Dziennik Ustaw - rok 2002 nr 96 poz. 851

Na podstawie art. 555¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny zarządza się, co następuje:

2. Za sprzeczne z dobrymi obyczajami uznaje się działania przedsiębiorców w szczególności polegające na:

1) wprowadzającym w błąd oznaczaniu towarów,

2) udzielaniu nieprawdziwych informacji o właściwościach rzeczy ruchomych, zwanych dalej „towarami”,

3) udzielaniu nieprawdziwych informacji o dostępie do usług serwisowych.

2. Przepisów rozporządzenia nie stosuje się do sprzedaży egzekucyjnej oraz sprzedaży dokonywanej w postępowaniu upadłościowym albo innym postępowaniu sądowym.

2. Sprzedawca jest obowiązany zapewnić właściwe do rodzaju towaru i miejsca sprzedaży warunki techniczno-organizacyjne umożliwiające konsumentowi wybór towaru oraz zademonstrowanie jego jakości i kompletności, jak też cech użytkowych towaru (w szczególności sposobu uruchomienia jego mechanizmów i podstawowych zespołów).

2. W pozostałych przypadkach sprzedawca jest obowiązany wydać na żądanie konsumenta dokument stwierdzający zawarcie umowy, opatrzony nazwą i adresem sprzedawcy, datą sprzedaży oraz nazwą i ceną towaru.

2. Za towar niepełnowartościowy uznaje się towar nadający się do użytkowania w ograniczonym zakresie, oznaczony w sposób widoczny jako niepełnowartościowy.

1) nazwy towaru,

2) określenia producenta i kraju pochodzenia towaru,

3) parametrów energochłonności,

4) znaku bezpieczeństwa wymaganego przez przepisy o certyfikacji,

5) informacji o dopuszczeniu towaru do obrotu w Polsce (homologacji).

2. Towar niepełnowartościowy, poza oznaczeniami, o których mowa w ust. 1, powinien być zaopatrzony w dodatkową informację wymieniającą cechy decydujące o obniżeniu jego jakości (wartości użytkowej), które stanowią podstawę obniżenia ceny.

3. Obok ceny obniżonej na towarze niepełnowartościowym powinna być wyraźnie przekreślona znakiem „x” cena takiego samego towaru pełnowartościowego.

4. Informacje, o których mowa w ust. 1 i 2, powinny być sformułowane w języku polskim, w sposób jasny i zrozumiały oraz niewprowadzający konsumenta w błąd.

5. Wymagania dotyczące znakowania towarów określają odrębne przepisy.

2. Jeżeli konsument złożył oświadczenie o przyjęciu oferty, o której mowa w ust. 1, sprzedawca nie może żądać ceny wyższej niż uwidoczniona na towarze.

3. Szczegółowe zasady uwidaczniania cen towarów oraz sposób oznaczania ceną towarów przeznaczonych do sprzedaży określają przepisy odrębne.

1) udzielić konsumentowi oraz dołączyć do towaru informacje, o których mowa w § 7; w przypadku gdy towar nie jest sprzedawany w opakowaniu jednostkowym lub w zestawie, obowiązek udzielenia informacji może ograniczać się do nazwy towaru i jego głównej cechy użytkowej oraz wskazania producenta lub importera i kraju pochodzenia towaru; informacja powinna być umieszczona na towarze lub wywieszce znajdującej się w pobliżu tego towaru,

2) wydać konsumentowi, wraz z towarem, wszystkie elementy jego wyposażenia, jak również wymagane dla danego towaru i sporządzone w języku polskim instrukcje obsługi, konserwacji, informację o właściwościach użytkowych, dane niezbędne do prawidłowego korzystania z towaru i inne dokumenty wymagane przez odrębne przepisy.

2. Jeżeli z charakteru towaru bądź stosowanego powszechnie sposobu jego sprzedaży wynika, że może być on wydany, bez opakowania, opisu lub instrukcji obsługi, towar ten może być sprzedawany bez zachowania tych wymogów.

2. Przy sprzedaży samoobsługowej należy udostępnić konsumentowi nieodpłatnie materiały odpowiednie do zapakowania zakupionego towaru.

2. W celu realizacji przysługujących uprawnień konsument zawiadamia sprzedawcę o wadzie towaru pisemnie, ustnie lub przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość i dostarcza sprzedawcy reklamowany towar, z zastrzeżeniem § 18.

3. Zawiadomienie (reklamacja), o którym mowa w ust. 2, powinno wskazywać wadę fizyczną towaru oraz określać żądanie konsumenta wynikające z rękojmi.

2. Sprzedawca nie może odmówić przyjęcia reklamacji, żądając, aby konsument zgłosił ją producentowi lub dostawcy. Odmowa taka jest bezskuteczna.

2. W przypadkach, o których mowa w ust. 1, konsument wskazuje miejsce, w którym towar się znajduje, a przyjmujący reklamację, w uzgodnieniu z konsumentem, ustala termin oględzin lub odbioru przez sprzedawcę reklamowanego towaru; termin ten nie może być dłuższy niż 7 dni od dnia zgłoszenia reklamacji.

2. Jeżeli w terminie określonym w ust. 1 sprzedawca nie ustosunkuje się do zgłoszonej reklamacji, uważa się, że reklamację uznał z obowiązkiem załatwienia zgodnie z żądaniem konsumenta.

3. W razie nieuwzględnienia reklamacji sprzedawca powinien o tym pisemnie zawiadomić konsumenta z podaniem uzasadnienia oraz zwrócić mu dostarczony towar.

4. Jeżeli załatwienie reklamacji wymaga wydania opinii rzeczoznawcy lub badania w miejscu używania towaru, lub podjęcia innych koniecznych działań, sprzedawca powinien reklamację załatwić w terminie niezbędnym do wydania opinii, przeprowadzenia badania lub podjęcia innych czynności; jeżeli strony nie postanowiły inaczej, termin ten nie może być dłuższy niż 21 dni kalendarzowych od dnia dostarczenia towaru.

5. Reklamacje dotyczące wad artykułów żywnościowych oraz niebudzące wątpliwości reklamacje wad artykułów nieżywnościowych, w wyniku których następuje obniżenie ceny, zwrot ceny albo wymiana towaru na znajdujący się w punkcie sprzedaży towar wolny od wad – powinny być załatwiane niezwłocznie.

2. Przy wymianie towaru wadliwego na fabrycznie nowy lub w razie odstąpienia przez konsumenta od umowy z powodu wad w towarze nie stosuje się potrącenia z ceny za skutki normalnego zużycia towaru, stanowiącego przedmiot uznanej reklamacji.

Prezes Rady Ministrów: L. Miller