Na jakich zasadach dochodzi do sprzedaży ciepła?

Wewnętrzna instalacja odbiorcza stanowi część składową budynku i pozostaje w wyłącznej eksploatacji właściciela budynku/wspólnoty mieszkaniowej, jako część wspólna nieruchomości (uchwały Sądu Najwyższego: z dnia 28 sierpnia 1997 r., sygnatura akt III CZP 36/97 oraz z dnia 19 maja 2006 r., sygnatura akt III CZP 28/06). Przepis art. 49 § 1 Kodeks cywilny nie ma zastosowania do instalacji wewnętrznej, albowiem urządzenia te nie służą do doprowadzania lub odprowadzania płynów, pary etc., lecz do rozprowadzania nośnika ciepła do urządzeń w poszczególnych lokalach (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2006 r., sygnatura akt III CZP 105/05).

Zobacz również serwis: Nieruchomości

Ustawodawca zbudował model sprzedaży ciepła oparty na założeniu, iż dostawa może odbywać się wyłącznie do obiektów (budynków i budowli), formułując na tej podstawie treść przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (tekst jednolity: Dz.U. z 2006 r., nr 89, poz. 625, z późniejszymi zmianami) oraz rozporządzeń wykonawczych wydanych przez Ministra Gospodarki: z dnia 15 stycznia 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków funkcjonowania systemów ciepłowniczych (Dz.U. z 2007 r., nr 16, poz. 92) oraz z dnia 9 października 2006 r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń z tytułu zaopatrzenia w ciepło (Dz.U. z 2006 r., nr 193, poz. 1423). Wiele z pojęć ustawowych nadaje się do zastosowania wyłącznie dla budynku, np. moc cieplna, przyłącze, grupowy węzeł cieplny, obliczeniowe natężenie przepływu nośnika ciepła, sezon grzewczy.

Powyższe odnosi się również do ochrony, jaką zapewnia odbiorcom Prezes Urzędu Regulacji Energetyki działając w oparciu o przepis art. 8 Prawa energetycznego. Z odmową przyłączenia do sieci lokalu w budynku wielorodzinnym nie wiąże się obowiązek powiadomienia Prezesa URE, on zaś nie będzie wszczynał postępowania w celu ustalenia warunków umowy sprzedaży.

Opłaty za zużyte ciepło nalicza przedsiębiorstwo energetyczne na podstawie wskazań układów pomiarowo-rozliczeniowych na węzłach cielnych i obciąża nimi wspólnotę mieszkaniową albo właściciela nieruchomości, z którymi zawarło umowę sprzedaży/umowę kompleksową dla całego budynku.

Faktycznie ciężar zapłaty spoczywa na poszczególnych mieszkańcach, którzy uiszczają zaliczki na koszty eksploatacji nieruchomości. Właściciel albo zarządca dokonują podziału ceny sprzedaży ustalonej dla całego budynku na poszczególnych mieszkańców, uprzednio określając zasady w tym zakresie w treści regulaminu rozliczania zużycia ciepła. Jego zapisy muszą korespondować z przepisem art. 45a Prawa energetycznego, w szczególności ust. 8 tego artykułu, który wskazuje na dopuszczalne metody podziału.

Zadaj pytanie: Forum prawników