REKLAMA

Dziennik Ustaw - rok 2004 nr 181 poz. 1872

Tekst pierwotny

Na podstawie art. 215 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2002 r. Nr 21, poz. 205, z późn. zm.¹⁾) zarządza się, co następuje:

§ 1.

Rozporządzenie określa:

1) tryb i zakres planowania i nakładania obowiązku świadczeń rzeczowych, przeznaczania do tych świadczeń i zwalniania z nich oraz ich wykonywania;

2) rodzaje planów, zestawień i wykazów świadczeń rzeczowych prowadzonych przez wojewodę, terenowe organy administracji wojskowej, organy samorządu terytorialnego i jednostki organizacyjne, na rzecz których może być wykonywane świadczenie rzeczowe;

3) wzory decyzji administracyjnych, wniosków i wezwań w sprawach świadczeń rzeczowych;

4) tryb i zakres żądania oraz przekazywania informacji, o których mowa w art. 212 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej, zwanej dalej „ustawą”;

5) tryb oddania, przyjęcia i zwrotu przedmiotu świadczeń rzeczowych oraz tryb dochodzenia roszczeń, o których mowa w art. 213 ustawy;

6) wykaz dobowych stawek ryczałtu za używanie poszczególnych przedmiotów świadczeń rzeczowych, o którym mowa w art. 214 ustawy.

§ 2.

Ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o:

1) Siłach Zbrojnych – należy przez to rozumieć Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej;

2) świadczeniach – należy przez to rozumieć świadczenia rzeczowe na rzecz obrony.

§ 3.

Obowiązek świadczeń planuje się i nakłada, przeznaczając nieruchomości i rzeczy ruchome:

1) na uzupełnienie etatowych potrzeb wynikających z wojennych struktur organizacyjnych jednostek Sił Zbrojnych oraz jednostek organizacyjnych wykonujących zadania na potrzeby obrony państwa, zwane dalej „potrzebami etatowymi”;

2) do doraźnego używania przez jednostki Sił Zbrojnych oraz jednostki organizacyjne, o których mowa w art. 208 ust. 2a i art. 217 ust. 1 ustawy, jako niepodlegające włączeniu w skład ich struktur organizacyjnych, zwane dalej „potrzebami doraźnymi”.

§ 4.

1. Organy administracji rządowej, organy samorządu terytorialnego oraz przedsiębiorcy informację, o której mowa w art. 212 ust. 2 ustawy, przesyłają niezwłocznie po otrzymaniu żądania w tej sprawie.

2. Informacja, o której mowa w ust. 1, powinna zawierać dane wskazane w § 4 ust. 4–6 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 14 czerwca 2004 r. w sprawie ewidencji wojskowej świadczeń na rzecz obrony(Dz. U. Nr 148, poz. 1556).

3. Przekazywanie informacji, o której mowa w ust. 1, następuje w sposób ustalony między zainteresowanymi organami a podmiotami przekazującymi tę informację.

§ 5.

1. Do wójta lub burmistrza (prezydenta miasta) z wnioskiem o przeznaczenie nieruchomości lub rzeczy ruchomych na cele świadczeń planowanych do wykorzystania w czasie pokoju występują:

1) wojskowy komendant uzupełnień – w związku z ćwiczeniami wojskowymi;

2) właściwy organ obrony cywilnej – w związku z ćwiczeniami w obronie cywilnej oraz ćwiczeniami praktycznymi w zakresie powszechnej samoobrony;

3) kierownik jednostki organizacyjnej stanowiącej bazę formowania specjalnie tworzonej jednostki zmilitaryzowanej – w związku z ćwiczeniami w jednostkach przewidzianych do militaryzacji;

4) kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej zadania na potrzeby obrony państwa – w związku z ćwiczeniami w tej jednostce.

2. Wojewoda lub starosta, odpowiednio do zadań wykonywanych w ramach poboru, występują do wójta lub burmistrza (prezydenta miasta) z wnioskiem o przeznaczenie nieruchomości lub rzeczy ruchomej na cele świadczeń w związku z używaniem ich w czasie poboru.

§ 6.

Do wójta lub burmistrza (prezydenta miasta) z wnioskiem o przeznaczenie nieruchomości lub rzeczy ruchomych na cele świadczeń planowanych do wykorzystania w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny występują:

1) wojskowy komendant uzupełnień – za jednostki organizacyjne Sił Zbrojnych;

2) kierownicy jednostek organizacyjnych stanowiących bazy formowania specjalnie tworzonych jednostek zmilitaryzowanych – za jednostki organizacyjne przewidziane do militaryzacji;

3) organy obrony cywilnej – za formacje obrony cywilnej;

4) kierownicy jednostek organizacyjnych wykonujących zadania na potrzeby obrony państwa – za te jednostki.

