Dziennik Ustaw - rok 2001 nr 83 poz. 905

Na podstawie art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza (Dz. U. z 1997 r. Nr 28, poz. 152 i Nr 88, poz. 554, z 1998 r. Nr 106, poz. 668 i Nr 162, poz. 1115, z 1999 r. Nr 60, poz. 636 i Nr 64, poz. 729 oraz z 2000 r. Nr 12, poz. 136, Nr 60, poz. 698, Nr 94, poz. 1037 i Nr 120, poz. 1268) zarządza się, co następuje:

1) w podstawowych dziedzinach medycyny:

 2) w szczegółowych dziedzinach medycyny:

2. Ustala się wykaz specjalności lekarsko-stomatologicznych:

1) w podstawowych dziedzinach medycyny:

 2) w szczegółowych dziedzinach medycyny:

1) zakres wiedzy teoretycznej i umiejętności praktycznych wymagających zrealizowania w ramach określonej specjalności, z uwzględnieniem elementów danej dziedziny medycyny oraz dziedzin pokrewnych, w szczególności z uwzględnieniem w odpowiedniej specjalności elementów farmakologii klinicznej, farmakoekonomiki, onkologii, medycyny paliatywnej, medycyny ratunkowej, promocji zdrowia i zdrowia publicznego,

2) formy pogłębiania i uzupełniania wiedzy teoretycznej oraz doskonalenia i nabywania umiejętności praktycznych, w tym:

a) kurs wprowadzający w pierwszym roku odbywania specjalizacji, obejmujący w szczególności podstawy dobrej praktyki lekarskiej, w tym zasady praktyki opartej na wiarygodnych i aktualnych publikacjach, podstawy farmakoekonomiki, formalnoprawne podstawy doskonalenia zawodowego lekarzy oraz wprowadzenie do przedmiotów klinicznych objętych programem danej specjalizacji,

b) kursy szkoleniowe, w tym kurs promocji zdrowia i kurs w dziedzinie onkologii w zakresie obejmującym daną dziedzinę medycyny oraz w dziedzinie medycyna rodzinna kursy obejmujące następujące zagadnienia:

- wprowadzenie do medycyny rodzinnej; koncepcja medycyny rodzinnej w Polsce i na świecie,

- podstawy epidemiologii,

- relacja lekarz rodzinny - pacjent,

- organizacja i zarządzanie praktyką lekarza rodzinnego,

- jakość udzielanych świadczeń w medycynie rodzinnej,

c) samokształcenie, w tym przygotowywanie opracowań teoretycznych i napisanie pracy poglądowej lub opublikowanie w recenzowanym czasopiśmie medycznym pracy oryginalnej, której temat odpowiada programowi właściwej specjalizacji, zwanej dalej „pracą oryginalną”,

d) szkolenie i uczestniczenie w wykonywaniu oraz wykonywanie w ustalonej liczbie określonych zabiegów lub procedur medycznych:

- wykonywanych samodzielnie - oznaczonych kodem „A”,

- wykonywanych z asystą lub pod nadzorem kierownika specjalizacji albo lekarza specjalisty przez niego wyznaczonego - oznaczonych kodem „B”,

- w których lekarz uczestniczy jako pierwsza asysta - oznaczonych kodem „C”,

- w których lekarz uczestniczy jako druga lub trzecia asysta - oznaczonych kodem „D”,

e) staże kierunkowe obejmujące szczegółowo określony zakres wiedzy teoretycznej i umiejętności praktycznych wymagających zrealizowania w ramach danego stażu, w tym uczestniczenie w wykonywaniu oraz wykonywanie w ustalonej liczbie określonych zabiegów lub procedur medycznych, z uwzględnieniem zabiegów i procedur medycznych, o których mowa w lit. d), a w szczególności:

- w specjalizacji w dziedzinie: medycyna nuklearna oraz onkologia kliniczna - staż kierunkowy w zakresie chorób wewnętrznych obejmujący okres pierwszych 24 miesięcy odbywania specjalizacji,

- w specjalizacji w dziedzinie: ortopedia i traumatologia narządu ruchu, otorynolaryngologia oraz położnictwo i ginekologia - staż kierunkowy w zakresie chirurgii ogólnej obejmujący okres pierwszych 12 miesięcy odbywania specjalizacji,

- w specjalizacji w dziedzinie: chirurgia klatki piersiowej, kardiochirurgia oraz urologia - staż kierunkowy w zakresie chirurgii ogólnej obejmujący okres pierwszych 24 miesięcy odbywania specjalizacji,

- w specjalizacji w dziedzinie chirurgia szczękowo-twarzowa - staże kierunkowe w zakresie chirurgii ogólnej, chirurgii urazowej i otorynolaryngologii, obejmujące okres pierwszych 12 miesięcy odbywania specjalizacji, a w przypadku lekarza posiadającego wyłącznie prawo wykonywania zawodu lekarza - również w zakresie chirurgii stomatologicznej, ortodoncji, stomatologii dziecięcej i protetyki, obejmujące okres 8 miesięcy odbywania specjalizacji, natomiast w przypadku lekarza posiadającego wyłącznie prawo wykonywania zawodu lekarza stomatologa - również w zakresie chorób wewnętrznych, chirurgii dziecięcej, intensywnej terapii i medycyny ratunkowej, psychiatrii, diagnostyki laboratoryjnej i transfuzjologii, obejmujące okres 11 miesięcy odbywania specjalizacji,

- w specjalizacji w dziedzinie: chirurgia stomatologiczna, ortodoncja, periodontologia, protetyka stomatologiczna, stomatologia dziecięca oraz stomatologia zachowawcza z endodoncją - staże kierunkowe w zakresie innych niż dana specjalność dziedzin stomatologii, obejmujące okres co najmniej 12 miesięcy odbywania specjalizacji,

f) pełnienie dyżurów medycznych w określonej liczbie, które zobowiązany jest pełnić lekarz w jednostkach organizacyjnych przeznaczonych dla osób, których stan zdrowia wymaga udzielania całodobowych świadczeń zdrowotnych, w czasie realizacji programu odpowiedniej specjalizacji, nie mniej jednak niż 3 dyżury w miesiącu,

3) okres trwania specjalizacji:

a) w dziedzinie: periodontologia, stomatologia dziecięca i stomatologia zachowawcza z endodoncją - nie krótszy niż 3 lata, a w przypadku lekarzy stomatologów posiadających specjalizację I stopnia w zakresie stomatologii ogólnej lub odpowiednią specjalizację II stopnia albo tytuł specjalisty w innej dziedzinie stomatologii - nie krótszy niż 2 lata,

b) w dziedzinie: medycyna rodzinna i zdrowie publiczne oraz chirurgia stomatologiczna, ortodoncja i protetyka stomatologiczna - nie krótszy niż 4 lata, a w przypadku lekarzy albo lekarzy stomatologów posiadających odpowiednią specjalizację I stopnia lub specjalizację I i II stopnia lub tytuł specjalisty w odpowiedniej dziedzinie medycyny - nie krótszy niż 3 lata,

c) w dziedzinie: chirurgia dziecięca, chirurgia klatki piersiowej, chirurgia ogólna, kardiochirurgia, neurochirurgia, ortopedia i traumatologia narządu ruchu, otorynolaryngologia, położnictwo i ginekologia, urologia - nie krótszy niż 6 lat, a w przypadku lekarzy posiadających odpowiednią specjalizację I stopnia - nie krótszy niż 4 lata, natomiast w przypadku lekarzy posiadających odpowiednią specjalizację I i II stopnia lub tytuł specjalisty w odpowiedniej dziedzinie medycyny - nie krótszy niż 3 lata,

d) w dziedzinie chirurgia szczękowo-twarzowa - nie krótszy niż 6 lat, natomiast jeżeli lekarz, lekarz stomatolog posiada jednocześnie prawo wykonywania zawodu lekarza i prawo wykonywania zawodu lekarza stomatologa albo odpowiednią specjalizację I stopnia - nie krótszy niż 5 lat, a w przypadku lekarza posiadającego odpowiednią specjalizację II stopnia lub tytuł specjalisty w odpowiedniej dziedzinie medycyny - nie krótszy niż 4 lata,

e) w zakresie pozostałych specjalności - nie krótszy niż 5 lat, a w przypadku lekarzy posiadających odpowiednią specjalizację I stopnia lub specjalizację I i II stopnia albo tytuł specjalisty w odpowiedniej dziedzinie medycyny - nie krótszy niż 3 lata,

f) w przypadku lekarzy posiadających specjalizację II stopnia lub tytuł specjalisty w podstawowej dziedzinie medycyny, pokrewnej do dziedziny medycyny, w której lekarz ma odbywać specjalizację - nie krótszy niż 3 lata,

4) sposób sprawdzania wiedzy teoretycznej i nabytych umiejętności praktycznych, w tym:

a) złożenie kolokwium w zakresie prawa medycznego,

b) złożenie kolokwiów cząstkowych z zakresu wiedzy teoretycznej i zaliczanie sprawdzianów z umiejętności praktycznych potwierdzonych wykonanymi samodzielnie przez lekarza zabiegami i procedurami medycznymi,

c) złożenie kolokwium z zakresu wiedzy teoretycznej i zaliczenie sprawdzianu z umiejętności praktycznych potwierdzonych wykonanymi samodzielnie przez lekarza zabiegami i procedurami medycznymi, objętych programem stażu kierunkowego,

d) złożenie sprawdzianu z zakresu określonego programem kursu szkoleniowego,

e) ocenę złożonych opracowań teoretycznych, pracy poglądowej lub pracy oryginalnej,

5) sposób wykazania się praktyczną znajomością przynajmniej jednego z następujących języków: angielskiego, francuskiego, niemieckiego lub hiszpańskiego, w stopniu umożliwiającym:

a) rozumienie tekstu pisanego, w szczególności dotyczącego literatury fachowej i piśmiennictwa lekarskiego,

b) porozumienie się z pacjentem, lekarzami i przedstawicielami innych zawodów medycznych,

c) pisanie zgodnie z zasadami ortografii tekstów medycznych, w szczególności opinii i orzeczeń lekarskich,

6) zakres i sposób oceny rozmowy kwalifikacyjnej objętej postępowaniem konkursowym, ustalony zgodnie z opinią Krajowej Rady Egzaminów Lekarskich,

7) kolejność składania poszczególnych części egzaminu państwowego.

