Jakich czynności powinien unikać adwokat kościelny?

Zakazy przewidziane dla adwokatów kościelnych w prawie kanonicznym

Na początku warto wprost przytoczyć treść jednego z kanonów KPK. W kan. 1488 KPK mowa jest o zakazie żądania zbyt wygórowanego wynagrodzenia, jak i o takim przenoszeniu spraw do trybunałów, dzięki któremu sprawy te rozstrzygane są korzystniej. Stwierdzenie czy faktycznie miało miejsce przekroczenie zakazu w kwestii finansowej wymaga indywidualnej oceny sprawy. Na straży drugiej w kolejności regulacji stoi inny przepis: o braku zmiany sądu kościelnego, gdy ten przejął już sprawę.

Polecamy: Darowizny, testamenty, spadki (PDF)

Zachowania, których powinien unikać adwokat kościelny – praktyczne przykłady

Weźmy jednak pod uwagę inne zachowania, czynności, których należałoby unikać, a które to wynikają już wprost z praktyki i doświadczenia.

Trybunał II Instancji przed przyjęciem apelacji wprost zadaje pytanie stronom o ich wolę zatwierdzenia bądź uchylenia wyroku instancji pierwszej. Naturalnie nie ma w udzieleniu odpowiedzi na to pytanie żadnego problemu, gdy adwokat czy pełnomocnik strony zna sprawę. Nie znając jej dokładnie, odpowiedź na pytanie, bez względu na to, jakby ona nie brzmiała, jest lekceważeniem sprawy, a przede wszystkim strony. Dlaczego? Po pierwsze, nie zawsze strona chce zatwierdzenia nawet pozytywnego wyroku. Po drugie, być może istnieje możliwość rozszerzenia przedmiotu sporu na szczeblu apelacyjnym, gdy tymczasem prosta odpowiedź „tak” lub „nie” może zaprzepaścić szansę na jej szybkie i - co najważniejsze - pomyślne zakończenie.

Kolejne pytanie a równocześnie zachowanie, którego należy się wystrzegać, dotyczy treści przyszłego wyroku po opinii biegłego bądź po napisaniu powództwa. Owszem, częstokroć treść wyroku jest spójna z treścią opinii eksperta, ale nieraz mamy do czynienia z sytuacją, kiedy sąd wyraźnie zarzuca opinii braki i to niemałe. Poza tym, aby sprawa zakończyła się pozytywnym wyrokiem, nie może spełniać warunków jedynie z dyscypliny naukowej, jaką reprezentuje dany biegły, ale przede wszystkim ma czynić zadość warunkom postawionym przez prawodawcę. O ile po pewnej długoletniej praktyce przypuszczenia odnośnie do wyroku po opinii jeszcze w jakiś sposób można usprawiedliwić, o tyle ferowanie przyszłym werdyktem po samej tylko skardze jest niezrozumieniem istoty procesu. Przecież jak sama nazwa wskazuje, proces to nie tylko pozew, czyli wyrażenie zdania, często nie popartego innymi mocnymi dowodami, przez jedną stronę. Dlatego skarga powodowa uprawnia jedynie do oceny o zasadności przyjęcia sprawy, ale nie daje prawa do jednoznacznego określenia, jaki będzie jej finał.