§ 7.

Wzór wniosku, o którym mowa w § 5 ust. 1 i 2 oraz § 6, określa załącznik nr 1 do rozporządzenia.

§ 8.

1. W toku postępowania administracyjnego wójt lub burmistrz (prezydent miasta) może dokonywać oględzin nieruchomości i rzeczy ruchomych, które, stosownie do zgłoszonych wniosków i własnych potrzeb, mogą być przedmiotem świadczeń. W oględzinach mogą uczestniczyć upoważnieni przez wójta lub burmistrza (prezydenta miasta) przedstawiciele organów wnioskujących o nałożenie świadczeń.

2. Wójt lub burmistrz (prezydent miasta) oraz organy wnioskujące o nałożenie świadczeń na cele potrzeb etatowych mogą dokonywać oględzin stanu utrzymania nieruchomości lub rzeczy ruchomych, które zostały już przeznaczone na cele świadczeń.

3. W oględzinach, o których mowa w ust. 2, mogą brać udział również świadczeniobiorcy.

4. W czasie ćwiczeń, o których mowa w § 5 ust. 1, kierownicy jednostek organizacyjnych prowadzący te ćwiczenia mogą dokonywać oględzin, o których mowa w ust. 2.

§ 9.

1. W przypadku stwierdzenia, w ramach oględzin, o których mowa w § 8 ust. 1, nieprzydatności nieruchomości lub rzeczy ruchomych na potrzeby świadczeń, wójt lub burmistrz (prezydent miasta) odstępuje od nałożenia obowiązku świadczenia i zawiadamia o tym organ wnioskujący o nałożenie świadczeń.

2. W przypadku stwierdzenia, w ramach oględzin, o których mowa w § 8 ust. 2 i 4, nieprzydatności nieruchomości lub rzeczy ruchomych na potrzeby świadczeń, wójt lub burmistrz (prezydent miasta) – na wniosek organów wnioskujących o nałożenie tych świadczeń – uchyla decyzję o przeznaczeniu do wykonania świadczeń.

3. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio w przypadkach zniesienia potrzeb etatowych lub doraźnych albo niewystępowania tych potrzeb.

§ 10.

Wzór decyzji o przeznaczeniu do wykonania świadczeń, w tym planowanych do wykonania w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny, określa załącznik nr 2 do rozporządzenia.

§ 11.

1. Decyzja, o której mowa w § 10, może dotyczyć poszczególnych przedmiotów świadczeń albo ich rodzajów.

2. Przy wydawaniu decyzji, o których mowa w ust. 1, wójt lub burmistrz (prezydent miasta) powinien mieć na względzie, w miarę możliwości, równomierne obciążenie obowiązkiem świadczeń wszystkich posiadaczy zamieszkujących lub mających siedzibę na obszarze gminy.

3. Przepis ust. 2 nie dotyczy przeznaczenia rzeczy ruchomych na cele potrzeb etatowych Sił Zbrojnych.

4. Wnioski wojskowych komendantów uzupełnień o przeznaczenie nieruchomości lub rzeczy ruchomych na cele świadczeń wykonywanych na rzecz Sił Zbrojnych realizuje się w pierwszej kolejności, zarówno pod względem ilościowym, jak i jakościowym, z uwzględnieniem propozycji zawartych w tych wnioskach.

§ 12.

1. Decyzję, o której mowa w § 10, wydaje wójt lub burmistrz (prezydent miasta) właściwy według siedziby posiadacza albo jego miejsca zameldowania na pobyt stały lub miejsca pobytu czasowego trwającego ponad dwa miesiące.

2. W przypadku gdy przedmioty świadczeń znajdują się w oddziałach, placówkach lub filiach poza siedzibą posiadacza, decyzję wydaje wójt lub burmistrz (prezydent miasta) właściwy według siedziby tych oddziałów, placówek lub filii; decyzję doręcza się posiadaczowi lub upoważnionej przez niego osobie.

3. Decyzja o przeznaczeniu nieruchomości lub rzeczy ruchomej na cele świadczeń zachowuje ważność, z zastrzeżeniem ust. 4, do czasu wykonania świadczenia.

4. Decyzja o przeznaczeniu nieruchomości lub rzeczy ruchomej na cele świadczeń planowanych do wykonania w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny zachowuje ważność, mimo że posiadacz, któremu decyzję wydano, został w czasie pokoju wezwany do wykonania świadczenia lub je wykonał w trybie art. 210 ust. 4 ustawy.

§ 13.

Decyzję o przeznaczeniu nieruchomości lub rzeczy ruchomej na cele świadczeń uchyla się w razie:

1) zaistnienia okoliczności, o których mowa w art. 208 ust. 4 ustawy;

2) wniosku organu lub kierownika jednostki organizacyjnej, o których mowa w § 5 ust. 1 i 2 lub § 6, jeżeli ustała potrzeba korzystania ze świadczeń;

3) zmiany posiadacza przedmiotu świadczenia;

4) utraty, zniszczenia lub uszkodzenia przedmiotu świadczenia w stopniu uniemożliwiającym wykorzystanie tej rzeczy zgodnie z jej właściwościami lub przeznaczeniem.

§ 14.

1. Posiadacze nieruchomości lub rzeczy ruchomych, wobec których wydano decyzję o przeznaczeniu tych nieruchomości i rzeczy ruchomych na cele świadczeń, zgodnie z art. 212 ust. 1 ustawy informują wójta lub burmistrza (prezydenta miasta) o ich zbyciu lub innej zmianie tytułu własności oraz zmianie przeznaczenia przedmiotu świadczenia, nie później niż w ciągu trzech dni od tej zmiany.

2. W informacji, o której mowa w ust. 1, zamieszcza się w przypadku:

1) nieruchomości:

a) oznaczenie nieruchomości, w tym jej rodzaj i miejsce położenia,

b) dane dotyczące dotychczasowego posiadacza, w tym jego imię i nazwisko, adres zamieszkania, a jeżeli posiadaczem była osoba prawna lub jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej – jej nazwę i siedzibę,

c) dotychczasowe i nowe przeznaczenie nieruchomości,

d) tytuł prawny, na podstawie którego nastąpiła zmiana właściciela,

e) dane dotyczące nowego posiadacza, w tym jego imię i nazwisko, adres zamieszkania, a jeżeli posiadaczem stała się osoba prawna lub jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej – jej nazwę i siedzibę;

2) rzeczy ruchomych:

a) oznaczenie rodzaju rzeczy ruchomej,

c) dotychczasowe i nowe przeznaczenie rzeczy ruchomej,

d) tytuł prawny, na podstawie którego nastąpiła zmiana właściciela,

3. W ramach informacji, o której mowa w ust. 1, zawiadamia się również o przypadkach utraty, zniszczenia lub kradzieży przedmiotu świadczenia. Przepis § 4 ust. 3 stosuje się odpowiednio.

§ 15.

1. Na podstawie decyzji, o której mowa w § 10, oraz wniosków, o których mowa w § 5 ust. 1 i 2, wójt lub burmistrz (prezydent miasta) opracowuje, nie później niż do końca każdego roku kalendarzowego, roczny plan świadczeń, które mają być wykonywane w następnym roku kalendarzowym.

2. W planie, o którym mowa w ust. 1, wójt lub burmistrz (prezydent miasta) ujmuje również własne potrzeby świadczeń, w tym związane z przeprowadzeniem rejestracji przedpoborowych.

3. Wzór planu, o którym mowa w ust. 1, określa załącznik nr 3 do rozporządzenia.

§ 16.

1. Wójt lub burmistrz (prezydent miasta) opracowuje osobny plan świadczeń przewidzianych do realizacji w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny.

2. Podstawę opracowania planu stanowią decyzje, o których mowa w § 10, wydane na podstawie wniosków, o których mowa w § 6.

3. W planie, o którym mowa w ust. 1, wójt lub burmistrz (prezydent miasta) ujmuje również własne potrzeby świadczeń, związane z zorganizowaniem doręczania i doręczaniem kart powołania do pełnienia czynnej służby wojskowej oraz wezwań do wykonania świadczeń, stosownie do art. 60 ust. 4 ustawy.

4. Plan, o którym mowa w ust. 1, podlega stałej aktualizacji.

5. Wzór planu, o którym mowa w ust. 1, określa załącznik nr 4 do rozporządzenia.

§ 17.

1. W razie braku możliwości realizacji wniosków, o których mowa w § 5 ust. 1 i § 6, z wyjątkiem przypadku, o którym mowa w ust. 6, wójt lub burmistrz (prezydent miasta) niezwłocznie powiadamia o tym pisemnie organ wnioskujący o nałożenie świadczeń i wojewodę.

2. Powiadomienie, o którym mowa w ust. 1, przesyłane do wojewody powinno być uzasadnione. Wraz z powiadomieniem przesyła się akta sprawy.