2. Ustala się ramowy program specjalizacji w szczegółowych dziedzinach medycyny, który zawiera:

1) elementy programu, o których mowa w ust. 1 pkt 1-4 i 6-7, z zastrzeżeniem pkt 2,

2) okres trwania specjalizacji nie krótszy niż 2 lata, z tym że w przypadku specjalizacji odbywanych przez lekarza posiadającego:

a) wyłącznie specjalizację w zakresie medycyny rodzinnej, którą uzyskał albo rozpoczął odbywać przed dniem 29 kwietnia 1999 r. - dłuższy co najmniej o 2 lata od okresu trwania odpowiedniej specjalizacji,

b) wyłącznie tytuł specjalisty w dziedzinie medycyny rodzinnej uzyskany na podstawie dotychczasowych przepisów albo na podstawie rozporządzenia - dłuższy co najmniej o rok od okresu trwania odpowiedniej specjalizacji.

2. Program specjalizacji w podstawowej dziedzinie medycyny w przypadku lekarza posiadającego specjalizację I stopnia lub I i II stopnia lub tytuł specjalisty w odpowiedniej dziedzinie medycyny powinien uwzględniać zakres wiedzy teoretycznej lub umiejętności praktycznych lekarza oraz okres odbytej specjalizacji.

3. Program specjalizacji w dziedzinach: balneologia, geriatria, medycyna paliatywna i transfuzjologia w przypadku lekarza, który posiada wyłącznie specjalizację lub tytuł specjalisty w dziedzinie medycyny rodzinnej, powinien uwzględniać zakres wiedzy teoretycznej i umiejętności praktycznych lekarza oraz okres odbytej specjalizacji, z zastrzeżeniem § 3 ust. 2 pkt 2.

4. Lekarz odbywający specjalizację zobowiązany jest do zrealizowania wszystkich elementów programu specjalizacji danej specjalności, z zastrzeżeniem § 17 ust. 3.

5. Specjalności, w których lekarz posiadający odpowiednią specjalizację I lub I i II stopnia lub tytuł specjalisty w odpowiedniej dziedzinie medycyny może uzyskać tytuł specjalisty w określonej podstawowej dziedzinie medycyny po odbyciu specjalizacji zgodnie z programem, o którym mowa w ust. 2, określa załącznik nr 1 do rozporządzenia.

6. Specjalności, w których lekarz posiadający odpowiednią specjalizację II stopnia lub specjalizację w zakresie medycyny rodzinnej może uzyskać tytuł specjalisty w określonej szczegółowej dziedzinie medycyny albo lekarz posiadający tytuł specjalisty w odpowiedniej podstawowej dziedzinie medycyny może uzyskać tytuł specjalisty w określonej szczegółowej dziedzinie medycyny, określa załącznik nr 2 do rozporządzenia.

7. Program specjalizacji opracowuje zespół ekspertów powołany przez ministra właściwego do spraw zdrowia, który po zaopiniowaniu przez Naczelną Radę Lekarską i zredagowaniu przez Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego, zwane dalej „Centrum”, zatwierdza minister właściwy do spraw zdrowia.

8. Minister właściwy do spraw zdrowia powołuje zespół ekspertów, o którym mowa w ust. 7, spośród lekarzy posiadających specjalizację w dziedzinie medycyny, dla której ma być opracowany program specjalizacji, lub w dziedzinach pokrewnych, w szczególności spośród osób zgłoszonych przez stowarzyszenie działające pod nazwą „Specjalistyczne lekarskie towarzystwo naukowe”, zwane dalej „towarzystwem naukowym”, Centrum oraz Naczelną Radę Lekarską.

9. Na przewodniczącego zespołu ekspertów, o którym mowa w ust. 7, minister właściwy do spraw zdrowia powołuje konsultanta krajowego w dziedzinie medycyny, dla której ma być opracowany program specjalizacji.

10. Centrum podaje do wiadomości zatwierdzone programy specjalizacji, w formie publikacji i informacji na stronie internetowej Centrum.

1) są jednostkami, których działalność odpowiada profilowi prowadzonej specjalizacji, albo mają w swojej strukturze organizacyjnej oddziały szpitalne lub inne komórki organizacyjne o profilu odpowiadającym prowadzonej specjalizacji, a jeżeli mają prowadzić specjalizację w dziedzinie:

a) medycyna rodzinna:

- regionalny ośrodek kształcenia lekarza rodzinnego albo

- ośrodek kształcenia lekarza rodzinnego,

b) zdrowie publiczne - ośrodek kształcenia lekarzy w zakresie zdrowia publicznego,

2) są szpitalami klinicznymi oraz mają zawarte umowy o prowadzenie odpowiedniej specjalizacji z właściwymi jednostkami organizacyjnymi szkół wyższych lub jednostkami badawczo-rozwojowymi, jeżeli mają prowadzić specjalizację w dziedzinie: farmakologia kliniczna, immunologia kliniczna, medycyna sądowa, mikrobiologia lekarska i patomorfologia,

3) zapewniają warunki organizacyjne umożliwiające realizację programu specjalizacji określonej liczbie lekarzy,

4) powołały komisje sprawujące nadzór lub zapewniają pełnienie nadzoru w ramach istniejącej struktury organizacyjnej:

a) w przypadku szpitali - nad jakością działalności dydaktycznej i leczniczej, a w szczególności nad:

- kształceniem podyplomowym lekarzy, lekarzy stomatologów,

- analizą skuteczności leczenia,

- analizą przyczyn zgonów,

- zakażeniami szpitalnymi,

b) w przypadku innych jednostek organizacyjnych - nad jakością działalności dydaktycznej w zakresie kształcenia podyplomowego lekarzy lub lekarzy stomatologów,

5) zatrudniają lub posiadają pełniących służbę na stanowisku służbowym w oddziałach szpitalnych lub w komórkach organizacyjnych, o których mowa w pkt 1 - co najmniej dwóch lekarzy z tytułem specjalisty w odpowiedniej dziedzinie medycyny lub w dziedzinie pokrewnej, a w przypadku jednostek organizacyjnych lub komórek organizacyjnych realizujących specjalizację w dziedzinach stomatologii, z wyjątkiem chirurgii szczękowo-twarzowej - co najmniej jednego lekarza z tytułem specjalisty w odpowiedniej dziedzinie stomatologii,

6) zapewniają:

a) pełnienie obowiązków kierowników specjalizacji przez lekarzy:

- posiadających specjalizację lub tytuł specjalisty w dziedzinie medycyny rodzinnej prowadzących indywidualne specjalistyczne praktyki lekarza rodzinnego lub udzielających świadczeń zdrowotnych w ramach grupowej praktyki lekarskiej albo

- zatrudnionych w zakładach opieki zdrowotnej w poradniach lekarza rodzinnego lub poradniach udzielających świadczeń zdrowotnych w zakresie kompetencji lekarza rodzinnego,

b) prowadzenie szkolenia specjalizacyjnego przez lekarzy posiadających II stopień specjalizacji lub tytuł specjalisty w dziedzinach medycyny określonych programem specjalizacji w zakresie medycyny rodzinnej, zatrudnionych w poradniach specjalistycznych zakładów opieki zdrowotnej lub prowadzących indywidualną specjalistyczną praktykę lekarską w tej dziedzinie medycyny,

jeżeli są jednostkami organizacyjnymi posiadającymi w swojej strukturze ośrodek kształcenia lekarza rodzinnego,

7) zapewniają pełnienie obowiązków kierownika specjalizacji przez lekarzy posiadających II stopień specjalizacji w zakresie higieny i epidemiologii, organizacji ochrony zdrowia lub medycyny społecznej, jeżeli są jednostkami organizacyjnymi posiadającymi w swojej strukturze ośrodek kształcenia lekarzy w zakresie zdrowia publicznego,

8) mają w swojej strukturze organizacyjnej oddział anestezjologii i intensywnej terapii, jeżeli są szpitalami i mają prowadzić specjalizację w dziedzinie medycyny, w której wykonywane są zabiegi operacyjne lub inne zabiegi lub procedury medyczne wykonywane w znieczuleniu ogólnym, albo jeżeli wymóg ten jest określony jako niezbędny do realizacji programu w danej specjalizacji,

9) posiadają sprzęt i aparaturę medyczną niezbędne do realizacji zadań określonych programem specjalizacji,

10) udzielają świadczeń zdrowotnych odpowiedniego rodzaju, w odpowiednim zakresie i liczbie, umożliwiających zrealizowanie programu specjalizacji określonej liczbie lekarzy,

11) posiadają odpowiedni sprzęt dydaktyczny i posiadają albo zapewniają bazę dydaktyczną,

12) udzielają całodobowych świadczeń zdrowotnych osobom hospitalizowanym i niewymagającym hospitalizacji, w stanach zagrożenia zdrowia i życia oraz w innych przypadkach niecierpiących zwłoki, jeżeli są zakładami opieki zdrowotnej i mają prowadzić specjalizację w dziedzinie medycyny wymagającej pełnienia dyżurów medycznych,

13) zapewniają lekarzom odbywającym specjalizację pełnienie dyżurów medycznych w liczbie określonej programem danej specjalizacji,

14) mają zawarte porozumienie z podmiotami, o których mowa w ust. 2, w celu umożliwienia zrealizowania przez lekarza staży kierunkowych określonych programem specjalizacji, których realizacji nie mogą zapewnić w ramach swojej struktury organizacyjnej,

15) uzyskały opinię konsultanta wojewódzkiego w danej dziedzinie medycyny o spełnieniu warunków, o których mowa w pkt 1-13.

