Choroby w czasie ciąży

Zasiłek chorobowy

Zgodnie z art. 8 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 ustawy. Wspomniany okres nie może trwać dłużej niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży – nie dłużej niż przez 270 dni.

Nieprzerwana niezdolność do pracy

Do jednego okresu zasiłkowego wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, także okresy niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 ustawy. Oznacza to, że w przypadku następujących bezpośrednio po sobie zwolnień lekarskich stwierdzających niezdolność do wykonywania pracy zalicza się je do jednego okresu zasiłkowego. Przy czym przyczyna powstania niezdolności do pracy nie jest ważna.

Art. 6 ust. 2 ustawy na równi z niezdolnością do pracy z powodu choroby traktuje niemożność wykonywania pracy:

• w wyniku decyzji wydanej przez właściwy organ albo uprawniony podmiot na podstawie przepisów o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi;
• z powodu przebywania w:

1. stacjonarnym zakładzie lecznictwa odwykowego w celu leczenia uzależnienia alkoholowego,
2. stacjonarnym zakładzie opieki zdrowotnej w celu leczenia uzależnienia od środków odurzających lub substancji psychotropowych;

• wskutek poddania się niezbędnym badaniom lekarskim przewidzianym dla kandydatów na dawców komórek, tkanek i narządów. 

Zobacz także: Kiedy chorobę zaliczamy do jednego okresu zasiłkowego?

Poprzednia niezdolność do pracy wywołana tą samą chorobą

W jednym okresie zasiłkowym uwzględnia się również czas poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni.

Pojęcia „ta sama choroba” nie należy odnosić do tych samych numerów statystycznych, zgodnych z Międzynarodową Klasyfikacją Chorób i398 Problemów Zdrowotnych ICD-10, gdyż nie chodzi o identyczne objawy odpowiadające numerom statystycznym, lecz o opis stanu klinicznego konkretnego układu lub narządu, który - choć daje różne objawy, podpadające pod różne numery statystyczne - stanowi tę samą chorobę, skoro dotyczy tego samego narządu lub układu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 2008 r., sygn. akt II UK 86/09).