Kiedy bieg przedawnienia zostaje wstrzymany (art. 104)

Przedawnienie w stosunku do przestępstw określonych w art. 144, art. 145 § 2 lub 3, art. 338 § 1 lub 2 oraz w art. 339 kodeksu karnego biegnie od chwili uczynienia zadość obowiązkowi albo od chwili, w której na sprawcy obowiązek przestał ciążyć.

Przepis ten reguluje instytucję tzw. spoczywania (zawieszenia) biegu przedawnienia, jeżeli wystąpią przeszkody natury prawnej do wszczęcia postępowania lub dalszego prowadzenia postępowania już wszczętego. Taką przeszkodą może być na przykład immunitet procesowy, niepozwalający na ściganie sprawcy przestępstwa, o ile immunitet ten nie zostanie uchylony.

Zobacz: Forum prawne

Należy zwrócić uwagę, że nie powoduje zawieszenia biegu przedawnienia brak wniosku o ściganie z urzędu lub oskarżenia prywatnego. Należy zaznaczyć, że okresu zawieszenia przedawnienia nie zalicza się do biegu terminu przedawnienia, termin ten biegnie od momentu uchylenia przyczyny powodującej zawieszenie.

Zobacz serwis: Sprawy karne

Warto podkreślić, że zgodnie z brzmieniem art. 104 § 1 kodeksu karnego spoczywanie biegu przedawnienia powodują jedynie przeszkody prawne, a nie przeszkody natury faktycznej. Otóż zawieszenie postępowania karnego z powodu długotrwałej przeszkody faktycznej (np. niemożność ujęcia sprawcy, jego długotrwała choroba) nie wpływa na bieg terminów przedawnienia.
Od powyższej zasady wyjątek wprowadza art. 15 § 3 kodeksu karnego wykonawczego a mianowicie zawieszenie postępowania wykonawczego z powodu uchylania się skazanego od wykonania kary wstrzymuje bieg przedawnienia. W takim wypadku okres wstrzymania przedawnienia nie może przekroczyć 10 lat.

Zobacz serwis: Kodeks karny

Przepis reguluje w sposób szczególny początek biegu przedawnienia przestępstw wojskowych, polegających na niezgłoszeniu się do odbywania służby, samowolnym opuszczeniu miejsca służby, trwałym uchylaniu się od służby, samowolnym opuszczaniu jednostki wojskowej oraz dezercji. Przedawnienie karalności tych przestępstw rozpoczyna się dopiero wtedy, gdy sprawca uczynił zadość obowiązkowi, albo w chwili, gdy obowiązek przestał na nim ciążyć.

Podstawa prawna: Art. 104 Kodeksu karnego