2. Staże kierunkowe mogą być prowadzone przez jednostki organizacyjne wpisane na listę, o której mowa w ust. 1, albo przez inne jednostki organizacyjne lub osoby fizyczne, po uzyskaniu wpisu na listę podmiotów prowadzących staż kierunkowy, prowadzoną przez ministra właściwego do spraw zdrowia.

3. Informację zawierającą dane i opinię określone w ust. 1 oraz dane o podmiotach, o których mowa w ust. 2, jednostka organizacyjna przedstawia ministrowi właściwemu do spraw zdrowia, który na podstawie opinii powołanego przez siebie zespołu ekspertów dokonuje wpisu na listę, o której mowa w ust. 1, i określa maksymalną liczbę miejsc szkoleniowych w zakresie danej specjalizacji dla lekarzy mogących odbywać daną specjalizację w komórce organizacyjnej wchodzącej w jej skład.

4. W skład zespołu ekspertów, o którym mowa w ust. 3, minister właściwy do spraw zdrowia powołuje pięciu lekarzy specjalistów w danej dziedzinie medycyny lub w dziedzinie pokrewnej - trzech spośród osób zaproponowanych przez konsultanta krajowego w danej dziedzinie medycyny oraz po jednym przez towarzystwo naukowe oraz przez Naczelną Radę Lekarską; przewodniczącym zespołu jest lekarz zaproponowany przez konsultanta krajowego.

5. Minister właściwy do spraw zdrowia wpisuje na listę podmiotów prowadzących staż kierunkowy:

1) jednostki organizacyjne, o których mowa w ust. 1,

2) inne jednostki organizacyjne - po przedstawieniu przez nie danych i opinii, o których mowa w ust. 1 pkt 1-13 i 15,

3) osoby fizyczne - po przedstawieniu przez nie danych i opinii, o których mowa w ust. 1 pkt 9-11 i 15,

oraz określa maksymalną liczbę miejsc szkoleniowych dla lekarzy odbywających staż kierunkowy w tych podmiotach; przepisy ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio.

6. Listy, o których mowa w ust. 1 i 2, minister właściwy do spraw zdrowia podaje do wiadomości w formie informacji na stronie internetowej Ministerstwa Zdrowia w terminie do dnia 1 kwietnia i do dnia 1 listopada każdego roku.

7. Kursy szkoleniowe objęte programem danej specjalizacji mogą być prowadzone przez jednostki organizacyjne lub osoby fizyczne, o których mowa w art. 19 ust. 1 ustawy o zawodzie lekarza.

8. Centrum podaje do wiadomości, w terminie do dnia 31 grudnia każdego roku, w formie informacji na stronie internetowej Centrum, listę podmiotów prowadzących określonego rodzaju kurs szkoleniowy objęty programem specjalizacji.

2. Lekarz, który nie został zakwalifikowany do odbywania specjalizacji w trybie, o którym mowa w ust. 1, może odbywać specjalizację w ramach:

1) umowy o pracę, zawartej na czas nieokreślony lub określony okresem trwania specjalizacji z jednostką organizacyjną prowadzącą specjalizację,

2) płatnego urlopu szkoleniowego udzielanego pracownikowi na czas trwania określonej specjalizacji na podstawie odrębnych przepisów,

3) poszerzenia, o program specjalizacji, zajęć programowych studiów doktoranckich prowadzonych przez uprawniony podmiot, w którego skład wchodzi komórka organizacyjna prowadząca specjalizację, i udzielonego urlopu szkoleniowego lub urlopu bezpłatnego, jeżeli uczestnik studiów doktoranckich pozostaje w stosunku pracy, a po ich ukończeniu w trybie określonym w pkt 1, 2 lub 4,

4) umowy o pracę, zawartej na czas nieokreślony, z jednostką organizacyjną inną niż wymienione w § 6 ust. 1, zapewniającą realizację części programu specjalizacji w zakresie form, o których mowa w § 3 ust. 1 pkt 2 lit. c), d) i f), i w ramach płatnych urlopów szkoleniowych udzielanych pracownikowi na czas niezbędny do zrealizowania pozostałej części programu specjalizacji w jednostce organizacyjnej prowadzącej specjalizację lub odpowiednio prowadzącej staż kierunkowy.

3. Lekarz, uczestnik dziennych studiów doktoranckich, który otrzymuje na czas trwania tych studiów stypendium, o którym mowa w § 10 ust. 2 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 10 czerwca 1991 r. w sprawie studiów doktoranckich i stypendiów naukowych (Dz. U. Nr 58, poz. 249, z 1993 r. Nr 5, poz. 26 oraz z 1997 r. Nr 101, poz. 632 i Nr 128, poz. 840), nie może odbywać specjalizacji w ramach rezydentury.

4. Lekarz cudzoziemiec zamierzający wykonywać lub wykonujący zawód na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej wyłącznie w celu odbycia szkolenia podyplomowego lub uzyskania stopnia naukowego, posiadający wizę pobytową lub zezwolenie na zamieszkanie na czas oznaczony, po uzyskaniu zgody ministra właściwego do spraw zdrowia, może odbywać specjalizację na zasadach określonych w przepisach o odbywaniu studiów i uczestniczeniu w badaniach naukowych i szkoleniach przez osoby niebędące obywatelami polskimi oraz o zasadach odpłatności za te studia i szkolenia.

5. Lekarz cudzoziemiec posiadający prawo wykonywania zawodu na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej przyznane na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o zawodzie lekarza odbywa specjalizację na zasadach obowiązujących obywateli polskich.

2. Lekarzowi pełniącemu dyżur medyczny w ramach realizacji programu danej specjalizacji przysługuje wynagrodzenie:

1) na podstawie umowy o pracę, jeżeli lekarz odbywa specjalizację odpowiednio w trybie, o którym mowa w § 7 ust. 1 oraz ust. 2 pkt 1 i 4, albo

2) na podstawie umowy o pełnienie dyżurów, w określonej liczbie, z jednostką organizacyjną prowadzącą specjalizację lub staż kierunkowy, jeżeli lekarz odbywa specjalizację odpowiednio w trybie, o którym mowa w § 7 ust. 2 pkt 2 i 3, albo na zasadach, o których mowa w § 7 ust. 4, albo odbywa staż szkoleniowy lub kierunkowy w tej jednostce w ramach urlopu szkoleniowego.

2. Okres trwania specjalizacji odbywanej na zasadach, o których mowa w § 7 ust. 2, może być dodatkowo przedłużony o okres udzielonego lekarzowi przez pracodawcę urlopu wychowawczego na zasadach określonych w odrębnych przepisach, nie dłuższy jednak niż rok.

2. Okres, na jaki zawierana jest umowa o pracę w ramach rezydentury, odpowiada okresowi trwania specjalizacji.

3. Okres trwania specjalizacji w ramach rezydentury ulega przedłużeniu o czas:

1) niezdolności do pracy dłuższej niż 30 dni w ciągu roku kalendarzowego, w przypadkach przewidzianych w art. 92 § 1 Kodeksu pracy,

2) urlopu macierzyńskiego,

3) urlopu bezpłatnego udzielonego przez pracodawcę na czas nie dłuższy niż 3 miesiące.

4. Przedłużenie okresu trwania specjalizacji w ramach rezydentury łącznie nie może być dłuższe niż o rok, z zastrzeżeniem ust. 5.

5. Okres trwania specjalizacji w ramach rezydentury może ulec dodatkowo przedłużeniu o czas udzielonego przez pracodawcę urlopu wychowawczego na zasadach określonych w odrębnych przepisach, nie dłuższy niż rok.

6. W przypadku przedłużenia okresu trwania specjalizacji w ramach rezydentury, o którym mowa w ust. 3 i 5, jednostka organizacyjna prowadząca specjalizację zawiera z lekarzem umowę o pracę na czas określony, odpowiadający sumie okresów przedłużających specjalizację.

7. Umowa o pracę w ramach rezydentury zawierana jest odpowiednio z dniem 1 lutego i 1 lipca każdego roku, z zastrzeżeniem § 13 ust. 6.

8. W przypadku rozwiązania umowy o pracę w ramach rezydentury przed ukończeniem specjalizacji, lekarz powinien kontynuować odbywanie tej specjalizacji w trybie określonym w § 7 ust. 2, z zastrzeżeniem § 19 ust. 1 pkt 1, 2 i 5.

9. Lekarz, z którym rozwiązano umowę w ramach rezydentury, z przyczyn zawinionych przez niego, który nie kontynuuje odbywania specjalizacji lub nie ukończy jej w terminie, o którym mowa w § 9, zwraca koszty szkolenia specjalizacyjnego w wysokości ustalonej przez ministra właściwego do spraw zdrowia w decyzji administracyjnej.

10. Wysokość kosztów, o których mowa w ust. 9, powinna odpowiadać wysokości środków finansowych wydatkowanych ze środków przekazanych przez ministra właściwego do spraw zdrowia jednostce organizacyjnej na odbywanie przez lekarza specjalizacji w ramach rezydentury.

11. Lekarz, który odbywa specjalizację w ramach rezydentury, nie może ubiegać się w tym czasie o odbywanie innej specjalizacji w tym trybie.

12. Lekarz, który uzyskał tytuł specjalisty w podstawowej lub szczegółowej dziedzinie medycyny w ramach rezydentury, nie może ubiegać się ponownie o odbywanie innej specjalizacji, odpowiednio w podstawowej lub szczegółowej dziedzinie medycyny, w tym trybie.

