Tematy - Wykroczenie, Bezpieczeństwo pracy - INFOR.PL

Postępowanie przyspieszone to szczególny tryb postępowania w kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia, który posiada swoje odrębne uregulowania procesowe. Stosuje się go do sprawców ujętych na gorącym uczynku lub bezpośrednio po popełnieniu wykroczenia i niezwłocznie doprowadzonych do sądu.

Postępowanie nakazowe jest tzw. szczególnym trybem postępowania w kodeksie postępowania w sprawach wykroczeń. Jego odrębność polega na tym, że w sytuacji, gdy sąd uzna, iż wina obwinionego i okoliczności czynu nie budzą wątpliwości, wydaje bez przeprowadzania rozprawy wyrok na posiedzeniu niejawnym bez udziału stron i doręcza go stronom wraz z wnioskiem o ukaranie.

W kodeksie wykroczeń karalna jest zarówno kradzież, jak i przywłaszczenie mienia (cudzej rzeczy ruchomej), jeżeli wartość przedmiotu nie przekracza 250 zł (w przeciwnym wypadku jest to już przestępstwo). Zwraca uwagę fakt, iż nie tylko sprawca podlega odpowiedzialności za wykroczenie, ale również podżegacz i pomocnik, a dodatkowo obok dokonania sprawca odpowiada również za samo usiłowanie popełnienie tego wykroczenia.

Zgodnie z kodeksową definicją pokrzywdzonym w sprawach o wykroczenie jest ten, czyje dobro prawne zostało bezpośrednio naruszone lub zagrożone przez wykroczenie. Może to być zarówno osoba fizyczna, jak i osoba prawna bądź jednostka organizacyjna bez osobowości prawnej.

Upływ terminu zawsze liczony jest od następnego dnia po odbiorze danego pisma. Termin jest zachowany nie tylko, kiedy ostatniego dnia doręczymy pismo na biuro podawcze sądu, czy policji, ale również, gdy tego dnia przed północą pismo to zostanie nadane na poczcie. Jeżeli ostatni dzień terminu przypada na ustawowo dzień wolny od pracy, to termin upływa dopiero następnego dnia.

Obwinionym jest osoba, przeciwko której wniesiono wniosek o ukaranie w sprawie o wykroczenie. Wraz z wniesieniem tego wniosku do sądu i wstąpieniem danej osoby w rolę obwinionego uruchamia się (uaktywnia) jego prawo do obrony, które jest jednym z naczelnych i konstytucyjnie zagwarantowanych uprawnień.

Pod pojęciem obligatoryjnej obrony należy rozumieć sytuacje, w których dana osoba musi mieć obrońcę przed sądem w toku postępowania. Może to być obrońca ustanowiony z wyboru, ale w sytuacjach, w których ustanowienie tego obrońcy nie następuje, sąd wyznacza obwinionemu obrońcę z urzędu.

Obowiązkiem świadka jest stawiennictwo na rozprawę (pod groźbą zastosowania wobec niego kar porządkowych w postaci grzywny oraz przymusowego doprowadzenia do sądu) oraz złożenie zeznań, chyba że danej osobie przysługuje prawo do odmowy złożenia zeznań lub odmowy odpowiedzi na dane pytanie.

Przepisy kodeksu wykroczeń, jak każdego innego aktu prawnego mogą ulegać pewnym zmianom i modyfikacjom. Nieodłącznym problemem związanym z zagadnieniem nowelizacji i zmiany przepisów jest kwestia relacji przepisów „starych” do „nowych”, szczególnie w odniesieniu do tego jaką wymierzać karę, jeżeli to właśnie w tej części przepisu nastąpiła zmiana. Chodzi o uzyskanie odpowiedzi między innymi na pytanie, jak orzekać jeżeli przepis był surowszy, a jest łagodniejszy w obecnym brzmieniu, a także co zrobić jeżeli kiedyś dane zachowanie było karalne a po zmianach przestało nim być.

