Termin przedawnienia obliczany będzie w taki sposób, aby upływał w końcu dnia odpowiadającego dacie, w której termin przedawnienia rozpoczął swój bieg. Jeżeli nie ma takiej odpowiadającej daty, termin przedawnienia upłynie z końcem ostatniego dnia ostatniego miesiąca terminu przedawnienia.

2. Termin przedawnienia będzie obliczany w odniesieniu do daty miejsca, w którym zostało wszczęte postępowanie.

Jeżeli ostatni dzień terminu przedawnienia przypada na oficjalne święto lub inny dzień wolny od posiedzeń sądu, co uniemożliwi przeprowadzenie stosownych czynności procesowych na terenie właściwości sądu, w którym wierzyciel wszczyna postępowanie lub występuje ze swoim roszczeniem zgodnie z artykułami 13, 14 lub 15, termin przedawnienia przedłuża się do końca pierwszego dnia następującego po dniu oficjalnego święta lub po dniu wolnym od posiedzeń sądu i w którym takie postępowanie może zostać wszczęte lub w którym można wystąpić z roszczeniem.

Uznanie międzynarodowe

Czynności i okoliczności wskazane w artykułach od 13 do 19, które miały miejsce w jednym Umawiającym się Państwie, będą w rozumieniu niniejszej konwencji uznawane w drugim Umawiającym się Państwie pod warunkiem, że wierzyciel przedsięwziął wszelkie rozsądne środki, aby zapewnić powiadomienie dłużnika w jak najkrótszym czasie o stosownych czynnościach i okolicznościach.

1. Jeżeli Umawiające się Państwo posiada dwie lub więcej jednostek terytorialnych, na których, zgodnie z konstytucją tego Państwa, mają zastosowanie różne systemy prawa w odniesieniu do spraw regulowanych w niniejszej konwencji, może ono w czasie podpisania, ratyfikacji lub przystąpienia oświadczyć, że konwencja rozciąga się na wszystkie jego jednostki terytorialne lub tylko na jedną albo kilka z nich i może zmienić swoje oświadczenie przez złożenie innego oświadczenia w każdym dowolnym czasie.

2. Oświadczenia takie należy złożyć Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych i należy w nich określić te terytoria, do których konwencja ma zastosowanie.

3. Jeżeli Umawiające się Państwo, określone w ustępie 1 niniejszego artykułu, nie złoży takiego oświadczenia w czasie podpisania, ratyfikacji lub przystąpienia, konwencja będzie obowiązywać na wszystkich terytoriach tego państwa.

Tam, gdzie w niniejszej konwencji zawarte jest odesłanie do prawa Państwa, w którym mają zastosowanie różne systemy prawa, należy je rozumieć jako odesłanie do odpowiedniego systemu prawnego.

Każde Umawiające się Państwo zastosuje postanowienia niniejszej konwencji do umów zawartych w dniu jej wejścia w życie lub po tym dniu.

Dwa lub więcej Umawiających się Państw mogą w dowolnym czasie oświadczyć, że umowy sprzedaży między sprzedającym, mającym siedzibę handlową w jednym z tych państw, a kupującym, mającym siedzibę handlową w drugim z tych państw, nie podlegają postanowieniom niniejszej konwencji, ponieważ państwa te stosują w sprawach regulowanych przez niniejszą konwencję takie same lub podobne przepisy prawne.

Każde Umawiające się Państwo może oświadczyć w chwili składania dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia, że nie będzie stosowało postanowień niniejszej konwencji do działań mających na celu unieważnienie umowy.

Każde państwo może oświadczyć w chwili składania dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia, że nie będzie zobowiązane do stosowania postanowień artykułu 24 niniejszej konwencji.

Niniejsza konwencja nie uchyla konwencji, które już weszły w życie lub mogą wejść w życie i które zawierają postanowienia dotyczące spraw regulowanych przez niniejszą konwencję, pod warunkiem że sprzedający i kupujący mają swoje siedziby handlowe w Państwach-Stronach takiej konwencji.

1. Jakiekolwiek Umawiające się Państwo, które jest stroną jakiejś istniejącej konwencji odnoszącej się do międzynarodowej sprzedaży towarów, może oświadczyć w chwili składania dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia, że będzie stosowało niniejszą konwencję wyłącznie do umów międzynarodowej sprzedaży towarów, zgodnie z definicją zawartą w takiej istniejącej konwencji.

2. Takie oświadczenie przestanie obowiązywać w pierwszym dniu miesiąca następującego po upływie dwunastu miesięcy od daty wejścia w życie nowej konwencji o międzynarodowej sprzedaży towarów, zawartej pod auspicjami Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Żadne inne zastrzeżenia, poza złożonymi zgodnie z artykułami 34, 35, 36 i 38, nie są dozwolone.

1. Oświadczenia złożone zgodnie z niniejszą konwencją będą kierowane do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych i nabiorą mocy równocześnie z wejściem w życie niniejszej konwencji w odniesieniu do odpowiedniego państwa, z wyjątkiem oświadczeń złożonych w terminie późniejszym. Późniejsze oświadczenia nabiorą mocy pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie sześciu miesięcy od dnia otrzymania ich przez Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.

2. Każde państwo, które złożyło oświadczenie zgodnie z niniejszą konwencją, może je wycofać w dowolnym czasie poprzez notyfikację skierowaną do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych. Takie wycofanie nabierze mocy pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie sześciu miesięcy od dnia otrzymania takiej notyfikacji przez Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych. W przypadku oświadczenia złożonego na podstawie artykułu 34. niniejszej konwencji, takie wycofanie spowoduje, z dniem nabrania mocy, unieważnienie jakiegokolwiek oświadczenia wzajemnego, złożonego przez inne państwo zgodnie z tym artykułem.

Niniejsza konwencja będzie otwarta do podpisania dla wszystkich państw do dnia 31 grudnia 1975 r. w siedzibie głównej Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Niniejsza konwencja podlega ratyfikacji. Dokumenty ratyfikacyjne będą składane Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Niniejsza konwencja pozostaje otwarta do przystąpienia dla wszystkich państw. Dokumenty przystąpienia należy składać Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.

1. Niniejsza konwencja wejdzie w życie pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie sześciu miesięcy od daty złożenia dziesiątego dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia.

2. Dla każdego państwa, ratyfikującego niniejszą konwencję lub do niej przystępującego po złożeniu dziesiątego dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia, konwencja ta wejdzie w życie pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie sześciu miesięcy od daty złożenia przez to państwo dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia.

1. Każde Umawiające się Państwo może wypowiedzieć niniejszą konwencję przez złożenie stosownego oświadczenia Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.

2. Wypowiedzenie obowiązywać będzie od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym upływa dwanaście miesięcy od daty otrzymania oświadczenia przez Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Oryginał niniejszej konwencji, którego teksty angielski, chiński, francuski, hiszpański i rosyjski są jednakowo autentyczne, złożony zostanie Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Wersja w języku angielskim

Sporządzono w Nowym Jorku dnia 14 czerwca 1974 r.

Po zapoznaniu się z powyższą konwencją, w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej oświadczam, że:

– została ona uznana za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych,

– jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona,

– będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.

Dano w Warszawie dnia 13 marca 1995 r.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej: L. Wałęsa

L.S.

Minister Spraw Zagranicznych: A. Olechowski