2. W celu przystąpienia do postępowania kwalifikacyjnego lekarz składa wniosek o rozpoczęcie specjalizacji w danej specjalności do działającej na podstawie odrębnych przepisów jednostki organizacyjnej podległej wojewodzie - wojewódzkiego centrum zdrowia publicznego, zwanego dalej „wojewódzkim ośrodkiem”, na którego obszarze działania ma zamiar odbywać specjalizację, w terminie do dnia 1 maja albo do dnia 1 grudnia każdego roku.

3. W celu uzyskania zgody, o której mowa w § 7 ust. 4, lekarz cudzoziemiec składa wniosek do ministra właściwego do spraw zdrowia, w terminach określonych w ust. 2.

4. Lekarz pozostający w stosunku pracy, zamierzający odbywać specjalizację w innym trybie niż rezydentura, może wystąpić z wnioskiem, o którym mowa w ust. 2, po uzyskaniu zgody pracodawcy na odbywanie specjalizacji w określonym trybie, z zastrzeżeniem ust. 5.

5. Lekarz będący uczestnikiem studiów doktoranckich może wystąpić z wnioskiem, o którym mowa w ust. 2, po uzyskaniu zgody kierownika studiów doktoranckich, a jeżeli pozostaje w stosunku pracy - również pracodawcy na odbywanie specjalizacji w trybie, o którym mowa w § 7 ust. 2 pkt 3.

6. Lekarz cudzoziemiec może wystąpić z wnioskiem, o którym mowa w ust. 3, po uzyskaniu zgody kierownika właściwej jednostki organizacyjnej na odbywanie specjalizacji w ramach posiadanych przez nią wolnych miejsc szkoleniowych w tej dziedzinie medycyny.

7. Lekarz ubiegający się o odbywanie specjalizacji w ramach rezydentury może być w danym terminie dopuszczony do postępowania kwalifikacyjnego tylko w jednej dziedzinie medycyny i tylko w jednym wojewódzkim ośrodku.

8. Lekarz we wniosku, o którym mowa w ust. 2, może wskazać jednostkę organizacyjną i komórkę wchodzącą w jej skład, która prowadziłaby jego specjalizację, spośród jednostek organizacyjnych mających wolne miejsca szkoleniowe w danej dziedzinie medycyny oraz przedłożyć wstępną akceptację kierownika tej jednostki do odbywania w niej specjalizacji.

9. Wzór wniosków, o których mowa w ust. 2 i 3, określają załączniki nr 3 i 4 do rozporządzenia.

2. Postępowanie kwalifikacyjne obejmuje ocenę formalną wniosku o rozpoczęcie specjalizacji oraz postępowanie konkursowe.

3. Postępowanie konkursowe obejmuje i uwzględnia:

1) w przypadku lekarza, który występuje o rozpoczęcie specjalizacji w podstawowej dziedzinie medycyny:

a) w ramach rezydentury albo w innym trybie, jeżeli nie posiada specjalizacji I lub II stopnia bądź tytułu specjalisty - rozmowę kwalifikacyjną oraz:

- wynik państwowego egzaminu kończącego staż podyplomowy lekarza lub lekarza stomatologa albo

- wynik egzaminu testowego, obejmującego zakres państwowego egzaminu kończącego staż podyplomowy, przeprowadzanego przez Krajową Radę Egzaminów Lekarskich w terminie bezpośrednio poprzedzającym termin postępowania kwalifikacyjnego, jeżeli lekarz ukończył staż podyplomowy lub praktykę przygotowawczą lekarsko-dentystyczną przed wejściem w życie wymogu, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy o zawodzie lekarza, albo składa wniosek w okresie dłuższym niż 5 lat od daty złożenia egzaminu państwowego kończącego staż podyplomowy,

b) w innym trybie niż rezydentura, jeżeli posiada I lub II stopień specjalizacji albo tytuł specjalisty - rozmowę kwalifikacyjną oraz:

- wynik egzaminu w zakresie specjalizacji I stopnia lub II stopnia - w przypadku lekarza posiadającego I stopień lub II stopień odpowiedniej specjalizacji,

- wynik egzaminu państwowego kończącego specjalizację lub egzaminu w zakresie specjalizacji II stopnia - w przypadku lekarza posiadającego tytuł specjalisty w innej podstawowej dziedzinie medycyny lub inną specjalizację II stopnia,

2) w przypadku lekarza, który występuje o rozpoczęcie specjalizacji w szczegółowych dziedzinach medycyny - rozmowę kwalifikacyjną, udokumentowanie osiągnięć zawodowych lekarza oraz egzamin testowy.

4. Wynik postępowania kwalifikacyjnego jest sumą liczby punktów uzyskanych z rozmowy kwalifikacyjnej, oceny udokumentowanych osiągnięć zawodowych i egzaminu, w następującej proporcji:

1) maksymalna liczba punktów uzyskanych z rozmowy kwalifikacyjnej stanowi 15%, a liczba punktów z egzaminu stanowi 85% ogólnej, możliwej do uzyskania, liczby punktów, w przypadku postępowania kwalifikacyjnego w podstawowych dziedzinach medycyny, z zastrzeżeniem pkt 2,

2) maksymalna liczba punktów uzyskanych z rozmowy kwalifikacyjnej stanowi 75%, a liczba punktów uzyskanych z oceny egzaminu stanowi 25% ogólnej, możliwej do uzyskania, liczby punktów, w przypadku lekarza, o którym mowa w ust. 3 pkt 1 lit. b),

3) maksymalna liczba punktów uzyskanych z rozmowy kwalifikacyjnej stanowi 20%, liczba punktów uzyskanych z oceny udokumentowanych osiągnięć zawodowych stanowi 10%, a liczba punktów z egzaminu testowego stanowi 70% ogólnej, możliwej do uzyskania, liczby punktów, w przypadku postępowania kwalifikacyjnego w szczegółowych dziedzinach medycyny.

5. W przypadku uzyskania przez dwóch lub więcej lekarzy jednakowej liczby punktów kwalifikujących ich do ostatniego w kolejności miejsca lub miejsc szkoleniowych, postępowanie konkursowe obejmuje dodatkową rozmowę kwalifikacyjną.

6. Lekarz może być zakwalifikowany do odbywania specjalizacji:

1) w podstawowej dziedzinie medycyny, jeżeli w postępowaniu kwalifikacyjnym uzyska co najmniej 55% ogólnej, możliwej do uzyskania liczby punktów, w tym co najmniej 56% możliwej do uzyskania liczby punktów z egzaminu testowego,

2) w szczegółowej dziedzinie medycyny, jeżeli w postępowaniu kwalifikacyjnym uzyska co najmniej 60% ogólnej, możliwej do uzyskania liczby punktów, w tym co najmniej 56% możliwej do uzyskania liczby punktów z egzaminu testowego.

7. Lekarz posiadający jednocześnie prawo wykonywania zawodu lekarza i prawo wykonywania zawodu lekarza stomatologa, który złożył wniosek o rozpoczęcie specjalizacji w dziedzinie chirurgia szczękowo-twarzowa, przystępuje do postępowania konkursowego przeprowadzanego w tej dziedzinie medycyny dla osób posiadających prawo wykonywania zawodu lekarza.

8. Lekarz, który nie został zakwalifikowany do odbywania specjalizacji w ramach rezydentury w danej dziedzinie medycyny, może wskazać inny tryb odbywania specjalizacji w ramach wolnych miejsc szkoleniowych, ustalonych przez ministra właściwego do spraw zdrowia na obszarze województwa, dla tego postępowania kwalifikacyjnego, jeżeli uzyskana przez niego liczba punktów kwalifikuje go do tego miejsca oraz jeżeli spełnia warunki określone w § 11 ust. 4 albo 5.

9. Egzamin testowy, o którym mowa w ust. 3 pkt 2 i w § 40, składany jest w formie testu, jednolitego w całym kraju, ustalanego dla każdego postępowania kwalifikacyjnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

10. Egzamin testowy, o którym mowa w ust. 3 pkt 2, jest ustalany:

1) odrębnie dla postępowania konkursowego w dziedzinach medycyny:

a) audiologia i foniatria, chirurgia naczyniowa, chirurgia onkologiczna, chirurgia plastyczna,

b) kardiologia dziecięca, neonatologia, neurologia dziecięca, onkologia i hematologia dziecięca, zwane dalej „szczegółowymi pediatrycznymi dziedzinami medycyny”,

c) psychiatria dzieci i młodzieży,

d) transplantologia kliniczna,

e) innych wymienionych w § 1 ust. 1 pkt 2, zwanych dalej „szczegółowymi zachowawczymi dziedzinami medycyny”, lub

2) odrębnie dla każdej dziedziny medycyny wymienionej w § 1 ust. 1 pkt 2.

11. Test opracowuje i ustala Krajowa Rada Egzaminów Lekarskich po zasięgnięciu opinii konsultantów krajowych właściwych ze względu na merytoryczny zakres testu.

12. Test powinien być opracowany w sposób dotyczący informacji niejawnych, o których mowa w art. 23 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 22 stycznia 1999 r. o ochronie informacji niejawnych (Dz. U. Nr 11, poz. 95, z 2000 r. Nr 12, poz. 136 i Nr 39, poz. 462 oraz z 2001 r. Nr 22, poz. 247, Nr 27, poz. 298 i Nr 56, poz. 580).

13. W zależności od liczby wnioskodawców postępowanie kwalifikacyjne przeprowadza komisja albo komisje powoływane i odwoływane przez właściwego wojewodę.

14. Wojewódzki ośrodek kieruje wnioskodawcę do odpowiedniej komisji, o której mowa w ust. 13, na podstawie losowania przeprowadzonego w jego obecności.

15. W skład komisji wchodzą lekarze specjaliści z dziedziny medycyny objętej postępowaniem kwalifikacyjnym lub - w uzasadnionych przypadkach - z pokrewnych dziedzin medycyny, a w szczególności:

- konsultant wojewódzki albo jego przedstawiciel, jako przewodniczący komisji,

- przedstawiciel okręgowej rady lekarskiej,

- przedstawiciel właściwego towarzystwa naukowego. 

