TK: Określanie wysokości opłaty koncesyjnej przez KRRiT

Począwszy od dnia 4 sierpnia 2012 r. straci moc obowiązującą art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (tekst jednolity: Dz. U. z 2011 r. Nr 43 poz. 226 ze zm. dalej „Ustawa”) oraz Rozporządzenia Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia 4 lutego 2000 r. w sprawie opłat za udzielenie koncesji na rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 12 poz. 153 ze zm., dalej „Rozporządzenie KRRiT”). Przepisy te wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 19 lipca 2011 r. (sygn. akt P 9/09) zostały uznane za niezgodne z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej (dalej „Konstytucja”).

Stan faktyczny

Wyrok Trybunału Konstytucyjnego (dalej „TK”) został wydany w następstwie rozpoznania pytania prawnego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (dalej „WSA”). Pytanie prawne zostało skierowane do TK w toku rozpoznawania przez WSA sprawy ze skargi Telewizji Polsat S.A. w Warszawie (dalej „Nadawca”) na decyzję Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, dotyczącą m. in. wysokości opłaty za udzielenie koncesji na rozpowszechnianie programu telewizyjnego o charakterze uniwersalnym pod nazwą „POLSAT”. W decyzji tej Przewodniczący KRRiT wskazał jako podstawę prawną art. 40 Ustawy.

Zagadnienie prawne

Na gruncie powyższej sprawy WSA powziął wątpliwość, czy upoważnienie dla Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji do określania opłaty koncesyjnej w drodze rozporządzenia, zawarte w art. 40 ust. 2 Ustawy stanowi wystarczającą podstawę do określenia wysokości daniny publicznej, oraz czy treść wydanego na tej podstawie rozporządzenia jest zgodna z art. 92 ust. 1 i art. 217 w związku z art. 2 Konstytucji.

Stanowisko TK

Rozpoznając powyższe pytanie prawne, TK w pierwszej kolejności rozważył zgodność art. 40 ust. 2 Ustawy z art. 217 Konstytucji. Oceniany przez TK art. 40 ust. 2 Ustawy przewidywał w dotychczasowym stanie prawnym upoważnienie dla Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji do ustalenia w drodze rozporządzenia, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, wysokości opłaty za udzielenie koncesji, z uwzględnieniem charakteru poszczególnych nadawców i ich programów. Zgodnie zaś z art. 217 Konstytucji, nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy.