Dziennik Ustaw - rok 2007 nr 240 poz. 1756

Na podstawie art. 26c¹ ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776, z późn. zm.²⁾) zarządza się, co następuje:

1) ponoszenia przez pracodawcę podwyższonych kosztów zatrudniania osób niepełnosprawnych, będących kosztami dodatkowymi w stosunku do tych, które pracodawca poniósłby w przypadku zatrudnienia osób niebędących osobami niepełnosprawnymi;

2) zobowiązania się przez pracodawcę do:

a) przekazywania organowi udzielającemu pomocy informacji o wysokości i rodzaju podwyższonych kosztów zatrudniania osób niepełnosprawnych, o których mowa w pkt 1, poniesionych przez pracodawcę w okresie sprawozdawczym,

b) rozliczenia kwoty przekazanej pomocy oraz zwrotu nienależnie pobranej kwoty pomocy, w terminie do dnia 15 lutego roku następującego po roku sprawozdawczym,

c) przechowywania przez okres 10 lat dokumentacji pozwalającej na sprawdzenie zgodności przyznanej pomocy z przepisami rozporządzenia.

2. Pomoc, o której mowa w art. 25a ust. 2–4 oraz art. 26a ust. 2 i 3 ustawy, może być udzielana:

1) łącznie z każdą pomocą przeznaczoną na zatrudnienie osób niepełnosprawnych, pod warunkiem że łącznie nie przekroczy kwoty kosztów, o których mowa w ust. 1 pkt 1, w okresie, na który osoba lub osoby niepełnosprawne są zatrudnione;

2) łącznie z pomocą na zatrudnienie oraz inną pomocą w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, jak i z innym wsparciem ze środków Wspólnoty Europejskiej, w odniesieniu do tych samych kosztów kwalifikujących się do objęcia pomocą, pod warunkiem że łącznie nie przekroczy ona 100 % kosztów płacy, w okresie, na jaki osoby niepełnosprawne zostały zatrudnione.

3. Maksymalna miesięczna kwota pomocy wynosi:

1) 130 % najniższego wynagrodzenia – w przypadku osoby zaliczonej do znacznego stopnia niepełnosprawności,

2) 110 % najniższego wynagrodzenia – w przypadku osoby zaliczonej do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności,

3) 50 % najniższego wynagrodzenia – w przypadku osoby zaliczonej do lekkiego stopnia niepełnosprawności

– a także 100% kwoty odpowiadającej składkom na ubezpieczenia społeczne, o których mowa w art. 25a ust. 3 ustawy.

4. W przypadku osób niepełnosprawnych, u których stwierdzono chorobę psychiczną, upośledzenie umysłowe lub epilepsję, oraz niewidomych, zatrudnionych u pracodawców, o których mowa w art. 26a ust. 3 ustawy, maksymalną kwotę pomocy, o której mowa w ust. 3 pkt 1–3, zwiększa się o 75 % najniższego wynagrodzenia.

5. Pomoc, o której mowa w art. 25a ust. 2–4 lub art. 26a ust. 2 i 3 ustawy:

1) której wartość przekracza 15 mln euro brutto dla jednego pracodawcy w okresie kolejnych 3 lat,

2) udzielana w sektorze górnictwa lub budownictwa okrętowego

– podlega notyfikacji jako pomoc indywidualna i może być udzielona po jej zatwierdzeniu przez Komisję Europejską.

1) obciążenia wynikające z niższej produktywności osób niepełnosprawnych w zakresie:

a) zwiększonego czasu wykonywania czynności pracy przez zatrudnione osoby niepełnosprawne,

b) zwiększonego zużycia materiałów i surowców,

c) zwiększonej absencji chorobowej,

d) korzystania przez osobę niepełnosprawną z:

– dodatkowego urlopu wypoczynkowego i skróconego czasu pracy,

– 15-minutowej przerwy w pracy na gimnastykę usprawniającą lub wypoczynek,

– zwolnienia od pracy w celu wykonania badań specjalistycznych, zabiegów leczniczych lub usprawniających, a także w celu uzyskania zaopatrzenia ortopedycznego lub jego naprawy, jeżeli czynności te nie mogą być wykonane poza godzinami pracy,

– zwolnienia od pracy w celu uczestniczenia w turnusie rehabilitacyjnym;

2) koszty zatrudniania pracowników dotyczące czasu przeznaczonego wyłącznie na pomoc w pracy pracownikowi niepełnosprawnemu;

3) koszty adaptacji pomieszczeń;

4) koszty adaptacji lub nabycia urządzeń przeznaczonych do użytku osób niepełnosprawnych.