Określenie, kto i w jakiej sytuacji ponosi odpowiedzialność za wykroczenie jest niezmiernie ważne. Kwestii odpowiedzialności za wykroczenie nie można sprowadzić do jednej okoliczności – składa się na nich kilka powiązanych ze sobą okoliczności.Odpowiedzialność za wykroczenie jest zdolnością popełnienia czynu, który jest wykroczeniem połączoną z koniecznością przyjęcia ujemnych konsekwencji (czyli kary lub innej dolegliwości).

Obowiązek naprawienia szkody jest jednym ze środków karnych, który ma służyć wyrównaniu powstałej w wyniku popełnionego wykroczenia szkody. Podkreślenia wymaga to, że obowiązek naprawienia szkody orzekany jest tylko wówczas, gdy przepis szczególny tak stanowi, tj. gdy konkretny przepis prawa przewiduje wprost jego potencjalne zastosowanie.

Prawo wykroczeń określa warunki odpowiedzialności wykroczeniowej, wymienia czyny zagrożone jako wykroczenia. Dopełnieniem funkcji prawa wykroczeniowego, umożliwiającej pełne poniesienie odpowiedzialności przez sprawcę jest określenie systemu kar i innych dolegliwości, jakie można wymierzyć za poszczególne wykroczenie.Generalnie, w przepisie art. 18 i kolejnych kodeksu wykroczeń określono rodzaje kar za wykroczenie. Są nimi: areszt, ograniczenie wolności, grzywna i nagana.

Recydywa to konstrukcja prawna polegająca na surowszym ukaraniu sprawcy, który dopuścił się popełnienia wykroczenia podobnego (lub takiego samego) za jakie był już skazany. Względy polityki karnej każą szczególnie wyróżnić sytuację powrotu sprawcy do popełniania wykroczeń, aby poprzez surową karę nie tylko napiętnować jego czyny, ale również i wychować sprawcę, tak by sytuacja ta się nie powtórzyła.

Odpowiedzialność za wypadek komunikacyjny przewiduje artykuł 177 Kodeksu karnego. Przepis ten chroni bezpieczeństwo w komunikacji, a także najbardziej fundamentalne wartości jakimi są zdrowie i życie człowieka.

Wymierzając karę ograniczenia wolności, sąd może orzec wobec skazanego obowiązki wymienione w art. 72 Kodeksu karnego.

Nieodpłatna, kontrolowana praca na cele społeczne jest wykonywana w wymiarze od 20 do 40 godzin w stosunku miesięcznym.

Grzywnę wymierza się w stawkach dziennych, określając liczbę stawek oraz wysokość jednej stawki, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, najniższa liczba stawek wynosi 10, zaś najwyższa 540. Sąd może wymierzyć grzywnę także obok kary pozbawienia wolności wymienionej w art. 32 pkt 3, jeżeli sprawca dopuścił się czynu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub gdy korzyść majątkową osiągnął.

Organy, które sprawują nadzór nad przedsiębiorcami lub innymi jednostkami organizacyjnymi, również mają pewne obowiązki z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy.

Pracodawca zatrudniający więcej niż 250 pracowników ma obowiązek powołać komisję do spraw bezpieczeństwa i higieny pracy.

Kodeks pracy określa sytuacje, kiedy pracodawca jest zobligowany do powołania komisji do spraw bezpieczeństwa i higieny pracy.

Pracodawca ma obowiązek konsultować ze swoimi pracownikami działania, jakie podejmuje lub ma zamiar podjąć w zakresie przepisów dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy.

Kodeks pracy określa sytuacje, kiedy pracodawca musi powołać odpowiednie służby z zakresu BHP, kiedy może wykonywanie tych zadań zlecić innemu pracownikowi, a kiedy może wykonywać je samodzielnie.

Ustawodawca nałożył na pracodawcę obowiązek właściwego przechowywania skażonych środków ochrony indywidualnej, odzieży i obuwia ochronnego.

Na pracodawcy ciąży obowiązek niedopuszczenia lub odsunięcia od pracy pracownika, który nie ma wymaganych na danym stanowisku pracy środków ochrony indywidualnej, odzieży lub obuwia roboczego.

