Stosowanie polskiej ustawy karnej (art. 112)

1) przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu wewnętrznemu lub zewnętrznemu Rzeczypospolitej Polskiej,

2) przestępstwa przeciwko polskim urzędom lub funkcjonariuszom publicznym,

3) przestępstwa przeciwko istotnym polskim interesom gospodarczym,

4) przestępstwa fałszywych zeznań złożonych wobec urzędu polskiego,

5) przestępstwa, z którego została osiągnięta, chociażby pośrednio, korzyść majątkowa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zobacz: Bezpłatna porada prawna

Przepis ten formułuje zasadę narodowości przedmiotowej nieograniczonej, zwaną także zasadą ochronną nieograniczoną. Wprowadzenie tej zasady oznacza, że w wypadku popełnienia za granicą przez obywatela polskiego lub cudzoziemca przestępstw wymienionych wprost w przepisie, nie jest wymagane spełnienie warunku podwójnej przestępności czynu.

Zobacz: Przestępstwa za granicą

Zgodnie z artykułem 112 kodeksu karnego, w stosunku do obywatela polskiego, który popełnił za granicą przestępstwo przewidziane w tym przepisie, nie stosuje się zasady, że obywatel polski odpowiada za wszystkie przestępstwa popełnione za granicą, wtedy tylko, gdy stanowią one przestępstwa także według prawa państwa miejsca ich popełnienia. Przepis ten określa jako wystarczający warunek do poniesienia odpowiedzialności fakt, iż czyn stanowi przestępstwo według prawa polskiego.

Zobacz serwis: Sprawy karne

Podobne znaczenie przepisu odnosi się w stosunku do cudzoziemców. Jeżeli zatem cudzoziemiec popełni przestępstwo wymienione w jednej z pięciu kategorii wymienionych w artykule 112 Kodeksu karnego. wymaganie istnienia podwójnej przestępczości odpada. Do odpowiedzialności karnej wystarczy zatem, aby czyn stanowił przestępstwo według prawa polskiego.

Podstawa prawa: Art. 112 Kodeksu karnego