2. W przypadku pracodawcy prowadzącego zakład pracy chronionej, zatrudniającego co najmniej 50 % pracowników zaliczonych do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności oraz pracowników psychicznie chorych, z epilepsją i z upośledzeniem umysłowym zaliczonych do lekkiego stopnia niepełnosprawności, przez podwyższone koszty zatrudniania osób niepełnosprawnych rozumie się dodatkowo koszty:

1) budowy, instalacji lub rozbudowy danego zakładu,

2) administracyjne,

3) transportowe

– które wynikają z zatrudnienia osób niepełnosprawnych.

3. Koszty, o których mowa w ust. 1 pkt 1, pracodawca wylicza w odniesieniu do pracownika niepełnosprawnego, a koszty, o których mowa w ust. 1 pkt 2–4 i ust. 2, pracodawca wylicza w odniesieniu do pracownika niepełnosprawnego lub pracowników niepełnosprawnych, których dotyczą te koszty.

4. Kwotę podwyższonych kosztów zatrudnienia osób niepełnosprawnych pracodawca wylicza jako sumę:

1) obciążeń, o których mowa w ust. 1 pkt 1 lit. a, obliczonych jako wyrażona w procentach różnica między obowiązującą w zakładzie pracy ustaloną dla pracownika niebędącego osobą niepełnosprawną minimalną wydajnością dla danej czynności lub zespołu czynności w określonej jednostce czasu a rzeczywistą wydajnością zatrudnionej osoby niepełnosprawnej wykonującej tę czynność lub te czynności w tej samej jednostce czasu;

2) obciążeń, o których mowa w ust. 1 pkt 1 lit. b, obliczonych jako wyrażona w procentach różnica między obowiązującym w zakładzie pracy maksymalnym zużyciem surowców lub materiałów dla wykonania określonej czynności lub zespołu czynności a rzeczywistym zużyciem surowców lub materiałów przez zatrudnione osoby niepełnosprawne wykonujące tę czynność lub zespół czynności;

3) obciążeń, o których mowa w ust. 1 pkt 1 lit. c, obliczonych jako wyrażona w procentach różnica między średnią absencją chorobową pracowników niepełnosprawnych a średnią absencją chorobową pracowników niebędących osobami niepełnosprawnymi – w tym samym okresie sprawozdawczym;

4) obciążeń, o których mowa w ust. 1 pkt 1 lit. d tiret pierwsze, obliczonych na podstawie liczby nieprzepracowanych dni w okresie sprawozdawczym proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy zatrudnionych osób zaliczonych do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności;

5) obciążeń, o których mowa w ust. 1 pkt 1 lit. d tiret drugie i trzecie, obliczonych jako ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy;

6) obciążeń, o których mowa w ust. 1 pkt 1 lit. d tiret czwarte, obliczonych na podstawie liczby nieprzepracowanych dni w okresie sprawozdawczym proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy zatrudnionych osób niepełnosprawnych;

7) kosztów, o których mowa w ust. 1 pkt 2, stanowiących koszty zatrudnienia pracowników dotyczące czasu przeznaczonego wyłącznie na pomoc w pracy pracownikowi lub pracownikom niepełnosprawnym;

8) kosztów, o których mowa w ust. 1 pkt 3, obliczonych jako różnica między poniesionymi kosztami adaptacji pomieszczeń stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności zatrudnionych pracowników a kosztami adaptacji pomieszczeń, które byłyby poniesione w przypadku pracowników niebędących osobami niepełnosprawnymi;

9) kosztów, o których mowa w ust. 1 pkt 4, obliczonych jako różnica między poniesionymi kosztami adaptacji lub nabycia urządzeń dla potrzeb pracowników niepełnosprawnych a kosztami adaptacji lub nabycia urządzeń dla pracowników niebędących osobami niepełnosprawnymi;

10) kosztów, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, obliczonych jako różnica między kosztami poniesionymi w związku z zatrudnianiem osób niepełnosprawnych a kosztami, które byłyby poniesione w przypadku, gdyby takie osoby nie były zatrudniane;

11) kosztów, o których mowa w ust. 2 pkt 3, stanowiących koszty dowożenia lub dojazdu pracowników niepełnosprawnych.

2. Maksymalna miesięczna kwota ryczałtowo ustalonych podwyższonych kosztów zatrudniania osób niepełnosprawnych, zwanych dalej „ryczałtem”, dla pracodawców, o których mowa w art. 26a ust. 3 ustawy, wynosi:

1) 90 % najniższego wynagrodzenia – w odniesieniu do osoby zaliczonej do znacznego stopnia niepełnosprawności,

2) 70 % najniższego wynagrodzenia – w odniesieniu do osoby zaliczonej do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności,

3) 40 % najniższego wynagrodzenia – w odniesieniu do osoby zaliczonej do lekkiego stopnia niepełnosprawności

– a także 100% kwoty odpowiadającej składce na ubezpieczenia społeczne, o której mowa w art. 25a ust. 3 ustawy.

