Odmowa składania zeznań w postępowaniu karnym

Świadkowie

Dowód ze świadka jest jednym z podstawowych środków dowodowych stosowanych w postępowaniu karnym. W myśl artykułu 177 § 1 Kodeksu postępowania karnego każda osoba, która zostanie wezwana, ma obowiązek stawić się i złożyć zeznania. Od reguły tej istnieje jednak szereg wyjątków.

Osoba najbliższa

Prawo odmowy składania zeznań przysługuje osobie najbliższej dla oskarżonego. Za taką uważa się małżonka, wstępnego, zstępnego, rodzeństwo, powinowatych w tej samej linii lub stopniu, osobę pozostająca w stosunku przysposobienia oraz jego małżonka, a także osobę pozostającą we wspólnym pożyciu. Przez wspólne pożycie rozumieć należy konkubinat, czyli trwały związek osób różnej płci, niepotwierdzony małżeństwem. Prawo do odmowy składania zeznań przysługuje także w wypadku, gdy małżeństwo lub stosunek przysposobienia ustanie. Należy zaznaczyć, że obejmuje to jedynie stosunek małżeństwa i przysposobienia, nie można więc powoływać się na prawo odmowy składania zeznań po ustaniu wspólnego pożycia. Warto zauważyć również, że nie ma przeszkód prawnych do przesłuchiwania innych osób odnośnie faktów, które mogły być przedmiotem zeznań osób, które skorzystały z prawa do domowy składania zeznań określonego w art. 182 § 1 Kodeksu postępowania karnego.  Świadek będący osobą najbliższą może korzystać z prawa do odmowy składania zeznań także po rozpoczęciu pierwszego zeznania na pierwszej rozprawie przed sądem pierwszej instancji, z tym że w razie złożenia takiego oświadczenia po terminie, poprzednio złożone zeznania tego świadka mogą służyć za dowód i być odtworzone. Odmawiając składania zeznań świadek musi złożyć stosowne oświadczenie. Jak wskazuje Sąd Najwyższy może ono mieć również formę pisemną.

Zobacz także: Kiedy można odmówić składania zeznań?

Świadek w innej sprawie

Prawo odmowy zeznań przysługuje także świadkowi, który w innej toczącej się sprawie jest oskarżony o współudział w przestępstwie objętym postępowaniem. Dotyczy to sytuacji, w której różne sądy zajmują się sądzeniem poszczególnych współsprawców jednego przestępstwa. Może się bowiem zdarzyć, że przy rozpoznawaniu przestępstwa dana osoba w jedynym sądzie wystąpi w charakterze oskarżonego, a w drugim w charakterze świadka. Przepis artykułu 188§3 pozwala więc takiemu świadkowi uniknąć konieczności wyboru między obciążaniem zeznaniami samego siebie, a składaniem fałszywych zeznań.