Kary w prawie kościelnym

Zobacz również serwis: Rozwód kościelny

Kodeks Prawa Kanonicznego z 1983 roku, prócz regulacji prawa małżeńskiego zawiera w sobie formalne i materialne przepisy kościelnego prawa karnego. Kodeks tej części przepisów poświęcił księgę VI „De sanctionibus In Ecclesia” (sankcje w kościele) i księga VII, która w części IV tyczy się procesu karnego.

Uprawnienie Kościoła do wymierzania kar gwarantuje kan. Kan. 1311 - Kościół posiada wrodzone i własne prawo wymierzania sankcji karnych wiernym popełniającym przestępstwo. Prawo to ma charakter wrodzony i służy do zachowania tożsamości i jedności Kościoła. Władza ta przysługuje niezależnie od władzy świeckiej i wchodzi w zakres rządzenia. Przy czyn należy podkreślić, że Kościół władzy karania nie uznaje za pierwszorzędny środek do zbawienia.

W ujęciu prawo-kanonicznym przez przestępstwo należy rozumieć zewnętrzne naruszenie ustawy lub nakazu poważnie poczytalne na skutek winy umyślnej i nieumyślnej.

Aby zaistniało przestępstwo muszą być spełnione następujące przesłanki:

• szkoda publiczna, na skutek zewnętrznego naruszenia porządku prawnego
• naruszenie to winno być z winy umyślnej
• naruszona norma prawna, obwarowana jest sankcją karną.

W przypadku łączne wystąpienia ww. elementów prawodawca przewiduje, nałożenie na osobę lub osoby sankcji w postaci kar kanonicznej.

W obecnie obowiązującym prawodawstwie, wymienia się, następujące rodzaje sankcji karnych (kan. 1312 § 1);
1. Kary poprawcze, czyli cenzury,
2. Kary ekspiacyjne.

Ponadto stosowane są środki zaradcze i pokuty, pierwsze głównie dla zapobieżenia przestępstwom, drugie zaś raczej dla zastąpienia kary lub jej zwiększenia.

Ustawa może ustanowić inne kary ekspiacyjne, które pozbawiają wiernego jakiegoś dobra duchowego lub doczesnego i odpowiadają nadprzyrodzonemu celowi Kościoła.

Przyczyną kary jest zewnętrzne naruszenie normy karnej, świadomie i dobrowolne, dokonana tylko i wyłącznie przez siebie (przestępstwo własne), ciężko zawinione.

Pod pojęciem kary kanonicznej według ks. Myrchy należy rozumieć „dolegliwość, którą wymierza prawowita władza kościelna, pozbawiając przestępcę dobra materialnego lub duchowego".

Cel: poprawa przestępcy, przestrzeżenie innych, zadośćuczynienie naruszonemu porządkowi.

Cel wymierzenia kary kanonicznej był zmienny i w zależności od okresu, w jakim znajdował się Kościół zwracano uwagę na różne elementy. W początkach prawa kanonicznego, w Dekrecie Gracjana określano, że celem kary jest poprawa przestępcy. Kara ma służyć nie tylko celowi odwetowemu. Podobnie Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 akcentował wymienione elementy, przy czym w komentarzach kładziono nacisk na cel odwetowy. Obecny kodeks wskazuje, że cele kary jest: naprawienie zgorszenia, doprowadzenie do poprawy. Kara ma służyć dobru jednostki i wspólnoty, której zło zostało wyrządzone.

Zobacz również: Gdzie szukać adwokata kościelnego?