Prawne podsumowanie lipca 2014 r.

KSIĘGI WIECZYSTE

1 lipca 2014 r. weszła w życie część przepisów ustawy z dnia 24 maja 2013 r. o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece (Dz. U. z 2013 r., poz. 941, ze zm.), na podstawie których:

• wprowadzono możliwość samodzielnego uzyskiwania za pośrednictwem systemu teleinformatycznego wydruków odpisów ksiąg wieczystych mających moc dokumentów urzędowych;
• przewidziano możliwość wielokrotnego, nieograniczonego wyszukiwania ksiąg wieczystych, przez uprawnione podmioty (komorników, notariuszy, organy ścigania itp.), także przy wykorzystaniu innych kryteriów wyszukiwania, niż tylko numer księgi wieczystej, takich jak np. nazwisko właściciela, adres itp.

Zobacz również: Księgi wieczyste online

KRAJOWY REJESTR KARNY

1 lipca 2014 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie trybu udzielania z Krajowego Rejestru Karnego informacji o osobach oraz o podmiotach zbiorowych za pośrednictwem systemu teleinformatycznego (Dz. U. z 2014 r., poz. 841), na podstawie którego:

• uregulowano tryb składania za pośrednictwem systemu teleinformatycznego przez elektroniczną platformę usług Ministerstwa Sprawiedliwości wniosków i zapytań o udzielenie informacji
  z Krajowego Rejestru Karnego oraz informacji z rejestru karnego państwa obcego, a także innych pism w postępowaniu toczącym się na podstawie zapytania lub wniosku, jak również otrzymywania w ten sposób danych z rejestru.

1 lipca 2014 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego (Dz. U. z 2014 r., poz. 861), na podstawie którego:

• określono wysokość i sposób wnoszenia opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego, a także zwrotu tych opłat, w przypadkach w których należy takiego zwrotu dokonać;
• przyjęto, że opłata za wydanie informacji o osobie albo o podmiocie zbiorowym z Krajowego Rejestru Karnego wynosi 30 złotych, podczas gdy na podstawie dotychczasowych przepisów, opłata ta wynosiła 50 złotych.

Zobacz również: Skąd wziąć zaświadczenie o niekaralności?

PRAWO GEODEZYJNE I KARTOGRAFICZNE

12 lipca 2014 r. weszła w życie przeważająca część przepisów ustawy z dnia 5 czerwca 2014 r. o zmianie ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne oraz ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2014 r., poz. 897), na podstawie której m.in.:

• wprowadzono nowe zasady pobierania opłat za czynności związane z udostępnianiem zbiorów danych lub innych materiałów z państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, a także określono ich wysokość;
• ustalono, że nieodpłatnie i bez żadnych ograniczeń będą udostępniane wszystkim zainteresowanym materiały z następujących zbiorów danych: państwowego rejestru granic i powierzchni jednostek podziałów terytorialnych kraju, państwowego rejestru nazw geograficznych, zawartych w bazie danych obiektów ogólnogeograficznych oraz dotyczących numerycznego modelu terenu o interwale siatki co najmniej 100 m.;
• przewidziano nieodpłatny dostęp do zbiorów danych państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego w postaci elektronicznej dla określonych podmiotów wykorzystujących je do celów edukacyjnych, badawczych, rozwojowych lub ochrony bezpieczeństwa wewnętrznego państwa i jego porządku konstytucyjnego;
• przyjęto, że w ewidencji miejscowości, ulic i adresów mogą być umieszczane także dane adresowe dotyczące obiektów, takich jak: parkingi, garaże, wjazdy i wejścia do parków, ogrodów oraz innych miejsc zorganizowanego wypoczynku lub działalności gospodarczej;
• zmieniono i uporządkowano przepisy regulujące odpowiedzialność dyscyplinarną osób wykonujących samodzielne funkcje w dziedzinie geodezji i kartografii, wprowadzając m.in. instytucję przedawnienia karalności oraz zatarcia skazania, a także dwuinstancyjny tryb postępowania dyscyplinarnego.

Polecamy serwis: Konsument i umowy

INFORMOWANIE O CENACH TOWARÓW I USŁUG

25 lipca 2014 r. weszła w życie ustawa z dnia 9 maja 2014 r. o informowaniu o cenach towarów i usług (Dz. U. z 2014 r., poz. 915), na podstawie której m.in.:

• wprowadzono nową definicję ceny, przez którą należy obecnie rozumieć wartość wyrażoną w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę;
• zmodyfikowano obowiązki informacyjne w zakresie cen towarów i usług, w tym zrezygnowano z obowiązku oznaczania ceną każdej sztuki towaru, zaś w przypadku obniżki ceny, zobligowano sprzedawców do informowania o przyczynie takiej obniżki;
• przyjęto, że w przypadku rozbieżności czy wątpliwości co do ceny za oferowany towar bądź usługę konsument będzie miał prawo żądania sprzedaży towaru lub usługi po cenie dla niego najkorzystniejszej;
• określono maksymalne kwoty kar pieniężnych za niedopełnienie obowiązków wynikających
  z ustawy, przy czym przyjęto, że takie kary mogą być nałożone za każde niedopełnienie ww. obowiązków, a nie tylko w przypadku uporczywego ich niedopełniania, jak to miało miejsce dotychczas;
• uchylono dotychczas obowiązującą ustawę z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 r., poz. 385).

Zobacz również: Zmiany w prawie konsumenckim

ORZECZNICTWO SĄDU NAJWYŻSZEGO

W dniu 18 lipca 2012 r. Sąd Najwyższy podjął uchwałę, w której stwierdził, że roszczenie o zapłatę kary umownej na wypadek zwłoki lub opóźnienia nie przysługuje stronie odstępującej od umowy wzajemnej, jeżeli w umowie zastrzeżono również taką karę w związku z odstąpieniem od umowy (sygn. akt III CZP 39/12, dalej „Uchwała”).

W Uchwale Sąd Najwyższy zwrócił uwagę, że odstąpienie od umowy nie jest ani nienależytym wykonaniem zobowiązania, ani niewykonaniem zobowiązania, a tylko wykonaniem przez jedną ze stron stosunku obligacyjnego przysługującego jej uprawnienia prawnokształtującego. Sąd Najwyższy wskazał, że w klauzulach umownych przewidujących karę umowną na wypadek odstąpienia od umowy nie chodzi o swego rodzaju sankcję finansową wobec dłużnika z umowy wzajemnej za samo skorzystanie przez stronę przeciwną z uprawnienia do odstąpienia od umowy, lecz o karę w znaczeniu art. 483 §1 kc. Jak stwierdził przy tym Sąd Najwyższy, konstrukcja kary umownej z tytułu nienależytego wykonania zakłada, że zobowiązanie zostanie wykonane, lecz w sposób nienależyty (np. co do terminu).

Natomiast kara umowna na wypadek niewykonania zobowiązania zakłada, że zobowiązanie nie zostanie wykonane, niezależnie od tego czy przyczyną niewykonania była wcześniejsza zwłoka dłużnika. Jak dalej wywodził Sąd Najwyższy nie można zatem kumulować kary umownej przewidzianej za nienależyte wykonanie zobowiązania i kary umownej za niewykonanie zobowiązania, gdyż niemożliwe jest, aby jednocześnie wykonać, choćby w sposób nienależyty i nie wykonać tego samego zobowiązania. Ponadto, jak wskazał Sąd Najwyższy, szkoda spowodowana niewykonaniem zobowiązania w następstwie odstąpienia od umowy pochłania szkodę powstałą wskutek nienależytego wykonania zobowiązania.

Polecamy serwis: Konsument i umowy