Dziennik Ustaw - rok 2010 nr 216 poz. 1423

Na podstawie art. 34j ust. 5 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej (Dz. U. z 2006 r. Nr 123, poz. 857, z późn. zm.²⁾) zarządza się, co następuje:

1) wymagania w zakresie budowy statku, jego stałych urządzeń, wyposażenia i właściwości manewrowych oraz dotyczące ochrony wód, powietrza lub ochrony przed hałasem;

2) sposób upoważniania podmiotów do wykonywania przeglądów technicznych statków.

1) konstrukcji kadłuba;

2) urządzeń sterowych;

3) urządzeń kotwicznych;

4) urządzeń cumowniczych, holowniczych i sczepiających;

5) stateczności, niezatapialności i wolnej burty;

6) urządzeń maszynowych;

7) wałów napędowych i pędników;

8) zbiorników ciśnieniowych;

9) instalacji rurociągów;

10) urządzeń elektrycznych i automatyzacji;

11) ochrony przeciwpożarowej;

12) urządzeń przeładunkowych i dźwigowych;

13) urządzeń zapobiegających zanieczyszczaniu środowiska i emisji hałasu;

14) właściwości manewrowych statku.

2. Na statku powinny znajdować się dokumenty potwierdzające spełnienie przez wyposażenie ruchome wymagań, o których mowa w ust. 1.

3. Wyposażenie ruchome powinno być właściwie rozmieszczone i utrzymywane we właściwym stanie technicznym.

2. Statek pasażerski powinien być wyposażony dodatkowo w pasy lub kamizelki ratunkowe dla dzieci, w liczbie odpowiadającej 10 % maksymalnej liczby pasażerów.

3. Na wodach administrowanych przez dyrektora urzędu morskiego statki uprawiające żeglugę w porze nocnej powinny być wyposażone w pasy i kamizelki ratunkowe zaopatrzone w niegasnące pod wodą światło zasilane baterią.

2. Na statku pasażerskim uprawiającym żeglugę w porze nocnej połowa wymaganych kół ratunkowych, a na pozostałych statkach co najmniej 1 koło powinny być wyposażone w pławkę świetlną zasilaną baterią i niegasnącą w wodzie.

3. Szczegółowe wymagania dotyczące wyposażenia statku w koła ratunkowe określa załącznik nr 1 do rozporządzenia.

2. Wymóg wyposażenia w środki, o których mowa w ust. 1, nie dotyczy:

1) małych statków o napędzie mechanicznym, z wyjątkiem małych statków o napędzie mechanicznym o długości powyżej 12 m, uprawiających żeglugę na wodach administrowanych przez dyrektora urzędu morskiego;

2) statków niezatapialnych z wypełnionymi komorami wypornościowymi;

3) statków na stałe zacumowanych do nabrzeża;

4) statków uprawiających żeglugę wyłącznie po kanałach;

5) statków przeznaczonych wyłącznie do uprawiania sportu lub rekreacji.

3. Rozmieszczenie zbiorowych środków ratunkowych powinno zapewniać ich bezpieczne i szybkie użycie w każdych warunkach eksploatacji. Zakryte miejsca ich składowania muszą być wyraźnie oznaczone.

4. Szczegółowe wymagania dotyczące wyposażenia, o którym mowa w ust. 1, określa załącznik nr 2 do rozporządzenia.

2. Koła ratunkowe, pasy ratunkowe i kamizelki ratunkowe po naprawie podlegają przeglądowi technicznemu dokonanemu przez upoważniony podmiot.

2. Pchacz, holownik, lodołamacz oraz inny statek o długości większej niż 20 m powinien być wyposażony w przenośne gaśnice proszkowe o wielkości napełnienia 6 kg przeznaczone do gaszenia pożarów grup A, B i C oraz do gaszenia pożarów urządzeń elektrycznych do 1 000 V. Gaśnice powinny być rozmieszczone po jednej w każdym z następujących miejsc:

1) w sterówce;

2) w pobliżu każdego wejścia z pokładu do pomieszczeń mieszkalnych;

3) w pobliżu każdego wejścia do pomieszczeń roboczych, niedostępnych bezpośrednio z pomieszczeń mieszkalnych, w których zainstalowane są urządzenia grzewcze, kuchenne lub chłodnicze zasilane paliwem stałym, płynnym lub gazem płynnym;

4) przy każdym wejściu do maszynowni i kotłowni;

5) w siłowni, w odpowiednim miejscu poniżej pokładu głównego, gdy moc silników napędowych jest większa niż 100 kW. Gaśnice muszą być tak rozmieszczone, aby znajdowały się w odległości nie większej niż 10 m od każdego punktu pomieszczenia.

3. Dopuszcza się stosowanie gaśnic wodnych lub pianowych, jeśli dostosowane są one do klasy pożarowej, która jest najbardziej prawdopodobna w przypadku pożaru w pomieszczeniu, w którym się znajdują.

4. Statek pasażerski oprócz gaśnic przenośnych, o których mowa w ust. 2, należy wyposażyć dodatkowo w następujące gaśnice przenośne:

1) jedną gaśnicę na każde 120 m² powierzchni brutto stropów w pomieszczeniach pasażerskich;

2) jedną gaśnicę na każdą rozpoczętą grupę 10 kabin;

3) jedną gaśnicę w każdej kuchni i w pobliżu każdego pomieszczenia, w którym przechowuje lub użytkuje się płyny łatwopalne. W kuchniach należy zapewnić środki gaśnicze odpowiednie do gaszenia pożarów tłuszczu.

5. Gaśnice, o których mowa w ust. 3 i 4, muszą być zainstalowane i rozmieszczone na statku w taki sposób, aby w przypadku wystąpienia pożaru w jakimkolwiek miejscu i czasie były natychmiastowo dostępne.

6. Kuchnie, salony fryzjerskie lub perfumerie muszą być również wyposażone w koc gaśniczy w sposób umożliwiający natychmiastowe użycie.

7. Statek o długości równej lub mniejszej niż 20 m, inny niż pchacz, holownik i lodołamacz, powinien być wyposażony w gaśnice proszkowe o wielkości napełniania 2 kg. Minimalna liczba gaśnic jest zależna od długości statku i wynosi:

1) do 10 m – (1 + s) gaśnic,

2) powyżej 10 m do 15 m – (2 + s) gaśnic,

3) powyżej 15 m do 20 m – (3 + s) gaśnic,

przy czym „s” oznacza liczbę dodatkowych gaśnic w zależności od mocy silników napędowych i wynosi: jedna gaśnica dla silników o mocy 50–100 kW oraz dodatkowo jedna gaśnica powyżej 100 kW.

8. Dodatkowe gaśnice, o których mowa w ust. 7, powinny być równomiernie rozmieszczone w miejscach widocznych i łatwo dostępnych.

9. Gaśnice powinny być tak rozmieszczone, aby znajdowały się przy każdej zejściówce oraz, w miarę możliwości, w odległości nie większej niż 1 m od stanowiska sternika i 2 m od kuchenki.

10. Na statku dopuszcza się stosowanie innej niż określona w ust. 7 liczby gaśnic, jeżeli przy zastosowanej wielkości napełnienia nieprzekraczającej 6 kg zachowana jest ta sama skuteczność gaśnicza.

11. Rodzaj gaśnic powinien być dostosowany do źródła zagrożenia pożarowego, występującego w danym miejscu na statku. Gaśnice przenośne z CO₂ jako środkiem gaśniczym mogą być stosowane tylko do gaszenia pożaru w kuchni i pożarów instalacji elektrycznych, przy czym wielkość napełnienia tych gaśnic może wynosić co najwyżej 1 kg na 15 m³ objętości pomieszczenia, w którym są dostępne i używane.

1) o długości kadłuba nieprzekraczającej 3,5 m;

2) bez napędu mechanicznego.

