Zasada umyślności (art. 8)

Tak jak stanowi art. 8 Kodeksu karnego zbrodnie można popełnić tylko umyślnie. Poprzednio stosowany kodeks karny z 1969 r. ujmował umyślność jako „winę umyślną”. Kwestia umyślności czy nie umyślności danego zachowania jest dość istotnym elementem. Ponieważ nie każdy czyn popełniony nieumyślnie będzie pociągał nas do odpowiedzialności karnej. Jak można zauważyć na pierwszy rzut czytając treść art. 8 Kodeksu karnego nieumyślność będzie okolicznością poniekąd łagodzącą tylko w przypadku czynów o mniejszej dolegliwości, czyli występków. W obliczu popełnienia zbrodni nie można mówić o nieumyślności wcale, tak też stanowi kodeks karny.

Najprościej mówiąc czyn popełniony umyślnie to taki, gdzie sprawca ma zamiar jego popełnienia, to znaczy że chce go popełnić. Natomiast czyn popełniony nieumyślnie to czyn, którego sprawca nie ma zamiaru popełnić.

Ustalenie, czy sprawca dopuścił się określonego czynu zabronionego umyślnie bądź też nie umyślnie, ma decydujący wpływ na kwalifikację tego czynu oraz na sankcję jaką zagrożony jest popełniony czyn.

Zobacz serwis: Odpowiedzialność karna

Poniżej przedstawiam kilka kodeksowych sytuacji, gdzie kwalifikacja czynu na popełniony umyślnie bądź też nieumyślnie ma kluczowe znaczenie.

W art. 10§2 Kodeksu karnego znajdziemy czyny, za które może odpowiadać osoba która ukończyła 15 lat, jeżeli czyny te zostały popełnione przez nią umyślnie.

Art. 12 Kodeksu karnego który charakteryzuje czyn ciągły do którego nie ma zastosowania czyn nieumyślny.

Art. 60§2 Kodeksu karnego gdzie opisana jest zasada stosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary odnosi się tylko do przestępstw popełnionych nieumyślnie.

Więcej o umyślności oraz nieumyślności możesz znaleźć w komentarzu do art. 9 Kodeksu karnego.

Zobacz również: Bezpłatne porady prawne

Podstawa prawna: Art. 8 Kodeksu karnego