Zwykłe wynagrodzenie za minimalny okres urlopu wypoczynkowego - wyrok TSUE

Torsten Hein jest zatrudniony przez niemiecką spółkę Holzkamm jako betoniarz. W roku kalendarzowym 2015 T. Hein przez 26 tygodni, czyli połowę roku, pracował w obniżonym wymiarze czasu pracy i nie świadczył faktycznej pracy. Podczas okresów pracy w obniżonym wymiarze czasu pracy, jak w przypadku T. Heina, stosunek pracy pomiędzy pracodawcą a pracownikiem nadal trwa, lecz pracownik nie świadczy faktycznej pracy na rzecz swojego pracodawcy.
Zgodnie jednak z układem zbiorowym pracy w budownictwie, pracownicy są uprawnieni do urlopu wypoczynkowego w wymiarze 30 dni, niezależnie od okresów pracy w obniżonym wymiarze czasu pracy, podczas których nie świadczą faktycznej pracy. Tym samym, w latach 2015 i 2016 T. Hein skorzystał z 30 dni urlopu, do których nabył prawo w 2015 r.

Na mocy tego układu zbiorowego pracy, okresy pracy w obniżonym wymiarze czasu pracy uwzględnia się przy obliczaniu wynagrodzenia wypłacanego podczas urlopu, zwanego „wynagrodzeniem za czas urlopu”. Holzkamm obliczył w związku z tym kwotę, jaka miała zostać wypłacona T. Heinowi na podstawie niższego wynagrodzenia godzinowego brutto niż normalne wynagrodzenie godzinowe, co spowodowało znaczne zmniejszenie wysokości jego wynagrodzenia.
T. Hein uznał, że okresy pracy w obniżonym wymiarze czasu pracy w trakcie okresu rozliczeniowego nie mogą skutkować zmniejszeniem wysokości wynagrodzenia za czas płatnego urlopu, o jakie może się ubiegać i wobec tego wytoczył powództwo przed Arbeitsgericht Verden (sądem pracy w Verden, Niemcy).

Arbeitsgericht Verden zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości z pytaniem, czy przepis krajowy pozwalający na to, by postanowić w drodze układu zbiorowego pracy, że przy obliczaniu wynagrodzenia za czas urlopu uwzględnia się ewentualną utratę wynagrodzenia w trakcie okresu rozliczeniowego spowodowaną obniżonym wymiarem czasu pracy i prowadzącą do zmniejszenia wynagrodzenia za czas urlopu, jest zgodny z prawem Unii¹.

W dzisiejszym wyroku Trybunał przypomniał, że zgodnie z prawem Unii każdy pracownik jest uprawniony do corocznego płatnego urlopu w wymiarze co najmniej czterech tygodni. Prawo to posiada dwa aspekty: prawo do corocznego urlopu oraz prawo do otrzymania wynagrodzenia.

W odniesieniu, w pierwszej kolejności, do czasu trwania minimalnego czterotygodniowego corocznego urlopu Trybunał przypomniał, że okres ten opiera się na założeniu, że pracownik faktycznie świadczył pracę w trakcie okresu rozliczeniowego². W związku z tym prawa do corocznego płatnego urlopu wypoczynkowego powinny zasadniczo być obliczane w odniesieniu do okresów rzeczywistego świadczenia pracy zgodnie z umową o pracę.