1) wiadro metalowe o pojemności około 10 I z linką – na pokładzie – 1 szt.;

2) koc gaśniczy:

a) w siłowni, w której przebywa stale załoga – 1 szt.,

b) w kuchni – 1 szt.;

3) łom i topór – na statku o długości powyżej 15 m, przy wejściu do zamykanych pomieszczeń mieszkalnych – 1 kpl.;

4) toporek strażacki – na statku o długości do 15 m, przy wejściu do pomieszczeń mieszkalnych – 1 szt.;

5) rękawice ognioochronne – w maszynowni i sterówce.

2. Do ochrony pomieszczeń dla załogi, sterówki i pomieszczeń dla pasażerów jako na stałe zainstalowane systemy gaśnicze mogą służyć tylko specjalne automatyczne ciśnieniowe instalacje tryskaczowe. Systemy te muszą zraszać powierzchnię największego chronionego pomieszczenia z szybkością 5 l/m² na minutę.

3. Do ochrony pomieszczeń, takich jak maszynownia, kotłownia i pompownia, w urządzeniach przeciwpożarowych zainstalowanych na stałe można stosować następujące środki gaśnicze:

1) CO₂ (dwutlenek węgla);

2) HFC 227ea (heptafluoropropan);

3) IG-541 (52 % azotu, 40 % argonu, 8 % dwutlenku węgla).

4. Pomieszczenia chronione muszą być wyposażone w możliwość odciągania środków gaśniczych i gazów powstających w trakcie spalania. Urządzenia temu służące muszą być obsługiwane ze stanowiska spoza pomieszczenia chronionego i w przypadku pożaru tego pomieszczenia nie mogą stać się niedostępne. W przypadku urządzeń odsysających, zamontowanych na stałe, ich włączenie podczas gaszenia pożaru musi być uniemożliwione.

5. Chronione pomieszczenia są monitorowane za pomocą działającej pożarniczej sieci sygnalizacyjnej. Alarm musi być obserwowany w sterówce, pomieszczeniach dla załogi i pomieszczeniach chronionych.

6. Systemy gaśnicze zainstalowane na stałe muszą posiadać dźwiękowy i optyczny system ostrzegawczy. System ostrzegawczy włącza się automatycznie natychmiast po uruchomieniu systemu gaśniczego. Sygnał ostrzegawczy musi zabrzmieć wystarczająco długo przed uwolnieniem środka gaśniczego i nie może istnieć możliwość jego wyłączenia.

7. Statek pasażerski należy wyposażyć w instalację hydrantową posiadającą:

1) dwie silnikowe pompy gaśnicze o wystarczającej wydajności, z których jedna jest zainstalowana na stałe;

2) instalacje wody gaśniczej z wystarczającą liczbą hydrantów z zamocowanymi na stałe wężami gaśniczymi o długości co najmniej 20 m wyposażonymi w prądownice umożliwiające wytwarzanie strumienia rozpylonego lub zwartego oraz odcięcie strumienia;

3) instalacje hydrantowe, które należy tak zaprojektować, aby którykolwiek z punktów na statku był w zasięgu co najmniej dwóch hydrantów usytuowanych w różnych miejscach, każdy z pojedynczym wężem o długości nieprzekraczającej 20 m;

4) ciśnienie w hydrantach o wartości co najmniej 300 kPa;

5) na wszystkich pokładach osiągalny strumień wody o długości co najmniej 6 m;

6) dwie pompy pożarowe zainstalowane w oddzielnych pomieszczeniach przed grodzią rufową i pracujące niezależnie od siebie, z których każda z osobna umożliwia utrzymanie niezbędnego ciśnienia hydrantów i niezbędną długość strumienia wody na wszystkich pokładach.

