Pojęcie zasady terytorialnej w Kodeksie karnym

Podstawa prawna i komentarz

Analizowane zagadnienie zostało uregulowane w art. 5 Kodeksu karnego (dalej: k.k.), zgodnie z którym polską ustawę karną stosuje się do sprawcy, który popełnił czyn zabroniony na terytorium Polski, jak również na polskim statku wodnym lub powietrznym (tzw. prawo bandery), chyba że umowa międzynarodowa, której Polska jest stroną, stanowi inaczej.

Za statek wodny uważa się także stałą platformę umieszczoną na szelfie kontynentalnym (art. 115 § 15 k.k.).

Zasada terytorialności nie będzie obowiązywała w przypadku dokonania przestępstwa w samochodzie znajdującym się poza granicami Polski czy w międzynarodowym pociągu, który opuścił polską granicę, gdyż wówczas będą działały przepisy o popełnieniu przestępstwa poza granicami Polski, a nie zasada terytorialności, która nakazywałaby stosowanie polskiej ustawy karnej.

Terytorium Rzeczpospolitej Polskiej określa ustawa o ochronie granicy państwowej (dalej: UOchGrP), zgodnie z którą, granicą państwową jest powierzchnia pionowa przechodząca przez linię graniczną, oddzielająca terytorium państwa polskiego od terytoriów innych państw i od morza pełnego, a nadto granica państwowa rozgranicza również przestrzeń powietrzną, wody i wnętrze ziemi (art.1). Niniejsza definicja została również uznana przez SN w wyroku o sygn. V KKN 290/99 z dnia 18 grudnia 2001 roku.

Granica państwowa na morzu przebiega w odległości 12 mil morskich od linii podstawowej (art. 3 UochGrP).

Istotną kwestią jest również pozycja sprawcy, gdyż z analizowanego przepisu wynika, iż ustawę stosuje się do sprawcy, bez wskazania iż musi on być obywatelem Polski. Innymi słowy sprawcą będzie każda osoba, z wyłączeniem dyplomatów posiadających immunitet.

Polecamy serwis: Prawo karne