Prawo do odpoczynku pracownika

 Jest to przepis bezwzględnie obowiązujący, od którego przewidziano enumeratywnie wyliczone odstępstwa jedynie dla pewnej grupy pracowników. Odstępstwa te dotyczącą następujących grup pracowniczych:

1) pracowników zarządzających w imieniu pracodawcy zakładem pracy, 

2) przypadków konieczności prowadzenia akcji ratowniczej w celu ochrony życia lub zdrowia ludzkiego, ochrony mienia lub środowiska albo usunięcia awarii.

Zobacz: Kodeks pracy

Jeśli w wyniku okoliczności wskazanych powyżej nie zapewniono pracownikowi jedenastogodzinnego nieprzerwanego okresu dobowego odpoczynku, to w danym okresie rozliczeniowym przysługuje mu równoważny (wyrównawczy) okres odpoczynku. Przykładowo, jeżeli w ciągu jednej doby pracowniczej pracownik korzystał nie z jedenastogodzinnego, lecz ośmiogodzinnego okresu odpoczynku, to w ciągu innej doby lub dób okres odpoczynku powinien być tak wydłużony, aby zrekompensować wcześniejsze skrócenie dobowego odpoczynku o trzy godziny.

Pamiętać przy tym należy, że dobę rozumie się zgodnie z definicją zawartą w art. 128 § 3 pkt 1 kp.

Wypoczynek musi być nieprzerwany i może w szczególności rozpoczynać daną dobę albo ją kończyć. Przedstawiając to na przykładzie można wskazać, że np. pracownik pracujący w środę od godziny 13:00 do godzin 18:00 nie może rozpocząć następnego dnia pracy przed godziną 13:00 w czwartek.

W praktyce pojawiają się wątpliwości czy istnieje możliwość skrócenia dobowego wymiaru odpoczynku stosując równoważny czas pracy. Należy stwierdzić, że jest to pogląd całkowicie błędny.

Autopromocja

Kodeks pracy 2025. Praktyczny komentarz z przykładami

Sprawdź

Równoważny czas pracy dotyczy bowiem możliwości przedłużenia dobowego wymiaru czasu pracy - jeśli jest to uzasadnione rodzajem pracy lub jej organizacją. Równoważny czas pracy nie zwalnia jednak z obowiązku zapewnienia 11-godzinnego odpoczynku.

Wręcz przeciwnie – brzmienie art. 136 § 2 kp wskazuje wprost, że w takim systemie czasu pracy pracownikowi przysługuje, bezpośrednio po każdym okresie wykonywania pracy w przedłużonym dobowym wymiarze czasu pracy, odpoczynek przez czas odpowiadający co najmniej liczbie przepracowanych godzin, niezależnie od odpoczynku przewidzianego w art. 133.

Zobacz: Odprawa emerytalno-rentowa

Reasumując, każdy pracownik, z wyjątkiem osób zarządzających zakładem pracy w imieniu pracodawcy, ma prawo do nieprzerwanego dobowego odpoczynku wynoszącego co najmniej 11 godzin. Przy czym korzystniejsze uregulowanie długości odpoczynku dobowego ustalone w regulaminach pracy czy umowach o pracę jest z mocy art. 18 § 2 kp dopuszczalne.