Dziennik Ustaw - rok 1998 nr 164 poz. 1194

Na podstawie art. 62 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 91, poz. 408, z 1992 r. Nr 63, poz. 315, z 1994 r. Nr 121, poz. 591, z 1995 r. Nr 138, poz. 682, z 1996 r. Nr 24, poz. 110, z 1997 r. Nr 104, poz. 661, Nr 121, poz. 769 i Nr 158, poz. 1041 oraz z 1998 r. Nr 106, poz. 668, Nr 117, poz. 756 i Nr 162, poz. 1115) zarządza się, co następuje:

1) miejsca powstawania kosztów, tj. wyodrębnione w strukturze organizacyjnej zakładu komórki organizacyjne, kilka komórek organizacyjnych lub część komórki organizacyjnej,

2) wyodrębniony zakres działalności, zwane dalej „ośrodkami kosztów”.

2. Ośrodki kosztów dzielą się na:

1) ośrodki kosztów związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych, zwane dalej „ośrodkiem kosztów działalności podstawowej”,

2) ośrodki kosztów związanych z wykonywaniem działalności wspomagającej działalność podstawową, zwane dalej „ośrodkiem kosztów działalności pomocniczej”,

3) ośrodek kosztów związanych z zarządzaniem zakładem jako całością, zwany dalej „ośrodkiem kosztów zarządu”.

3. Szczegółowy wykaz ośrodków kosztów, o których mowa w ust. 2, ustala kierownik zakładu, biorąc pod uwagę następujące nośniki kosztów:

1) w ośrodkach kosztów działalności podstawowej będących oddziałami szpitalnymi - osobodzień opieki oraz pacjent z przypisanymi na jego rzecz lekami i procedurami medycznymi,

2) w pozostałych ośrodkach kosztów działalności podstawowej - procedury medyczne,

3) w ośrodkach kosztów działalności pomocniczej - usługi świadczone przez te ośrodki.

2. Ewidencja kosztów według kryterium rodzajowego obejmuje:

1) zużycie materiałów, w tym zużycie:

a) leków,

b) żywności,

c) sprzętu jednorazowego użytku,

d) odczynników chemicznych i materiałów diagnostycznych,

e) paliwa,

2) zużycie energii, w tym:

a) energii elektrycznej,

b) energii cieplnej,

3) usługi obce, w tym:

a) remontowe,

b) transportowe,

c) medyczne obce,

d) pozostałe usługi,

4) podatki i opłaty,

5) wynagrodzenia, w tym:

a) wynagrodzenia ze stosunku pracy,

b) wynagrodzenia z umów zleceń i o dzieło,

6) świadczenia na rzecz pracowników, w tym:

a) składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne, fundusz pracy,

b) odpisy na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych,

7) amortyzację,

8) pozostałe koszty, w tym:

a) podróże służbowe,

b) ubezpieczenia OC i majątkowe.

3. Ewidencja kosztów według ośrodków kosztów w układzie podmiotowo-przedmiotowym prowadzona jest z podziałem na koszty, których jednoznaczne przypisanie nośnikom kosztów wyróżnionych w ośrodkach kosztów na podstawie dokumentów źródłowych zużycia jest istotne, opłacalne i możliwe, zwane dalej „kosztami bezpośrednimi”, oraz koszty pośrednie.

4. Kosztami bezpośrednimi:

1) w ośrodkach kosztów działalności podstawowej są w szczególności:

a) koszty materiałów, w szczególności leków i odczynników oraz sprzętu medycznego,

b) wynagrodzenia wraz z narzutami, o których mowa w ust. 2 pkt 4-6,

c) inne koszty bezpośrednie,

2) w ośrodkach kosztów działalności pomocniczej są w szczególności:

a) koszty materiałów użytych bezpośrednio do wykonania usługi,

b) wynagrodzenia wraz z narzutami na wynagrodzenia,

c) inne koszty bezpośrednie.

5. Kosztami pośrednimi są:

1) koszty powstałe w ośrodku kosztów, nie zaliczane do kosztów bezpośrednich,

2) koszty ośrodków działalności pomocniczej rozliczone według odpowiednio dobranych kryteriów podziałowych, ustalonych przez kierownika zakładu, z uwzględnieniem przyjętych nośników kosztów.

6. Koszty pośrednie mogą być ujmowane ze szczegółowością odpowiadającą układowi rodzajowemu kosztów.

2. Dla każdej z procedur umieszczonych w wykazie ośrodka kosztów kierownik zakładu lub osoba przez niego wyznaczona sporządza ilościowe zestawienie zasobów zużywanych podczas typowego jej wykonania z podziałem na zużyte materiały i czas pracy bezpośredniej personelu biorącego udział w wytworzeniu procedury, według wzoru stanowiącego załącznik do rozporządzenia.

3. W przypadku gdy dana procedura wykonywana jest na różne sposoby, dla każdego z nich sporządza się odrębny opis, o którym mowa w ust. 2.

4. Wartość zużytych bezpośrednio na wykonanie procedury medycznej zasobów ustala się w oparciu o przeciętne ilościowe zużycie oraz bieżące ceny materiałów i stawki wynagrodzeń wraz z narzutami, co stanowi normatywne jednostkowe koszty bezpośrednie wykonania poszczególnych procedur, zwane dalej „liczbą jednostek kalkulacyjnych”.

5. Dla wszystkich procedur wytwarzanych w ośrodku kosztów prowadzi się ewidencję ich wykonań.

6. Łączną liczbę jednostek kalkulacyjnych wytworzonych w okresie rozliczeniowym w ośrodku kosztów stanowi suma iloczynów liczb wykonanych procedur i liczb jednostek kalkulacyjnych poszczególnych procedur.

7. Koszt wytworzenia jednostki kalkulacyjnej dla ośrodka kosztów wylicza się przez podzielenie kosztów bezpośrednich i pośrednich poniesionych w okresie sprawozdawczym ośrodka przez liczbę jednostek kalkulacyjnych wytworzonych w tym okresie.

8. Jednostkowy koszt wytworzenia procedury medycznej stanowi iloczyn kosztu wytwarzania jednostki kalkulacyjnej przez liczbę jednostek kalkulacyjnych określoną dla tej procedury.

Minister Zdrowia i Opieki Społecznej: W. Maksymowicz

Załącznik do rozporządzenia Ministra Zdrowia
 i Opieki Społecznej z dnia 22 grudnia 1998 r. (poz. 1194)