3. W przypadku osób niepełnosprawnych, u których stwierdzono chorobę psychiczną, upośledzenie umysłowe lub epilepsję, oraz niewidomych, zatrudnionych u pracodawców, o których mowa w art. 26a ust. 3 ustawy, maksymalna kwota pomocy, o której mowa w ust. 2 pkt 1–3, ulega zwiększeniu o 55 % najniższego wynagrodzenia.

4. Dla pracodawców, o których mowa w art. 26a ust. 2 ustawy, ryczałt wynosi:

1) 70 % kwoty ustalonej na podstawie ust. 2 pkt 1–3,

2) 90 % kwoty ustalonej na podstawie ust. 2 pkt 1–3, w odniesieniu do osób, u których stwierdzono upośledzenie umysłowe, chorobę psychiczną lub epilepsję, oraz do osób niewidomych

– a także 100 % kwot odpowiadających składkom na ubezpieczenia społeczne, o których mowa odpowiednio w art. 25a ust. 2 albo 4 ustawy.

5. Kwoty, o których mowa w ust. 2 pkt 1–3, ustala się proporcjonalnie do miesięcznego wymiaru czasu pracy osoby niepełnosprawnej.

6. Pomoc, o której mowa w art. 26a ust. 2 i 3 ustawy, nie może być przekazywana pracodawcy w wysokości przekraczającej kwoty ustalone odpowiednio na podstawie ust. 2 pkt 1–3 oraz ust. 3 albo ust. 4 pkt 1 i 2, jeśli w odniesieniu do tego pracownika zostało złożone oświadczenie o wyliczaniu podwyższonych kosztów zatrudnienia w oparciu o ryczałt.

1) rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 379 z 28.12.2006, str. 5) w przypadku osób niepełnosprawnych wykonujących działalność gospodarczą;

2) rozporządzeniem Komisji (WE) nr 875/2007 z dnia 24 lipca 2007 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy de minimis dla sektora rybołówstwa i zmieniającym rozporządzenie (WE) nr 1860/2004 (Dz. Urz. UE L 193 z 25.07.2007, str. 6) w odniesieniu do osób niepełnosprawnych wykonujących działalność gospodarczą w sektorze rybołówstwa.

2. Pomoc, o której mowa w ust. 1 pkt 1, nie może zostać udzielona, jeżeli wartość tej pomocy brutto łącznie z wartością innej pomocy de minimis, otrzymanej w okresie obejmującym bieżący rok kalendarzowy i poprzedzające go dwa lata kalendarzowe, spowodowałaby przekroczenie maksymalnej kwoty pomocy:

1) stanowiącej równowartość 200 tys. euro w przypadku osoby niepełnosprawnej wykonującej działalność gospodarczą;

2) stanowiącej równowartość 100 tys. euro w przypadku osoby niepełnosprawnej wykonującej działalność gospodarczą w sektorze transportu drogowego.

3. Pomoc, o której mowa w ust. 1 pkt 2, nie może zostać udzielona, jeżeli wartość tej pomocy brutto łącznie z wartością innej pomocy de minimis dla sektora rybołówstwa, otrzymanej w ciągu trzech lat poprzedzających dzień złożenia wniosku, spowodowałaby przekroczenie:

1) maksymalnej kwoty pomocy, stanowiącej równowartość 30 tys. euro;

2) skumulowanej kwoty pomocy dla rybołówstwa, określonej dla Polski, zgodnie z art. 3 ust. 4 rozporządzenia Komisji (WE) nr 875/2007 z dnia 24 lipca 2007 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy de minimis dla sektora rybołówstwa i zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1860/2004.

1) w sektorze rolnictwa – zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1860/2004 z dnia 6 października 2004 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy w ramach zasady de minimis dla sektora rolnego (Dz. Urz. UE L 325 z 28.10.2004, str. 4, z późn. zm.) w przypadku niepełnosprawnych rolników oraz rolników zobowiązanych do opłacania składek za niepełnosprawnego domownika;

2) w sektorze rybołówstwa – zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 875/2007 z dnia 24 lipca 2007 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy de minimis dla sektora rybołówstwa i zmieniającym rozporządzenie (WE) nr 1860/2004 w przypadku niepełnosprawnych rolników oraz rolników zobowiązanych do opłacania składek za niepełnosprawnego domownika wykonujących działalność rolniczą w zakresie chowu, hodowli i połowu ryb oraz innych organizmów żyjących w powierzchniowych wodach śródlądowych, o których mowa w art. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 104/2000 z dnia 17 grudnia 1999 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków produktów rybołówstwa i akwakultury (Dz. Urz. UE L 17 z 21.01.2000, str. 22, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 4, t. 4, str. 198, z późn. zm.).

