W sprawach cywilnych strona żądająca podjęcia przez sąd określonych działań, w szczególności powód w procesie, wnioskodawca w postępowaniu nieprocesowym, czy strona wnosząca środek zaskarżenia od orzeczenia sądowego, zobligowani są do uiszczenia opłaty sądowej. Kwestie dotyczące wnoszenia opłat, ich wysokości, zwrotu oraz zwolnienia od obowiązku wnoszenia opłat sądowych reguluje ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (zwana dalej Ustawą). Problematykę opłat sądowych w sprawach cywilnych omawia Paweł Kowalski, radca prawny z Kancelarii Prawnej Rachelski i Wspólnicy.
Gmina ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą za niedostarczenie lokalu socjalnego, w sytuacji gdy w wyroku eksmisyjnym sąd orzekł o uprawnieniu do jego otrzymania. Postanowienie Sądu Najwyższego o sygn. akt III CZP 27/18 ma doniosłe znaczenie w zakresie interpretacji podmiotu posiadającego legitymację czynną do wystąpienia z powództwem w tej sprawie. Jest nim bowiem nie tylko właściciel, tak jak literalnie wskazuje przepis art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie Kodeksu cywilnego (dalej u.o.p.l.), lecz również każdy podmiot wykazujący się tytułem rzeczowym lub obligacyjnym, który poniósł szkodę w wyniku zaniechania gminy.
Zarząd powiatu uchwałą odwołał dyrektora centrum usług wspólnych (CUW) bez zachowania okresu wypowiedzenia, na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 ustawy z 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy. Następnie wojewoda stwierdził nieważność uchwały, uzasadniając, że dyrektor był jednocześnie radnym gminy, która nie wyraziła zgody na rozwiązanie z nim stosunku pracy. Pomimo tego zarząd powiatu powierzył stanowisko dyrektora CUW innej osobie. Następnie podjął on uchwałę o upoważnieniu nowego pracownika do wydawania w imieniu zarządu decyzji administracyjnych oraz załatwiania w jego imieniu spraw z zakresu zarządzania drogami powiatowymi szczegółowo opisanym w uchwale. Wojewoda stwierdził nieważność tej uchwały. Ponadto zarzucił zarządowi, że ten, nie czekając na rozstrzygnięcie prawidłowości odwołania dyrektora, nie wstrzymał się od dokonywania jakichkolwiek czynności związanych z powołaniem nowego dyrektora oraz udzielił mu upoważnienia do działania w imieniu zarządu powiatu.
Regulacje prawne dotyczące rejestru podmiotów gospodarujących odpadami, stanowiącego integralną część Bazy danych o produktach i opakowaniach oraz o gospodarce odpadami [dalej: BDO], są dość obszerne i skomplikowane. Mało tego, ich częste nowelizacje powodują, że w praktyce stosowania tych przepisów co rusz pojawiają się nowe wątpliwości i pytania. Często zasadniczą kwestią okazuje się konieczność ustalania, kto ma obowiązek złożyć wniosek i wpisać się do BDO. Jest to istotne nie tylko z punktu widzenia realizacji celów prowadzenia tej bazy, ale także jeśli brać pod uwagę potencjalne sankcje dla podmiotu za brak wymaganego wpisu.
Obowiązek tonażowego rozliczania się gmin z operatorem świadczącym, na podstawie umowy w sprawie zamówienia publicznego, usługę odbioru odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości lub zagospodarowania odpadów komunalnych, stanowi jedną ze zmian jakie wprowadziła ustawa nowelizująca u.c.p.g. z dnia 19 lipca 2019 r. (art. 6f ust. 3 i 4 u.c.p.g.). Względem tonażowej formuły rozliczania realizacji wskazanej kategorii usług i problemów jakie mogą powstać w przypadku jej stosowania, wypowiedział się Sąd Okręgowy w Płocku w wyroku z dnia 15 kwietnia 2019 r., I C 2715/17.
Ministerstwo Finansów, jak co roku, przygotowało prognozę na 2020 rok dochodów gmin i miast w Polsce z podatku dochodowego od osób fizycznych (PIT). Najmniejsza prognoza (bo 490 tys. zł) dotyczy podlaskich Przytuł, a najwięcej dostanie oczywiście Warszawa - ponad 6 mld zł. Do miast i gmin wpłynie więc w 2020 roku blisko 55 mld zł z tytułu udziału w PIT. Gminy (miejskie i wiejskie) otrzymają 38,16 proc. podatku PIT zapłaconego przez swoich mieszkańców, natomiast do powiatów trafi 10,25 proc. Dochody miast na prawach powiatu obejmują zarówno część "gminną", jak i "powiatową".
