Poradnik Gazety Prawnej 9/18 Firma w spadku – zarząd sukcesyjny
Prawo przedsiębiorców. Przewodnik po zmianach przepisów
Praktyki HRM 2 Najlepsze Studia przypadku z polskiego rynkuW prawie polskim nie ma zapisów regulujących bezpośrednio umowę franchisingu. Zgodnie z zasada swobody umów zawartą w kodeksie cywilnym strony mogą sformułować taki stosunek prawny, aby nie sprzeciwiał się on zasadom współżycia społecznego, naturze tego stosunku oraz przepisom obowiązującego prawa.
Zobacz: Konsument i umowy
reklama
reklama
Ogólne zasady umowy franczyzy
Istotą franczyzy jest współpraca pomiędzy niezależnymi podmiotami prawnymi. Zgodnie z wyrokiem SA w Poznaniu z dnia 29 listopada 2005 r., I ACa 1026/05 „Umowa franchisingowa, według ukształtowanego w praktyce modelu, ma charakter umowy wzajemnej. Ujmując najogólniej, na jej podstawie franchisingobiorca (partner) uzyskuje od franchisingodawcy (organizatora sieci) zezwolenie (franchise) na wykorzystanie wypracowanego przez niego, sprawdzonego sposobu prowadzenia określonej działalności gospodarczej i stosowanych przez niego oznaczeń w zamian za wynagrodzenie (periodycznie uiszczane opłaty franchisingowe). Umowa ta jest zawierana na czas oznaczony albo nieoznaczony”.
Wyrok Sądu Antymonopolowego (obecnie Sąd Okręgowy - Ochrony Konkurencji i Konsumentów w Warszawie) z dnia 21 lipca 1992 r., XVIII Amr 12/92 wskazuje, iż franczyza jest „metodą działalności gospodarczej w zakresie dystrybucji towarów i usług, polegająca na otrzymaniu przez franchisobiorcę prawa sprzedaży we własnym imieniu określonych towarów i usług w ramach systemu marketingowego franchisodawcy z wykorzystaniem jego nazwy, znaków towarowych i doświadczeń techniczo-organizacyjnych”.
Redakcja poleca: Dotacje unijne – jak pozyskać środki dla firm
Umowa franczyzy powinna zawierać oprócz podstawowych elementów takich jak określenie stron, dokładny opis obowiązków franczyzodawcy i franczyzobiorcy, przekazanie prawa do korzystanie ze sposobu (know-how) prowadzenia działalności gospodarczej oraz prawa do używania oznaczenia i znaków towarowych.
Zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów know-how – nieopatentowane, nieujawnione do wiadomości publicznej informacje techniczne lub technologiczne lub zasady organizacji i zarządzania, co do których podjęto działania zmierzające do zapobieżenia ich ujawnieniu, jeżeli stanowią one całość lub część określonych informacji praktycznych wynikających z doświadczeń dostawcy, przeprowadzonych badań lub testów istotnych dla nabywcy z punktu widzenia używania, sprzedaży lub odsprzedaży towarów objętych porozumieniem wertykalnym.
