Jeszcze Polska nie zginęła … - 100. rocznica odzyskania niepodległości

Historia narodu Polskiego nigdy nie była usłana różami – Norman Davies w swojej książce „Boże Igrzysko” tak napisał o Polsce: wydaje się, ze kraj ten jest nierozerwalnie związany z niekończącą się serią katastrof i kryzysów, które – w sposób paradoksalny – stają się źródłem jego bujnego życia. Polska znajduje się bez przerwy na krawędzi upadku. Ale jakimś sposobem zawsze udaje jej się stanąć na nogi.

Spoglądając wstecz, wielu z nas z pewnością przyzna rację historykowi – ogromną część kart historii Polski stanowią momenty bólu i cierpienia, po których jednak nasz kraj podnosił się z kolan. Polacy, zwłaszcza w porażkach dzielnie znosili przeciwności losu, przez co zawsze budzili szacunek na świecie, a hołd ich pamięci oddaje się zarówno w kraju, jak i za granicą. Jak powiedział Józef Piłsudski: być zwyciężonym i nie ulec to zwycięstwo, zwyciężyć i spocząć na laurach to klęska. Obchodzona w dniu 11 listopada każdego roku rocznica odzyskania niepodległości to jednak radosna data – w końcu po 123 latach Polska odzyskała niepodległość i zrzuciła zaborcze jarzmo. Niewiele jest tak pomyślnych dat w naszej historii, dlatego też to święto jest lubiane i chętnie celebrowane przez Polaków.

Dzień 11 listopada 2018 r. jest dniem wyjątkowym, bowiem w tym czasie obchodzimy 100. rocznicę odzyskania niepodległości. Z tej okazji, zarówno w Polsce, jak i w wielu innych krajach odbędzie się dużo ciekawych wydarzeń związanych z setną rocznicą. W Warszawie tegoroczne Święto Niepodległości to nie tylko oficjalne uroczystości państwowe, ale również uroczysta defilada historyczna z udziałem pododdziałów Wojska Polskiego, liczne festiwale (Festiwal „Niepodległa” na Krakowskim Przedmieściu), koncerty (Koncert dla Niepodległej), wydarzenia sportowe (10 km Bieg Niepodległości) wystawy, premiery (Premiera filmu „Niepodległość”) oraz inne wydarzenia kulturalne. O godz. 12.00 w całym kraju rozpocznie się akcja Niepodległa do hymnu, w ramach, której w całej Polsce i w wielu miejscach na świecie będziemy śpiewać hymn państwowy.

Teraz czas na odrobinę historii - z poniższego artykułu dowiedzą się Państwo jak Polakom, po tylu latach niewoli udało się odzyskać suwerenność. Zapraszamy do lektury.

Naród, który traci pamięć przestaje być Narodem – staje się jedynie zbiorem ludzi, czasowo zajmujących dane terytorium – Józef Piłsudski.

Droga do wolności

Potrzeba odzyskania niepodległości narodziła się w 1795 r., kiedy to dokonano III rozbioru Polski, co poskutkowało zniknięciem naszego kraju (I Rzeczpospolitej) z mapy politycznej Europy. Polacy nie ustawali w wysiłkach, by wolność odzyskać – walki wespół z Napoleonem przeciwko Rosji i utworzenie Księstwa Warszawskiego (1807-1815), Powstanie Listopadowe (1830-31), Powstanie Styczniowe (1863-64) – to najbardziej znane wydarzenia z tego okresu, które jednak nie przyniosły upragnionej niepodległości.

Okazję do kolejnego buntu przeciwko najeźdźcom, tym razem skutecznego, przyniósł rok 1914, kiedy to państwa zaborcze zostały wciągnięte do największego konfliktu zbrojnego ówczesnego świata – I wojny światowej zwanej również Wielką Wojną. Mocarstwa zaborcze stanęły wówczas po przeciwnych stronach barykady, co wzbudziło w Polakach wielkie nadzieje niepodległościowe. Polacy byli świadomi, że dopóki w Europie trwał stary porządek, byli bezradni. Wszystko wskazywało na to, że tak się stanie – i nie chodzi tu tylko o nadciągający konflikt zbrojny, ale również o pojawiający się zarówno na wschodzie, jak i na zachodzie ruch rewolucyjny.

Koncepcje na odzyskanie wolności były różne, jednak na polskiej scenie politycznej największe znaczenie miały dwa obozy polityczne: ruch niepodległościowy oraz ruch narodowy. Głos zabierali także znani działacze emigracyjni tacy jak Ignacy Jan Paderewski. Na czele ruchu niepodległościowego stał Józef Piłsudski, który był zwolennikiem sprzymierzenia się z państwami centralnymi (Niemcy, Austro-Węgry) w walce przeciwko Rosji. Zwolennicy ruchu narodowego, któremu przewodził Roman Dmowski byli zdania, że należy wesprzeć Rosję w walce z państwami centralnymi. Działacze emigracyjni liczyli głównie na pomoc państw ententy (koalicji przeciwko państwo centralnym), w tym Francji, Wielkiej Brytanii, a przede wszystkim Stanów Zjednoczonych.

My pierwsza brygada…

W dniu 24 lipca 1914 r. wybuchła I wojna światowa. Polacy nie czekali na cud, tylko chwycili za broń. Jako pierwsi do walki ruszyli Piłsudczycy. W mglisty poranek 6 sierpnia 1914 r. wyruszyła poprzedzona 8-osobowym patrolem konnym pierwsza kompania kadrowa pod dowództwem Tadeusza Kasprzyckiego. Następnego dnia o godz. 9.45 żołnierze obalili słupy graniczne pod Michałowicami, oddzielające ziemie zaboru rosyjskiego od austriackiego. Piłsudski liczył, że wymarsz pierwszej kadrowej wywoła ogólnopolskie powstanie, lecz niestety tak się nie stało – zmęczony naród nieufnie podchodził do kolejnej próby walk z zaborcami. Niemniej jednak, z biegiem czasu chętnych do służby w legionach przybywało – w ciągu roku formacja poszerzyła się o 3 brygady. Wojska Piłsudskiego walczyły m.in. na terenach Małopolski, Karpat Wschodnich, Lubelszczyzny i na Wołyniu. Tymczasem w Krakowie zwolennicy współpracy z państwami centrum powołali Naczelny Komitet Narodowy (NKN), który miał reprezentować interesy narodu polskiego.

W międzyczasie, zwolennicy koncepcji wsparcia Rosji utworzyli Komitet Narodowy Polski (KNP) pod przewodnictwem Dmowskiego. Organizacja ta nie miała zbyt dużych zasobów militarnych, bo ledwie 1 tys. ochotników. Z tego powodu, w 1915 r., czyli po wkroczeniu Niemców do Warszawy, KNP musiał przenieść się do Paryża, gdzie szukał wsparcia od państw zachodnich na rzecz sprawy polskiej.