3. Wojewoda po otrzymaniu powiadomienia, o którym mowa w ust. 1, dokonuje analizy możliwości realizacji świadczeń na obszarze gminy oraz:

1) odsyła akta sprawy i przekazuje sprawę do ponownego rozpatrzenia wójtowi lub burmistrzowi (prezydentowi miasta), o którym mowa w ust. 1, jeżeli stwierdzi możliwość realizacji przez niego świadczeń, albo

2) wskazuje wójta lub burmistrza (prezydenta miasta), który może wydać decyzję o przeznaczeniu do wykonania świadczeń, przesyłając mu jednocześnie akta sprawy.

4. Wójt lub burmistrz (prezydent miasta), o którym mowa w ust. 1, w przypadku zmiany stanu faktycznego, umożliwiającego realizację wniosków wskazanych w § 5 ust. 1 i § 6, niezwłocznie powiadamia o tym wojewodę i organ wnioskujący o nałożenie świadczeń.

5. W przypadku, o którym mowa w ust. 4, uchyla się decyzję wydaną przez wójta lub burmistrza (prezydenta miasta) wskazanego w ust. 3 pkt 2, niezwłocznie po zawiadomieniu przez wojewodę.

6. Po otrzymaniu decyzji, o której mowa w ust. 5, organ wnioskujący o nałożenie świadczeń ponownie składa wniosek, o którym mowa w § 5 ust. 1 i § 6, do wójta lub burmistrza (prezydenta miasta).

7. Przepis § 12 ust. 4 stosuje się odpowiednio.

§ 18.

1. Wójt lub burmistrz (prezydent miasta) na podstawie planów, o których mowa w § 15 ust. 1 i § 16 ust. 1, sporządza zestawienie zawierające liczby i rodzaje świadczeń oraz przesyła je wojewodzie.

2. Wojewoda może zgłosić zastrzeżenia do danych zawartych w zestawieniu, o którym mowa w ust. 1, które powinny zostać uwzględnione w tym zestawieniu.

3. Na wniosek wojewody wójt lub burmistrz (prezydent miasta) przesyła temu wojewodzie kopie planów, o których mowa w § 15 ust. 1 i § 16 ust. 1.

4. Wzór zestawienia, o którym mowa w ust. 1, określa załącznik nr 5 do rozporządzenia.

§ 19.

1. Wojewoda, na podstawie zestawień, o których mowa w § 18 ust. 1, prowadzi zbiorczy wykaz świadczeń przewidzianych do wykonania na obszarze województwa.

2. Wykaz, o którym mowa w ust. 1, stanowi podstawę do planowania wydatków związanych z nakładaniem obowiązku świadczeń.

3. Wzór wykazu, o którym mowa w ust. 1, określa załącznik nr 6 do rozporządzenia.

§ 20.

1. Jeżeli siły i środki, którymi dysponuje wojewoda, starosta albo wójt lub burmistrz (prezydent miasta), są niewystarczające, organy te mogą wprowadzić obowiązek świadczeń w celu zwalczania klęsk żywiołowych i likwidacji ich skutków, poza planem, o którym mowa w § 15 ust. 1.

2. O nałożeniu obowiązku, o którym mowa w ust. 1, wójt lub burmistrz (prezydent miasta) zawiadamia niezwłocznie starostę i wojewodę.

§ 21.

W przypadkach, o których mowa w:

1) art. 209 ust. 1, 4 i 5 ustawy, posiadacz może być wezwany, na wniosek organu, o którym mowa w § 5 lub 6, do wykonania świadczenia, pomimo że już wykonywał to świadczenie;

2) § 12 ust. 4, wójt lub burmistrz (prezydent miasta) wystawia, w miejsce wykorzystanych, nowe wezwania do wykonania świadczeń dotyczące tych samych osób.

§ 22.

1. Posiadacze, wobec których wydano decyzję wskazaną w § 10, mogą być wzywani w czasie pokoju do wykonania świadczenia, w związku ze sprawdzaniem gotowości mobilizacyjnej Sił Zbrojnych prowadzonym w ramach ćwiczeń wojskowych oraz w celu zwalczania klęsk żywiołowych i likwidacji ich skutków.

2. Wzór wezwania, o którym mowa w ust. 1, określa załącznik nr 7 do rozporządzenia.

§ 23.

1. Wezwanie do wykonania świadczenia wójt lub burmistrz (prezydent miasta) wystawia w czasie pokoju.

2. W razie wzywania posiadaczy do wykonania świadczeń w związku ze sprawdzaniem gotowości mobilizacyjnej Sił Zbrojnych, prowadzonym w ramach ćwiczeń wojskowych, doręczenie wezwań następuje przy wykorzystaniu systemu doręczania kart powołania, stosownie do art. 60 ust. 4 ustawy. W miejsce wykorzystanych wezwań wójt lub burmistrz (prezydent miasta) wystawia nowe wezwania do wykonania świadczeń dotyczące tych samych osób.

