Ochrona dóbr osobistych

W innym orzeczeniu Sąd Najwyższy zakwestionował uznanie prawa do spokojnego, niezakłóconego urlopu jako dobro osobiste. Jego zdaniem, spokojny i niezakłócony odpoczynek jest ,,zwykłym przejawem zachowania człowieka i zaspokojeniem potrzeby odpoczynku", która nie musi być przecież przez wszystkich odczuwalna. Należy mieć jednak na uwadze, że w niektórych sytuacjach organizator tegoż urlopu swoim zachowaniem może doprowadzić istotnie do jego ,,zmarnowania”, a także naruszenia dobra osobistego w szczególności zdrowia, nietykalności lub wolności osobistej (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2011 r. o sygn. I CSK 372/10).

Zobacz także: Pomoc prawna

Istotą ochrony dóbr osobistych jest powszechny zakaz ich naruszania, w wyniku czego podmiot uprawniony posiada skuteczną ochronę przeciwko każdemu, kto tego naruszenia się dopuszcza. Ochrona ta może być zapewniona nie tylko przepisami prawa cywilnego. Wspomniane już prawo do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki uwzględnione jest w przepisach prawa konstytucyjnego (art. 45 ust. 1 Konstytucji RP) i międzynarodowego ( art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i Podstawowych Wolności) Jak wynika z fragmentu przepisu art. 23 k.c. ,,dobra osobiste człowieka, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach”, co oznacza, że możliwe jest stosowanie więcej niż jednego środka ochrony. Uniemożliwione jest ono tylko wtedy, gdyż użycie jednego z nich skutecznie wyklucza zastosowanie drugiego.

Podstawa prawna:
Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 roku (Dz. U. 1964 Nr 16, poz. 93 z późń. zm. – Kodeks Cywilny)
Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 sierpnia 2016 r., sygn. akt II CSK 719/15
Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 maja 2010 r., sygn. akt II CSK 640/09
Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2011r., sygn. akt I CSK 372/10

Ochrona dóbr osobistych - art. 23 Kodeksu cywilnego