Powstanie Warszawskie - 74. rocznica

W dniu 1 sierpnia 2018 r. będziemy celebrować 74. rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego. Z tej okazji w stolicy odbyło się kilka wydarzeń związanych z obchodami tego święta. W piątek 27 lipca odbył się koncert "Fogg - Pieśniarz Warszawy, 28 lipca - Bieg Powstania Warszawskiego, natomiast 29 lipca miejsce miały oficjalne uroczystości z udziałem Prezydenta RP i Prezydenta m.st. Warszawy.

Przed warszawiakami jeszcze następujące wydarzenia:

• 1 sierpnia – składnie kwiatów przy tablicy upamiętniającej podpisanie rozkazu rozpoczęcia powstania przez płk. Antoniego Chruściela „Montera” oraz pomnikiem ,,gen. Stefana „Grota” Roweckiego dowódcy Armii Krajowej;
• 1 sierpnia godz. 17.00 – zawyją miejskie syreny, a mieszkańcy zatrzymają się na chwilę by oddać hołd powstańcom;
• 1 sierpnia godz. 20.00 - Warszawiacy śpiewają (nie)zakazane piosenki - na Placu Piłsudskiego mieszkańcy będą wspólnie śpiewać powstańcze pieśni;
• 1 sierpnia godz. 21.00 – ognisko pamięci – na ulicy Bartyckiej na Kopcu Powstania Warszawskiego zostanie rozpalone ognisko, które płonąć będzie 63 dni .
• 4 sierpnia – Masa powstańcza 2018 – rowerzyści przemierzać będą stolicę szlakiem batalionów „Miłosz” i „Ruczaj”
• 5 sierpnia godz. 19.00 – 22.00 – Marsz pamięci - uroczyste przejście w kierunku Cmentarza Powstańców Warszawy upamiętniające mieszkańców stolicy, którzy zginęli podczas Powstania Warszawskiego. Marsz zakończy się zapaleniem zniczy na wystawie „Zachowajmy ich w pamięci” poświęconej ofiarom cywilnym niemieckiego okupanta.
  • Rozpoczęcie: pomnik Pamięci 50 Tysięcy Mieszkańców Woli Zamordowanych przez Niemców podczas Powstania Warszawskiego 1944, skwer Pamięci w rozwidleniu ul. Leszno i al. Solidarności
  • Zakończenie: Park Powstańców Warszawy na Woli, aleja główna

W całej Warszawie obędą się również mniejsze wydarzenia organizowane przez lokalne wspólnoty. Poniżej znajdą Państwo krótki rys historyczny Powstania Warszawskiego.

Koniec nadziei na wolność

W dniu 1 września 1939 r. Niemcy, pod przywództwem Adolfa Hitlera, zaatakowały Polskę rozpętując tym samym największy i najkrwawszy konflikt w dziejach ludzkości - II wojnę światową. Przy wsparciu Armii Czerwonej, które 17 września 1939 wkroczyły do na teren RP, wojska Niemieckie rozbijają polską armię i 27 września 1939 r. wkraczają do Warszawy. Po zaledwie 20 latach od odzyskania niepodległości i względnej stabilizacji, znów nastał czas okupacji. Niemiecki reżim potrwać miał 6 lat w ciągu, których miliony Polaków i polskich Żydów straciło życie.  

Okazja do buntu

Przez lata okupacji Polacy zmuszeni byli znosić nieludzie traktowanie ze strony okupanta. Nieustanny strach, masowe mordy (np. Wawer 1939, Palmiry 1939 - 1940, Las Kabacki 1939, Las Sękociński 1942), łapanki, przymusowe roboty i widmo obozów koncentracyjnych, były czymś co stanowiło element codzienności każdego Polaka – Warszawiacy byli tego najlepszym przykładem jako mieszkańcy najważniejszego i największego ówcześnie miasta.

Wola walki ani na trochę nie opuściła Polaków. Już od zakończenia otwartej walki z okupantem, w kraju i za granicą powstawały podziemne struktury ruchu oporu. W 1942 r. Związek Walki Zbrojnej przekształcił się w Armię Krajową (AK).

Okazja do buntu przeciwko okupantowi pojawiła się nieprędko, bo dopiero na ponad rok od krwawo stłumionego powstania w getcie żydowskim, które wybuchło 18 kwietnia 1943 r. i trwało do 8 maja. W lipcu 1944 r. Niemcy w panice uciekali przed Armią Czerwoną. Wielu z nich, głodnych, wystraszonych i przegranych, przemieszczało się przez Warszawę gdzie w tamtej chwili panował organizacyjny chaos, co dało Warszawiakom okazję do podjęcia walki. Ponadto, zaraz za hitlerowskimi wojskami, przesuwała się armia radziecka z zadaniem,, wyzwolenia’’ terenów RP spod okupacji niemieckiej. Sowieci w bardzo szybkim tempie zbliżali się do Warszawy co dawało Warszawiakom nadzieję na uzyskanie ich wsparcia.

Naczelne dowództwo podjęło więc decyzję o zbrojnym wystąpieniu przeciwko okupantowi. Celem powstania ma było objęcie kontroli nad miastem i utrzymanie go do czasu uzyskania wsparcia ze strony radzieckiej. Ówczesne władze sądziły, że występując w roli gospodarza uzyskają lepszą pozycję negocjacyjną w nadchodzących pertraktacjach wobec nieuniknionej przegranej Niemiec. W związku z tym, 31 lipca po południu gen. Tadeusz „Bór” Komorowski wydał rozkaz rozpoczęcia akcji zbrojnej w Warszawie. Godzina „W” zostaje ustalona na 1 sierpnia 1944 r. o godz. 17.00.

Każdego mieszkańca należy zabić, nie wolno brać żadnych jeńców (…)

Choć godzina ,,W’’ ustalona została na 17.00. pierwsze walki rozpoczęły się dużo wcześniej – m.in. na Żoliborzu i na Woli. Do walki stanęło ok. 50 tys. Powstańców (bardzo słabo uzbrojonych – broń miał co dziesiąty powstaniec), wśród nich wiele kobiet, dzieci oraz obcokrajowców, przeciwko dobrze wyposażonym i wyszkolonym wojskom niemieckim w sile (szczytowej) 50 tys. żołnierzy, którzy dysponowali bronią pancerną, artylerią, wsparciem z powietrza. W skład tych sił wchodziły również bataliony karne stworzone z kryminalistów, słynące z niewiarygodnego okrucieństwa. Niemcy mieli jedno zadanie – oto jak brzmiał rozkaz Heinricha Himmlera, jednego z najważniejszych generałów Hitlera, wyznaczonego jako odpowiedzialnego za stłumienie powstania:

Każdego mieszkańca należy zabić, nie wolno brać żadnych jeńców. Warszawa ma być zrównana z ziemią i w ten sposób ma być stworzony zastraszający przykład dla całej Europy"