3. Na wniosek wojskowego komendanta uzupełnień wójt lub burmistrz (prezydent miasta) przekazuje wystawione wezwania do wykonania świadczeń na przechowanie dowódcom jednostek wojskowych, na rzecz których świadczenia te mają być wykonywane.

4. Na wniosek posiadacza przedmiotów świadczeń, na którego został nałożony obowiązek tych świadczeń, wójt lub burmistrz (prezydent miasta) przekazuje temu posiadaczowi na przechowanie wystawione wezwania do wykonania tych świadczeń.

5. W przypadkach, o których mowa w ust. 3 i 4, obowiązek dostarczenia wezwań spoczywa odpowiednio na dowódcy jednostki wojskowej lub posiadaczu.

§ 24.

Przedmioty świadczeń uważa się za oddane przez posiadaczy z chwilą:

1) postawienia do dyspozycji świadczeniobiorcy, we wskazanym w decyzji lub wezwaniu miejscu, środków transportowych i maszyn wraz z kierowcami (operatorami, załogami), przygotowanych technicznie do wykonania określonego rodzaju przewozów lub innych prac i zaopatrzonych w pełne zbiorniki materiałów pędnych oraz materiały eksploatacyjne, zgodnie z instrukcją obsługi, a także w niezbędne wyposażenie ustalone ustawą z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2003 r. Nr 58, poz. 515, z późn. zm.²⁾);

2) przekazania świadczeniobiorcy narzędzi i urządzeń sprawnych technicznie oraz gotowych do natychmiastowego użycia;

3) przekazania do wykorzystania przez świadczeniobiorcę rzeczy ruchomych innych niż określone w pkt 1 lub 2 w stanie zdatnym do użytku, zgodnie z ich przeznaczeniem;

4) oddania świadczeniobiorcy nieruchomości w stanie użytkowym i z wyposażeniem, z jakim wykorzystywał je posiadacz, jeżeli w decyzji, o której mowa w § 10, nie określono innych szczególnych wymagań.

§ 25.

1. Jednostka organizacyjna, na rzecz której mają być oddane niesamobieżne środki transportowe, maszyny lub urządzenia, jest obowiązana zapewnić nieodpłatnie posiadaczowi sprzęt do holowania lub przewozu tych środków z miejsca ich postoju do miejsca wskazanego w wezwaniu.

2. W razie niemożności oddania przedmiotów świadczeń w określonym terminie i miejscu, posiadacz jest obowiązany niezwłocznie zawiadomić o tym wójta lub burmistrza (prezydenta miasta), a także świadczeniobiorcę oraz podać przyczyny uniemożliwiające ich oddanie.

3. W razie nieoddania przedmiotów świadczeń w określonym terminie i miejscu oraz niezawiadomienia o niemożności ich oddania, wójt lub burmistrz (prezydent miasta) występuje do starosty z wnioskiem o zastosowanie odpowiedniego środka egzekucji administracyjnej.

§ 26.

1. Wezwanie do wykonania obowiązku świadczenia upoważnia posiadacza środków transportowych, maszyn i urządzeń do nabycia w stacjach paliwowych, poza kolejnością, materiałów pędnych w ilości, o której mowa w § 24 pkt 1.

2. W razie wystąpienia trudności z zakupem materiałów pędnych do środków transportowych, maszyn i urządzeń udostępnianych:

1) jednostkom organizacyjnym Sił Zbrojnych – posiadacz powiadamia o tym właściwego wojskowego komendanta uzupełnień, a następnie postępuje zgodnie z jego wskazówkami;

2) organom obrony cywilnej, jednostkom organizacyjnym stanowiącym bazę formowania specjalnie tworzonej jednostki zmilitaryzowanej lub jednostkom organizacyjnym wykonującym zadania na potrzeby obrony państwa – posiadacz powiadamia o tym odpowiednio właściwy organ obrony cywilnej lub kierownika jednostki organizacyjnej, na rzecz których świadczenie ma być wykonywane.

§ 27.

1. Właściwe do przyjęcia przedmiotów świadczeń są osoby upoważnione przez kierowników (dowódców, szefów) jednostek organizacyjnych, na rzecz których mają być one przekazane, albo osoby upoważnione przez organ wnioskujący o nałożenie świadczeń.