2. Zatwierdzone listy, o których mowa w ust. 1, po wprowadzeniu kodu w miejsce danych osobowych lekarza, udostępnia się do wglądu w siedzibie wojewódzkiego ośrodka.

3. Wojewódzki ośrodek kieruje lekarza do odbywania specjalizacji w wybranej przez niego jednostce organizacyjnej, w ramach posiadanych przez nią wolnych miejsc szkoleniowych w danej dziedzinie medycyny, uwzględniając w kolejności: wynik postępowania kwalifikacyjnego, uzyskanie rezydentury, miejsce zatrudnienia, wstępną akceptację kierownika jednostki organizacyjnej.

4. Jeżeli w wyniku postępowania kwalifikacyjnego do odbywania specjalizacji w danej dziedzinie medycyny zakwalifikowało się co najmniej dwóch lekarzy posiadających I stopień specjalizacji, deklarujących we wniosku jej odbywanie w trybie określonym w § 7 ust. 2 pkt 4, wojewódzki ośrodek może skierować do jednostki organizacyjnej, na jedno wolne miejsce szkoleniowe, tych lekarzy w liczbie umożliwiającej realizację programu specjalizacji, ustalonej przez kierownika komórki organizacyjnej, na podstawie harmonogramu ich szkolenia opracowanego przez kierownika lub kierowników specjalizacji w porozumieniu z konsultantem wojewódzkim.

5. Lekarzowi, który został zakwalifikowany do odbywania specjalizacji, lekarzowi, o którym mowa w § 35 ust. 1, i lekarzowi cudzoziemcowi, o którym mowa w § 7 ust. 4, wojewódzki ośrodek wydaje skierowanie do odbywania specjalizacji w określonej jednostce organizacyjnej ze wskazaniem trybu i okresu jej odbywania, a także kartę szkolenia specjalizacyjnego, według wzoru określonego w załączniku nr 5 do rozporządzenia, i indeks wykonanych zabiegów i procedur medycznych, według wzoru określonego w załączniku nr 6 do rozporządzenia, oraz program specjalizacji.

6. Wojewódzki ośrodek jest obowiązany skierować lekarza do odbycia specjalizacji w okresie nie dłuższym niż 6 miesięcy, natomiast w przypadku rezydentury - w okresie nie dłuższym niż 15 dni, a w uzasadnionych przypadkach - w okresie nie dłuższym niż 3 miesiące, od terminu zakończenia postępowania kwalifikacyjnego.

7. Jednostka organizacyjna posiadająca wolne miejsca szkoleniowe w danej dziedzinie medycyny jest obowiązana umożliwić odbywanie specjalizacji lekarzowi skierowanemu do jej odbywania w tej jednostce.

8. Lekarz odbywający specjalizację, w szczególnie uzasadnionym przypadku albo w przypadku likwidacji jednostki organizacyjnej, w której odbywa specjalizację, bądź skreślenia jej z listy, o której mowa w § 6 ust. 1, jest kierowany przez wojewódzki ośrodek, w pierwszej kolejności, do kontynuowania specjalizacji w innej jednostce organizacyjnej, w ramach posiadanych przez nią wolnych miejsc szkoleniowych.

9. W sytuacji, kiedy jednostka organizacyjna, o której mowa w ust. 8, znajduje się na obszarze innego województwa, zmiana miejsca szkolenia następuje po wyrażeniu zgody przez wojewódzki ośrodek oraz konsultanta wojewódzkiego województwa, na którego obszarze lekarz ma kontynuować odbywanie specjalizacji.

2. Rejestr prowadzony jest w systemie ewidencyjno-informatycznym, według niżej określonego układu danych:

1) numer wpisu do rejestru składający się z ciągu kolejnych znaków:

a) dwucyfrowego symbolu województwa, będącego pierwszym członem identyfikatora jednostek podziału terytorialnego określonego rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 15 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad prowadzenia, stosowania i udostępniania krajowego rejestru urzędowego podziału terytorialnego kraju oraz związanych z tym obowiązków organów administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 157, poz. 1031, z 2000 r. Nr 13, poz. 161 i z 2001 r. Nr 12, poz. 100),

b) czterocyfrowego kodu specjalizacji, zgodnie z wykazem kodów specjalizacji w określonych dziedzinach medycyny, stanowiącego załącznik nr 7 do rozporządzenia,

c) jednocyfrowego oznaczenia zawodu lekarza, lekarza stomatologa:

1 - dla lekarza,

2 - dla lekarza stomatologa,

3 - dla lekarza posiadającego jednocześnie tytuł zawodowy lekarza i lekarza stomatologa,

d) siedmiocyfrowego numeru prawa wykonywania zawodu lekarza, lekarza stomatologa,

2) imię (imiona) i nazwisko lekarza,

3) nazwisko rodowe,

4) obywatelstwo,

5) data i miejsce urodzenia w przypadku lekarza cudzoziemca,

6) numer PESEL,

7) numer rejestracyjny lekarza w okręgowej izbie lekarskiej,

8) numer seryjny i data wystawienia dokumentu „Prawo wykonywania zawodu lekarza” lub „Prawo wykonywania zawodu lekarza stomatologa”,

9) posiadane specjalizacje oraz rok ich uzyskania,

10) data i wynik zakończenia postępowania kwalifikacyjnego,

11) numer i data decyzji ministra właściwego do spraw zdrowia w sprawie wyrażenia zgody na odbywanie specjalizacji przez lekarza cudzoziemca,

12) tryb odbywania specjalizacji lub zasady finansowania specjalizacji odbywanej przez lekarza cudzoziemca,

13) data i numer skierowania do odbywania specjalizacji,

14) numer karty szkolenia specjalizacyjnego oraz indeksu zabiegów i procedur medycznych,

15) nazwa i adres jednostki organizacyjnej oraz nazwa komórki organizacyjnej, w której odbywana jest specjalizacja,

16) imię i nazwisko kierownika specjalizacji, posiadane specjalizacje, stanowisko,

17) data rozpoczęcia i zakończenia szkolenia specjalizacyjnego,

18) data przedłużenia szkolenia specjalizacyjnego i okres, o jaki szkolenie to zostało przedłużone,

19) data i wynik egzaminu państwowego,

20) adnotacje dotyczące przeniesienia się lekarza w celu odbywania specjalizacji z obszaru innego województwa, przyczyny przeniesienia, nazwa jednostki organizacyjnej, w której lekarz odbywał dotychczas specjalizację, tryb odbywania specjalizacji, nazwisko i imię dotychczasowego kierownika specjalizacji, dotychczasowy okres trwania specjalizacji,

21) adnotacje dotyczące wykreślenia lekarza z rejestru.

2. Lekarz odbywa specjalizację pod kierunkiem wybranego przez siebie lekarza, spośród lekarzy zatrudnionych lub pełniących służbę na stanowisku służbowym w danej jednostce organizacyjnej albo spośród lekarzy, o których mowa w § 6 ust. 1 pkt 6 i 7, wyznaczonych przez kierownika tej jednostki - w porozumieniu z konsultantem wojewódzkim w danej dziedzinie medycyny lub odpowiednio z właściwym konsultantem powołanym do realizacji zadań związanych z obronnością kraju, zwanego dalej „kierownikiem specjalizacji” - za jego zgodą.

3. Lekarz odbywa staż kierunkowy:

1) pod kierunkiem lekarza specjalisty w danej dziedzinie medycyny, a w uzasadnionych przypadkach - w pokrewnej dziedzinie medycyny, wyznaczonego przez kierownika jednostki organizacyjnej, w której odbywa staż kierunkowy, w porozumieniu z właściwym konsultantem, o którym mowa w ust. 2, i kierownikiem specjalizacji, albo

2) pod kierunkiem osoby fizycznej, o której mowa w § 6 ust. 2, wskazanej przez kierownika specjalizacji w porozumieniu z właściwym konsultantem, o którym mowa w ust. 2.

4. Kierownik specjalizacji oraz lekarz specjalista kierujący stażem kierunkowym mogą prowadzić jednocześnie specjalizację nie więcej niż trzech lekarzy, a w przypadku specjalizacji z zakresu stomatologii, z wyjątkiem chirurgii szczękowo-twarzowej, nie więcej niż dwóch lekarzy.

5. Kierownik specjalizacji jednocześnie może dodatkowo kierować stażem kierunkowym nie więcej niż dwóch lekarzy, a w przypadku specjalizacji z zakresu stomatologii, z wyjątkiem chirurgii szczękowo-twarzowej, nie więcej niż jednego lekarza.

