Przez opłatę adiacencką należy rozumieć opłatę, ustaloną w związku ze wzrostem wartości nieruchomości spowodowanym budową urządzeń infrastruktury technicznej z udziałem środków Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego, środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub ze źródeł zagranicznych niepodlegających zwrotowi, albo opłatę ustaloną w związku ze scaleniem i podziałem nieruchomości, a także podziałem nieruchomości.
Zgodnie z art. 21 ust. 2 Konstytucji wywłaszczenie jest dopuszczalne jedynie dla realizacji celów publicznych i za słusznym odszkodowaniem. Polskie prawo przewiduje kilka przypadków, w których właściciel nieruchomości może zostać pozbawiony prawa własności, a szczegółowe regulacje w tym zakresie są zawarte m.in. w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, ustawie z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, ustawie z dnia 28 marca 2003 roku o transporcie kolejowym, czy ustawie z dnia 24 kwietnia 2009 roku o inwestycjach w zakresie terminalu regazyfikacyjnego skroplonego gazu ziemnego w Świnoujściu. Choć każda z powyższych regulacji w pewien sposób różni się w zakresie procedury wywłaszczania nieruchomości, możliwe jest jednakże przedstawienie ogólnych założeń dotyczących zasad wypłacania odszkodowania z tytułu wywłaszczenia w polskim prawie.
Znaczna część obecnie realizowanych transakcji na rynku nieruchomości, zarówno o charakterze indywidualnym jak i komercyjnych, odbywa się z udziałem zawodowych pośredników. W zależności od pośrednika zakres usług oferowanych przez te osoby jest bardzo różny, od prostego skontaktowania/skojarzenia potencjalnego sprzedającego z kupującym, lub wynajmującego z najemcą, po pomoc w znalezieniu odpowiedniej oferty, sprawdzenie stanu technicznego lokalu, czy wreszcie asystowanie przy załatwianiu koniecznych formalności.
Przedsiębiorcy mogą występować w obrocie w różnych formach prawnych. Możliwe jest więc prowadzenie działalności gospodarczej zarówno przez przedsiębiorcę jednoosobowego, osobę prawną (np. spółkę kapitałową), jak też przez jednostkę nie posiadającą osobowości prawnej (np. spółkę partnerską). O ile jednak w przypadku przedsiębiorcy jednoosobowego, którym jest osoba fizyczna, kwestia odpowiedzialności za szkody jest jasna i klarowna, o tyle w przypadku innych form organizacyjno – prawnych nieco się komplikuje.
Przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania rzeczy, przedmiotów, czy wynalazków, może ich konstrukcję, czy skład opatentować. Jeżeli dana rzecz zostanie opatentowana inny przedsiębiorca nie może korzystać z owej konstrukcji lub składu bez zezwolenia. Jeśli natomiast doszłoby do naruszenia, przedsiębiorca patentujący może domagać się ochrony. Oczywiście roszczeń z tytułu naruszenia patentu można dochodzić po uzyskaniu patentu.
Przedsiębiorca może wprowadzać produkty do obrotu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Każdy taki produkt, niezależnie od tego jaki ma charakter, czy jest to śrubka, czy koparka, powinien być sprawdzony. Może jednak mieć miejsce sytuacja, gdy mimo wszystko produkt taki wyrządzi szkodę. Aby uniknąć odpowiedzialności za szkodę, przedsiębiorca może zawrzeć umowę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej za produkt.
Prawo jasno zastrzega, że podmiot, który poniósł szkodę, może domagać się jej naprawienia. Jeżeli szkoda ma charakter majątkowy naprawienie jej, co do zasady odbywa się poprzez zapłatę odszkodowania. Co do zasady też odszkodowanie powinno odpowiadać wartości szkody. Istnieją jednak przypadki, w których jego wysokość jest modyfikowana.
