Przepisy Kodeksu cywilnego jasno stanowią, że w razie śmierci najemcy lokalu w stosunek najmu wstępują: małżonek niebędący współnajemcą lokalu, dzieci najemcy i jego współmałżonka, inne osoby, wobec których najemca był obowiązany do świadczeń alimentacyjnych, oraz osoba, która pozostawała faktycznie we wspólnym pożyciu z najemcą. W tym ostatnim przypadku chodzi przede wszystkim o związki konkubenckie. Oznacza to, że wnuki, wstępni ani rodzeństwo najemcy nie mają prawa zamieszkiwać w mieszkaniu swojego krewnego po jego śmierci.
W literaturze prawniczej często pojawia się kontrowersja co do tego,
czy wzajemna reprezentacja małżonków jest uprawnieniem, czy też
obowiązkiem. Trafny wydaje się pogląd, że nie można mówić o obowiązku.
reprezentacji, skoro ustawodawca stwierdza na mocy art. 29 Kodeks
rodzinny i opiekuńczy, że „małżonek może za niego działać”, „może bez
pełnomocnictwa pobierać przypadające należności”. Upoważnienie do
działania za drugiego małżonka jest refleksem szeroko ujętego
współdziałania małżonków i istniejącego między nimi zaufania.