Pozwanie operatora za niezawartą umowę

Dopuszczalność zmiany warunków umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych gwarantuje operatorowi i abonentowi art. 56 ust. 6 Prawa telekomunikacyjnego. Zgodnie z tym przepisem operator może umożliwić abonentowi zmianę umowy za pomocą środków porozumiewania się na odległość. W praktyce jest to wykorzystywane przez operatorów do prowadzenia aktywnej działalności akwizycyjnej wśród swoich abonentów. Konsultanci dzwonią i proponują nam rozmaite nowe promocje.

W takiej sytuacji operator ma jednak obowiązek wysłać nam pisemne potwierdzenie umowy, jak również przetrzymywać nagranie z naszej rozmowy przez okres roku. Pisemne oświadczenie powinno być wysłane abonentowi w terminie 30 dni od dnia zlecenia zmiany umowy. Po otrzymaniu umowy abonent ma 10 dni na odstąpienie od umowy. Nie musi przy tym podawać żadnych powodów.

W praktyce może to się okazać niewystarczające. Odstąpienie nie oznacza, że operator nie będzie mógł naliczyć opłaty za czas, w którym usługa była aktywna. Może więc to oznaczać, że będziemy musieli ponieść koszty usługi której nie zamawialiśmy.

W takiej sytuacji lepiej skierować do operatora reklamację, w której wskażemy, że umowa nie została zawarta. W piśmie należy wskazać, że w rozmowie z konsultantem nie wyraziliśmy zgody na zmianę. Z racji tego, iż operator musi nagrywać rozmowy z abonentami nie powinno być trudne dla niego ustalenie rzeczywistego przebiegu rozmowy.

Zobacz serwis: Konsument w sądzie

Jeżeli jednak to nie poskutkuje jedną z opcji wyboru jest droga sądowa. Można skierować do sądu pozew na podstawie art. 189 Kodeksu postępowania cywilnego o ustalenie nieistnienia stosunku prawnego.

Zobacz: Warunki formalne pozwu

Nagranie z rozmowy będzie środkiem dowodowym, który może okazać się kluczowy dla naszej sprawy. Już w pozwie możemy przy tym zgłosić żądanie, by operator przedstawił dla celów postępowania dowodu w postaci nagrań, które zgodne z prawem powinien przechowywać przez 12 miesięcy.

Taka możliwość istnieje na podstawie art. 248 ust. 1 w zw. z art. 308 ust. 2 Kodeksu postępowania cywilnego.

Zgodnie z art. 248 ust. 1 Kodeksu postępowania cywilnego każdy obowiązany jest przedstawić na zarządzenie sądu w oznaczonym terminie i miejscu dokument znajdujący się w jego posiadaniu i stanowiący dowód faktu istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy. Wedle art. 308 ust. 2 Kodeksu postępowania cywilnego przepis ten odpowiednio stosuje się również do dowodów m.in. z taśm dźwiękowych, filmów