Pewnie - jak to często bywa - zadaję naiwne, lub bezsensowne pytanie. Przecież we wzorcowym, podręcznikowym modelu władzy publicznej, której zależy na uzyskiwaniu niezbędnych dochodów podatkowych, nie ma miejsca na moralność rządzących. Ustalanie i pobieranie podatków ma być „skuteczne i nieuchronne, bo podatki trzeba płacić”, a jedynym ograniczeniem ich wysokości jest swoisty pragmatyzm wyrażający się w dwuznacznym porzekadle o owcy, którą się „strzyże a nie zarzyna”. Płaski, wręcz prymitywny obraz świata.
Sprzedaż wierzytelności wymagalnych jest sposobem na szybki zastrzyk gotówki . Kiedy firma, z powodu nieterminowego regulowania należności ze strony odbiorców, traci płynność finansową sprzedaż długu jest chyba najskuteczniejszym i najbardziej błyskawicznym sposobem podreperowania firmowych finansów. Sprzedaż długu to metoda na bezwarunkowe pozbycie się problemu – staje się on zmartwieniem tego, kto go kupił. Problem polega na tym, że cena długu nie wynika tylko z kwoty, na jaką on opiewa. Ważne jest także to, kiedy firma decyduje się go sprzedać.
Co do zasady, wszelkie roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Znaczy to tyle, iż - pomimo upływu terminu przedawnienia - roszczenia te nadal pozostają wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem, jednakże po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, podnosząc właśnie zarzut przedawnienia.
Poręczenie to jedno z najczęściej spotykanych zabezpieczeń wierzytelności. Poręczenia może udzielić każda osoba fizyczna. Poręczenia może udzielić każda osoba fizyczna, która posiada pełną zdolność do czynności prawnych, osoba prawna oraz tzw. ułomna osoba prawna, czyli podmiot, który nie posiada osobowości prawnej, ale ma zdolność prawną.