Dziennik Ustaw - rok 1999 nr 57 poz. 608

Na podstawie art. 56 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 98, poz. 602, Nr 123, poz. 779 i Nr 160, poz. 1086 oraz z 1998 r. Nr 106, poz. 668 i Nr 133, poz. 872) zarządza się, co następuje:

1) materiały niebezpieczne dopuszczone do przewozu drogowego oraz zasady ich klasyfikacji,

2) warunki i sposób przewozu drogowego materiałów niebezpiecznych,

3) dodatkowe wymagania dotyczące pojazdu przewożącego określone materiały niebezpieczne, jego wyposażenia i ładunku,

4) wymagania odnoszące się do urządzeń technicznych służących do tego przewozu,

5) dokumenty wymagane przy przewozie materiałów niebezpiecznych, ich wzory oraz tryb ich wydawania,

6) szczegółowy sposób oznakowania pojazdów przewożących materiały niebezpieczne po drogach publicznych.

2. Dopuszcza się przewóz materiałów niebezpiecznych na warunkach określonych w specjalnych umowach dwustronnych lub wielostronnych, zawartych na podstawie postanowienia art. 4 ust. 3 Umowy ADR, jeżeli stroną tych umów jest Rzeczypospolita Polska.

1) Umowa ADR – Umowę europejską dotyczącą międzynarodowego przewozu drogowego towarów niebezpiecznych, sporządzoną w Genewie dnia 30 września 1957 r. (Dz. U. z 1975 r. Nr 35, poz. 189 i 190, z 1977 r. Nr 36, poz. 157, z 1978 r. Nr 31, poz. 134, z 1981 r. Nr 32, poz. 180, z 1982 r. Nr 38, poz. 249, z 1986 r. Nr 14, poz. 81, z 1990 r. Nr 84, poz. 490, z 1993 r. Nr 61, poz. 293, z 1995 r. Nr 50, poz. 270, z 1997 r. Nr 59, poz. 367 i z 1999 r. Nr 30, poz. 287), wraz ze zmianami obowiązującymi od daty ich wejścia w życie w stosunku do Rzeczypospolitej Polskiej, podanymi do publicznej wiadomości we właściwy sposób,

2) załącznik A lub B – odpowiednio załącznik A do Umowy ADR „Przepisy dotyczące materiałów i przedmiotów niebezpiecznych” lub załącznik B do Umowy ADR „Przepisy dotyczące pojazdów i przewozu”,

3) materiały niebezpieczne (towary niebezpieczne) – materiały i przedmioty, których przewóz drogowy, na podstawie postanowień załączników A i B, jest zabroniony albo dozwolony na warunkach określonych w tych załącznikach,

4) klasa materiałów niebezpiecznych – grupę materiałów niebezpiecznych, wydzieloną na podstawie dominującego zagrożenia; rozróżnia się następujące klasy materiałów niebezpiecznych:

a) klasa 1 – materiały i przedmioty wybuchowe,

b) klasa 2 – gazy,

c) klasa 3 – materiały ciekłe zapalne,

d) klasa 4.1 – materiały stałe zapalne,

e) klasa 4.2 – materiały samozapalne,

f) klasa 4.3 – materiały wytwarzające w zetknięciu z wodą gazy zapalne,

g) klasa 5.1 – materiały utleniające,

h) klasa 5.2 – nadtlenki organiczne,

i) klasa 6.1 – materiały trujące,

j) klasa 6.2 – materiały zakaźne,

k) klasa 7 – materiały promieniotwórcze,

I) klasa 8 – materiały żrące,

m) klasa 9 – różne materiały i przedmioty niebezpieczne.

5) liczba marginesowa (Im.) – numer przepisu załącznika A lub B,

6) sztuka przesyłki – przygotowane do wysyłki opakowanie wraz z zawartym w nim materiałem niebezpiecznym; określenie to nie obejmuje nie opakowanych materiałów niebezpiecznych przewożonych luzem w pojazdach lub w kontenerach oraz materiałów niebezpiecznych przewożonych w cysternach,

7) materiały inaczej nie określone (i.n.o.) – określenie ogólne materiałów, do którego mogą być zaliczone materiały niebezpieczne nie wymienione z nazwy w załączniku A, których właściwości odpowiadają temu określeniu.

2. Użyte w postanowieniach załączników A i B określenie „właściwa władza”, w odniesieniu do Rzeczypospolitej Polskiej, oznacza ministra właściwego do spraw transportu lub jednostkę przez niego upoważnioną, z zastrzeżeniem § 5.