2. Osoba, o której mowa w ust. 1, poświadcza posiadaczowi ich oddanie, zbiorczo lub oddzielnie za każdy przedmiot. W poświadczeniu przekazania określa się stan techniczny przekazywanego przedmiotu oraz jego wartość szacunkową.

§ 28.

1. Zwrot przedmiotów świadczeń następuje po ustaniu potrzeby ich wykorzystywania, jednak nie później niż w terminie określonym w art. 209 ust. 1 ustawy, w miejscu wskazanym przez jednostkę organizacyjną, we władaniu której znajdują się przedmioty podlegające zwrotowi, na podstawie okazanego poświadczenia przekazania oraz decyzji o przeznaczeniu przedmiotów na cele świadczeń.

2. O terminie i miejscu zwrotu przedmiotów świadczeń oraz o dokumentach niezbędnych do okazania przy odbiorze kierownik jednostki organizacyjnej, o której mowa w ust. 1, zawiadamia imiennie zainteresowanych posiadaczy.

3. Kierownik jednostki organizacyjnej, zwracając niesamobieżne środki transportowe, maszyny lub urządzenia, jest obowiązany zapewnić posiadaczowi nieodpłatnie sprzęt do ich holowania lub przewozu z miejsca zwrotu do miejsca zamieszkania (siedziby) posiadacza.

§ 29.

1. W chwili zwrotu przedmioty świadczeń podlegają zbadaniu w celu ustalenia ich ewentualnych uszkodzeń lub stopnia zużycia. Badanie przeprowadzają przedstawiciele jednostki organizacyjnej, która zwraca te przedmioty, oraz posiadacz lub jego przedstawiciel.

2. W razie różnicy w ocenie stanu technicznego zwracanych przedmiotów świadczeń, jednostka zwracająca lub posiadacz powołuje rzeczoznawcę w celu wydania opinii. Koszty związane z wydaniem opinii pokrywa ta strona, której oceny stanu technicznego przedmiotu świadczenia nie potwierdza opinia rzeczoznawcy. Wynik badania oraz opinię rzeczoznawcy zamieszcza się w protokole, który w szczególności powinien zawierać bliższe oznaczenie przedmiotu świadczeń oraz opis uszkodzeń i uzasadnienie.

3. W przypadku gdy przedmioty świadczeń nie mogą być zwrócone posiadaczowi ze względu na utratę albo zniszczenie w całości lub w części, kierownik jednostki organizacyjnej, we władaniu której znajdowały się te przedmioty, jest obowiązany zawiadomić o tym posiadacza.

§ 30.

1. Zwrot przedmiotów świadczeń następuje za pisemnym poświadczeniem zwrotu, w którym określa się ich stan techniczny. Przepis § 27 ust. 2 stosuje się odpowiednio.

2. Poświadczenie zwrotu wystawia się zbiorczo lub oddzielnie za każdy przedmiot świadczenia.

§ 31.

1. Kierownik jednostki organizacyjnej, na rzecz której zostały przekazane, w ramach świadczeń, środki transportowe, maszyny lub urządzenia, jest obowiązany zwrócić je z taką ilością materiałów pędnych i eksploatacyjnych, z jaką zostały dostarczone do jednostki.

2. Koszty przejazdu posiadacza lub jego przedstawiciela z miejsca zamieszkania (siedziby) do miejsca zwrotu przedmiotów świadczeń pokrywa kierownik jednostki organizacyjnej, o której mowa w ust. 1.

§ 32.

1. Posiadaczom udostępniającym przedmioty świadczeń, z chwilą zakończenia wykonywania tych świadczeń, wypłaca się ryczałt lub jego odpowiednią część, stosownie do czasu wykonywania świadczenia.

2. Wykaz wysokości stawek ryczałtu określa załącznik nr 8 do rozporządzenia.

3. Wysokość stawek ryczałtu, o którym mowa w ust. 2, podlega corocznie waloryzacji średniorocznym wskaźnikiem wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem w poprzednim roku kalendarzowym, ogłaszanym przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie art. 94 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.³⁾).

§ 33.

1. Po wykonaniu świadczenia kierownik jednostki organizacyjnej, na rzecz której zostało ono wykonane, na wniosek zainteresowanego posiadacza wydaje zaświadczenie stwierdzające rodzaj i czas wykonanego świadczenia.

2. Wzór zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1, określa załącznik nr 9 do rozporządzenia.

§ 34.

1. Posiadaczowi, który udostępnił przedmioty świadczeń, przysługuje odszkodowanie w razie ich utraty, zniszczenia w całości lub w części oraz za szkody wynikłe z używania ich w sposób sprzeczny z ich właściwościami lub przeznaczeniem. Odszkodowanie nie przysługuje w razie powstania szkody z winy posiadacza.

