Abonament RTV w sądzie: Dokumenty kontra zeznania świadków

Świadek miałby potwierdzić wyrejestrowanie telewizora z systemu abonamentu. To podstawowy problem w sprawach sprzed 15 – 20 lat, które Poczta Polska odgrzebuje i kieruje do sądu. Osoba pozwana wyrejestrowała telewizor (tak twierdzi), ale zgubiła dowód pisemny tego. I chce potwierdzić fakt wyrejestrowania np. zeznaniem żony albo syna, z którymi był w placówce pocztowej, aby to załatwić. Nie da się przeprowadzić takiego dowodu.

Dla wykazania faktu wyrejestrowania odbiornika telewizyjnego konieczne jest przedstawienie w sądzie pisemnego dowodu wyrejestrowania tego odbiornika. Co prawda art. 75 § 1 k.p.a. wprowadza otwarty katalog środków dowodowych – dowodem może być wszystko co nie jest sprzeczne z prawem. Zasada ta – w przypadku sporów o abonament RTV – jest wyłączona przez przepisy szczególne.

Przepisy szczególne wyłączają przepis ogólny w kpa co do abonamentu RTV

Na ich podstawie posiadacz imiennej książeczki abonamentowej za używanie m.in. odbiorników telewizyjnych powiadamia placówkę operatora publicznego, właściwego ze względu na miejsce zamieszkania osoby fizycznej, m.in. o zmianie nazwiska (albo nazwy firmy), miejsca zamieszkania (siedziby) czy zaprzestaniu użytkowania odbiorników, w terminie 7 dni od dnia zaistnienia zmiany.

UWAGA! Wpisy w tej książeczce są wyłącznym dowodem potwierdzającym zaistnienie zdarzeń, o których mowa w rozporządzeniu, w tym dotyczące wyrejestrowania odbiornika telewizyjnego.

Przykład - I GSK 1483/21 - Wyrok NSA z 2024-12-18

NSA orzekł na korzyść poczty polskiej w sprawie abonamentu RTV:

W tym kontekście zasadnym jest więc stanowisko, że zmiana miejsca zamieszkania, gdzie użytkowany był zarejestrowany odbiornik RTV i brak rejestracji odbiornika RTV w nowym miejscu zamieszkania nie jest okolicznością, która zwalnia z obowiązku uiszczania opłaty abonamentowej. Taki skutek wywołuje natomiast wyrejestrowanie takiego odbiornika. Warunkiem koniecznym dla wykazania nieistnienia obowiązku, w tym przypadku powinności uiszczania opłaty abonamentowej, jest przedstawienie dokumentu potwierdzającego dokonanie wspomnianej czynności. Podkreślić należy, że ciężar udowodnienia tego faktu spoczywa na podmiocie, który wywodzi z tego korzystne dla siebie skutki procesowe, a więc na zobowiązanym. Skoro Skarżący nie legitymuje się takim dowodem, to Wierzyciel prawidłowo przyjął niezasadność zarzutu z art. 33 § 1 pkt 1 u.p.e.a. W tej sytuacji Wierzyciel zasadnie dochodzi wymagalnych opłat abonamentowych.