1) Prezesa Państwowej Agencji Atomistyki lub jednostkę przez niego upoważnioną – w sprawach warunków przewozu drogowego materiałów promieniotwórczych klasy 7,

2) Urząd Dozoru Technicznego – w sprawach warunków technicznych opakowań przeznaczonych do przewozu drogowego gazów klasy 2,

3) Główny Inspektorat Kolejowego Dozoru Technicznego – w sprawach warunków technicznych cystern przeznaczonych do przewozu drogowego materiałów niebezpiecznych oraz w sprawach wydawania świadectw dopuszczenia pojazdów do przewozu niektórych materiałów niebezpiecznych,

4) jednostkę upoważnioną przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych – w sprawach nadzoru nad czynnościami ładunkowymi i postojem pojazdów z materiałami niebezpiecznymi,

5) jednostkę upoważnioną przez ministra właściwego do spraw gospodarki – w sprawach badań, klasyfikacji oraz warunków dopuszczania do przewozu materiałów niebezpiecznych klas 1, 2, 3, 4.1, 4.2, 4.3, 5.1, 5.2, 6.1, 6.2, 8 i 9,

jednostkę upoważnioną przez ministra właściwego do spraw gospodarki – w sprawach warunków technicznych opakowań materiałów niebezpiecznych klas 1, 3, 4.1, 4.2, 4.3, 5.1, 5.2, 6.1, 6.2, 8 i 9.

2. Zespół pojazdów składający się z ciągnika rolniczego i przyczepy może być użyty do przewozu paliwa do silników Diesla, materiałów utleniających stosowanych jako nawozy sztuczne lub materiałów trujących stosowanych jako środki ochrony roślin, jeżeli materiały te przewożone są w sztukach przesyłki, w ilościach nie przekraczających odpowiednich limitów określonych w przepisie Im. 10 011 załącznika B.

2. W przypadkach, o których mowa w przepisie Im. 10 261(2) załącznika B, dopuszcza się do dnia 31 grudnia 2001 r. używanie do przewozu materiałów niebezpiecznych w ruchu krajowym pojazdów nie wyposażonych w ogranicznik prędkości, jeżeli pojazdy te zostały zarejestrowane po raz pierwszy w okresie od dnia 1 stycznia 1988 r. do dnia 1 lipca 1995 r.

2. Świadectwo, o którym mowa w ust. 1, wystawia Główny Inspektorat Kolejowego Dozoru Technicznego, w językach polskim i angielskim, zgodnie z wzorem podanym w załączniku B.

3. W przypadku gdy pojazd nie jest wyposażony w wymagane urządzenia lub w jedno z nich określone w § 8, świadectwo i potwierdzenie, o których mowa w ust. 1, powinny zawierać informację o braku tych urządzeń lub tego urządzenia oraz uwagę następującej treści: „Pojazd dopuszczony do przewozu materiałów niebezpiecznych wyłącznie w ruchu krajowym”.

1) jednostkę określoną w § 5 pkt 1 – w przypadku materiałów promieniotwórczych klasy 7,

2) jednostkę określoną w § 5 pkt 5 – w przypadku materiałów niebezpiecznych pozostałych klas.

2. Przewóz materiałów niebezpiecznych określonych w załączniku, o którym mowa w ust. 1, należy zgłosić do właściwego ze względu na miejsce rozpoczęcia przewozu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej komendanta wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej oraz właściwego miejscowo komendanta wojewódzkiego Policji.

3. Zgłoszenia, o którym mowa w ust. 2, dokonuje:

1) jeżeli przewóz rozpoczyna się w kraju:

a) krajowy przewoźnik materiału niebezpiecznego albo

b) nadawca materiału niebezpiecznego, jeżeli przewóz jest wykonywany przez przewoźnika zagranicznego

– w terminie nie krótszym niż 5 dni przed rozpoczęciem przewozu,

2) jeżeli przewóz rozpoczyna się za granicą – właściwa graniczna placówka kontrolna Straży Granicznej, przed zezwoleniem na wjazd pojazdu z materiałem niebezpiecznym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

4. Zgłoszenie, o którym mowa w ust. 2, powinno mieć formę pisemną i zawierać następujące dane:

1) nazwę materiału niebezpiecznego i jego numer rozpoznawczy,

2) klasyfikację materiału (odpowiednio: klasa, punkt, litera, podklasa, grupa zgodności, karta),

3) ilość materiału i sposób jego przewozu (odpowiednio: przewóz w cysternie, luzem lub w sztukach przesyłki),

4) planowane miejsce i czas rozpoczęcia przewozu,

5) planowaną trasę przewozu,

6) nazwy i adresy przewoźnika, nadawcy i odbiorcy materiału.

Minister Transportu i Gospodarki Morskiej: T. Syryjczyk

Załącznik do rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej
z dnia 15 czerwca 1999 r. (poz. 608)

WYKAZ MATERIAŁÓW NIEBEZPIECZNYCH, KTÓRYCH PRZEWÓZ PODLEGA ZGŁOSZENIU DO KOMENDANTA WOJEWÓDZKIEGO PAŃSTWOWEJ STRAŻY POŻARNEJ ORAZ KOMENDANTA WOJEWÓDZKIEGO POLICJI