Ustawy o PPK i Funduszu Solidarnościowym przyjęte przez Senat

Pracownicze Plany Kapitałowe

Ustawa o pracowniczych planach kapitałowych (projekt rządowy) przewiduje powołanie do życia powszechnego dobrowolnego systemu oszczędzania, współtworzonego przez pracowników, pracodawców i państwo z przeznaczeniem na zaspokojenie potrzeb finansowych po 60. roku życia. Program przeznaczono dla osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę.

Wpłata podstawowa, finansowana przez uczestnika pracowniczego planu kapitałowego (PPK), może wynosić od 2 do 4% wynagrodzenia, pracodawca dopłacałby od 1,5 do 4% wynagrodzenia. Maksymalna wpłata na PPK w wypadku 1 pracownika wyniosłaby 8%.

Obowiązywałaby też coroczna dopłata z budżetu w wysokości 240 zł, a ponadto państwo dawałoby dodatkową „opłatę powitalną” w wysokości 200 zł.

Polecamy: Kodeks pracy 2019. Praktyczny komentarz z przykładami + PDF.

Program PPK będzie prowadzony przez Towarzystwa Funduszy Inwestycyjnych, zakłady ubezpieczeń i powszechne towarzystwa emerytalne. Gdy pracownik osiągnie 60. rok życia, będzie mógł wypłacić zgromadzone środki jednorazowo, ale wtedy w wysokości 75% z obciążeniem podatkowym. Jeżeli zaś będzie je wypłacał w miesięcznych ratach przez 10 lat, nie będzie to opodatkowane.

Fundusz Solidarnościowy

Ustawa o Solidarnościowym Funduszu Wsparcia Osób Niepełnosprawnych (projekt rządowy) zakłada utworzenie nowego funduszu mającego przynieść dodatkowe 2 mld zł rocznie na przezwyciężenie barier utrudniających osobom z niepełnosprawnościami pełnienie ról społecznych. Głównym źródłem przychodów funduszu ma być obowiązkowa składka stanowiąca 0,15% podstawy wymiaru składki na Fundusz Pracy, a także podatek w wysokości 4% od nadwyżki dochodów powyżej 1 mln zł za rok podatkowy.

Pieniądze z funduszu zostaną przeznaczone na m.in. wsparcie społeczne i zawodowe osób niepełnosprawnych, zadania związane z promowaniem i wzmacnianiem systemu wsparcia dla niepełnosprawnych oraz  zadania z zakresu innowacyjnych rozwiązań dotyczących rehabilitacji społecznej i zawodowej.