Pracodawca ma obowiązek, w niektórych przypadkach, dostarczyć pracownikowi odpowiednie do pracy obuwie ochronne i odzież roboczą.

Obowiązek dostarczenia środków ochrony indywidualnej dotyczy tych pracowników, którzy są narażeni na działanie niebezpiecznych i szkodliwych dla zdrowia czynników.

Pracodawca nie ma dowolności w ustalaniu, jakie konkretne szkolenie BHP musi przejść pracownik, aby móc rozpocząć wykonywanie swoich obowiązków.

Oprócz wyrażonego w artykule poprzedzającym obowiązku ogólnego szkolenia z zakresy BHP, Kodeks pracy nakłada na pracodawcę obowiązek szczegółowego szkolenia pracowników na konkretnych stanowiskach.

W omawianym artykule Kodeks pracy nakłada na pracodawcę obowiązek odpowiedniego przygotowania pracownika, zanim zacznie on wykonywać swoje obowiązki.

Kodeks pracy nakłada na pracodawcę obowiązek zgłoszenia do odpowiednich służb każdego przypadku choroby zawodowej, lub podejrzenia o taką chorobę.

Kodeks pracy wyraźnie określa zasady, według jakich ma postępować pracodawca w przypadku wystąpienia w jego zakładzie pracy wypadku przy pracy.

W ramach przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, Kodeks pracy nakłada na pracodawcę także obowiązek zapewnienia pracownikom odpowiednich środków i urządzeń sanitarnych.

Pracodawca ma obowiązek w pewnych sytuacjach zapewnić pracownikom nieodpłatne posiłki i napoje.

Pracodawca ma obowiązek przenieść pracownika na inne stanowisko pracy, jeżeli zostanie u niego stwierdzona choroba zawodowa lub pracownik ulegnie wypadkowi przy pracy.

Kodeks pracy określa sposób, w jaki powinien zachować się pracodawca, kiedy u jego pracownika zostanie stwierdzona choroba zawodowa.

Pracodawca ma obowiązek dbać o stan zdrowia swoich pracowników. Przejawia się to między innymi w postaci kierowania pracowników na różnego rodzaju badania.

Kodeks pracy ustanowił upoważnienie dla Prezesa Rady Ministrów, na podstawie którego powołana została specjalna komisja do spraw najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy.

Jednym z obowiązków pracodawcy w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy jest odpowiednia profilaktyka w zakresie chorób zawodowych.

Kodeks pracy nakłada na pracodawcę obowiązek badania ryzyka zawodowego i informowania o nim pracowników.

Spowolnienie gospodarcze jak widać dotyka również największych.Microsoft w dalszym ciągu inwestuje mnóstwo pieniędzy w nowe projekty i innowacje, ale z drugiej oszczędzą na pobocznych usługach i strukturach . Przyszła i kolei na prawników, którym gigant zawdzięcza wiele oszczędności.

Często zdarza się tak, że charakter wykonywanej przez nas pracy sprawia, że nieustannie jesteśmy narażeni na niebezpieczeństwo. W takiej sytuacji pracodawca ma określone obowiązki.

Pracodawca ma obowiązek stosować specjalne zabezpieczenia dla pracowników, których praca jest narażona na promieniowanie jonizujące.

Jeżeli już pracownik musi pracować w bezpośrednim kontakcie z substancjami uznanymi za szkodliwe, pracodawca jest obowiązany stosować pewne zasady takiej pracy, określone w Kodeksie pracy.

Pracodawca ma obowiązek zapewnić nam bezpieczeństwo w pracy, które dotyczy między innymi zakazu stosowania w procesie pracy substancji nieznanego pochodzenia.

W związku z tym, że pracodawca ma obowiązek zapewnić nam bezpieczne warunki pracy, nie może nakazać wykorzystywania w pracy materiałów i substancji niesprawdzonych.

Pracodawca ma obowiązek zapewnić nam bezpieczne i higieniczne warunki pracy. Oznacza to między innymi, że nie może wyposażać stanowisk pracy w urządzenia niebezpieczne lub nieprawidłowo zabezpieczone.

