Zbieg przestępstw pomiędzy oszustwem a oszustwem karnoskarbowym

W przypadku popularnego przestępstwa oszustwa podatkowego unormowanego w art. 54 k.k.s. możemy przeczytać, że pomimo upływu kilkudziesięciu lat, czyn ten nie uległ przedawnieniu bowiem pozostaje w idealnym zbiegu z czynem zabronionym w postaci oszustwa z art. 286 § 1 k.k.

W naszej ocenie taka interpretacja jest oczywiście błędna.

Wyobraźmy sobie następujący stan faktyczny: Pan Kowalski, celem umniejszenia swojego zobowiązania podatkowego przedłożył organowi podatkowemu umowę darowizny. Organ ten po kilkudziesięciu latach dochodzi do przekonania iż umowa ta stwierdza nieprawdę, darowizna nigdy nie była wykona. Pomimo iż samo przestępstwo oszustwa podatkowego już dawno powinno ulec przedawnieniu, to organ podatkowy twierdzi iż czyn ten pozostaje w idealnym zbiegu z przestępstwem oszustwa z art. 286 k.k. i nie może być mowy o przedawnieniu przestępstwa skarbowego.      

Zobacz serwis: Sprawy karne                                                                     

W pierwszej kolejności należy wyjaśnić, że podatek dochodowy wynikający z zeznania jest podatkiem należnym od dochodów podatnika uzyskanych w danym roku podatkowym, chyba że właściwy organ podatkowy lub właściwy organ kontroli skarbowej wyda decyzje, w której określi inną wysokość podatku.

Metoda samoobliczenia zobowiązania podatkowego przez podatnika bez wydawania w tym zakresie konstytutywnych decyzji, to metoda, która określa powstanie zobowiązania podatkowego bez udziału - co do zasady - organów podatkowych. Organy te włączają się dopiero wówczas, gdy w samoobliczeniu, (czyli w wyliczonym podatku należnym) stwierdzone zostaną nieprawidłowości. W takiej sytuacji wydane zostają stosowne decyzje co do określenia wysokości podatku. Brak tutaj żadnych pozytywnych decyzji jak np. zatwierdzających zobowiązanie ustalone w drodze samoobliczenia. Podatnik zatem jest zobowiązany do samodzielnego obliczenia podatku w zeznaniu podatkowym i wpłacenia go w ustawowym terminie na rachunek właściwego urzędu skarbowego.

Przechodząc już na grunt ustawy karnej skarbowej, wskazuje się, że: konstrukcja określonych w art. 56 k.k.s. typów czynu zabronionego tj. właśnie oszustwa podatkowego związana jest ze szczególną instytucją prawa podatkowego określaną mianem tzw. samoobliczenia podatku przez podatnika. W ramach procedury samoobliczenia brak jest jakiejkolwiek czynności przedstawiciela organu podatkowego, a już na pewno czynności o charakterze rozporządzającym.

Zobacz serwis: Kodeks karny