2. Do obowiązków kierownika specjalizacji należy w szczególności:

1) sprawowanie nadzoru nad realizacją planu odbywania specjalizacji,

2) ustalanie lekarzowi, który odbywa specjalizację w trybie, o którym mowa w § 7 ust. 2 pkt 4, zakresu oraz terminów realizacji szczegółowego programu specjalizacji w jednostce organizacyjnej prowadzącej specjalizację, w porozumieniu z konsultantem, o którym mowa w § 16 ust. 2,

3) wyznaczenie lekarzowi pacjentów do prowadzenia, konsultowanie i ocenianie proponowanych przez niego badań diagnostycznych i ich interpretacji, rozpoznania choroby, sposobu leczenia, rokowania i zaleceń dla pacjenta,

4) bezpośredni nadzór nad wykonywaniem przez lekarza zabiegów diagnostycznych, leczniczych i rehabilitacyjnych, objętych programem specjalizacji, do czasu nabycia przez lekarza umiejętności samodzielnego ich wykonywania,

5) bezpośredni udział w wykonywanym przez lekarza zabiegu operacyjnym albo stosowanej metodzie leczenia lub diagnostyki stwarzającej podwyższone ryzyko dla pacjenta, do czasu nabycia przez lekarza umiejętności samodzielnego ich wykonywania lub stosowania,

6) ustalanie harmonogramu dyżurów, o których mowa w § 3 ust. 1 pkt 2 lit. f), w tym decydowanie o dopuszczeniu lekarza do samodzielnego pełnienia dyżuru,

7) ocenianie przygotowanych przez lekarza opracowań teoretycznych objętych programem specjalizacji, pracy poglądowej lub oryginalnej,

8) występowanie do pracodawcy lekarza odbywającego specjalizację lub odpowiednio kierownika studium doktoranckiego z wnioskiem o udzielenie mu urlopu szkoleniowego albo odpowiednio o zwolnienie go z obowiązku uczestniczenia w zajęciach programowych w ramach studiów doktoranckich, w celu odbycia staży kierunkowych i kursów określonych w programie specjalizacji,

9) kierowanie do odbycia staży kierunkowych w innych jednostkach organizacyjnych albo prowadzonych przez osoby fizyczne, o których mowa w § 6 ust. 2,

10) kierowanie lekarza na kursy szkoleniowe,

11) przeprowadzanie sprawdzianów z nabytych przez lekarza umiejętności praktycznych,

12) przeprowadzanie kolokwiów i sprawdzianów przewidzianych w programie specjalizacji,

13) potwierdzanie uczestniczenia w wykonywaniu oraz wykonywania określonych zabiegów i procedur medycznych, w liczbie ustalonej w programie specjalizacji, w indeksie wykonanych zabiegów i procedur medycznych,

14) wystawianie opinii zawodowej, w tym dotyczącej uzdolnień i predyspozycji zawodowych, umiejętności manualnych, stosunku do pacjentów i współpracowników, zdolności organizacyjnych i umiejętności pracy w zespole,

15) wnioskowanie do wojewódzkiego ośrodka o przerwanie kontynuowania specjalizacji przez lekarza, który nie realizuje lub nie może realizować programu specjalizacji,

16) potwierdzanie odbycia szkolenia zgodnie z programem specjalizacji w karcie szkolenia specjalizacyjnego.

3. Kierownik specjalizacji może wystąpić z wnioskiem do ministra właściwego do spraw zdrowia, po uzyskaniu opinii konsultanta krajowego, o uznanie lekarzowi odbywającemu specjalizację odbytych przez niego za granicą lub w kraju staży kierunkowych lub kursów szkoleniowych za równoważne ze zrealizowaniem elementów określonych w programie danej specjalizacji, jeżeli okres od dnia ich ukończenia nie jest dłuższy niż 5 lat, oraz o skrócenie okresu odbywania tej specjalizacji.

4. Minister właściwy do spraw zdrowia może uznać staże i szkolenia, o których mowa w ust. 3, za równoważne ze zrealizowaniem części programu specjalizacji i skrócić lekarzowi czas odbywania specjalizacji, jednak o okres nie dłuższy niż 1/3 okresu jej trwania.

1) ustalanie szczegółowego planu stażu kierunkowego,

2) realizacja zadań określonych w § 17 ust. 2 pkt 3-7 i 11-14 oraz innych zadań określonych programem danej specjalizacji w ramach stażu kierunkowego,

3) potwierdzenie odbycia stażu kierunkowego zgodnie z programem specjalizacji.

2. Do zadań jednostki organizacyjnej lub osoby fizycznej prowadzącej kurs szkoleniowy należy:

1) zapewnienie zrealizowania szczegółowego programu kursu przez wszystkich uczestników,

2) przeprowadzenie sprawdzianu z zakresu wiedzy teoretycznej i umiejętności praktycznych objętych programem kursu,

3) potwierdzenie odbycia i zaliczenia kursu szkoleniowego.

1) zawieszenia lekarza w prawie wykonywania zawodu,

2) ograniczenia lekarza w wykonywaniu określonych czynności medycznych,

3) niepodjęcia przez lekarza szkolenia specjalizacyjnego w okresie 3 miesięcy od dnia skierowania go do odbycia specjalizacji przez wojewódzki ośrodek,

4) zaprzestania przez lekarza odbywania specjalizacji,

5) przerwania szkolenia specjalizacyjnego lekarza, na wniosek kierownika specjalizacji po uzyskaniu opinii konsultanta wojewódzkiego i właściwej okręgowej izby lekarskiej,

6) upływu okresu, w którym lekarz był zobowiązany ukończyć specjalizację.

2. Właściwy podmiot jest obowiązany do powiadomienia wojewódzkiego ośrodka o zaistnieniu okoliczności, o których mowa w ust. 1 pkt 1-4.

3. Kierownik wojewódzkiego ośrodka skreśla lekarza z rejestru:

1) w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 1-4, po otrzymaniu powiadomienia, o którym mowa w ust. 2,

2) w przypadku przerwania szkolenia specjalizacyjnego lekarza, na wniosek, o którym mowa w ust. 1 pkt 5,

3) w przypadku stwierdzenia upływu okresu czasu, w którym lekarz zobowiązany był ukończyć specjalizację.

4. O skreśleniu lekarza z rejestru wojewódzki ośrodek niezwłocznie powiadamia tego lekarza, kierownika specjalizacji i właściwą okręgową radę lekarską, a w przypadku lekarza, o którym mowa w § 7 ust. 4, również ministra właściwego do spraw zdrowia.

1) wniosek o przystąpienie do egzaminu państwowego,

2) kartę szkolenia specjalizacyjnego oraz indeks wykonanych zabiegów i procedur medycznych,

3) opinię, o której mowa w § 17 ust. 2 pkt 14.

2. Dokumenty, o których mowa w ust. 1, lekarz może złożyć do dnia 31 lipca albo do dnia 31 grudnia, w terminie nie dłuższym niż 12 miesięcy od dnia zakończenia zaliczenia szkolenia specjalizacyjnego przez kierownika specjalizacji.

3. Wojewódzki ośrodek po stwierdzeniu, że dokumenty, o których mowa w ust. 1, spełniają warunki formalne, przekazuje je, w ciągu 14 dni, ministrowi właściwemu do spraw zdrowia i zawiadamia o tym lekarza.

2. Test oraz egzamin ustny i praktyczny, o których mowa w ust. 1, opracowuje i ustala Krajowa Rada Egzaminów Lekarskich w porozumieniu z właściwym krajowym konsultantem oraz z właściwym towarzystwem naukowym, odrębnie dla każdej specjalności oraz na każdą sesję egzaminacyjną.

3. Test opracowuje się w sposób dotyczący informacji niejawnych, o których mowa w art. 23 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 22 stycznia 1999 r. o ochronie informacji niejawnych.

2. Egzamin państwowy jest przeprowadzany przez komisję egzaminacyjną, zwaną dalej „Komisją”, z zastrzeżeniem § 37 ust. 2.

3. Członków Komisji i jej przewodniczącego powołuje i odwołuje minister właściwy do spraw zdrowia spośród osób zaproponowanych przez Krajową Radę Egzaminów Lekarskich, w porozumieniu z właściwym konsultantem krajowym, właściwym towarzystwem naukowym oraz z Naczelną Radą Lekarską.

4. W skład Komisji wchodzą, w liczbie ustalonej przez ministra właściwego do spraw zdrowia, lekarze specjaliści w dziedzinie medycyny objętej egzaminem państwowym lub, w uzasadnionych przypadkach, w pokrewnej dziedzinie medycyny, a w szczególności:

1) przedstawiciel lub przedstawiciele konsultanta krajowego,

2) co najmniej 2 przedstawicieli właściwego towarzystwa naukowego dla dziedziny medycyny objętej egzaminem państwowym,

3) przedstawiciel lub przedstawiciele Naczelnej Rady Lekarskiej lub przedstawiciele okręgowych rad lekarskich,

4) przedstawiciel lub przedstawiciele Krajowej Rady Egzaminów Lekarskich.

1) podejmowanie decyzji o dopuszczeniu lekarza do egzaminu państwowego,

2) ustalenie listy lekarzy dopuszczonych do egzaminu państwowego w danym terminie,

3) ustalanie miejsca i terminów egzaminów: praktycznego, testowego i ustnego oraz ich przeprowadzanie,

4) dokonywanie oceny egzaminów praktycznego i ustnego,

5) przekazanie Krajowej Radzie Egzaminów Lekarskich kart testowych po przeprowadzeniu egzaminu testowego, z zachowaniem tajności procedury,

6) przekazanie Krajowej Radzie Egzaminów Lekarskich ocen z egzaminów praktycznego i ustnego oraz innej dokumentacji związanej z przeprowadzonym egzaminem państwowym.

2. Egzamin państwowy w specjalności urologia odbywa się odrębnie w części obejmującej egzamin praktyczny i testowy - przeprowadzany w sesji jesiennej oraz w części obejmującej egzamin ustny - przeprowadzany w sesji wiosennej, następnego roku kalendarzowego, w terminach, o których mowa w ust. 1.

3. Egzamin testowy dla danej specjalności odbywa się jednocześnie w całym kraju w terminie ustalonym przez ministra właściwego do spraw zdrowia na wniosek Krajowej Rady Egzaminów Lekarskich.

4. W zależności od liczby lekarzy przystępujących do egzaminu praktycznego lub ustnego egzaminy przeprowadza Komisja albo wydzielone, spośród jej członków, zespoły egzaminacyjne.

5. W skład Komisji i zespołów egzaminacyjnych nie może być powołana osoba, która jest małżonkiem lub krewnym albo powinowatym do drugiego stopnia włącznie lekarza, który składa egzamin albo pozostaje wobec niego w takim stosunku prawnym lub faktycznym, że może to budzić uzasadnione wątpliwości co do jej bezstronności.

6. W czasie składania przez lekarza egzaminu praktycznego lub ustnego może być obecny kierownik specjalizacji jako obserwator.

7. Lekarz powinien być powiadomiony przez ministra właściwego do spraw zdrowia o miejscach i terminach egzaminu państwowego, nie później niż 30 dni przed datą jego rozpoczęcia.