2. Pomoc, o której mowa w ust. 1 pkt 1, nie może zostać udzielona, jeżeli wartość tej pomocy brutto, otrzymanej w ciągu trzech lat poprzedzających dzień złożenia wniosku o udzielenie pomocy de minimis w rolnictwie, spowodowałaby przekroczenie:

1) maksymalnej kwoty pomocy stanowiącej równowartość 3 tys. euro;

2) skumulowanej kwoty pomocy dla rolnictwa, określonej dla Polski, zgodnie z art. 3 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1860/2004 z dnia 6 października 2004 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy w ramach zasady de minimis dla sektora rolnego.

3. Pomoc, o której mowa w ust. 1 pkt 2, nie może zostać udzielona, jeżeli wartość tej pomocy brutto łącznie z wartością innej pomocy de minimis dla sektora rybołówstwa, otrzymanej w ciągu trzech lat poprzedzających dzień złożenia wniosku, spowodowałaby przekroczenie:

1) maksymalnej kwoty pomocy, stanowiącej równowartość 30 tys. euro;

2) skumulowanej kwoty pomocy dla rybołówstwa, określonej dla Polski, zgodnie z art. 3 ust. 4 rozporządzenia Komisji (WE) nr 875/2007 z dnia 24 lipca 2007 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy de minimis dla sektora rybołówstwa i zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1860/2004.

1) w § 7 ust. 1 pkt 1 – należy dołączyć zaświadczenia o pomocy de minimis otrzymane w okresie obejmującym bieżący rok kalendarzowy i poprzedzające go dwa lata kalendarzowe oraz informację o innej pomocy dotyczącej tych samych kosztów kwalifikowanych;

2) w § 7 ust. 1 pkt 2 lub w § 8 – należy dołączyć zaświadczenia o pomocy de minimis w rolnictwie lub w rybołówstwie, otrzymane w ciągu trzech lat poprzedzających dzień złożenia wniosku o udzielenie pomocy de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie, a w przypadku pomocy de minimis otrzymanej przed dniem 11 stycznia 2007 r. – informację o wielkości tej pomocy.

2. Za dołączone uznaje się:

1) zaświadczenia, które zostały wydane wnioskodawcy przez Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub zostały wcześniej przekazane przez wnioskodawcę temu Funduszowi,

2) informację, o której mowa w ust. 1 pkt 2, przekazaną przez wnioskodawcę Państwowemu Funduszowi Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych

– w związku z prowadzonymi postępowaniami dotyczącymi udzielania pomocy de minimis.

Minister Pracy i Polityki Społecznej: J. Fedak

¹⁾ Minister Pracy i Polityki Społecznej kieruje działem administracji rządowej – zabezpieczenie społeczne, na podstawie § 1 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 16 listopada 2007 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Pracy i Polityki Społecznej (Dz. U. Nr 216, poz. 1598).

²⁾ Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1997 r. Nr 160, poz. 1082, z 1998 r. Nr 99, poz. 628, Nr 106, poz. 668, Nr 137, poz. 887, Nr 156, poz. 1019 i Nr 162, poz. 1118 i 1126, z 1999 r. Nr 49, poz. 486, Nr 90, poz. 1001, Nr 95, poz. 1101 i Nr 111, poz. 1280, z 2000 r. Nr 48, poz. 550 i Nr 119, poz. 1249, z 2001 r. Nr 39, poz. 459, Nr 100, poz. 1080, Nr 125, poz. 1368, Nr 129, poz. 1444 i Nr 154, poz. 1792 i 1800, z 2002 r. Nr 169, poz. 1387, Nr 200, poz. 1679 i 1683 i Nr 241, poz. 2074, z 2003 r. Nr 7, poz. 79, Nr 90, poz. 844, Nr 223, poz. 2217 i Nr 228, poz. 2262, z 2004 r. Nr 96, poz. 959, Nr 99, poz. 1001 i Nr 240, poz. 2407, z 2005 r. Nr 44, poz. 422, Nr 132, poz. 1110, Nr 163, poz. 1362, Nr 164, poz. 1366 i Nr 167, poz. 1398, z 2006 r. Nr 63, poz. 440, Nr 94, poz. 651 i Nr 170, poz. 1217 oraz z 2007 r. Nr 23, poz. 144, Nr 115, poz. 791 i Nr 181, poz. 1288.