Kategorie
Zaloguj się

Zarejestruj się

Proszę podać poprawny adres e-mail Hasło musi zawierać min. 3 znaki i max. 12 znaków
* - pole obowiązkowe
Przypomnij hasło
Witaj
Usuń konto
Aktualizacja danych
  Informacja
Twoje dane będą wykorzystywane do certyfikatów.

Stan wyższej konieczności

Zapisz się na newsletter
Zobacz przykładowy newsletter
Zapisz się
Wpisz poprawny e-mail

Stan wyższej konieczności za kierownicą czyli kiedy policjant nie zatrzyma prawa jazdy

Posłowie są za wprowadzeniem stanu wyższej konieczności za kierownicą. Oznacza to możliwość odstąpienia od zatrzymania prawa jazdy w sytuacji, gdy kierowca działał w stanie ''wyższej konieczności'', a więc przykładowo, gdy kierowca przekroczy prędkość wioząc chorego do szpitala lub kobietę w trakcie akcji porodowej.

Stan wyższej konieczności

Stan wyższej konieczności jest jedną z najważniejszych instytucji prawa karnego, pozwalającą na uniknięcie przez sprawcę czynu odpowiedzialności karnej. Wyłączenie przestępności czynu wiąże się z poświęceniem jakiegoś dobra, jeżeli działanie to miało na celu uchylenie bezpośredniego niebezpieczeństwa grożącego innemu dobru chronionemu prawem, a niebezpieczeństwa tego nie można było w inny sposób uniknąć.

Kiedy ustawa stanowi, że sprawca nie popełnia przestępstwa?

Jedną z ujemnych przesłanek procesowych (zgodnie z art. 17 § 1 pkt.2 Kodeksu postępowania karnego) jest sytuacja, w której ustawa stanowi, iż sprawca nie popełnia przestępstwa. Poniżej zostanie przedstawiona analiza, kiedy zachodzi taki stan prawny i jakie są jego skutki.

Stan wyższej konieczności

Stan wyższej konieczności to instytucja prawa karnego polegająca na poświęceniu jednego dobra w celu ratowania innego dobra zagrożonego bezpośrednim niebezpieczeństwem, jeżeli niebezpieczeństwa nie można inaczej uniknąć, a dobro poświęcone przedstawia wartość niższą od dobra ratowanego.

Stan wyższej konieczności jako okoliczność wyłączająca bezprawność

Stan wyższej konieczności jako okoliczność wyłączająca bezprawność (kontratyp) określony jest w art. 26 § 1 Kodeksu karnego, zgodnie z którym, nie popełnia przestępstwa, kto działa w celu uchylenia bezpośredniego niebezpieczeństwa grożącego jakiemukolwiek dobru chronionemu prawem, jeżeli niebezpieczeństwa nie można inaczej uniknąć, a dobro poświęcone przedstawia wartość niższą od dobra ratowanego.