8. Statek o długości powyżej 20 m z pomieszczeniami pod pokładem głównym, w których mogą przebywać na stałe członkowie załogi albo pasażerowie, uprawiający żeglugę na wodach administrowanych przez dyrektora urzędu morskiego powinien być wyposażony w dwa aparaty oddechowe wyposażone w maski na całą twarz, dwa zestawy sprzętu zawierające ubranie ochronne, kask, buty, rękawice, toporek, łom, latarkę i linkę asekuracyjną oraz cztery kaptury ucieczkowe.

9. Zbiornikowiec nieposiadający stałej pokładowej gaśniczej instalacji pianowej, uprawiający żeglugę na wodach administrowanych przez dyrektora urzędu morskiego powinien być wyposażony w zestaw pianowy.

2. Statek pasażerski, na którym nie jest możliwa bezpośrednia łączność pomiędzy sterówką a pomieszczeniami załogi, pomieszczeniami służbowymi, dziobową i rufową częścią statku oraz miejscami dostępnymi dla pasażerów, powinien być wyposażony w rozgłośnię manewrową.

3. Statek pasażerski o długości 40 m i większej, przeznaczony do przewozu powyżej 75 pasażerów, powinien być wyposażony w głośniki rozgłośni manewrowej zainstalowane w miejscach dostępnych dla wszystkich pasażerów.

1) na pchaczu, holowniku lub innym statku o długości 20 m i większej – zapasowe światła do sygnalizacji nocnej na postoju, z niezależnym zasilaniem;

2) lornetkę – minimum 7 x 50;

3) megafon lub tubę głosową.

2. Statek uprawiający żeglugę na wodach administrowanych przez dyrektora urzędu morskiego powinien być wyposażony w kompas magnetyczny z aktualną tabelą dewiacji.

3. Statek, w tym pchacz i holownik uprawiający żeglugę na wodach administrowanych przez dyrektora urzędu morskiego, statek pasażerski, statek przewożący materiały niebezpieczne powinien być wyposażony w radar, a statek i zestaw o pojemności brutto poniżej 200 – ponadto w reflektor radarowy.

4. Statek uprawiający żeglugę na wodach administrowanych przez dyrektora urzędu morskiego powinien być wyposażony w mapy, locje, spisy świateł i przepisy portowe lub wyciągi z tych pomocy nawigacyjnych dotyczące akwenu, na którym ma być uprawiana żegluga.

1) kładka z relingiem, o szerokości nie mniejszej niż 0,6 m i długości nie mniejszej niż 4,0 m – na statku o długości 20 m i większej; dla mniejszych statków dopuszcza się krótszą kładkę;

2) tyczka do sondowania lub sonda ręczna, lub inny odpowiedni przyrząd do pomiaru głębokości;

3) odbijacze w liczbie odpowiedniej do rodzaju i wymiarów statku;

4) bosak;

5) latarka wodoszczelna;

6) rzutka do podawania lin;

7) apteczka pierwszej pomocy;

8) plansza zawierająca treść opisową i graficzną na temat reanimacji i ratowania tonącego umieszczona w ogólnodostępnym i widocznym miejscu;

9) plaster awaryjny oraz inne wyposażenie do zatrzymania przecieku w zależności od rodzaju i kadłuba statku – dotyczy pchacza, holownika i innego statku o długości kadłuba 20 m i większej;

10) trap burtowy lub drabinka burtowa – dotyczy statku o wolnej burcie większej niż 1,5 m przy minimalnym zanurzeniu.

1) odbijacze w liczbie odpowiedniej do rodzaju i wymiarów statku;

2) bosak;

3) apteczka pierwszej pomocy.

2. Wymagań, o których mowa w ust. 1, nie stosuje się do statków przeznaczonych wyłącznie do uprawiania sportu lub rekreacji o długości kadłuba nieprzekraczającej 3,5 m.

3. Skuter wodny powinien być wyposażony w zrywkę umożliwiającą awaryjne wyłączenie silnika.

1) awarii,

2) pożaru na pokładzie,

3) ewakuacji pasażerów,

4) alarmu „człowiek za burtą”

– przy uwzględnieniu szczególnych środków bezpieczeństwa dla osób z dysfunkcją narządu ruchu.

