Odpowiedzialność cywilna i statut prawny robotów w Unii Europejskiej

Postęp technologiczny pędzi w coraz to większym tempie. Następnym przystankiem na tej trasie wydaje się być rozwój sztucznej inteligencji, w tym robotyki. Statystki dowodzą, że w latach 2010–2014 średni wzrost sprzedaży robotów wynosił 17 % rocznie, a w 2014 r. sprzedaż wzrosła o 29 %, co stanowi najwyższy w historii wzrost sprzedaży z roku na rok[1]. Wzrost sprzedaży robotów wynika m.in. z faktu, że są one w stanie wykonywać coraz to bardziej skomplikowane zadanie, w tym te które dotychczas zarezerwowane były dla ludzi.

Dzięki rozwojowi pewnych cech autonomii i zdolności poznawczych u robotów, np. zdolności uczenia się poprzez doświadczenia i zdolności podejmowania quasi-niezależnych decyzji – zaczynają one przypominać coraz bardziej podmioty, które wchodzą w interakcje z otoczeniem i są zdolne do zmieniania go w sposób istotny (w tym i szkodliwy). W związku z tym kwestia odpowiedzialności za szkody wyrządzone przez robota samoistnie nasuwa się na myśl, stając się centralnym punktem debaty na temat rozwoju robotyki.

W rezolucji z dnia 16 lutego 2017 r. Parlament Europejski opracował zalecenia dla Komisji Europejskiej w zakresie przepisów prawa cywilnego dotyczących robotyki. Tekst daje nam bardzo ogólne pojęcie co do kierunku jaki Unia Europejska zamierza obrać w zakresie rozwoju robotyki.

Autonomiczność robota czyli zdolność do podejmowania quasi-niezależnych decyzji

Autonomiczność robota można określić jako zdolność do podejmowania decyzji i do realizacji ich w świecie zewnętrznym, niezależnie od kontroli zewnętrznej lub wpływu z zewnątrz. W związku z tym można wnioskować, że im bardziej autonomiczne są roboty, tym w mniejszym stopniu można je traktować jako narzędzia w rękach innych podmiotów (np. producentów, operatorów, właścicieli, użytkowników itp.) co skutkuje problemami z określeniem odpowiedzialności za ich działalnie.

W obecnym stanie prawnym proste roboty nie mogą ponosić odpowiedzialności - jest nią obciążony człowiek, jednak dotyczy to sytuacji gdy:

1. robot, w znacznym stopniu jest narzędziem w rękach człowieka, a więc sytuacji, w których przyczynę postępowania robota można prześledzić i przypisać konkretnemu podmiotowi, którym jest właśnie człowiek, a więc np. producent, operator, właściciel lub użytkownik,
2. w/w podmiot ten mógł przewidzieć daną sytuację i zapobiec szkodliwemu działaniu robota

Do szkód wywołanych przez roboty lub sztuczną inteligencję obecnie zastosowanie mają również przepisy dotyczące odpowiedzialności za produkt oraz przepisy regulujące odpowiedzialność za działania szkodliwe.