2. Prawo do odszkodowania powstaje z dniem zwrotu przedmiotów świadczeń lub otrzymania zawiadomienia o tym, że nie zostaną one zwrócone z powodu ich utraty, zniszczenia w całości lub części, albo od dnia, w którym zwrot lub powiadomienie powinno nastąpić. W razie zaistnienia przeszkód uniemożliwiających dokonanie zwrotu lub zawiadomienia, prawo do odszkodowania powstaje z dniem ustania tych przeszkód.

§ 35.

1. Odszkodowanie przyznaje się na wniosek posiadacza lub jego spadkobiercy (następcy prawnego), a w przypadku niedotrzymania warunków, o których mowa w § 28 ust. 3 – z urzędu.

2. Zgłoszenie wniosku o odszkodowanie powinno nastąpić w ciągu dwunastu miesięcy od dnia otrzymania poświadczenia lub zawiadomienia, o których mowa odpowiednio w § 29 ust. 3 i § 30 ust. 1, albo protokołu, o którym mowa w § 29 ust. 2.

3. Ustalenie wysokości odszkodowania powinno nastąpić nie później niż w ciągu trzydziestu dni od dnia zgłoszenia wniosku.

§ 36.

Podstawę ustalenia odszkodowania stanowią:

1) poświadczenie przekazania przedmiotów świadczeń na potrzeby obrony państwa;

2) poświadczenie zwrotu przedmiotów świadczeń, o którym mowa w § 30 ust. 1, zawierające ustalenie ich stanu technicznego, a w razie potrzeby – protokół, o którym mowa w § 29 ust. 2, albo zawiadomienie stwierdzające, że nie zostaną one zwrócone z powodu utraty, zniszczenia lub uszkodzenia;

3) inne dowody dotyczące przedmiotów świadczeń, przedstawione przez posiadacza albo znajdujące się w dyspozycji organów administracji rządowej lub samorządu terytorialnego.

§ 37.

1. Przy ustalaniu wysokości odszkodowania:

1) uwzględnia się procentowy ubytek wartości przedmiotów świadczeń na skutek oddania ich świadczeniobiorcy do używania do dnia zwrotu albo otrzymania przez posiadacza zawiadomienia o niemożności zwrotu tych przedmiotów;

2) stosuje się ceny rynkowe oddanych do używania przedmiotów świadczeń, obowiązujące w dniu rozpatrywania wniosku o odszkodowanie.

2. Odszkodowanie przyznane za utratę, uszkodzenie oraz za szkody wynikłe z używania przedmiotów świadczeń podlega zmniejszeniu o kwotę wypłaconą z tytułu ubezpieczenia tego przedmiotu.

§ 38.

1. W sprawach przyznawania odszkodowania i ustalania jego wysokości właściwa jest komisja powołana przez świadczeniobiorcę, w składzie:

1) przedstawiciel jednostki organizacyjnej, na rzecz której przedmioty świadczeń zostały udostępnione;

2) posiadacz lub jego przedstawiciel;

3) rzeczoznawcy, o których mowa w § 29 ust. 2.

2. Podstawę do wypłaty odszkodowania stanowi protokół ustalający wysokość odszkodowania, sporządzony przez komisję, o której mowa w ust. 1.

3. Protokół, o którym mowa w ust. 2, sporządza się w dwóch egzemplarzach, po jednym dla przedstawiciela jednostki organizacyjnej, na rzecz której przedmioty świadczeń zostały udostępnione, i posiadacza lub jego przedstawiciela.

§ 39.

Strona, która nie zgadza się z ustaloną wysokością odszkodowania, może, w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia zawiadomienia o przyznaniu odszkodowania, żądać ustalenia jego wysokości w drodze postępowania sądowego.

§ 40.

Trybu dochodzenia roszczeń określonego w § 34–39 nie stosuje się do świadczeń nałożonych na podstawie art. 3–5 dekretu z dnia 23 kwietnia 1953 r. o świadczeniach w celu zwalczania klęsk żywiołowych (Dz. U. Nr 23, poz. 93, z późn. zm.⁴⁾) oraz art. 22 i 23 ustawy z dnia 18 kwietnia 2002 r. o stanie klęski żywiołowej (Dz. U. Nr 62, poz. 558 i Nr 74, poz. 676).

§ 41.

Wójtowie lub burmistrzowie (prezydenci miast) prowadzą w czasie pokoju rejestr wykonanych świadczeń na podstawie potwierdzeń wydanych przez kierowników jednostek organizacyjnych, na rzecz których świadczenie było wykonywane.