2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, gdy lekarz nie przystąpił do egzaminu praktycznego i ustnego.

2. W razie ponownego negatywnego wyniku egzaminu testowego lub ustnego lekarz może wystąpić do ministra właściwego do spraw zdrowia o wyrażenie zgody na przystąpienie do egzaminu państwowego w trzecim terminie, który jest terminem ostatecznym.

2. Lekarzowi, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw zdrowia, na podstawie wniosku przedłożonego przez Krajową Radę Egzaminów Lekarskich, wydaje dyplom, którego wzór stanowi załącznik nr 8 do rozporządzenia, i przekazuje jego kopię do właściwej okręgowej izby lekarskiej i właściwego wojewódzkiego ośrodka.

2. Dokumentacja dotycząca szkolenia specjalizacyjnego lekarzy oraz egzaminu państwowego przechowywana jest przez właściwy wojewódzki ośrodek.

1) lekarz, lekarz stomatolog posiada prawo wykonywania zawodu na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej,

2) okres szkolenia specjalizacyjnego odbytego za granicą nie odbiega od okresu określonego w programie danej specjalizacji w Rzeczypospolitej Polskiej,

3) program szkolenia specjalizacyjnego w zakresie wymaganej wiedzy teoretycznej oraz umiejętności praktycznych, sposób potwierdzenia nabytej wiedzy i umiejętności odpowiada w istotnych elementach programowi specjalizacji w danej specjalności w Rzeczypospolitej Polskiej,

4) sposób i tryb złożenia egzaminu lub innej formy potwierdzenia uzyskanej wiedzy i umiejętności odpowiada złożeniu przez lekarza egzaminu państwowego w Rzeczypospolitej Polskiej.

2. Do wniosku należy dołączyć:

1) odpis prawa wykonywania zawodu,

2) potwierdzenie uprawnienia do wykonywania zawodu lekarza, lekarza stomatologa w kraju, w którym uzyskał tytuł specjalisty,

3) oryginał dokumentu o nadaniu tytułu specjalisty,

4) dokument zawierający dane o miejscu odbycia szkolenia specjalizacyjnego, okresie jego trwania i programie,

5) informacje o sposobie i trybie złożenia egzaminu lub innej formie potwierdzenia nabytej wiedzy i umiejętności praktycznych,

6) zaświadczenia o miejscu, okresie trwania i rodzaju czynności zawodowych wykonywanych po uzyskaniu tytułu specjalisty.

3. Minister właściwy do spraw zdrowia uznaje równoważność tytułu specjalisty uzyskanego za granicą, jeżeli na podstawie przedstawionych przez lekarza dokumentów stwierdzi, że okres trwania szkolenia oraz formy nabywania wiedzy i umiejętności praktycznych odpowiadają w istotnych elementach programowi specjalizacji w danej specjalności w Rzeczypospolitej Polskiej, albo odmawia uznania tego tytułu.

4. Minister właściwy do spraw zdrowia uznaje równoważność tytułu specjalisty uzyskanego za granicą lub odmawia uznania tego tytułu po zasięgnięciu opinii ustalonego przez siebie zespołu ekspertów, w którego skład wchodzą lekarze posiadający tytuł specjalisty w danej dziedzinie medycyny:

1) konsultant krajowy lub jego przedstawiciel,

2) dwaj lekarze posiadający tytuł naukowy lub stopień naukowy doktora habilitowanego,

3) przedstawiciel Naczelnej Rady Lekarskiej,

4) przedstawiciel właściwego dla dziedziny medycyny, w której lekarz ubiega się o uznanie równoważności tytułu specjalisty, towarzystwa naukowego.

5. Lekarz ubiegający się o uznanie równoważności tytułu specjalisty uzyskanego za granicą, na podstawie opinii zespołu, o którym mowa w ust. 4, może zostać skierowany przez ministra właściwego do spraw zdrowia na staż adaptacyjny, trwający nie dłużej niż 3 miesiące, w jednostce organizacyjnej prowadzącej specjalizację w danej dziedzinie medycyny, wskazanej przez ten zespół, który powinien być zakończony uzyskaniem opinii zawodowej, wystawionej przez kierownika właściwej komórki organizacyjnej tej jednostki.

6. Staż adaptacyjny, o którym mowa w ust. 5, lekarz odbywa na podstawie umowy o pracę ze wskazaną jednostką organizacyjną albo umowy o odbycie stażu adaptacyjnego zawartej z tą jednostką, na warunkach określonych w umowie.

7. W sytuacji określonej w ust. 5 minister właściwy do spraw zdrowia uznaje równoważność tytułu specjalisty uzyskanego za granicą lub odmawia uznania tego tytułu, biorąc pod uwagę również opinię zawodową, o której mowa w ust. 5.

8. Minister właściwy do spraw zdrowia uznaje lub odmawia uznania tytułu specjalisty uzyskanego za granicą za równoważny z tytułem specjalisty w Rzeczypospolitej Polskiej, w drodze decyzji administracyjnej.

2. Minister właściwy do spraw zdrowia, uwzględniając dostępność świadczeń zdrowotnych w danej dziedzinie medycyny na obszarze województwa lub kraju, po zasięgnięciu opinii właściwego konsultanta wojewódzkiego, właściwej okręgowej rady lekarskiej i konsultanta krajowego, może ustalić liczbę miejsc szkoleniowych w danej dziedzinie medycyny mniejszą od liczby miejsc wynikającej z informacji przekazanych przez wojewódzkie ośrodki.

3. Minister właściwy do spraw zdrowia w ramach liczby miejsc, o których mowa w ust. 1 i 2, ustala corocznie do dnia 30 września roku poprzedniego liczbę miejsc szkoleniowych w określonych specjalnościach w skali kraju oraz w poszczególnych województwach dla lekarzy, którzy będą mogli odbywać specjalizację w ramach rezydentury.

4. Lekarz, który odbywa specjalizację w ramach rezydentury, otrzymuje zasadnicze wynagrodzenie miesięczne ustalane corocznie przez ministra właściwego do spraw zdrowia do dnia 30 marca roku poprzedzającego rok, w którym lekarz rozpoczyna lub odbywa specjalizację, na podstawie przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku za ubiegły rok, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” w drodze obwieszczenia do dnia 15 stycznia każdego roku, w wysokości nie mniejszej niż 70% tego wynagrodzenia.

5. Minister właściwy do spraw zdrowia zapewnia corocznie środki finansowe niezbędne do odbywania specjalizacji w ramach rezydentury przez lekarzy, którzy zostali zakwalifikowani do jej odbywania lub odbywają ją w tym trybie, w ramach liczby miejsc szkoleniowych przez niego ustalonych, oraz przekazuje te środki jednostkom organizacyjnym, które zatrudniają tych lekarzy.

6. Środki finansowe niezbędne do odbywania specjalizacji przez lekarzy w ramach rezydentury minister właściwy do spraw zdrowia przekazuje na podstawie umowy zawartej z jednostką organizacyjną zatrudniającą tych lekarzy.

7. Środki finansowe, o których mowa w ust. 4, nie obejmują wynagrodzenia określonego w § 8 ust. 2 pkt 1.

8. Środki finansowe przydzielone na rezydentury jednostkom organizacyjnym, o których mowa w ust. 6, powinny być wykorzystane zgodnie z ich przeznaczeniem, a w przypadku ich niewykorzystania niezwłocznie zwrócone ministrowi właściwemu do spraw zdrowia.

1) specjalizację I stopnia w zakresie chorób wewnętrznych, chirurgii ogólnej, medycyny ogólnej, pediatrii lub położnictwa i ginekologii,

2) specjalizację II stopnia w zakresie chorób wewnętrznych, medycyny ogólnej lub pediatrii

- może odbyć specjalizację w dziedzinie medycyna rodzinna w okresie krótszym niż określony w § 3 ust. 1 pkt 3 lit. b), jeżeli rozpocznie ją w terminie do dnia 31 grudnia 2004 r.

2. Lekarz, który uzyskał specjalizację II stopnia w zakresie anestezjologii i intensywnej terapii, chirurgii ogólnej, chorób wewnętrznych, pediatrii lub ortopedii i traumatologii, posiadający również I stopień specjalizacji w zakresie chirurgii ogólnej, może odbyć specjalizację w dziedzinie medycyna ratunkowa w okresie krótszym niż określony w § 3 ust. 1 pkt 3 lit. f), jeżeli rozpocznie ją w terminie do dnia 31 grudnia 2004 r.

3. Lekarz, który uzyskał specjalizację II stopnia w zakresie chorób zakaźnych, higieny i epidemiologii, medycyny społecznej i organizacji ochrony zdrowia, może odbyć specjalizację w dziedzinie zdrowie publiczne w okresie krótszym niż określony w § 3 ust. 1 pkt 3 lit. f), jeżeli rozpocznie ją w terminie do dnia 31 grudnia 2004 r.

4. Lekarz, o którym mowa w ust. 1, zobowiązany jest odbyć staż kierunkowy w jednostce organizacyjnej, o której mowa w § 6 ust. 2, udzielającej świadczeń zdrowotnych w dziedzinie medycyna rodzinna, oraz kursy szkoleniowe określone w § 3 ust. 1 pkt 2 lit. b).

5. Czas trwania specjalizacji w dziedzinie medycyna rodzinna dla lekarzy, o których mowa w ust. 1, określa załącznik nr 9 do rozporządzenia.

6. Czas trwania specjalizacji w dziedzinie medycyna ratunkowa dla lekarzy, o których mowa w ust. 2, określa załącznik nr 10 do rozporządzenia.

7. Czas trwania specjalizacji w dziedzinie zdrowie publiczne dla lekarzy, o których mowa w ust. 3, określa załącznik nr 11 do rozporządzenia.

2. W sytuacji, o której mowa w ust. 1, lekarz może złożyć wniosek o odbycie specjalizacji, w terminie do dnia 1 grudnia 2006 r.