Pracodawca ma obowiązek zapewnić nam bezpieczne warunki pracy. Dotyczy to w szczególności wszystkich urządzeń, których używanie może nas narazić na ryzyko wypadku przy pracy.

Jeżeli nasza praca związana jest z obsługą różnego rodzaju specjalistycznych maszyn lub urządzeń technicznych, pracodawca musi nam zapewnić bezpieczeństwo w ich używaniu.

Pracodawca ma obowiązek zapewnić nam takie warunki pracy, które odpowiadają jej charakterowi i naszym potrzebom.

Miejsce, w którym ma być wykonywana praca, zależnie od jej charakteru musi odpowiadać podstawowym przepisom dotyczącym bezpieczeństwa i higieny pracy.

Wykroczenie, Bezpieczeństwo pracy

Postępowanie przyspieszone

Postępowanie nakazowe

Kradzież i przywłaszczenie cudzej rzeczy

Uprawnienia pokrzywdzonego

Terminy w postępowaniu wykroczeniowym

Prawo do obrony obwinionego

Obrona obligatoryjna

Obowiązki świadka

Zmiana przepisów a odpowiedzialność za wykroczenie

Warunki odpowiedzialności za wykroczenie

Obowiązek naprawienia szkody

Kary w kodeksie wykroczeń

Kara aresztu za recydywę

Odpowiedzialność za wypadek komunikacyjny

Wykynywanie kary ograniczenia wolności (art. 36)

Wykonywanie obowiązku pracy (art. 35)

Zasady wymiaru grzywny (art. 33)

Obowiązki organów sprawujących nadzór (art. 237(14))

Organizacja i zadania komisji BHP (art. 237(13))

Obowiązek powołania komisji bezpieczeństwa i higieny pracy (art. 237(12))

Obowiązek konsultacji z pracownikami w zakresie BHP (art. 237(11a))

Obowiązek utworzenia służby bezpieczeństwa i higieny pracy (art. 237(11))

Odpowiednie przechowywanie skażonej odzieży ochronnej (art. 237(10))

Zakaz dopuszczenia do pracy bez środków ochrony indywidualnej (art. 237(9))

Obowiązek dostarczenia obuwia i odzieży roboczej (art. 237(7))

Obowiązek zapewnienia pracownikowi środków ochrony indywidualnej (art. 237(6))

Szczegółowe zasady dotyczące szkoleń z zakresu BHP (art. 237(5))

Przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy dotyczące konkretnego stanowiska pracy (art. 237(4))

Dopuszczenie pracownika do pracy (art. 237(3))

Obowiązek zgłoszenia choroby zawodowej (art. 235)

Wypadek przy pracy (art. 234)

Odpowiednie urządzenia higieniczno – sanitarne (art. 233)

Bezpłatne posiłki i napoje (art. 232)

Przeniesienie do pracy odpowiedniej w przypadku choroby zawodowej (art. 231)

Stwierdzenie choroby zawodowej u pracownika (art. 230)

Badania lekarskie pracowników (art. 229)

Komisja do spraw najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy (art. 228)

Zapobieganie chorobom zawodowym (art. 227)

Ryzyko zawodowe (art. 226)

Microsoft zwalnia prawników

Praca w warunkach narażenia na wystąpienie nagłego niebezpieczeństwa dla zdrowia i życia (art. 224 i art. 225)

Praca przy narażeniu na promieniowanie jonizujące (art. 223)

Praca w warunkach narażenia na działanie substancji szkodliwych (art. 222)

Zakaz używania substancji nieoznakowanych (art. 221)

Obowiązek ustalenia stopnia szkodliwości materiałów wykorzystywanych w pracy (art. 220)

Zakaz wyposażania stanowisk pracy w maszyny i urządzenia niespełniające wymagań (art. 217)

Odpowiednie zabezpieczenia maszyn i innych urządzeń technicznych (art. 216)

Podstawowe zasady dotyczące maszyn i urządzeń technicznych (art. 215)

Pomieszczenia pracy odpowiednie do rodzaju wykonywanej pracy (art. 214)

Odpowiednie pomieszczenie pracy (art. 213)