Jak ustala się podstawę wymiaru zasiłków pracownikom wykonującym pracę za granicą?

Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, a więc i na ubezpieczenie chorobowe pracowników zatrudnionych w Polsce, oddelegowanych do pracy za granicą, stanowi przychód pomniejszony o kwotę odpowiadającą równowartości diet przysługujących z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, za każdy dzień pobytu (z uwzględnieniem wyłączeń, o których mowa w tym rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe). Dodatkowo, podstawa wymiaru składek nie może być niższa od kwoty prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej na dany rok kalendarzowy.

Podstawę wymiaru zasiłku dla wykonujących pracę za granicą stanowi przychód, stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu potrąconych przez pracodawcę składek na ubezpieczenia społeczne.

Zobacz również: Jak bezpiecznie wyjechać do pracy za granicę?

Z uwagi na fakt, iż do podstawy wymiaru składek tych pracowników nie wchodzi cała kwota przychodu, z podstawy zasiłków nie wyłączamy:
- składników, których zasady wypłaty nie przewidują pomniejszania za okres nieobecności w pracy (np. nagród uznaniowych),
- składników przysługujących do określonego terminu (np. dodatku za pracę w warunkach szkodliwych, przysługującego na określony czas).

Przy obliczaniu podstawy wymiaru zasiłku powinien zostać jednak wyłączony ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy.

W przypadku, gdy zarobki wykonujących pracę za granicą są pomniejszane z przyczyn usprawiedliwionych (np. choroba), przy ustalaniu podstawy zasiłków mają zastosowanie ogólne zasady dotyczące wszystkich pracowników.

Zobacz również serwis: Praca za granicą

A więc:

- nie wchodzi do obliczenia podstawy zasiłku wynagrodzenie za miesiące, w których pracownik przepracował mniej niż połowę obowiązującego go czasu pracy,

- do podstawy zasiłku przyjmuje się wynagrodzenie za miesiące, w których zatrudniony przepracował co najmniej połowę obowiązującego go czasu pracy, po uprzednim uzupełnieniu,

- jeżeli zatrudniony w każdym miesiącu z przyczyn usprawiedliwionych wykonywał pracę przez mniej niż połowę obowiązującego go czasu pracy, należy przyjąć wynagrodzenie za wszystkie miesiące, po uprzednim uzupełnieniu.

Podstawa prawna:
- Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 2005 r. nr 31, poz. 267 z poźn. zm.);
- Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. nr 205, poz. 1585 z późn. zm.);
- Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz.U. nr 161, poz. 1106 z poźn. zm.)