§ 42.

1. Wydatki administracyjne związane z planowaniem, nakładaniem i przeznaczaniem obowiązku świadczeń planuje wojewoda.

2. Wydatki na świadczenia, wykonywane przez kurierów doręczających w czasie pokoju wezwania do wykonania świadczeń podczas ćwiczeń wojskowych prowadzonych w celu sprawdzenia gotowości mobilizacyjnej Sił Zbrojnych, planuje Minister Obrony Narodowej.

3. Wydatki na świadczenia, wykonywane przez kurierów doręczających w czasie pokoju wezwania do wykonania świadczeń na rzecz innych świadczeniobiorców niż wymienieni w ust. 2, planuje świadczeniobiorca, na rzecz którego świadczenia te będą realizowane.

§ 43.

Jednostki organizacyjne Sił Zbrojnych oraz inne jednostki organizacyjne planują środki finansowe na realizację świadczeń przewidzianych do wykonania na ich rzecz, ujętych w rocznym planie świadczeń, o którym mowa w § 15.

§ 44.

1. Dokumenty, o których mowa w § 5 ust. 1 i 2, § 6, § 15 ust. 1, § 16 ust. 1, § 18 ust. 1 i § 19 ust. 1, po ich wypełnieniu stanowią tajemnicę służbową w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 22 stycznia 1999 r. o ochronie informacji niejawnych (Dz. U. Nr 11, poz. 95, z późn. zm.⁵⁾).

2. Dokumenty sporządzane w sprawach świadczeń mogą być wykonywane również przy wykorzystaniu elektronicznych nośników informacji.

§ 45.

Obowiązujące dotychczas druki formularzy, decyzji i wezwań w sprawach świadczeń wykorzystuje się do wyczerpania zapasów, jednak nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2005 r.

§ 46.

Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.⁶⁾

Prezes Rady Ministrów: M. Belka

¹⁾ Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2002 r. Nr 74, poz. 676, Nr 81, poz. 732, Nr 113, poz. 984 i 985, Nr 156, poz. 1301, Nr 166, poz. 1363, Nr 199, poz. 1673 i Nr 200, poz. 1679 i 1687, z 2003 r. Nr 45, poz. 391, Nr 90, poz. 844, Nr 96, poz. 874, Nr 139, poz. 1326, Nr 179, poz. 1750, Nr 210, poz. 2036 i Nr 223, poz. 2217 oraz z 2004 r. Nr 116, poz. 1203.

²⁾ Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152, Nr 130, poz. 1190, Nr 137, poz. 1302, Nr 149, poz. 1451 i 1452, Nr 162, poz. 1568, Nr 200, poz. 1953 i Nr 210, poz. 2036 oraz z 2004 r. Nr 29, poz. 257, Nr 54, poz. 535, Nr 92, poz. 884, Nr 121, poz. 1264 i Nr 173, poz. 1808.

³⁾ Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2004 r. Nr 64, poz. 593, Nr 99, poz. 1001, Nr 120, poz. 1252, Nr 121, poz. 1264 i Nr 144, poz. 1530.

⁴⁾ Zmiany wymienionego dekretu zostały ogłoszone w Dz. U. z 1959 r. Nr 27, poz. 167, z 1970 r. Nr 16, poz. 138, z 1983 r. Nr 44, poz. 200, z 1996 r. Nr 106, poz. 496 oraz z 1998 r. Nr 106, poz. 668.

⁵⁾ Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2000 r. Nr 12, poz.136 i Nr 39, poz. 462, z 2001 r. Nr 22, poz. 247, Nr 27, poz. 298, Nr 56, poz. 580, Nr 110, poz. 1189, Nr 123, poz. 1353 i Nr 154, poz. 1800, z 2002 r. Nr 74, poz. 676, Nr 89, poz. 804 i Nr 153, poz. 1271, z 2003 r. Nr 17, poz. 155 oraz z 2004 r. Nr 29, poz. 257.

⁶⁾ Niniejsze rozporządzenie było poprzedzone rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 5 lutego 2002 r. w sprawie świadczeń na rzecz obrony (Dz. U. Nr 18, poz. 168), które traci moc, w zakresie uregulowanym niniejszym rozporządzeniem, z dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, na podstawie art. 17 ustawy z dnia 29 października 2003 r. o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 210, poz. 2036 oraz z 2004 r. Nr 116, poz. 1203).

Załącznik 1.

Załączniki do rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 3 sierpnia 2004 r. (poz. 1872)

Załącznik nr 1