Stalking w rozumieniu Kodeksu karnego

Podstawa prawna

Zagadnienie stalkingu zostało spenalizowane w art. 190a Kodeksu karnego (dalej: k.k.). Zgodnie z treścią § 1 przestępstwo to polega na uporczywym nękaniu innej osoby lub osoby jej najbliższej wzbudzając u niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia lub istotnie naruszając jej prywatność lub w myśl § 2 polega na podszywaniu się pod inną osobę, wykorzystywaniu jej wizerunku lub innych jej danych osobowych w celu wyrządzenia jej szkody majątkowej lub osobistej. Niezależnie od tego czy sprawca wypełnia znamiona określone w § 1 czy § 2 podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Karalność omawianego przestępstwa wzrasta w przypadku, gdy następstwem czynu określonego w § 1 lub § 2 jest targnięcie się pokrzywdzonego na własne życie, wówczas sprawca podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

Polecamy: Przewodnik po zmianach przepisów

W tym miejscu celem doprecyzowania należy przytoczyć postanowienie SN o sygn. III K 417/13 z dnia 12 grudnia 2013 roku, z którego wynika, iż "w świetle obowiązującej regulacji, by zachowanie mogło być uznane za stalking, nękanie przez sprawcę musi być uporczywe, a zatem polegać na nieustannym oraz istotnym naruszaniu prywatności innej osoby oraz na wzbudzeniu w pokrzywdzonym uzasadnionego okolicznościami poczucia zagrożenia. Ustawodawca nie wymaga przy tym, aby zachowanie stalkera niosło ze sobą element agresji. Nadto prawnie irrelewantne jest w kontekście strony podmiotowej tego przestępstwa czy czyn sprawcy powodowany jest żywionym do pokrzywdzonego uczuciem miłości, nienawiści, chęcią dokuczenia mu, złośliwością czy chęcią zemsty".

Stalking, który został uregulowany w § 1 lub § 2 jest przestępstwem ściganym na wniosek pokrzywdzonego.

Stalking w rozumieniu art. 190a § 1 k.k.

W pierwszym przypadku mamy do czynienia z nękaniem własnej osoby lub osób nam najbliższych i nękanie to odbieramy jako zagrożenie lub naruszenie prywatności. Dodatkowo należy zwrócić uwagę na fakt, kto jest dla nas osobą najbliższą w myśl Kodeksu karnego, otóż zgodnie z art. 115§ 11 k.k. osobą najbliższą jest małżonek, wstępny, zstępny, rodzeństwo, powinowaty w tej samej linii lub stopniu, osoba pozostająca w stosunku przysposobienia oraz jej małżonek, a także osoba pozostająca we wspólnym pożyciu

W tym miejscu należy przywołać również wyrok SN o sygn. IV KK 196/15 z dnia 12 stycznia 2016 roku, który pozwala nam zrozumieć omawianą problematykę. Zgodnie z jego treścią "o istotności naruszenia prawa do prywatności nie decyduje sama treść materiałów powstała w wyniku nieuprawnionego wkroczenia w sferę prywatności pokrzywdzonego, ale przede wszystkim to, w jaki sposób do naruszenia doszło i ewentualnie jak często dochodziło do tych naruszeń. Nieistotne dla znamienia istotności naruszenia prawa do prywatności jest to, że oskarżony nie rozpowszechnił utrwalonych materiałów. To, czy i ewentualnie, w jaki sposób sprawca rozporządził uzyskanymi nagraniami lub zdjęciami, ma znaczenie dla oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu, nie może natomiast rzutować na kwestię wypełnienia znamion przestępstwa z art. 190a § 1 k.k." W dalszej części wyroku została poruszona problematyka liczby pokrzywdzony, i wynika z niej, że "błędny w świetle art. 190a § 1 k.k. w zw. z art. 115 § 11 k.k. jest pogląd, zgodnie z którym ocena uporczywości działania sprawcy powinna być odnoszona oddzielnie do każdej z osób pokrzywdzonych, mimo że pomiędzy nimi zachodziły relacje, o których mowa w art. 115 § 11 k.k., skoro w art. 190a §1 k.k. w zakresie redakcji znamion przedmiotu czynności wykonawczej, użyto alternatywy łącznej: „Kto (...) przez nękanie innej osoby lub osoby jej najbliższej”. O istotności do naruszenia prawa do prywatności nie decyduje sama treść materiałów powstała w wyniku nieuprawnionego wkroczenia w sferę prywatności pokrzywdzonego, ale przede wszystkim to, w jaki sposób do naruszenia doszło i ewentualnie jak często dochodziło do tych naruszeń."