2. Instrukcja bezpieczeństwa powinna zawierać plan obrony statku, na którym wyraźnie i w sposób przejrzysty pokazane są:

1) sprzęt ratunkowy i łodzie towarzyszące;

2) drzwi wodoszczelne poniżej pokładu grodziowego oraz zamknięcia innych podobnych otworów w grodziach wodoszczelnych, ze wskazaniem miejsca ich sterowania;

3) drzwi i klapy przeciwpożarowe;

4) instalacja alarmowa;

5) instalacja alarmowa przeciwpożarowa;

6) instalacje gaśnicze i gaśnice;

7) drogi ewakuacji, wyjścia awaryjne, miejsca zbiórki i ewakuacji;

8) awaryjne źródła energii elektrycznej;

9) urządzenia do obsługi i kontroli instalacji wentylacyjnej;

10) przyłącza do zasilania z lądu;

11) urządzenia odcinające dopływ paliwa;

12) instalacje gazu płynnego;

13) instalacje głośnikowe;

14) urządzenia radiotelefoniczne;

15) obszary przewidziane do użytkowania przez osoby z dysfunkcją narządu ruchu;

16) zestawy pierwszej pomocy;

17) inny sprzęt bezpieczeństwa.

3. Instrukcja bezpieczeństwa i plan obrony statku powinny być zatwierdzone przez dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej oraz umieszczone w dobrze widocznym miejscu na każdym pokładzie.

4. Na statkach pasażerskich powinien być wywieszony w ogólnie dostępnym miejscu plan dróg ewakuacji dla pasażerów. Plan ten może być wspólnym dokumentem z planem obrony statku.

5. W każdej kabinie pasażerskiej powinny znajdować się informacje o zachowaniu się pasażerów w przypadku alarmu, pożaru, awarii statku lub ewakuacji, jak również informacje o usytuowaniu środków ratunkowych.

6. Na statku uprawiającym żeglugę międzynarodową informacje, o których mowa w ust. 4 i 5, powinny być dostępne również w języku angielskim i niemieckim.

2. Do wniosku o upoważnienie do wykonywania przeglądów technicznych statków dołącza się:

1) wykaz kadry wykonującej przeglądy techniczne statków;

2) przepisy techniczne w zakresie, w jakim podmiot ubiega się o upoważnienie;

3) informację na temat procedur lub systemów jakości stosowanych do wykonania przeglądów technicznych statków;

4) odpis z Krajowego Rejestru Sądowego albo z innego rejestru właściwego dla formy organizacyjnej podmiotu ubiegającego się o upoważnienie;

5) numer identyfikacji podatkowej (NIP), o ile wnioskodawca taki posiada;

6) numer identyfikacji REGON, o ile wnioskodawca taki posiada.

Minister Infrastruktury: C. Grabarczyk

¹⁾ Minister Infrastruktury kieruje działem administracji rządowej – transport, na podstawie § 1 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 16 listopada 2007 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Infrastruktury (Dz. U. Nr 216, poz. 1594).

²⁾ Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2007 r. Nr 123, poz. 846 i Nr 176, poz. 1238, z 2008 r. Nr 171, poz. 1057, z 2009 r. Nr 98, poz. 818 oraz z 2010 r. Nr 127, poz. 857 i Nr 182, poz. 1228.

³⁾ Niniejsze rozporządzenie było poprzedzone rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 14 marca 2003 r. w sprawie wymagań technicznych i wyposażenia statków żeglugi śródlądowej (Dz. U. Nr 88, poz. 810 i Nr 108, poz. 1015).

Załączniki do rozporządzenia Ministra Infrastruktury
z dnia 5 listopada 2010 r. (poz. 1423)

Załącznik nr 1

SZCZEGÓŁOWE WYMAGANIA DOTYCZĄCE WYPOSAŻENIA STATKU W KOŁA RATUNKOWE

Tabela I. Wyposażenie małych statków

UWAGA: Wymagań nie stosuje się do małych statków, których budowa i konstrukcja nie pozwala na umieszczenie koła ratunkowego.

