Przyczynienie się do samobójstwa

W treści przepisu art. 151 Kodeksu karnego, ustawodawca określił specyficzny rodzaj przestępstwa polegający na namowie innej osoby do popełnienia przez nią samobójstwa, jak i pomocy w doprowadzeniu takiej osoby do targnięcia się na własne życie. Czyn taki jest zagrożony karą od 3 miesięcy do 5 lat (a zatem jest on występkiem).

Wskazane przestępstwo (czyli pomoc przy samobójstwie lub namawianie do niego) już uprzednio było znane polskiemu ustawodawcy, albowiem obowiązywało ono również (w tym samym brzmieniu) w Kodeksie karnym z 1969 r. Wymaga wskazania, iż może je potencjalnie popełnić każda osoba.

Należy podkreślić, iż naturalnie namowa innej osoby musi być świadomym i celowym działaniem, zaś sama pomoc przy samobójstwie może już być zarówno działaniem (np. udostępnienie pistoletu, trucizny) jak i zaniechaniem.

Zobacz: Odpowiedzialność karna

Dla odpowiedzialności za wskazane przestępstwo niezbędne jest, aby był skutek czynu „osoby namawiającej” lub pomocnika w postaci zamachu samobójczego (natomiast nie musi być on udany).

Naturalnie w procesie karnym dokonanie wskazanego czynu przez daną osobę wymaga udowodnienia przez organy ścigania, muszą one wykazać czy i jak dana osoba namawiała do samobójstwa lub, w jaki sposób mu w tym pomogła. Co ciekawe, sam sprawca niedoszłego zamachu na swoje życie nie ponosi odpowiedzialności za swoje zachowanie.

Zobacz serwis: Kodeks karny