2. Minister właściwy do spraw zdrowia, na wniosek kierownika specjalizacji, w oparciu o opinię powołanego przez siebie zespołu, w skład którego wchodzą: właściwy konsultant krajowy, właściwy konsultant wojewódzki, przedstawiciel właściwego towarzystwa naukowego i kierownik specjalizacji, może uznać dotychczasowy dorobek naukowy i zawodowy lekarza, o którym mowa w ust. 1, za równoważny ze zrealizowaniem w części lub w całości szczegółowego programu właściwej specjalizacji i w przypadku uznania za równoważny w całości - podjąć decyzję o dopuszczeniu tego lekarza do egzaminu państwowego.

2. Obowiązki, o których mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw zdrowia może powierzyć osobie wskazanej przez kierownika jednostki organizacyjnej, w porozumieniu z właściwym konsultantem wojewódzkim, po zasięgnięciu opinii konsultanta krajowego, na okres trwania specjalizacji.

3. Obowiązki kierownika specjalizacji minister właściwy do spraw zdrowia może powierzyć lekarzowi, o którym mowa w ust. 1, nie później niż do dnia 31 grudnia 2002 r.

2. Dla przeprowadzenia egzaminu państwowego, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw zdrowia powołuje komisję egzaminacyjną spośród osób zaproponowanych przez Krajową Radę Egzaminów Lekarskich; w skład komisji egzaminacyjnej wchodzą lekarze posiadający tytuł specjalisty w dziedzinach pokrewnych:

- konsultant krajowy właściwy dla danej dziedziny medycyny lub jego przedstawiciel,

- dwaj lekarze posiadający stopień naukowy doktora habilitowanego,

- przedstawiciel Naczelnej Rady Lekarskiej.

3. Dopuszczenie lekarza do egzaminu państwowego w trybie, o którym mowa w ust. 1, może nastąpić w terminie do dnia 31 grudnia 2002 r.

2. Lekarz stomatolog, który na podstawie dotychczasowych przepisów rozpoczął specjalizację w dziedzinie stomatologia ogólna, może po okresie 12 miesięcy jej odbywania i złożeniu kolokwium z zakresu dotychczas zrealizowanego programu specjalizacji u dotychczasowego kierownika specjalizacji, nie później jednak niż do dnia 15 czerwca 2003 r., złożyć wniosek o rozpoczęcie specjalizacji, o którym mowa w § 11 ust. 2, w dziedzinie: protetyka stomatologiczna, periodontologia, stomatologia dziecięca i stomatologia zachowawcza z endodoncją, w ramach wolnych miejsc szkoleniowych na obszarze danego województwa, i zostać zakwalifikowany w pierwszej kolejności do jej odbywania bez postępowania kwalifikacyjnego.

3. Jeżeli lekarz, przed dniem wejścia w życie rozporządzenia, złożył wniosek o rozpoczęcie specjalizacji na podstawie dotychczasowych przepisów, może przystąpić na podstawie tego wniosku do postępowania kwalifikacyjnego, o którym mowa w rozporządzeniu.

4. Lekarz, który został zakwalifikowany do odbywania specjalizacji w ramach rezydentury na podstawie postępowania kwalifikacyjnego przeprowadzonego w terminie 15 maja - 15 lipca 2001 r., może rozpocząć odbywanie specjalizacji w tym trybie, nie wcześniej niż w dniu 1 września 2001 r.

5. Lekarz, który został zakwalifikowany i skierowany do odbywania specjalizacji przed wejściem w życie rozporządzenia i nie rozpoczął specjalizacji w ciągu 6 miesięcy od dnia wejścia w życie rozporządzenia, traci możliwość rozpoczęcia specjalizacji uzyskaną na podstawie dotychczasowego postępowania kwalifikacyjnego.

2. Lekarz, o którym mowa w ust. 1, może odbywać specjalizację wyłącznie w dziedzinie medycyny określonej w § 1 ust. 1 pkt 1 albo ust. 2 pkt 1 w specjalności, w której posiada I stopień specjalizacji.

3. Lekarz, o którym mowa w ust. 1, może odbywać specjalizację wyłącznie w trybie określonym w § 7 ust. 2 pkt 1 albo 4.

4. Liczbę lekarzy posiadających I stopień specjalizacji, którzy mogą rozpocząć specjalizację w określonej dziedzinie medycyny na obszarze danego województwa bez postępowania kwalifikacyjnego, minister właściwy do spraw zdrowia ustala corocznie do dnia 30 października poprzedniego roku po zasięgnięciu opinii konsultanta wojewódzkiego.

5. Do lekarza, o którym mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio § 11 ust. 2, z zastrzeżeniem ust. 6.

6. Wniosek o rozpoczęcie specjalizacji w określonej dziedzinie medycyny podlega formalnej ocenie przez wojewódzki ośrodek oraz zaopiniowaniu przez konsultanta wojewódzkiego.

7. W przypadku większej liczby wniosków niż ustalona liczba lekarzy, o której mowa w ust. 4, kolejność skierowania na specjalizację ustala się w drodze losowania przeprowadzanego przez wojewódzki ośrodek w obecności konsultanta wojewódzkiego oraz co najmniej dwóch przedstawicieli lekarzy ubiegających się o odbycie specjalizacji.

8. Listę lekarzy przyjętych do odbywania specjalizacji sporządza wojewódzki ośrodek i po jej zatwierdzeniu przez wojewodę udostępnia do wglądu w swojej siedzibie.

9. Kierownikiem specjalizacji lekarza skierowanego w trybie, o którym mowa w ust. 1, do odbycia specjalizacji, oprócz lekarza, o którym mowa w § 16 ust. 2, może być również lekarz specjalista w dziedzinie medycyny będącej przedmiotem specjalizacji, zatrudniony lub pełniący służbę na stanowisku służbowym w jednostce organizacyjnej zatrudniającej lekarza, innej niż określona w § 6 ust. 1, jeżeli była ona uprawniona do prowadzenia specjalizacji II stopnia.

10. Kierownika specjalizacji lekarza, o którym mowa w ust. 9, wyznacza kierownik jednostki zatrudniającej go w porozumieniu z odpowiednim konsultantem wojewódzkim.

11. Lekarz, o którym mowa w ust. 1, odbywa staż specjalizacyjny zgodnie z harmonogramem realizacji indywidualnego programu odpowiedniej specjalizacji, ustalonego na podstawie programu, o którym mowa w § 4 ust. 2, przez kierownika specjalizacji i zatwierdzonego przez konsultanta wojewódzkiego w danej dziedzinie medycyny.

2. Jednostki, o których mowa w ust. 1, obowiązane są spełnić warunki określone rozporządzeniem w terminie do dnia 31 grudnia 2002 r.

3. Jednostki organizacyjne i osoby fizyczne prowadzące staże kierunkowe na podstawie dotychczasowych przepisów obowiązane są spełnić warunki określone rozporządzeniem w terminie do dnia 31 grudnia 2002 r.

2. Lekarze, którym minister właściwy do spraw zdrowia powierzył obowiązki specjalisty na podstawie § 34 rozporządzenia, o którym mowa w § 47, pełnią nadal swoją funkcję.

Minister Zdrowia: G. Opala

Załączniki do rozporządzenia Ministra Zdrowia
z dnia 6 sierpnia 2001 r. (poz. 905)

Załącznik nr 1

SPECJALNOŚCI, W KTÓRYCH LEKARZ POSIADAJĄCY ODPOWIEDNIĄ SPECJALIZACJĘ I LUB I i II STOPNIA LUB TYTUŁ SPECJALISTY W ODPOWIEDNIEJ DZIEDZINIE MEDYCYNY MOŻE UZYSKAĆ TYTUŁ SPECJALISTY W OKREŚLONEJ PODSTAWOWEJ DZIEDZINIE MEDYCYNY PO ODBYCIU SPECJALIZACJI ZGODNIE Z PROGRAMEM, O KTÓRYM MOWA W § 4 UST. 2 ROZPORZĄDZENIA

Załącznik nr 2

SPECJALNOŚCI, W KTÓRYCH LEKARZ POSIADAJĄCY ODPOWIEDNIĄ SPECJALIZACJĘ II STOPNIA LUB SPECJALIZACJĘ W ZAKRESIE MEDYCYNY RODZINNEJ ALBO POSIADAJĄCY TYTUŁ SPECJALISTY W ODPOWIEDNIEJ PODSTAWOWEJ DZIEDZINIE MEDYCYNY MOŻE UZYSKAĆ TYTUŁ SPECJALISTY W OKREŚLONEJ SZCZEGÓŁOWEJ DZIEDZINIE MEDYCYNY

Załącznik nr 3

Załącznik nr 4

Załącznik nr 5

Załącznik nr 6

Załącznik nr 7

WYKAZ KODÓW SPECJALIZACJI W OKREŚLONYCH DZIEDZINACH MEDYCYNY

Załącznik nr 8

Załącznik nr 9

CZAS TRWANIA SPECJALIZACJI W DZIEDZINIE MEDYCYNA RODZINNA DLA LEKARZY, KTÓRZY ROZPOCZNĄ TĘ SPECJALIZACJĘ W TERMINIE DO DNIA 31 GRUDNIA 2004 R.

Załącznik nr 10

CZAS TRWANIA SPECJALIZACJI W DZIEDZINIE MEDYCYNA RATUNKOWA DLA LEKARZY, KTÓRZY ROZPOCZNĄ TĘ SPECJALIZACJĘ W TERMINIE DO DNIA 31 GRUDNIA 2004 R.

Załącznik nr 11

CZAS TRWANIA SPECJALIZACJI W DZIEDZINIE ZDROWIE PUBLICZNE DLA LEKARZY, KTÓRZY ROZPOCZNĄ TĘ SPECJALIZACJĘ W TERMINIE DO DNIA 31 GRUDNIA 2004 R.