Tabela II. Wyposażenie statków bez napędu

Tabela III. Wyposażenie statków pasażerskich

UWAGA: Przy ustalaniu wymaganej liczby kół należy przyjąć większą wartość wynikającą odpowiednio z kolumny pierwszej lub drugiej.

Tabela IV. Wyposażenie statków innych niż określone w tabelach I–III

*⁾ Rejony żeglugi:

rejon 1 – obejmujący wody, na których może występować fala o wysokości do 2 m; do tego rejonu zalicza się część Zatoki Pomorskiej na południe od linii prostej łączącej cypel Nord Perd na wyspie Rugia z latarnią morską Niechorze oraz część Zatoki Gdańskiej na południe od linii prostej łączącej latarnię morską Hel z pławą podejściową do portu Bałtijsk;

rejon 2 – obejmujący wody, na których może występować fala o wysokości do 1,2 m; do tego rejonu zalicza się Zalew Szczeciński, Zalew Kamieński, Zalew Wiślany, Zatokę Pucką, Zbiornik Włocławski oraz jeziora Śniardwy, Niegocin i Mamry;

rejon 3 – obejmujący wody, na których może występować fala o wysokości do 0,6 m; do tego rejonu zalicza się niewymienione w rejonie 1 lub 2 rzeki, kanały i jeziora, uznane na mocy odrębnych przepisów za śródlądowe drogi wodne, oraz polskie porty morskie;

rejon 4 – obejmujący wody śródlądowe, nieuznane na mocy odrębnych przepisów za śródlądowe drogi wodne.

Załącznik nr 2

SZCZEGÓŁOWE WYMAGANIA DOTYCZĄCE WYPOSAŻENIA STATKU W ZBIOROWE ŚRODKI RATUNKOWE

Tabela 1. Nośność zbiorowych środków ratunkowych

¹⁾ Wyposażenie łodzi i tratw ratunkowych powinno być zgodne z przepisami wydanymi przez dyrektora urzędu morskiego.

Tabela 2. Wyposażenie zbiorowych środków ratunkowych

Tabela 3. Zasady używania pływaków ratunkowych jako zbiorowych środków ratunkowych

UWAGA: Łodzie towarzyszące holowane za statkiem bez napędu mechanicznego powinny spełniać wymagania przewidziane dla łodzi ratunkowych.

Łodzie towarzyszące i ratunkowe, sztywne tratwy ratunkowe, pływaki ratunkowe i urządzenia do ich wodowania znajdujące się na statku podlegają przeglądom dokonywanym przez upoważnione podmioty nie rzadziej niż co 5 lat.

*⁾ Rejony żeglugi:

rejon 1 – obejmujący wody, na których może występować fala o wysokości do 2 m; do tego rejonu zalicza się część Zatoki Pomorskiej na południe od linii prostej łączącej cypel Nord Perd na wyspie Rugia z latarnią morską Niechorze oraz część Zatoki Gdańskiej na południe od linii prostej łączącej latarnię morską Hel z pławą podejściową do portu Bałtijsk;

rejon 2 – obejmujący wody, na których może występować fala o wysokości do 1,2 m; do tego rejonu zalicza się Zalew Szczeciński, Zalew Kamieński, Zalew Wiślany, Zatokę Pucką, Zbiornik Włocławski oraz jeziora Śniardwy, Niegocin i Mamry;

rejon 3 – obejmujący wody, na których może występować fala o wysokości do 0,6 m; do tego rejonu zalicza się niewymienione w rejonie 1 lub 2 rzeki, kanały i jeziora, uznane na mocy odrębnych przepisów za śródlądowe drogi wodne, oraz polskie porty morskie;

rejon 4 – obejmujący wody śródlądowe, nieuznane na mocy odrębnych przepisów za śródlądowe drogi wodne.