Dziennik Ustaw - rok 2017 poz. 840

Na podstawie art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 10 lutego 2017 r. o Krajowym Ośrodku Wsparcia Rolnictwa (Dz. U. poz. 623) zarządza się, co następuje:

¹⁾ Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi kieruje działem administracji rządowej - rozwój wsi, na podstawie § 1 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 17 listopada 2015 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi (Dz. U. poz. 1906).

Załącznik do rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi
z dnia 21 kwietnia 2017 r. (poz. 840)

STATUT KRAJOWEGO OŚRODKA WSPARCIA ROLNICTWA [1]

§ 1. Krajowy Ośrodek Wsparcia Rolnictwa, zwany dalej „Krajowym Ośrodkiem”, działa na podstawie ustawy z dnia 10 lutego 2017 r. o Krajowym Ośrodku Wsparcia Rolnictwa oraz niniejszego statutu.

§ 2. 1. W biurze Krajowego Ośrodka, zwanym dalej „Centralą”, wydziela się piony:

1) innowacji i rozwoju;

2) gospodarowania nieruchomościami;

3) rynków rolnych;

4) nadzoru nad spółkami;

5) finansowo-administracyjny;

6) operacyjny.

2. Działalność pionu koordynuje Dyrektor Generalny lub wskazany przez niego zastępca.

3. W poszczególnych pionach wydziela się departamenty, biura, zespoły lub samodzielne stanowiska pracy.

4. W skład departamentów i biur, o których mowa w ust. 3, wchodzą wydziały i samodzielne stanowiska pracy.

§ 3. 1. Dyrektor Generalny może tworzyć komisje opiniodawczo-doradcze i zespoły problemowe o charakterze stałym lub doraźnym, określając ich nazwę, skład osobowy, zakres zadań oraz tryb pracy.

2. W skład komisji i zespołów, o których mowa w ust. 1, mogą wchodzić pracownicy Krajowego Ośrodka lub osoby niebędące pracownikami Krajowego Ośrodka.

§ 4. Siedzibami oddziałów terenowych Krajowego Ośrodka są:

1) Wrocław – dla województwa dolnośląskiego;

2) Bydgoszcz – dla województwa kujawsko-pomorskiego;

3) Lublin – dla województwa lubelskiego;

4) Gorzów Wielkopolski – dla województwa lubuskiego;

5) Łódź – dla województwa łódzkiego;

6) Kraków – dla województwa małopolskiego;

7) Warszawa – dla województwa mazowieckiego;

8) Opole – dla województwa opolskiego;

9) Rzeszów – dla województwa podkarpackiego;

10) Białystok – dla województwa podlaskiego;

11) Pruszcz Gdański – dla województwa pomorskiego;

12) Mikołów – dla województwa śląskiego;

13) Kielce – dla województwa świętokrzyskiego;

14) Olsztyn – dla województwa warmińsko-mazurskiego;

15) Poznań – dla województwa wielkopolskiego;

16) Koszalin – dla oddziału terenowego, którego zasięg terytorialny obejmuje powiaty: białogardzki, drawski, kołobrzeski, Koszalin – miasto na prawach powiatu, koszaliński, sławieński, szczecinecki, świdwiński i wałecki w województwie zachodniopomorskim;

17) Szczecin – dla oddziału terenowego, którego zasięg terytorialny obejmuje powiaty: choszczeński, goleniowski, gryficki, gryfiński, kamieński, łobeski, myśliborski, policki, pyrzycki, stargardzki, Szczecin – miasto na prawach powiatu i Świnoujście – miasto na prawach powiatu w województwie zachodniopomorskim.

§ 5. Dyrektor Generalny może tworzyć i znosić filie oddziału terenowego, na wniosek dyrektora oddziału terenowego.

§ 6. Szczegółową organizację i tryb pracy Krajowego Ośrodka, w tym liczbę, nazwę, szczegółowy zakres działania oraz podporządkowanie organizacyjne komórek organizacyjnych w Centrali i oddziałach terenowych Krajowego Ośrodka, określa Dyrektor Generalny w regulaminie organizacyjnym.

§ 7. Kontroli wewnętrznej podlegają:

1) jednostki organizacyjne Krajowego Ośrodka;

2) podmioty, które zawarły z Krajowym Ośrodkiem umowy – w zakresie obowiązków tych podmiotów wobec Krajowego Ośrodka wynikających z zawartych umów.

§ 8. 1. W Centrali tworzy się komórkę organizacyjną do spraw kontroli wewnętrznej oraz komórkę organizacyjną do spraw audytu wewnętrznego.

2. Dyrektor Generalny jest odpowiedzialny za prawidłowe:

1) zorganizowanie i funkcjonowanie systemu kontroli wewnętrznej oraz audytu wewnętrznego;

2) wykorzystanie wyników kontroli wewnętrznej oraz audytu wewnętrznego.

3. Tryb wykonywania kontroli wewnętrznej oraz audytu wewnętrznego określa regulamin ustalony przez Dyrektora Generalnego.

§ 9. 1. Mienie wchodzące w skład Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa, które nie zostało zagospodarowane w formach przewidzianych w ustawie z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa (Dz. U. z 2016 r. poz. 1491 i 2260 oraz z 2017 r. poz. 624), Krajowy Ośrodek zabezpiecza w taki sposób, aby nie uległo zniszczeniu, uszkodzeniu lub kradzieży.

2. Niezagospodarowane obiekty budowlane mogą być także przeznaczone przez Krajowy Ośrodek na inne potrzeby niż wynikające z ich przeznaczenia, a w szczególnych przypadkach – zwłaszcza gdy przewidywane koszty zabezpieczenia tych obiektów przekraczają ich wartość – mogą być rozebrane.

3. Niezagospodarowane mienie ruchome może być nieodpłatnie przekazane na własność muzeom lub innym jednostkom organizacyjnym na cele działalności dydaktycznej, oświatowo-wychowawczej, opiekuńczej lub charytatywnej albo – jeżeli nie przedstawia wartości użytkowej – zlikwidowane.

4. Przepisy ust. 1–3 nie naruszają, przewidzianego w odrębnych przepisach, obowiązku uzyskania pozwoleń właściwych organów na dokonanie rozbiórki albo zgłoszenia rozbiórki właściwemu organowi oraz obowiązku uzyskania zezwoleń lub pozwoleń na likwidację w inny sposób poszczególnych składników mienia Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa.