Jaki jest okres próbny w niemieckim prawie pracy?

Długość okresu próbnego nie jest w - pomijając parę wyjątków - określona ustawowo w niemieckim prawie pracy.

Na podstawie art. 25 polskiego Kodeksu pracy okres próbny nie może być dłuższy niż 3 miesiące.

Niemiecki Kodeks cywilny (BGB) w § 622 ust. 3 przewiduje, że w okresie próbnym, który nie jest dłuższy niż 6 miesięcy, stosunek pracy może być wymówiony w terminie dwóch tygodni.

Ochrona przed wypowiedzeniem

Jeżeli okres próbny jest dłuższy niż sześć miesięcy, to termin wypowiedzenia wynosi 4 tygodnie. Jeżeli okres próbny przekracza sześć miesięcy, to stosunek pracy podlega już przepisom ustawy o ochronie przed wypowiedzeniem (tzw. Kündigungsschutzgesetz). Zastosowanie tej ustawy zakłada między innymi sześciomiesięczną przynależność zakładową pracownika.

Na podstawie orzecznictwa Związkowego Sądu Pracy (Bundesarbeitsgericht, Az.: 7 AZR 85/09) ustalenie dłuższego okresu próbnego możliwe jest tylko w wyjątkowych i uzasadnionych przypadkach. W orzecznictwie sądów pracy uznaje się, że okres próbny nie powinien przekraczać sześciu miesięcy i musi odpowiadać charakterowi wykonywanej pracy. Przy łatwych pracach uzasadniony jest trzymiesięczny okres.

Umowa o pracę zawarta na okres próbny może, ale nie musi poprzedzać umowy na czas określony albo nieokreślony. Czas próbny ma na celu umożliwienie pracodawcy sprawdzenia kwalifikacji pracownika. W okresie próbnym pracodawca i pracownik mają możliwość wypowiedzenia stosunku pracy w krótszym terminie. Pracodawca ma też możliwość zawarcia z pracownikiem umowy o pracę na czas określony w celu sprawdzenia kwalifikacji pracownika. W tym wypadku, jeżeli jest to zastrzeżone w umowie pracy na czas określony, pracodawca może także wymówić w okresie próbnym stosunek pracy w skróconym terminie. Jeżeli strony tego nie zastrzegły, to normalne wymówienie jest niedozwolone.

Zobacz również:Pracownik czy osoba pracująca na własny rachunek?

W niektórych przypadkach długość okresu próbnego regulują odrębne ustawy

Okres próbny w umowie o naukę zawodu nie może być dłuższy niż 3 miesiące (§ 20 BBiG).

Chronieni ustawowo są także ciężko upośledzeni pracownicy. Ciężko upośledzeni pracownicy podlegają szczególnej ochronie dopiero po upływie sześciomiesięcznej przynależności zakładowej (§ 90 ust.1 nr 1 Kodeksu socjalnego IX). Wymówienie stosunku pracy w tym okresie nie wymaga zgody odpowiedniego urzędu (tzw. Integrationsamt). Najkrótszy okres wypowiedzenia umowy o pracę z ciężko upośledzonym pracownikiem wynosi 4 tygodnie (§ 86 Kodeksu socjalnego IX). Na podstawie orzecznictwa Związkowego Sądu Pracy dotyczy to też wypowiedzenia w okresie próbnym.

Przewidziana w prawie niemieckim ogólna zasada możliwości do nadzwyczajnego wypowiedzenia umowy z ważnego powodu dotyczy wszystkich umów, a więc tak i umów o pracę. Nie może być ona wykluczona albo ograniczona.

Zobacz również serwis:Praca za granicą